Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι μερικές λέξεις-συμπεριφορές αρκούν για να καταστρέψουν ότι μπορεί να δημιουργήσει ο άνθρωπος στο πέρασμα των αιώνων.
Από μικρός έμαθα ότι στον αγώνα της ζωής τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας σαν τελειώσει το ταξίδι μας.
Δεν είχα και ούτε έχω σχέση με περιουσιακά στοιχεία και σίγουρα έτσι αισθάνομαι ελεύθερος , δεν είχα και δεν έχω το άγχος να αποκτήσω πλούτη και παλάτια.... να είμαι όρθιος και να αγωνίζομαι για τα απολύτως αναγκαία και ασφαλώς να μην πεινάει το παιδί μου.
Είναι στενάχωρο αγαπητοί συνταξιδιώτες ζωής, να σου διηγούνται διάφορες ιστορίες, για το πως καταλήγουν αδέλφια στα δικαστήρια , προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους για τα περιουσιακά στοιχεία. Και τι καταφέρνουν; Τα δικαστήρια να συνεχίζονται και τα αδέλφια κάποια στιγμή να έχουν φύγει από την ζωή... και συνεχίζουν οι επόμενοι....
Αλήθεια , για ποια ακριβώς περιουσιακά στοιχεία γίνεται λόγος;
Τι κερδίζουν όλοι αυτοί που θυσιάζουν τις μέρες , τις στιγμές τους και τελικά και την ζωή τους, για να βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη για ένα σπίτι ή ένα χωράφι;
Ο άλλος ο άνθρωπος δεν πρόλαβε να φύγει από την ζωή και συγγενείς έψαχναν διάφορους νομικούς ή άλλους τρόπους για να "αρπάξουν" όλη την περιουσία , ούτε τα προσχήματα, ούτε την μνήμη του νεκρού δεν σεβάστηκαν...
Ο άλλος ο καλός "πατέρας" χρόνια τώρα στα δικαστήρια απέναντι από το παιδί του για τα περιουσιακά.....
Αλήθεια , πως συγγενέψαμε τόσο με την υπερβολή και την αδιαλλαξία και υποκλιθήκαμε στο φανατισμό και στο μίσος;
Πως σπάσαμε τους δεσμούς , με την ηπιότητα , την καταλαγή , την διαλεκτική και την προσέγγιση , με ότι φέρνει τον άνθρωπο κοντά στον άνθρωπο , τον αδελφό με τον αδελφό κοντά στις ανησυχίες τους , τις χαρές τους και τις λύπες τους; Δεν αναρωτιέμαι βέβαια σε τι κόσμο ζούμε , ούτε νιώθω μέσα μου ότι παίρνει γιατρειά αυτό το κακό που συμβαίνει. Που μπορούμε να φτάσουμε , αυτό με μελαγχολεί , μου κουρελιάζει την ψυχή. Τι κρίμα...