Η 27η Σεπτεμβρίου καθορίσθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού το 1970 ως Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού.

Ο φετινός εορτασμός της έχει ως θέμα την ‘’Προσβασιμότητα – Τουρισμός για όλους’’. Ακολουθώντας τις καλές πρακτικές της παγκόσμιας κοινότητας θα έπρεπε και μείς να έχουμε εναρμονιστεί σε αυτό με ανάλογα ζητούμενα. Σε πολλές τουριστικές πόλεις η ημέρα συνδυάζεται με την ολοκλήρωση και την παρουσίαση κάποιου σημαντικού έργου τουριστικής υποδομής. Καλή η πρόταση της ‘’λευκής νύχτας’’ αλλά δεν θα πρέπει να επισκιάσει το πραγματικό νόημα της σημερινής επετείου που δεν είναι η εμπορική αγορά αλλά το περιεχόμενο της τουριστικής αγοράς.

Εξ άλλου οι ‘’λευκές νύχτες’’ πραγματοποιούνται σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή ο εμπορικός κόσμος το αποφασίσει. Την περίοδο 2006-10, πρώτη δημαρχία Κυρίτση, στην πόλη της Κω έγινε ένας σπουδαίος εκσυγχρονισμός με τους ποδηλατοδρόμους και τις μονοδρομήσεις. Αυτά τα έργα υπηρέτησαν την βελτίωση της εικόνας και την λειτουργία της πόλης και είναι αυτά ακριβώς που οικοδόμησαν την δεύτερη δημαρχιακή περίοδο του κ. Δημάρχου.

Παρά τις σκόπιμες αντεγκλήσεις της εποχής, το έργο συνέχισε και η επομένη δημοτική αρχή με τα έργα ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων που συνολικά εξόπλισαν την πόλη με εγκαταστάσεις:‘’ Προσβασιμότητας – Τουρισμού για όλους’’! Όμως ποια είναι η κατάσταση αυτών των υποδομών σήμερα; Χωρίς να υπερβάλλουμε, εκτιμούμε ότι η εικόνα τους είναι: φθορά, καταπατήσεις, καταλήψεις και εν τέλει πρόωρη γήρανση χωρίς να αγνοούμε την ευθύνη και λαθεμένων τεχνικών λύσεων που επιλέγηκαν. Όμως το κυρίαρχο είναι: η πολιτική υστέρηση στην διαχείριση, την συντήρηση, την ανακαίνιση αλλά και την επέκταση τους, γεγονότα που συνδυάζονται δυστυχώς και με την κοινωνική αδιαφορία και σε πολλές περιπτώσεις με την ατομική πλεονεξία. Το παράδειγμα της φωτογραφίας παρκαρισμένου αυτοκινήτου πάνω στο (κακής ποιότητας) χαλικόστρωτο κοινόχρηστο χώρο στην είσοδο του Πλατάνου του Ιπποκράτη, του Κάστρου της Νεραντζιάς, των Δικαστηρίων και του μνημείου της Λότζας ( τζαμί Χατζή Χασάν Πασά) σήμερα το πρωί είναι χαρακτηριστικό.

Β. Χθες είχαμε και πάλι μια μακρόσυρτη σύνοδο του Δημοτικού Συμβουλίου. Τα θέματα ήταν τυπικά τεχνοκρατικά και διεκπεραιωτικά και θα έπρεπε σε μια ώρα να έχουν τελειώσει. Θα μπορούσαμε να έχουν συζητηθεί σε προδιαβούλευση και να αποφασιστούν με απλή ανάγνωση τους στο όργανο, για να μείνει ο χρόνος για την ελεύθερη συζήτηση, που φάνηκε ότι υπήρχε ανάγκη να γίνει και έγινε! Το ενδιαφέρον εστιάστηκε σε θέματα του τουρισμού: η οργανωτική μορφή του σχεδιαζόμενου νέου φορέα τουρισμού, η RAYNAIR και το προσφυγικό σε σχέση με τον τουρισμό. Δεν φταίει η προβλεπόμενη από τον (πρότυπο) κανονισμό δημοτικών συμβουλίων για την προ ημερησίας διατάξεως διαδικασία πολιτικών ανακοινώσεων των συμμετεχόντων στο σώμα. Και στις προηγούμενες περιόδους που δεν υπήρχε η πρακτική των ανακοινώσεων, πάλι γίνονταν μέσα από την θεματολόγια η αναφορα στα γενικότερα και τρέχοντα ζητήματα της δημοτικής και όχι μόνον επικαιρότητας.

Το πολιτικό μας ζητημα είναι ότι οι συζητήσεις αλλά και ο ίδιος ο θεσμός του δημοτικού συμβουλίου είναι προσαρμοσμένος σε πολιτικές σκοπιμότητες. Ξεπερνούμε αυτό που είναι το ΔΣ στην κοινή συνείδηση στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Εκεί είναι όργανο κατάθεσης διαφορετικών προτάσεων επί της ημερήσιας διάταξης και λήψης απόφασης προς υλοποίηση.

Εδώ, εμείς, στο πλαίσιο μιας κακώς εννοούμενης υπερ-πολιτικοποίησης κατανοούμε την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου ως χώρο διαμόρφωσης εντυπώσεων και χώρο παραταξιακών αντεγκλήσεων. Αυτή η πολιτική κουλτούρα δεν αλλάζει εύκολα παρά το ότι οι πολιτικές αντιθέσεις και των πολιτικών ομάδων που συμμετέχουν στο τοπικό πολιτικό όργανο έχουν αμβλυνθεί! Βλέπετε η τοπική πολιτική πρακτική εναρμονίζεται με την γενικότερη πολιτική, σε ότι επικρατεί σε κρατικό - κυβερνητικό επίπεδο. Όμως λόγω της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προπάντων λόγω και των μνημονιακών δεσμεύσεων, οι κυβερνητικές πολιτικές είναι ίδιες, αλλά η κομματική αντιπαράθεση και ο δικομματισμός καλά κρατεί! Ένας νέος δικομματισμός στον οποίο η κοινωνία έχει αποστρέψει πλέον το πρόσωπο της. Αυτή την κοινωνική απομάκρυνση ή αποστροφή την υφιστάμεθα και εμείς ως πολιτικό όργανο όσο δεν αλλάζουμε την πρακτική μας.
Ν Μυλωνάς.