"Θεός, βιβλία και τσόντες", με μεγαλοπρέπεια πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Κυριακής (10/5) η πρώτη υποδοχή των Ιερών Λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Γράφτηκαν πάρα πολλά άρθρα γι’ αυτό το θέμα.

Τα περισσότερα εξαπέλυσαν μύδρους για την εκκλησία και την πλάνη της πίστης στον Θεό. Γνωστά σάϊτ, κέντρα αφελληνισμού και της τελευταίας σελίδας της εθνικής μας παράδοσης, απέδειξαν για μια ακόμη φορά ότι είναι τα ίδια αυτό που περισσότερο λοιδορούν. Είναι τα νέα life style μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κατευθύνουν τους έτσι κι αλλοιώς χαμένους από χέρι ψυχωσικούς της πόλης σε ακόμη πιο δύσκολους ψυχωσικούς δεσμούς με την πραγματικότητα. Η αθεΐα γεννήθηκε μαζί με την απόδοση της απαρχής της δημιουργίας σε κάποια πανάγαθη οντότητα. Το αρχέγονο δέος, η ανάγκη για την υπαρξιακή νοηματοδότηση της ζωής , πολλά αναπάντητα ερωτήματα, αταξινόμητες φύσεις, άγνωροι μηχανισμοί και μεταφυσικές εκστάσεις μπόρεσαν να γίνουν ρητά, μόνο με την χρήση μιας λέξης. Θεός. Με την πάροδο των αιώνων και την συνακόλουθη πρόοδο των επιστημών αρχαία βασανιστικά ερωτήματα απαντήθηκαν. Ο άνθρωπος πάντα ξεχνά ότι οι απαντήσεις που δίνει είναι η φλυαρία στη βουβαμάρα της άγνοιας του. Το κοσμοείδωλο μέσα στο οποίο είναι εγωιστής υπάρχει ανέκαθεν. Όσο ο καθείς αναθρώσκει πάνω απ’ το έδαφος που του δόθηκε για να βαδίζει τόσο μεγαλύτερη δυστυχία του φέρνει αυτό το δομημένο απ’ τα χέρια του κοσμοείδωλο. Δεν τον χωράει δίχως έναν ατελεύτητο Θεό. Οι άθεοι είναι συνήθως μικρές ομάδες φιλοσόφων που νομίζουν ότι κατέχουν την εξουσία να ορίζουν για τους ίδιους και να μιλάνε για τους άλλους. Στην ουσία υφαρπάζουν το δικαίωμα στην αλήθεια και από μυστική ξεχωριστή συνάντηση του καθενός μας μ’ αυτή, την καθιστούν κανόνα και δόγμα. Τους ενδιαφέρει το δόγμα να είναι συνειδησιακό επίτευγμα και όχι θεόπεμπτο. Παραπονιούνται διαρκώς για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ η αλαζονεία τους έχει εξαρθρώσει, με τραγικές συνέπειες, τους αρμούς που ένωναν όλους τους σημερινούς διχασμούς. Θυμάμαι κάποτε, προλάβαμε και παίξαμε με την μαγεία. Και ήταν ήρεμα.

Οι πιστοί χάνουν την πίστη τους σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών που αφήνουν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς. Θυμάμαι τον σεισμό της 25ης Απριλίου στο Νεπάλ. Το μέγεθος του ήταν 7,9 R και ήδη έχουν καταμετρηθεί δέκα χιλιάδες νεκροί και ακόμη περισσότεροι τραυματίες. Ξέρω πολύ καλά, σαν από θεία φώτιση, πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει τέτοιας σφοδρότητας φαινόμενα. Δεν μπορώ να δω πίσω απ’ αυτά, μόνο πιστεύω απόλυτα πως ό,τι δεν βρίσκει θέση στο παγκόσμιο αφήγημα του ανθρώπινου δράματος, θα βρει όταν ο Παλαιός των ημερών αποφασίσει τη δεύτερη έλευσή του στην Γη. Δεν θα του δώσω όνομα, αλλά αν είναι πανάγαθος, άχρονος και σοφός με την προοιωνιζόμενη τελευταία παρουσία του θα δωρίσει στον άνθρωπο την ανάνηψη όλων των αισθήσεων και συνειδησιακών λειτουργιών του σε μια απεραντοσύνη υπεραισθησίας και ατέρμονης αντιληπτικής ικανότητας. Όλα θα εξηγηθούν μέσα στην γεννήτρα αγάπη. Ο Δημήτρης Τσινικόπουλος απωθεί και γίνεται εγωιστής όταν γράφει ότι οι σεισμοί είναι συνυφασμένοι με τον πλανήτη Γη και απαραίτητοι για την ύπαρξη της ζωής και τη συνέχιση της ζωής συνολικά... Το ζήτημα λοιπόν κατά πόσο ο άνθρωπος με τη σοφία του θα πρέπει να αποφεύγει να εκμεταλλεύεται τους πόρους της γης, ή πώς να αποφεύγει να κατοικεί σε περιοχές επικίνδυνες για τη ζωή του.

***

Στην 12η διεθνή έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης, 7­10 Μαΐου, βρέθηκα σε μια ομιλία να μιλάω μεταξύ άλλων θεμάτων και προσώπων και για τον Γιώργο Ιωάννου. Για τον συγγραφέα μέσα στην πόλη του και την πόλη μέσα στα γραπτά του συγγραφέα. Ο Ιωάννου δεν θα μπορούσε να μην μυθοποιήσει την πόλη που του επιδαψίλευσε θέρμη και ερεθίσματα έμπνευσης και τον έκανε μεγάλο συγγραφέα. Τόσο μεγάλο όσο ακόμη και στις μέρες μας να είναι ο ίδιος πια ένας μύθος και δάσκαλος για τους αναγνώστες του και τους λογοτέχνες ή τους συγγραφείς που εξετάζουν την σχέση μεταξύ του υποκείμενου της πόλης και του ανθρώπου. Η εικόνα του αστικού τοπίου διαμορφώνει τη σκέψη του παρατηρητή ταυτόχρονα με τις νοητικές λειτουργίες του που αλλάζουν το εξωτερικό περιβάλλον. Η σχέση είναι ξεκάθαρα σχέση κένωσης και πληρότητας χωρίς να είναι εφικτή η διασάφηση της χρονικής σειράς με την οποία συμβαίνουν οι δύο αυτοί θεολογικοί όροι. Για τον Γιώργο Ιωάννου η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Η πόλη τον δεσμεύει αρχικά για να τον απελευθερώσει αργότερα. Φτάνει σε μια ηλικία που είναι εκείνος ο ίδιος που οροθετεί την ζωή του. Είναι ξεκάθαρη στα πεζογραφήματα του η σπειροειδής τροχιά από την μία οροθέτηση στην άλλη. Απ’ την παρουσία του σε μια πόλη που θρέφει τις ενοχές του έως την τελική εξιδανίκευση της Θεσσαλονίκης.

***

Ο Σειρηνάκης γύρισε στην Μύκονο μία ταινία πορνό , υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της εταιρίας του. Πρωταγωνίστρια είναι ένα πασίγνωστο μοντέλο του οποίου δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομα. Μέχρι την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές το όνομα του μοντέλου δεν είχε ανακοινωθεί. Θα έσκαγε σαν κεραυνός εν αιθρία σύμφωνα με τους υπεύθυνους της Sirina. Μ’ ενδιαφέρει πολύ να καταθέσω τις σκέψεις μου γύρω από την ψυχολογία όσων ασχολούνται επαγγελματικά με τη βιομηχανία των ταινιών του είδους. Υπάρχει μια έπαρση, υπάρχουν φόβοι για «εργατικά» ατυχήματα και υπάρχει ανταγωνισμός. Ό,τι αναφέρω έχει να κάνει με τις νόμιμες εκδηλώσεις του υπό εξέταση φαινομένου. Η αφέντρα του σεξ ή ο επιβήτορας εκτίθενται γιατί αισθάνονται μ’ έναν πλάγιο τρόπο πως ασκούν εξουσία στους θεατές τους. Τους εμπνέουν θαυμασμό, αποτελούν πρώτη ύλη για τις φαντασιώσεις τους και γίνονται πρότυπα εφαρμογής σεξουαλικών στάσεων υψηλής απόλαυσης. Η τσόντα, διαχρονικά, απελευθέρωσε το σεξ από το συναίσθημα και σήμερα μπορεί κανείς να μιλάει για αυστηρά σεξουαλικές σχέσεις. Μακροχρόνιες ή βραχύβιες όσο από το σούρουπο ως την αυγή. Υπάρχει ωστόσο και μια πλειάδα προβλημάτων που μπορούν να γεννηθούν απ’ τη μανική παρακολούθηση τέτοιων θεαμάτων. Στην μεγάλη Βρετανία έχουν προνοήσει για κέντρο αποτοξίνωσης από τον εθισμό στην κατανάλωση κινηματογραφικού πορνογραφικού υλικού. Ο εθισμός απαντάται πιο συχνά στον άντρα παρά στις γυναίκες. Οι συνέπειες μιας τέτοιας έξης είναι πάρα πολλές και σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να φτάσουν μέχρι και στην εκδήλωση παραβατικής σεξουαλικής συμπεριφοράς. Συνήθως ο εθισμένος τραυματίζεται από το υπερεγώ του, κατεξοχήν τόπος γέννησης των ενοχών.