Τα γιγαντιαία wontons, η αντίληψη ότι μόνο οι ξένοι τρώνε γλυκόξινο χοιρινό, το εθιμοτυπικό του κινεζικού τραπεζιού και άλλες παρόμοιες πλάνες, καταρρίπτονται…
 Η γαστρονομική κουλτούρα της Κίνας περιβάλλεται με μια σειρά μύθους και παρεξηγήσεις για τους αρχάριους, αλλά ακόμα και για κάποιους βετεράνους της gourmet κουζίνας. Πέντε από τις βασικότερες –σύμφωνα με το CnnGo- είναι οι παρακάτω.

Wontons: Όσο μεγαλύτερα τόσο καλύτερα

Η ίδια αρχή που ισχύει για τα διαμερίσματα και τα πορτοφόλια, θα έπρεπε να ισχύει συνήθως και σε ό,τι αφορά στο φαγητό – όσο πιο μεγάλο είναι κάτι, τόσο το καλύτερο.

Στην περίπτωση των wontons, οι σεφ της Κίνας ισχυρίζονται ότι ισχύει το ανάποδο. «Ένα wonton που να γίνεται μια μπουκιά είναι ό,τι καλύτερο» λένε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι και μάλλον, κάτι παραπάνω θα ξέρουν από εμάς.

Το καντονέζικο wonton γαρίδας λέγεται ότι αποτελεί μετεξέλιξη (στη μορφή) των ιδιότυπων ζυμαρικών με χοιρινό από τη Βόρεια Κίνα. Με το πέρασμα των δεκαετιών, το μέγεθος των wonton ανέβαινε σταδιακά για να εντυπωσιάζονται οι πελάτες και να νιώθουν ότι τα λεφτά τους δεν πάνε στο βρόντο.
Το κάθε μαγαζί που σερβίρει wonton έχει τη δική του συνταγή παρασκευής, με πιο συνήθη τη λεγόμενη παραδοσιακή. Και σε αυτήν τα wonton δεν είναι… σαν μπαλάκια του τένις.

Τα τελευταία 40 χρόνια, το κλασικό μέγεθος ενός wonton είναι μέγεθος μπουκιάς.

Ένας διάσημος σεφ, ο Wan Tak Kong συμφωνεί και «πασχίζει» για πολύ μικρά και συμμετρικά wontons, πράγμα που αποτελεί πρόκληση σύνθεσης μιας εξαιρετικής και ιδιαίτερης γεύσης σε μινιόν «συσκευασία».

Το γλυκόξινο χοιρινό είναι μονάχα για τους «ξένους»

Το γλυκόξινο χοιρινό ζει σε μια ιδιότυπη «παρανομία». Ανήκει άραγε στις αμερικανο-κινεζικές εφευρέσεις;
Με καταγωγή από την επαρχία Jiangsu, η εκδοχή της Καντόνας (χοιρινό με ζάχαρη και σως με ξύδι) βρίσκεται στο τραπέζι από το 18ο αιώνα. Το γλυκόξινο χοιρινό είναι οριζοντίως και καθέτως κινέζικο φαγητό.

Πρόκειται για φαγητό–λατρεία για το πλατύ κοινό και είναι λογικό οι ξένοι να το βρίσκουν έναν εύκολο τρόπο να «εισαχθούν» στην κινεζική κουζίνα. Όσοι λοιπόν, Κινέζοι το σνομπάρουν, κακό του κεφαλιού τους…

Η σάλτσα σόγιας μεταμορφώνει ένα απλό πιάτο σε… κινέζικο.

Ένας Ιταλός είχε πει κάποτε ότι «η σως σόγιας παίζει το ρόλο του ελαιόλαδου για την κινεζική κουζίνα». Οι πιο πολλοί πιστεύουν ότι σε ο,τιδήποτε κι αν προσθέσεις σάλτσα σόγιας, το έκανες κινέζικο».

Basta, όπως θα έλεγαν και οι Ιταλοί! Η σως σόγιας μπορεί να είναι κατ’ επιλογή ρυθμιστής γεύσης, αλλά ο χρυσός κανόνας της μαγειρικής στην Κίνα, είναι ο εξής: Όσο πιο φρέσκα είναι τα συστατικά, τόσο λιγότερη σως χρειάζεται.

Το πιο ξεχωριστό στοιχείο της κινεζικής κουζίνας είναι η φρεσκάδα της. Οι μάγειρες και οι μαγείρισσες της Κίνας (και ειδικά της Καντόνας) λατρεύουν να ζεματίζουν στον ατμό πιο-φρέσκα-δε-γίνεται υλικά προσθέτοντας κομματάκια ginger σε ελαφρά ψημένο στον ατμό ψάρι, ή μικρή μάζα αλατιού και κομματιών φρέσκου κρεμμυδιού σε κοτόπουλο ποσέ.
Εξάλλου, η σάλτσα σόγιας δεν δίνει κάποιο ιδιαίτερο «βάθος» στη γεύση του φαγητού. Χρησιμεύει περισσότερο σαν υπόστρωμα για άλλα καρυκεύματα και σαν υποκατάστατο του αλατιού.

Οι πωλητές street food χρησιμοποιούν παλιό και επαναχρησιμοποιημένο λάδι

Οι μαμάδες στο Χονγκ Κόνγκ λένε στα παιδιά τους να μένουν μακριά από τους πάγκους του street food, ειδικά εκείνους που πουλάνε προϊόντα βουτηγμένα στο τηγανητό λάδι. Γιατί; Γιατί κάνουν κακό.

Οι μητέρες λένε επίσης, ότι το λάδι δεν αλλάζει ποτέ. Οι υπαίθριες καντίνες χρησιμοποιούν το ίδιο άπειρες φορές. Το αποκαλούν μάλιστα «χιλιόχρονο λάδι» και λέγεται πως είναι τα κορεσμένα λιπαρά που κάνουν το μείγμα του τόσο βλαπτικό και «θανατηφόρο».

Πράγματι, το κατά πόσο ένας πλανόδιος πωλητής θα τηρεί τους κανόνες υγιεινής επαφίεται στον κάθε ένα ξεχωριστά. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι οι υπαίθριοι πωλητές δεν έχουν βγει «παγανιά» για να μας δηλητηριάσουν με λάδι.
«Αντιμετωπίζω τις μάζες του καπνού και του λίπους από το καθημερινό μαγείρεμα. Φοβάμαι πολύ περισσότερο ότι μπορεί να αρρωστήσω εγώ απ’ ό,τι οι πελάτες μου…» σχολιάζει η κυρία Ho, ιδιοκτήτρια των ιδιαίτερα δημοφιλών στην Κίνα Chuen Cheong Foods. «Το φαγητό που σερβίρουμε φτιάχνεται καθημερινά σε ολοκαίνουργια ποσότητα σογιέλαιου», συμπληρώνει η κυρία Ho.

Κοινώς, πρόκειται για μια ακόμη υπερβολή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχει κανείς το νου του…

Το εθιμοτυπικό του κινέζικου τραπεζιού είναι πάντα πολύ αυστηρό

Ο μύθος για το κινέζικο τραπέζι λέει ότι μοιάζει με μυστικό club με άγραφους κανόνες, τους οποίους αν δε γνωρίζεις, ρισκάρεις να βρεθείς εξοβελισμένος.

Χαλαρώστε. Οι περισσότεροι Κινέζοι ούτε που θυμούνται τους σχετικούς κανόνες. Το βασικό είναι να τηρείτε τον εξής ένα και μοναδικό κανόνα: Να είστε ταπεινοί και διακριτικοί και να προσέχετε τους συνδαιτημόνες σας.

Γιατί δεν πρέπει να είμαστε οι πρώτοι που θα τσιμπολογήσουμε από ένα κοινό πιάτο που έχει μόλις σερβιριστεί; Απλούστατα γιατί έτσι δείχνουμε ότι βάζουμε την πείνα μας πάνω από την πείνα των άλλων.
Γιατί πρέπει να παίρνουμε λίγο φαγητό από το πιάτο κάθε φορά κι όχι μεγάλες ποσότητες; Και πάλι, σαν ένδειξη σεβασμού σε αυτούς με τους οποίους μοιραζόμαστε το τραπέζι.

Το τραπέζι του δείπνου πολλές φορές γίνεται πεδίο άσκησης καλών τρόπων. Αν δεν ξέρετε τι να κάνετε, απλά ρωτήστε. Δεν είναι όλοι οι Κινέζοι «παγόβουνα» έτοιμα να σας κατασπαράξουν και για την πιο μικρή παρέκκλιση…

Πηγή: clickatlife.gr