Με αφορμή την επέτειο της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου αισθάνθηκα την ανάγκη, ως Δωδεκανήσιος, να ευαισθητοποιήσω το Εθνικό Κέντρο κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μου γράφοντας ένα άρθρο που είχε την καλοσύνη να φιλοξενήσει ο ιστότοπος News247.

Το άρθρο έχει ως εξής:

Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ
Του τ. Υφυπουργού Πολιτισμού -Τουρισμού Γιώργου Νικητιάδη

Η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, που γιορτάζουμε σήμερα, όπως και κάθε άλλη Εθνική επέτειος, αποκτά σημασία και σπουδαιότητα κυρίως ως θησαυροφυλάκιο ιστορικής μνήμης χρήσιμο για να γνωρίζουμε το παρελθόν και την Ιστορία και να θωρακίζουμε την πορεία μας για το μέλλον.
Το θετικό πρόσημο αυτής της σημερινής ιστορικής επετείου σχετίζεται με την αστείρευτη δύναμη των Δωδεκανήσιων να καταφέρουν για εκατοντάδες χρόνια να διατηρήσουν κάτω από διάφορους κατακτητές (Ιππότες-Τούρκους-Ιταλούς) την γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμα , τη θρησκεία μας και πάνω απ’ όλα το μοναδικό πάθος να «Είμαστε Έλληνες».
Αυτό το πάθος για την Ελλάδα που ενσωματώνει μέσα του χιλιάδες χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και που για τους Δωδεκανήσιους εκτός από Παρθενώνες και Χρυσούς Αιώνες εκφράζεται με κορυφαίες μορφές και δημιουργίες όπως τον αρχαίο Ιατρό Ιπποκράτη τον Κώο , την Ακρόπολη της Λίνδου και τον αρχαίο σοφό Κλεόβουλο , την αποκάλυψη του Ιωάννη , το μύθο με τον Κύκλωπα και τον Ποσειδώνα που γέννησε τη Νίσυρο και βρίσκεται ως γλυπτό στην Ανατολική Μετώπη του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης και τόσα άλλα.
Πέρα ωστόσο από τα θετικά πρόσημα που κάνουν κάθε κάτοικο της ακριτικής Δωδεκανήσου να αισθάνεται την ανάγκη να είναι Έλληνας και να θέλει να αγωνίζεται διαρκώς για κάθε κομμάτι γης και θάλασσας που μυρίζει Ελλάδα στο τόπο του, υπάρχουν δυστυχώς και στιγμές μιας άλλης πραγματικότητας που δεν θέλουμε ούτε να ζούμε ούτε να σκεφτόμαστε. Αναφέρομαι στην πατρίδα που θυμάται τα νησιά της μόνο για τις παραλίες της και τις θάλασσες της τη θερινή περίοδο. Μιλάω για την πατρίδα που θυμάται τα νησιά μας μόνο όταν χρειάζεται να προσθέσουν χρήματα στον κρατικό κορβανά από τα έσοδα του Τουρισμού (και προσθέτουν πολλά εκατομμύρια).
Μιλάω για την πατρίδα που επέτρεψε στον απέναντι γείτονα να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
Την πατρίδα που έχει μέν θωρακίσει τα νησιά μας με δυνάμεις ικανές να τα υπερασπισθούν από οποιονδήποτε, αλλά ξεχνά να θωρακίσει και τους κατοίκους των νησιών μας ώστε να έχουνε γιατρούς, να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι, να μην νιώθουν χωρίς συγκοινωνίες πλήρη απομόνωση.
     Οι Δωδεκανήσιοι παρέμειναν για εκατοντάδες χρόνια Έλληνες. Και θα αισθάνονται πάντοτε έτσι. Θα είναι πάντα φύλακες των συνόρων μας. Θα στέκονται φρουροί γιατί έτσι νοιώθουν. Το ένοιωθαν πάντα, ακόμη και τους δύσκολους χρόνους που βρισκόντουσαν υπό κατοχή . Τους χρόνους που ο μεγάλος Δωδεκανήσιος ποιητής, Φώτης Βαρέλης έγραφε ότι «Απόψε κρυφομίλησε η Λευτεριά με μένα. Πάψετε Δωδεκάνησα νάστε συλλογισμένα»
Έτσι ένοιωθε. Συνομιλούσε με την Λευτεριά στον ύπνο του κι αυτή τον καθησύχαζε . Έτσι συνομιλεί η Λευτεριά με κάθε Δωδεκανήσιο. Καιρός να αρχίσει και η Πατρίδα να συνομιλεί περισσότερο μαζί του.

Στρέφουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν και τιμούμε τον Δωδεκανησιακό λαό που άντεξε επί αιώνες την σκλαβιά, που διατήρησε την ταυτότητα του, και την εθνική του συνείδηση, που πάλεψε για την ελευθερία του και τιμούμε τους προγόνους μας.

Στρέφουμε το βλέμμα μας και στο μέλλον δεσμευόμενοι να φτάσουμε την Δωδεκάνησο εκεί που η ιστορία της και ο πολιτισμός της μας υποχρεώνει να την οδηγήσουμε.
Το μήνυμα της 7ης Μαρτίου είναι η πίστη, η δέσμευση, η αντοχή, η αφοσίωση και ο αγώνας.

Οσα απο αυτά τα έχουμε χάσει, η ιστορία μας φωτίζει το που θα τα βρούμε τώρα που τα έχουμε ανάγκη τόσο εμείς όσο και η ιδιαίτερη πατρίδα μας.

Τα Δωδεκάνησα, για την ακρίβεια είναι 14, ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.

Τα Δωδεκάνησα, εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης, δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς).

Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών στις 10 Αυγούστου 1920 τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα «εξιταλίσουν». Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943, κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας τον Μάιο του 1945, η Μεγάλη Βρετανία.

Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι.

Η Ελλάδα, δια του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, διαμήνυσε ότι θα έθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εθνικές διεκδικήσεις την πρόσκτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ενώ σκόπευε να θέσει και το ζήτημα της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία. Από τις τέσσερις αυτές εθνικές διεκδικήσεις, μόνο το θέμα των Δωδεκανήσων ευοδώθηκε, χωρίς δυσκολίες και περιπλοκές.

Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν να δελεάσουν την Τουρκία, προσφέροντάς της ορισμένα παράκτια νησιά του Αιγαίου, προκειμένου να την πείσουν να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων ή τουλάχιστον να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη. Επιπροσθέτως, ο Στάλιν είχε συνδέσει το θέμα των Δωδεκανήσων με την Τριπολίτιδα (σημερινή Λιβύη), για την οποία η Σοβιετική Ένωση είχε διατυπώσει το αίτημα να της ανατεθεί η εντολή.

Όμως, σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η Σοβιετική Ένωση συγκατατέθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στη Ελλάδα, στη συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών που προετοίμαζε τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων.

Η δήλωση έγινε στις 27 Ιουνίου 1946 από τον Υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ως Μολότωφ, με μοναδικό όρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Έτσι, προτού καν συνέλθει η Διάσκεψη Ειρήνης, το θέμα των Δωδεκανήσων είχε λάβει ευνοϊκή τροπή για την Ελλάδα.

Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στη Ελλάδα χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου.

Η Διάσκεψη της Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου έως τις 11 Οκτωβρίου 1946, όπου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς και τα θέματα της Βορείου Ηπείρου και της διευθέτησης των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, χωρίς επιτυχία, αφού οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να δυσαρεστήσουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της Αλβανία και Βουλγαρία. Η προσπάθεια της Τουρκίας να διεκδικήσει το Καστελόριζο και τη Σύμη έπεσαν στο κενό.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία, τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας.

Με επιμονή της σοβιετικής πλευράς, οριζόταν στο κείμενο ότι τα νησιά θα παρέμεναν αποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη που θα επικαλεστεί η Τουρκία κατά τρόπο καταχρηστικό μετά το 1974.

Από την τουρκική ερμηνεία του κειμένου της ελληνοϊταλικής συνθήκης του 1947, σε συνδυασμό με τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, θα προκύψει και το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών», που έθεσε η Άγκυρα μετά την Κρίση των Ιμίων το 1996.

Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα.

Πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ανέλαβε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, με πολιτικό σύμβουλο τον πανεπιστημιακό και δικαστικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.

ΠΗΓΗ: sansimera.gr

enikos.gr

Στην 66η επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στον κορμό του Ελληνικού Κράτους, αφιέρωσε την ομιλία του στην ολομέλεια της Βουλής, ο βουλευτής Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Γάκης.
Την επέτειο ορόσημο στην ιστορία του Δωδεκανησιακού λαού, τίμησε σήμερα η Βουλή των Ελλήνων, μέσα από την ιστορικά συγκινητική αλλά και γεμάτη με αισιόδοξα μηνύματα ομιλία του Δημήτρη Γάκη.
Ακολουθεί η ομιλία του Δημήτρη Γάκη για το μήνυμα της επετείου της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, στην ολομέλεια της Βουλής, την Πέμπτη 06.03.14.
***
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΑΚΗΣ:
Κ. Πρόεδρε και κύριοι συνάδελφοι, είναι ευχάριστη συγκυρία το γεγονός ότι η σημερινή συνεδρίαση συμπίπτει με την παραμονή μιας ιστορικής μέρας για τους Δωδεκανήσιους και για όλους τους Έλληνες: Την επέτειο της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στον κορμό του ελληνικού κράτους την 7η Μαρτίου του 1948 που τιμούμε φέτος για 66η χρονιά.
Θα ήθελα να αναφερθώ σήμερα με συγκίνηση, αλλά και με ενθουσιασμό, στην επέτειο μιας μοναδικής διαδρομής ενός δημιουργικού και αποτελεσματικού αγώνα για την ενσωμάτωση.
Για να έχει όμως συνέχεια η δημιουργικότητα, χρειάζεται έμπρακτος σεβασμός στους θεσμούς που στηρίζουν τη νησιωτικότητα και συνεχής υπεράσπιση της πολύχρωμης πολιτισμικής υπόστασης των αξιών της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της συμμετοχής και της δημοκρατίας που διατηρούμε μέχρι σήμερα.
Η 7η Μαρτίου για τα Δωδεκάνησα, δεν είναι μόνο επέτειος μνήμης, αλλά και ένα σημείο αναφοράς για το μέλλον. Και για να σχεδιάσουμε το μέλλον,  θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν. Να ξαναθυμηθούμε με ποια λαχτάρα περίμεναν να δουν να γίνεται πράξη το όνειρο τόσων γενεών της Δωδεκανήσου. Να σκεφθούμε τις προσδοκίες τους.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ σε μερικούς ιστορικούς σταθμούς, μέχρι την επίσημη ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στο ελληνικό κράτος.
Εξακόσια χρόνια σκλαβιάς, διακόσια χρόνια οι δυτικοί, διπλά οι ανατολίτες. Η 8η Μαΐου του 1945, υπήρξε ο προάγγελος της επίσημης πλέον απελευθέρωσης και ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στον εθνικό κορμό που πραγματοποιήθηκε με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του ν. 518 της 9ης Ιανουαρίου 1948 περί «προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα» με τον οποίο ορίζεται ότι: «Αι νήσοι της Δωδεκανήσου, Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως και Καστελλόριζο, ως και οι παρακείμεναι νησίδες, είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν κράτος», με συμβολική ημερομηνία έναρξης την 28η Οκτωβρίου του 1947.
Ο νόμος αυτός θεωρείται ως η ληξιαρχική πράξη της ένωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα. Η επίσημη ενσωμάτωση όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, έγινε την 7η Μαρτίου του 1948, με την παρουσία των τότε πολιτειακών, κυβερνητικών και τοπικών αρχών και των πρωτεργατών του δωδεκανησιακού αγώνα Σκεύου Ζερβού και Μιχαήλ Βολονάκη.
 Αντιπροσωπείες των νησιών και των χωριών με τοπικές ενδυμασίες και πλήθος αμέτρητο από άντρες, γυναίκες, μαθητές, μαθήτριες και μικρά παιδιά κατέκλυσαν το Μανδράκι και τις γύρω στέγες. Όλοι ήθελαν να είναι εκεί, παρόντες στην πιο μεγάλη στιγμή της Δωδεκανησιακής Ιστορίας.
 Αυτή την «πρώτη ελληνική μέρα της Δωδεκανήσου» περιγράφει με το κείμενό του ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος το 1948, που αναφέρει για τους Δωδεκανήσιους:
 «Ο Δωδεκανησιακός λαός είναι βαθύτατα ριζωμένος στην έννοια του έθνους και στάθηκε μέσα σε έξι αιώνες δουλείας ακλόνητος και σταθερός και διατήρησε μία ελληνικότητα καθαρή σαν κρύσταλλο. Να γιατί εμείς οι άλλοι Έλληνες πρέπει να είμαστε βαθύτατα υπερήφανοι για τους καινούριους  ελεύθερους αδελφούς μας».
Σαν σημείο αναφοράς, αλλά και ως συνδετικό κρίκο της 66ης ιστορικής διαδρομής με το σήμερα, ίσως ο πιο κατάλληλος - και του αποτίουμε φόρο τιμής - να μας διηγηθεί και να μας διδάξει, είναι ο Ρόδιος ποιητής και συγγραφέας Φώτης Βαρέλης.
 Ο Φώτης Βαρέλης, υπήρξε για τη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα ο εθνικός εμβληματικός δάσκαλος. Έζησε όλα τα ιστορικά γεγονότα του 20ου αιώνα, αφού απεβίωσε το 2012 υπερπλήρης ημερών και προσφοράς σε ηλικία 101 χρονών.
Δικό του το επίγραμμα χαραγμένο στο βράχο της Σύμης, έξω από το σπίτι όπου υπογράφθηκε την 8η Μαΐου του 1945, το Πρωτόκολλο της χωρίς όρους παράδοσης της Δωδεκανήσου από τον αρχηγό των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στον βρετανό αρχιστράτηγο των συμμαχικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής και στον ιερό λόχο του Χριστόδουλου Τσιγάντε.
Με το επίγραμμα αυτό η Σύμη «αναγγέλλει στα άλλα νησιά:
«Απόψε κρυφομίλησε η λευτεριά με μένα
Πάψετε Δωδεκάνησα νάστε συλλογισμένα»
Ο ίδιος ο Φώτης Βαρέλης, είναι και ο δημιουργός του άκρως συμβολικού ποιήματος με τίτλο «Γιαλό γιαλόν».
Γιαλό γιαλόν Ανατολή στης θάλασσας την άκρη
αράδα δώδεκα νησιά λαμπρά μαργαριτάρια
ηλιοφεγγίζουν στο λαιμό της μάνας τους στολίδι
κι απλώνουν μεσ’ στη θάλασσα δαντέλες τ’ ακρογιάλια.
Ήταν Ελλάδα μια φορά και τώρα πάλι Ελλάδα.

Μ’ ανάμεσα στο πέρασμα του χρόνου, στους αιώνες
που λύσσαγε η Ανατολή και ντράνιζεν η Δύση
κοπήκαν απ’ τη μάνα τους κι αρφάνεψαν μιαν ώρα.
Οι ξένοι τα κουρσέψανε και τάκαναν δικά τους,
διακόσια χρόνια οι Δυτικοί, διπλά οι Ανατολίτες.
Κείνοι την πίστη θόλωναν αυτοί έκλεβαν το χώμα
κι επλήθαινε πάνω στη γη και στο χορτάρι η πίκρα.
Ως διώχνει νότος το βοριά, μαΐστρος το σορόκο
έτσι έδιωχναν οι δεύτεροι τους πρώτους κι αυτούς πάλι
πίσω τους διώχνουν κι έρχονται καινούργιοι αφεντάδες
ίδιοι σαν πρώτα ακάλεστοι, που στέκουν κι απορούνε
πώς μένει ελληνική ψυχή στην άκρη ετούτη ακόμα.

«Ν’ αλλάξουν σ’ όλα τα σκολειά τα γράμματα!», προστάζουν.
«πρέπει τα δάση, οι λαγκαδιές να πατηθούν, ν’ ανοίξουν
κι οι ποταμοί απ’ τις μάνες τους να πάρουν άλλο δρόμο
να ξεραθεί το ελληνικό το δέντρο να πεθάνει!»
Αλλάζουν γλώσσα τα σκολειά, γυρνούνε τα ποτάμια
Ποτίζουν πλάνη τις ψυχές και τις καρδιές φοβέρα
Μα το δεντρί βαθύρριζο στοιχειώνει δεν πεθαίνει!
 
Και φέρνουν και φυτεύουνε καινούργιο δέντρο, ξένο,
πυκνό, για να το πνίξουνε ό,τι έμεινε από κείνο.
Το μπόλιαζαν, η Άνοιξη να τόβρει ημεροδέντρι
άλλου καρπού, άλλης χαράς, άλλης φυλής και γλώσσας
μα το δεντρί βαθύρριζο κι όλο βαθιά στοιχειώνει.

Κι ως διώχνει ο μπάτης το νοτιά και το βοριά ο σορόκος
κι ως βρόντησε μια χαραυγή ο πόλεμος στην Πίνδο
κι εφύσηξεν άγριος σίφουνας στεριάς και του πελάου-
τα δέντρα ξερριζώνοντας τα μπόλια ξεκολλώντας
κι ήρτες η Ελλάδα ελευτεριά, εθάμαξαν σαν είδαν
όλα, όπως ήταν μια φορά κι έναν καιρό πριν χρόνια!
Πέρα ως πέρα ελληνικό δάσος δίχως αχνάρια
εκείνων που το πάταγαν το χώμα χίλια χρόνια!!

Γιαλό γιαλόν Ανατολή στην άκρη του Αιγαίου
αράδα δώδεκα νησιά λαμπρά μαργαριτάρια
ηλιοφεγγίζουν στο λαιμό της μάνας τους στολίδι
κι απλώνουν μες στη θάλασσα δαντέλες τ’ ακρογιάλια.
Ήταν Ελλάδα μια φορά και θάναι αιώνια Ελλάδα!

Αυτή είναι η ιστορία, αυτό είναι μήνυμα από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στη μητέρα Ελλάδα.
Καταθέτω για τα Πρακτικά το κείμενο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Στασινόπουλου, αλλά και τα πρωτοσέλιδα αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής, που δείχνουν παραστατικά τον ενθουσιασμό με τον οποίο οι πολίτες σε όλη τη χώρα υποδέχθηκαν τη Δωδεκάνησο στον κορμό της Ελλάδας.

Το ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ