Κάνει διαγνώσεις με τη μύτη καλύτερα και από τους γιατρούς

Λέγεται Φράνκι και δεν είναι γιατρός, αλλά σκύλος, παρ’ όλα αυτά κάνει με τη μύτη του διαγνώσεις καρκίνου τόσο πετυχημένα, που έχει αφήσει άφωνους τους επιστήμονες.

Αμερικανοί ερευνητές του Πανεπιστημίου Ιατρικών Επιστημών του Αρκάνσας, με επικεφαλής τον δρα Ντόναλντ Μπόντενερ, παρουσίασαν τον αξιοθαύμαστο τετράποδο «συνεργάτη» τους στο ετήσιο συνέδριο της Ενδοκρινολογικής Εταιρείας των ΗΠΑ, σύμφωνα με το BBC.

Ο Φράνκι μπορεί να «μυρίσει» τον καρκίνο του θυρεοειδούς σε ανθρώπους που ποτέ πριν δεν έχουν διαγνωστεί με τη νόσο. Οι δοκιμές με 34 καρκινοπαθείς έδειξαν ότι ο σκύλος είχε ποσοστό επιτυχίας 88% στις διαγνώσεις του για ύπαρξη όγκου. Υπήρξαν δύο περιπτώσεις ψευδώς θετικές και άλλες δύο ψευδώς αρνητικές.

Αν και δεν θεωρείται πιθανό ότι οι σκύλοι θα αξιοποιηθούν ευρέως ως διαγνωστικά «εργαλεία» στο μέλλον, όμως, οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι θα ανακαλύψουν τις χημικές ουσίες που οι σκύλοι μπορούν να μυρίσουν σε έναν καρκινοπαθή, πράγμα που θα οδηγήσει σε νέου τύπου διαγνωστικές εξετάσεις με τη χρήση ειδικών συσκευών που λέγονται «ηλεκτρονικές μύτες».

Ο θυρεοειδής αδένας στο λαιμό παράγει ορμόνες που ρυθμίζουν τον μεταβολισμό. Οι όγκοι του εν λόγω αδένα είναι σχετικά σπάνιοι και συνήθως διαγιγνώσκονται μέσω του επιπέδου των ορμονών στο αίμα ή μέσω βιοψίας.

Ορισμένοι καρκίνοι προδίδουν την ιδιάζουσα χημική «υπογραφή» τους προκαλώντας την έκκριση συγκεκριμένων οργανικών πτητικών ουσιών από το σώμα, ιδίως μέσω της αναπνοής του ασθενούς ή των ούρων. Οι σκύλοι, που έχουν τουλάχιστον δέκα φορές καλύτερη όσφρηση από τους ανθρώπους, μπορούν να μυρίσουν αυτές τις ουσίες."

Ήδη προηγούμενα πειράματα με τον «καλύτερο φίλο» του ανθρώπου, έχουν δώσει ενθαρρυντικές ενδείξεις για τη διάγνωση και άλλων μορφών καρκίνου, όπως του εντέρου και των πνευμόνων.

Όπως διαπιστώθηκε, ένας σκύλος είναι δυνατό να εκπαιδευθεί, ώστε να ξεχωρίζει τη διαφορετική οσμή των ούρων ενός υγιούς και ενός καρκινοπαθούς. Ο Φράνκι, ένας γερμανικός ποιμενικός, αντιδρά πολύ χαρακτηριστικά όταν μυρίζει το δείγμα των ούρων που προέρχεται από έναν ασθενή, ενώ αδιαφορεί, όταν αυτό προέρχεται από κάποιον υγιή άνθρωπο.

Οι γιατροί αναρωτιούνται τι άλλο μπορεί άραγε να μυρίζει ο Φράνκι (και άλλοι σκύλοι) πέρα από τον καρκίνο; Δεν είναι τυχαίο ότι σκύλοι διαπρέπουν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ στον εντοπισμό εκρηκτικών με τη μύτη τους. Η προοπτική ότι, χάρη στους σκύλους, μπορεί να μειωθεί η ανάγκη για επεμβατικές βιοψίες, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

protothema.gr

Στην αιώνια διελκυστίνδα που «παίζεται» στη φύση ανάμεσα στα γονίδια του πατέρα και σε εκείνα της μητέρας φαίνεται πως τα πρώτα επικρατούν, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Αυτό σημαίνει, κατά τους επιστήμονες πως ακόμη κι αν ένα παιδί μοιάζει εξωτερικά περισσότερο στη μαμά του, θα είναι γενετικά μάλλον πιο όμοιο με το μπαμπά του.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Β. Καρολίνα, με επικεφαλής τον καθηγητή Φερνάνδο Πάρδο Μανουέλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γενετικής "Nature Genetics", σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο και τη βρετανική «Τέλεγκραφ», πραγματοποίησαν πειράματα με διάφορες ομάδες ποντικιών, που είχαν σκοπίμως μεταλλαχθεί, ώστε να εμφανίζουν γενετικές διαφορές μεταξύ τους.

Μετά από την αναπαραγωγή διαδοχικών γενεών πειραματόζωων, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα γονίδια εκείνα που ήταν πιο ενεργά («εκφρασμένα»), προέρχονταν αναλογικά περισσότερο από την πλευρά του πατέρα.

Οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα κληρονομούν ίσες ποσότητες γενετικού υλικού από κάθε γονέα, όμως, όπως δείχνει η νέα μελέτη, τα γονίδια του μπαμπά είναι πιο πιθανό να ενεργοποιηθούν στο DNA του απογόνου. Αυτό, μεταξύ άλλων, όπως έδειξαν τα πειράματα, αφορά και τον εγκέφαλο του παιδιού.

Η ανακάλυψη αυτή έχει σημασία για τη μελέτη διαφόρων ασθενειών (καρκίνου, διαβήτη, σχιζοφρένειας, καρδιοπάθειας, κ.α.), καθώς μία δυνητικά επικίνδυνη μετάλλαξη θα έχει πιθανώς μεγαλύτερη επίπτωση στο παιδί, αν κληρονομηθεί από τον πατέρα, παρά από τη μητέρα του.

Σύνδεσμος: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:

http://www.nature.com/ng/journal/vaop/ncurrent/full/ng.3222.html

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι επιστήμονες πιστεύουν πως ανακάλυψαν το τμήμα του εγκεφάλου που υπολογίζει τις προθέσεις των άλλων, «χαρτογραφώντας» τα εγκεφαλικά σήματα αρσενικών πιθήκων Rhesus κατά την διάρκεια παιγνίων που δοκιμάζουν την κοινωνική προσδοκία και συνεργασία.

Η ανακάλυψη της νευρωνικής βάσης στον εγκέφαλο που αποτελεί τον «ακρογωνιαίο λίθο» της επιτυχούς κοινωνικής ανταλλαγής δίνει στους επιστήμονες την ευκαιρία να δουν πώς λειτουργεί η ικανότητά μας να προβλέπουμε τις προθέσεις ή τις ενέργειες του άλλου, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο για την στοχευμένη θεραπεία διαταραχών κοινωνικής συμπεριφοράς όπως του αυτισμού. «Πολλές συγκρούσεις ή ανταγωνιστικές αλληλεπιδράσεις προκύπτουν από την αδυναμία να «διαβάσει» κανείς τις προθέσεις του άλλου ή την κρυφή του ψυχική διάθεση» εξηγεί ο Δρ. Κ. Χαρούς, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Κέντρο για την Αποκατάσταση του Νευρικού Συστήματος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και επικεφαλής της έρευνας που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Cell.

Σε πολυάριθμες δοκιμές με ρήσους μακάκους, αυτοί εκλήθησαν να παίξουν το κλασσικό παίγνιο «το δίλημμα των φυλακισμένων» (prisoners' dilemma game) το οποίο βασίζεται στην ικανότητα του ατόμου να προβλέψει τις ταυτόχρονες, πλην άγνωστες, προθέσεις του άλλου. Ένας πίθηκος έλαβε μεγαλύτερη μερίδα χυμού όταν αποφάσισε να αποστατήσουν εκεί που ο άλλος επέλεξε να συνεργαστεί ενώ και οι δύο έλαβαν μικρότερη ανταμοιβή για την κοινή επιλογή τους να συνεργασθούν ή να αποστατήσουν. Την ίδια ώρα οι ερευνητές κατέγραφαν σήματα από τον πρόσθιο φλοιό του προσαγωγίου τους, το τμήμα του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην εκμάθηση κοινωνικών πληροφοριών και συνδέεται με άλλες περιοχές που παίζουν ρόλο στην διαδραστική συμπεριφορά.

Κάθε επιλογή του πιθήκου στα τεστ αντιστοιχούσε στην ενεργοποίηση περίπου του ¼ των νευρώνων της πρόσθιας περιοχής του προσαγωγίου του εγκεφάλου του. Όταν όμως ήλθε η στιγμή της –άγνωστης– επιλογής του άλλου παίκτη, επηρεάσθηκε η δραστηριότητα του 1/3 των νευρώνων. Επίσης, η δραστηριότητα που κατεγράφη στον ραχιαίο κογχομετωπιαίο φλοιό προέβλεψε με ακρίβεια το 66% των επιλογών του ενός παίκτη στις δοκιμές και το 76% των αγνώστων προθέσεων του ετέρου συμμετέχοντος. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι συγκεκριμένοι νευρώνες διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην ενσωμάτωση πρόσφατων θετικών αλληλεπιδράσεων για την λήψη αμοιβαίως επωφελών αποφάσεων, σημειώνουν οι ερευνητές, οι οποίοι θα συνεχίσουν να διερευνούν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος κωδικοποιεί πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις, ελπίζοντας στην ανάπτυξη νέων θεραπειών για την αντιμετώπιση διαταραχών κοινωνικής συμπεριφοράς.

iatropedia.gr

Γερμανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα γονίδιο που φαίνεται να έχει παίξει ρόλο κλειδί στην αύξηση του μεγέθους και της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου, κάνοντάς τον να ξεχωρίζει στο ζωικό βασίλειο.

Το εν λόγω γονίδιο με την ονομασία ARHGAP11B είναι ιδιαίτερα ενεργό στα βλαστοκύτταρα του ανθρώπινου εγκεφάλου, ρυθμίζοντας έτσι τον πολλαπλασιασμό των εγκεφαλικών κυττάρων (νευρώνων) στον νεοφλοιό, στην περιοχή εκείνη που είναι ζωτική για τη λογική, τη γλώσσα και την αισθητηριακή αντίληψη.

Το γονίδιο, έχει επίσης εντοπιστεί στα «ξαδέρφια» μας, τους Νεάντερταλ, καθώς και στους μυστηριώδεις Ντενίσοβαν, ένα άλλο παρακλάδι των σύγχρονων ανθρώπων από τη Σιβηρία, αλλά δεν υπάρχει στο DNA των χιμπατζήδων ή των τρωκτικών. Έτσι, πιστεύεται ότι εμφανίστηκε στο πρώιμο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, λίγο αφ’ ότου οι μακρινοί ανθρωπίδες πρόγονοί μας και οι πίθηκοι ακολούθησαν πλέον διαφορετικά εξελικτικά μονοπάτια.

Οι γερμανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον νευροβιολόγο Βίλαντ Χούτνερ του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ Μοριακής Βιολογίας του Κυττάρου και Γενετικής στη Δρέσδη, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το τελευταίο και τη βρετανική «Γκάρντιαν», δήλωσαν ότι η ανακάλυψη του γονιδίου ήλθε μετά από 25 χρόνια ερευνών.

«Ο τελικός στόχος μας ήταν πάντα να εντοπίσουμε τις αλλαγές στο γονιδίωμα που ευθύνονταν, ώστε εμείς οι άνθρωποι να αποκτήσουμε μεγαλύτερους εγκεφάλους από τους άλλους πιθήκους», δήλωσε ο Βίλαντ Χούτνερ. «Σημαντικό ορόσημο στην κατανόησή μας για την αναπτυξιακή ανάδυση της ανθρώπινης μοναδικότητας» χαρακτήρισε τη νέα έρευνα ο ισπανός νευροβιολόγος Βίκτορ Μπορέλ Φράνκο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει σχεδόν τριπλασιαστεί κατά τα τελευταία 7 εκατ. χρόνια, φθάνοντας σήμερα να έχει ένα μέσο όγκο 1.300 κυβικών εκατοστών και περιέχοντας 85 έως 100 δισεκατομμύρια νευρώνες, οι οποίοι καταναλώνουν το ένα πέμπτο περίπου της συνολικής ενέργειας του ανθρώπινου σώματος. Η επιτάχυνση της μεγέθυνσης και εξέλιξης του εγκεφάλου μας συνέβη μέσα στα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια. Κατά την εμφάνιση του «Όρθιου Ανθρώπου» (Homo erectus) πριν από περίπου 1,8 εκατ. χρόνια, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ήταν σχεδόν ο μισός από τον σημερινό.

Τα πειράματα που έκαναν οι γερμανοί ερευνητές με έμβρυα ποντικιών, επιβεβαίωσαν ότι το συγκεκριμένο γονίδιο ARHGAP11B μπορεί να έχει δραστική επίπτωση στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους. Τα εν λόγω έμβρυα, στα οποία εισήχθη το γονίδιο, σύντομα ανέπτυξαν εγκέφαλο μεγαλύτερο και πιο όμοιο εξωτερικά με τον ανθρώπινο (αποκτώντας τις χαρακτηριστικές αύλακες και ″δίπλες″).

Ο Βίλαντ Χούτνερ προτίθεται να παρακολουθήσει την ανάπτυξη αυτών των ποντικιών με το ανθρώπινο γονίδιο για να δει πώς θα αναπτυχθεί ο εγκέφαλός τους στο μέλλον και κατά πόσο τα ζώα θα γίνουν πιο έξυπνα, με καλύτερη μνήμη και ικανότητα μάθησης.

Είχε προηγηθεί την προηγούμενη εβδομάδα η ανακοίνωση από μια αμερικανική επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Ντιουκ ότι κατάφερε να διογκώσει το μέγεθος του εγκεφάλου τρωκτικών, εισάγοντας σε αυτά ένα τμήμα ανθρώπινου DNA. Οι επιστήμονες είναι πλέον βέβαιοι ότι η μοναδικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου δεν είναι θέμα μόνο ενός ή δύο γονιδίων, αλλά περισσότερων.

«Η νόηση είναι ένα πολύπλοκο πράγμα. Δεν πιστεύουμε ότι ένα μόνο γονίδιο μάς κάνει πιο έξυπνους από τα άλλα ζώα», δήλωσε η νευροεπιστήμονας του εργαστηρίου της Δρέσδης Μάρτα Φλόριο. Από την άλλη, εκτίμησε ότι δεν είναι πιθανό να καταφέρουν οι επιστήμονες σύντομα να δημιουργήσουν ποντίκια με ανθρώπινη εξυπνάδα.
Αν και, εν προκειμένω, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: γιατί άραγε να συμβεί κάτι τέτοιο; Μήπως για να γίνει πιο δύσκολη η ζωή των γατών;