ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΠΑΛΙΚΑΡΑΔΕΣ» ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΟΣΕΣ ΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ!
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Ζούσε 15 χρόνια ένα καθημερινό εφιάλτη.

Γνώριζε ότι θα έλθει τις πρωϊνές ώρες και έπρεπε να υποστεί ξανά τον εξευτελισμό και την σωματική και ψυχική κακοποίηση.
Έκανε υπομονή , μέχρι τα παιδιά της να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Τα παιδιά έτυχαν πολλές φορές μάρτυρες στις απερίγραπτες φρικιαστικές στιγμές κακοποίησης της μητέρας τους, από τον "πατέρα τους".
"Σας συνάντησα , κε Καντζόγλου, πριν 6 χρόνια και σας ζήτησα αν μπορείτε να με συνοδεύσετε στον κο Εισαγγελέα να καταγγείλω την κακοποίηση , που υφίσταμαι από το σύζυγό μου όλα αυτά τα χρόνια , επειδή σας παρακολουθούσα για τον αγώνα που κάνατε κατά των παιδεραστών , μαστροπών και εμπόρων ναρκωτικών.
"Ναι, για 5 χρόνια μετά από την καταγγελία στον Εισαγγελέα υπήρξε μια σχετική "ήρεμη-αδιάφορη σχέση" μέσα στο σπίτι μου.
Οι εφιάλτες , όμως , ήλθαν ξανά και τώρα αισθάνομαι ότι ήλθε η στιγμή να συναποφασίσω μαζί με τα παιδιά μου το τέλος αυτού του μαρτυρίου. Δεν γνωρίζω τι θα πει χαρά και ευτυχία όλα αυτά τα χρόνια, η μόνη μου χαρά και δύναμη να κρατηθώ στη ζωή ήταν τα δύο μου παιδιά". "Πίστευα , ότι κάποια στιγμή , από το περιβάλλον του "συζύγου μου" , κάποιος θα τον συμβούλευε να αλλάξει τρόπο ζωής και να αγαπήσει την οικογένειά του.
Ξενυχτούσε σε διάφορα μαγαζιά , σαν αυτά που εργάζονται ξανθές, μελαχρινές και σκορπούσε τα χρήματά του. Στο σπίτι πολλές φορές , που του υπενθύμιζα τις ανάγκες των παιδιών μας και πως φέρει κι αυτός ευθύνη για την ύπαρξή τους, απαντούσε:
Θα σε λιώσω π......θα σε βγάλω στο κλαρί για να φέρεις εσύ τα λεφτά". "Έβλεπα άλλες γυναίκες πως ήταν με τους συζύγους τους και ένιωθα πολύ άσχημα .Πίστευα ότι θα άλλαζε και ο δικός μου άντρας. Τον αγάπησα σε πολύ μικρή ηλικία, ήταν πολύ καλός και μου έδινε υποσχέσεις για μια "ονειρεμένη ζωή."
"Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες γυναίκες, στις ημέρες μας, που στο βωμό της οικογένειας θυσιάζουν σώμα και ψυχή, δέχονται εξευτελισμούς σε βαθμό που η κάθε στιγμή να είναι εφιάλτης?" Ο φόβος έγινε συνήθεια. Το ίδιο και η σχέση μας , εξηγεί , θέλοντας να περιγράψει τους λόγους, που δεν αντέδρασε όλα αυτά τα χρόνια. Το όνομα της άτυχης συντοπίτισσας μας δεν έχει και πολύ σημασία.
Πολλές είναι αυτές οι γυναίκες σήμερα, που βιώνουν τέτοιους εφιάλτες. Επικοινωνούσα τακτικά στις γραμμές , που είχατε δημοσιεύσει στην εφημερίδα "το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΩ" και πράγματι μου προσέφεραν υποστήριξη ψυχολογική και μπορώ σήμερα να σας πω ότι με βοήθησαν πάρα πολύ για να μπορώ τώρα να λέω "φτάνει πια", εξηγεί η συντοπίτισσα μας .
Υπάρχουν όνειρα , σκέψεις , για ένα διαφορετικό και όμορφο μέλλον? Ναι. Υπάρχουν και όνειρα και δύναμη και το βλέπω μέσα από τα μάτια των παιδιών μου. Πρέπει να ζήσω κι εγώ και τα παιδιά μου, το χρωστάμε στους εαυτούς μας , θέλω να στείλω ένα μήνυμα , φίλε μου Μιχάλη: "Δεν είμαστε άβουλα πλάσματα , έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας να ζήσουμε, και πρέπει να ζήσουμε όλες εμείς οι γυναίκες που βιώσαμε την κακοποίηση είτε ψυχολογική είτε σωματική ."

Φίλε μου , επέτρεψε μου να σε λέω φίλε μου , θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς, που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.

Ξέρουν αυτοί!!"

Μιχάλης Καντζόγλου