Θεωρώ, ως ενεργός πολίτης, πως θα πρέπει να ασχοληθούμε με κάποια ζητήματα που ταλανίζουν το νησί μας εδώ και πολλά χρόνια και είναι καλό να τα επισημάνουμε και να τα θεραπεύσουμε για το κοινό συμφέρον του τόπου.

Θα αναφερθώ σε χρονίζοντα προβλήματα του χωριού μου, της Καρδάμαινας, όπως τα ζω ο ίδιος αλλά και οι συμπατριώτες μου. Η Καρδάμαινα, φύσει τουριστικός προορισμός, με μεγάλη συνεισφορά στα δημόσια έσοδα, στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον τουρισμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ως Κοινότητα μέχρι το 1998, είχε πολλά έσοδα και αρκετούς κοινοτικούς υπαλλήλους, με αποτέλεσμα να μπορεί μόνη της να διατηρεί το χωριό πολύ καθαρό, αφού διέθετε εργατικό δυναμικό (ενώ σήμερα μόνο 3 άτομα), εργαλεία (σκουπιδιάρικο, φορτηγά, εκσκαφέα, τρακτέρ για το στρώσιμο της άμμου στις παραλίες, όχημα-σκουπάκι καθαρισμού των δρόμων κλπ), και έφτιαχνε ασφαλτοστρωμένους δρόμους σε μικρό χρόνο, εν ολίγοις το χωριό ήταν καθαρό και νοικοκυρεμένο. Αυτό μαρτυρούν παλαιότεροι επισκέπτες που έρχονταν στην Καρδάμαινα τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Η εμφάνιση του χωριού μας ήταν πολύ όμορφη εκείνα τα χρόνια. Με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι ότι όλα ήταν καλά τότε και πως δεν υπήρχαν προβλήματα.

Ύστερα ήρθαν ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ και τελευταία ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ. Δεν θα αναφερθώ στο αν οι δυο αυτές αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση βελτίωσαν την ποιότητα ζωής μας, όπως μας είχαν παραμυθιάσει, δυστυχώς, κάποιοι επιτήδειοι τότε. Αυτά που εισπράττουμε στην Καρδάμαινα τα τελευταία δέκα χρόνια είναι ότι περισσότερα προβλήματα έχουν δημιουργηθεί, αντί να έχουν επιλυθεί. Συγκεκριμένα:

Επαρχιακός δρόμος Καρδάμαινας-Πυλίου: σκοτάδι ατελείωτο. Μόνο μερικές λάμπες όπου θέλει η Κοινότητα ή τα συνεργεία φωτισμού. Η Κοινότητα ισχυρίζεται ότι την ευθύνη την έχει το Επαρχείο και το Επαρχείο το αντίθετο. Αποτέλεσμα: επί χρόνια καμένες λάμπες και σκοτάδι τους καλοκαιρινούς, και όχι μόνο, μήνες με μεγάλο κίνδυνο ατυχημάτων.
Επί του επαρχιακού δικτύου, όπου διαμένω, υπάρχουν κατοικίες, ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και επιχειρήσεις. Τώρα το καλοκαίρι αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες από τα διερχόμενα οχήματα, αλλά και πολλά δίκυκλα κυκλοφορούν χωρίς σιγαστήρες, προκαλώντας τεράστια και ενοχλητική ηχορρύπανση. Αποτέλεσμα: τα εύλογα παράπονα των επισκεπτών του νησιού μας αλλά και των κατοίκων. Δημιουργούμε οι ίδιοι αρνητική εικόνα για το χωριό. Στην ουσία μια μικρή μειοψηφία που δεν σέβεται την πλειοψηφία.
Χώροι στάθμευσης. Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια για να πετρελαιωθεί το πάρκινγκ Τουλιάτου, ώστε να μην σηκώνεται σύννεφο η σκόνη, και πού; ακριβώς στο κέντρο του χωριού, στη βιτρίνα του… Ωστόσο το ένα πάρκινγκ δεν επαρκεί. Χρειάζεται και άλλο μεγάλο, που να λύνει το πρόβλημα. Μια καλή περίπτωση θα ήταν η αγορά ή η ενοικίαση για 50 χρόνια του οικοπέδου που βρίσκεται πίσω από τις λαϊκές κατοικίες και ανήκει στο Βακούφ. Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού και μόνο δυο λεπτά απόσταση με τα πόδια από το κέντρο. Έτσι θα σταθμεύουν όσοι έρχονται στην Καρδάμαινα και θα πηγαίνουν στο κέντρο περπατώντας. Εκεί θα πρέπει να σταθμεύουν και τα λεωφορεία που μεταφέρουν τουρίστες για τη Νίσυρο. Δεν είναι νόμιμο και ασφαλές να παρκάρουν στην ευθεία του χειμμάρου Άγρελλου και να κλείνουν το δρόμο για μισή ώρα κάθε απόγευμα, προκαλώντας κυκλοφοριακά προβλήματα.
Βελτίωση ασφαλτοτάπητα σε αρκετούς δρόμους εντός οικισμού και περιφερειακά. Καλό το έργο της αποχέτευσης, αλλά οι περισσότεροι δρόμοι χρειάζονται κατάλληλη επισκευή, αφού τα μπαλώματα που έγινα προκάλεσαν συγκαθίσεις και λακκούβες με κίνδυνο στους εποχουμένους. Σ’ εμένα προσωπικά συνέβη να πάθει ζημιά η ζάντα του αυτοκινήτου μου από χτύπημα σε λακκούβα που δημιουργήθηκε από την πρόχειρη επισκευή στο δρόμο.
Ενίσχυση της Δημοτικής Κοινότητας με εργάτες και εργαλεία. Δυστυχώς ο Πρόεδρος της Κοινότητας πρέπει με 3 εργάτες να καθαρίζει ένα μεγάλο χωριό, να φροντίσει να κλαδευτούν δένδρα, να μεταφερθούν τα μπάζα και τα σκουπίδια, την ώρα που δεν έχει φορτηγό ή φορτωτή, λόγω συνεχών βλαβών και έλλειψης εργατών, οδηγού κλπ. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει τον Πρόεδρο να οδηγεί φορτηγό με μπάζα, γιατί δεν υπάρχει υπάλληλος με δίπλωμα, διότι ο υπάρχων οδηγός με το απαιτούμενο δίπλωμα οδήγησης έχει μεταβεί σε άλλο χωριό να κάνει κάποια εργασία κατ’ εντολήν του Δήμου.
Περιφερειακός δρόμος Τσουκαλαριών. Γνωστό το πρόβλημα. Χρόνια ολόκληρα απαιτούμε, διότι πρέπει να γίνει, το παραδέχονται όλοι, αλλά… τίποτα.

Μπορώ να αναφέρω και άλλα χρονίζοντα προβλήματα, που είναι σημαντικά, όπως η επιδιόρθωση του παλιού Δημοτικού Σχολείου Καρδάμαινας, ενός ιστορικού κτιρίου, που το βανδαλίζουν και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα, ενώ θα έπρεπε να αξιοποιηθεί πολλαπλώς αποφέροντας θέσεις εργασίας και οικονομική ωφέλεια. Όπως το ιταλικό κτίριο της πλατείας, που κι αυτό χρήζει ανακαίνισης και ανάδειξής του. Όπως ο χώρος του λιμένα με τις καθιζήσεις και τις ζημιές στις εγκαταστάσεις ρεύματος και νερού για τα σκάφη. Όπως το τέλμα με το σχέδιο πόλεως Καρδάμαινας, η εγκατάλειψη του γηπέδου 5Χ5 ερείπιο με πίνακα ηλεκτρικού ρεύματος ανοιχτό για τον καθένα. Όπως η κατασκευή πεζογέφυρας στη γέφυρα του Άγρελλου, για να μην κινδυνεύει κόσμος. Όπως οι συχνές διακοπές υδροδότησης στο χωριό.

Ανέφερα κάποια προβλήματα που πιστεύω ότι πρέπει να επιλυθούν άμεσα από πλευράς Δημοτικής Κοινότητας, Δήμου και Επαρχείου. Γνωρίζω ότι δεν γίνεται θεραπευθούν όλα μεμιάς. Γνωρίζω όμως ότι πολλά από αυτά μπορούν να φτιαχτούν και να βελτιωθεί η εικόνα του χωριού μας. Πώς θα γίνει αυτό; Μα φυσικά αν ο καθένας μας βοηθήσει εφαρμόζοντας τους νόμους και σεβόμενος τον συμπολίτη του και αν οι υπεύθυνοι φορείς (Δήμος, Δημοτική Κοινότητα, Επαρχείο, Αστυνομία) φροντίσουν πιο άμεσα να λάβουν τα μέτρα εκείνα που θα εξασφαλίζουν την εικόνα σωστής λειτουργίας στο χωριό, η οποία θα βοηθήσει την οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική γαλήνη. Ωστόσο εκείνο που θεωρώ επίσης ότι πρέπει να αλλάξει, είναι και η δική μας νοοτροπία. Δεν γίνεται να σκεφτόμαστε μόνο το ατομικό και να αδιαφορούμε για το κοινό όφελος. Γιατί, δυστυχώς αυτό συμβαίνει. Ας το παραδεχθούμε. Η παθητικότητά μας προκάλεσε τα χρόνια προβλήματα που παραπάνω ανέφερα. Αν καταλάβουμε ότι ενωμένοι και διεκδικώντας μαζικά όσα μας αξίζουν, τότε θα μπορέσουμε να δούμε τις αλλαγές που όλοι θέλουμε. Για να γίνει αυτό είναι ανάγκη να ενεργοποιηθούμε ως κοινωνία και να διεκδικήσουμε με επιμονή τα αυτονόητα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στους εαυτούς μας. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

ΝΙΚΟΣ Π. ΙΕΡΟΜΝΗΜΩΝ (ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ)