Η αλήθεια είναι ότι η ερώτηση μου προκαλεί μια δυσφορία. Έχουν αρχίσει πλέον να ερωτώνται κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο πλαίσιο συνεντεύξεων "πότε θα επιστρέψουν τα δώρα στο Δημόσιο". Εντάσσω την ερώτηση στο ευρύτερο πλαίσιο του δημοσιονομικού λαϊκισμού, ο οποίος έχει γράψει πολύ μεγάλα και μακροχρόνια επεισόδια στη μεταπολιτευτική –και όχι μόνο- ιστορία της χώρας. Το φιλοθεάμον κοινό της συγκεκριμένης ερώτησης και απάντησης μεγάλο, η χροιά φιλολαϊκότητας εξασφαλισμένη και η ερώτηση δεν μπορεί παρά να φέρει σε δύσκολη θέση τον κυβερνητικό συνεντευξιαζόμενο, αφού δεν μπορεί να πει ορθά-κοφτά την αλήθεια. Ότι τα δώρα δεν επιστρέφουν. Τουλάχιστον με βάση τους δημοσιονομικούς (ταμειακούς θα έλεγα πιο λαϊκά) περιορισμούς που θέτουν οι κανόνες που έχει δεσμευτεί να τηρήσει η Ελλάδα τα επόμενα αρκετά χρόνια, αλλά και τη δεδομένη δημοσιονομική πειθαρχία, υπευθυνότητα  και σοβαρότητα που επιδεικνύει ο υπουργός επί των Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης.

Σε μια εποχή που ο πληθυσμός γηράσκει ταχύτατα η δημοσιονομική πρόκληση για το μέλλον του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι δεδομένη. Μέσα σε αυτή την πορεία το να θέτουμε ερωτήματα για μόνιμη και μεγάλη αύξηση των κρατικών δαπανών για μισθοδοσία δεν θα έλεγα ότι είναι και η πιο συνετή και υπεύθυνη στάση.

Η Ελλάδα δυστυχώς έχει πληρώσει μεγάλο λογαριασμό από αυτές τις πρακτικές και προσεγγίσεις. Αν θυμηθούμε τους διαγωνισμούς πλειοδοσίας παροχών που γίνονταν στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, αλλά και στις συντριπτικά περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης και συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω με την ανεύθυνη και λαϊκιστική στάση που κράτησε σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός Τύπος -με ελάχιστες εξαιρέσεις- στην προσέγγιση των δημοσιονομικών ζητημάτων κατά τη μεταπολίτευση, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πως χρεοκόπησε η χώρα το 2010. Όπως έχει γραφτεί άλλωστε, η χώρα όδευε για τη χρεοκοπία και ο ελληνικός Τύπος -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που διασώζουν την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κλάδου- δεν διαπίστωσε την πορεία προς τον γκρεμό. Και όχι μόνο αυτό. Ενώ η χώρα έσκασε το 2010, ο λαϊκισμός αντί να υποχωρήσει, δυνάμωσε και κάθε πρωί οι διάφοροι τηλεαστέρες έπαιζαν με τον πόνο του κάθε πολίτη που έβλεπε το εισόδημά του να συρρικνώνεται βιαίως, πουλώντας τους φρούδες ελπίδες και κάθε λογής "υπεύθυνους" για αυτό. Γερμανούς, τροϊκανούς, Ευρωπαίους, πουλημένους πολιτικούς κ.ο.κ.

Το να υποβάλλονται πλέον, μετά την περιπέτεια της χρεοκοπίας, ερωτήσεις όπως αυτή για τα δώρα και γενικά να αρχίζουν τα δημοσιονομικά αιτήματα, μέσω και του λαϊκιστικού Τύπου, να πληθαίνουν δεν είναι και η πιο υπεύθυνη εθνική στάση. Είναι ερωτήσεις και αιτήματα που φέρνουν την επόμενη χρεοκοπία της χώρας χρονικά εγγύτερα.

Πάμε και στην ουσία, όμως. Ένα από τα μεγάλα δώρα που έκανε στην ελληνική κοινωνία η χρεοκοπία ήταν να περιορίσει τη γοητεία της απασχόλησης στο Δημόσιο για τους νέους ανθρώπους. Η εισοδηματική ψαλίδα υπέρ του ιδιωτικού τομέα μετά τις περικοπές στο Δημόσιο αποτελεί προϋπόθεση για πιο παραγωγική και δημιουργική ελληνική οικονομία. Οι υψηλότερες αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα που, σημειωτέον, δεν απολαμβάνει μονιμότητα και παντελή απουσία πραγματικής αξιολόγησης, είναι όχι μόνο λογικές αλλά και κοινωνικά δίκαιες.

Το να ρωτάς πότε και αν θα επιστρέψουν γενικώς και σε όλους τα δώρα στο Δημόσιο περιφρονεί και τις αρχές της επιτυχούς διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού. Δώρα σε όλους είναι επιβράβευση σε όλους. Και στον εργατικό, ικανό και πρόθυμο για δουλειά και στον ράθυμο και αργόμισθο. Και κάτι για τον λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός, ως λειτουργία στην πολιτική και τη δημόσια σφαίρα, δεν περιορίζεται σε ένα πεδίο. Δηλαδή μόνο στα εθνικά θέματα, ή στα κοινωνικά ή στην οικονομία. Ο λαϊκισμός, εκ της φύσεώς του, συντάσσει απλοϊκές και εύκολες λύσεις για όλα τα ζητήματα. Δεν μπορείς να είσαι λαϊκιστής στα εθνικά θέματα και υπεύθυνος και σοβαρός στα οικονομικά. Ούτε βέβαια το αντίστροφο. Ο λαϊκιστής χαϊδεύει αυτιά και οδηγεί τους ακροατές του νομοτελειακά στον γκρεμό. Ας μην κάνουμε ξανά τα λάθη του παρελθόντος...