Αν και θα περίμενε κανείς η συνάντηση μας να γίνει σε κάποιο παιδότοπο ή παιδική χαρά, έγινε σε γνωστό εστιατόριο της πόλης μας όπου ο ταλαντούχος "μπόμπιρας", μας περίμενε υπομονετικά σαν μεγάλος επαγγελματίας.

Φυσικά, ο Παναγιώτης δεν ήταν μόνος του, τον συνόδευαν οι γονείς του Γιώργος και Χριστίνα Μαρκάκη, οι οποίοι μας βοήθησαν να συλλέξουμε πληροφορίες, μιας και ο μικρός Παναγιώτης είναι αρκετά ντροπαλός με τους δημοσιογράφους, σε αντίθεση με τους μουσικούς με τους οποίους πραγματικά λύνεται!
Η συμπαθέστατη φατσούλα του μικρού, δεν προδικάζει αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα, όταν στο τραπέζι μας θα προστεθεί ο Μανώλης Πάγκαλος, καλός φίλος από την Κρήτη, με το λαούτο του.

Καθώς ξεκινάει η κουβέντα μας για την ενασχόληση του με τη λύρα, πολύ γρήγορα καταλαβαίνουμε την αγάπη και το σεβασμό για τη μουσική αλλά και για το όργανο που επέλεξε να διδαχθεί.
Γυρνώντας το χρόνο πίσω ο πατέρας του Παναγιώτη μας εξηγεί πως ο μικρός ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τη λύρα..

«Αρκετά χρόνια πριν ο πατέρας μου (παππούς του μικρού) πήγε ταξίδι στην Κρήτη, επιστρέφοντας στην Κω μου έφερε μια λύρα για δώρο γιατί και εγώ την λάτρευα από μικρός και πάντα ήθελα να μάθω να παίζω κρητικά τραγούδια. Με αυτά τα λίγα που γνώριζα ξεκίνησα να παίζω μη γνωρίζοντας πως ο γιος μου -θα τολμούσα να πω- από τότε που ήταν στην κοιλιά της μάνας του, άκουγε τη λύρα...
Περίπου στα τέσσερα του χρόνια, η σύζυγος μου παρατήρησε πως ο μικρός έπιανε τις κουτάλες και προσπαθούσε χτυπώντας τες να παίξει μουσική, αργότερα την θέση αυτών πήρε η λύρα και μάλιστα δημιουργώντας πολλές φορές και δικά του μικρά κομμάτια. Μια μέρα θυμάμαι χαρακτηριστικά, πήρα τηλέφωνο σπίτι και ενώ μιλούσα με την γυναίκα μου άκουσα τον ήχο της λύρας, ρώτησα αν ήταν κάποιος στο σπίτι και έπαιζε μουσική και εκείνη τότε μου απάντησε πως ήταν ο Παναγιώτης. Όταν επέστρεψα από την δουλειά του ζήτησα να μου παίξει αυτό που είχα ακούσει νωρίτερα και πραγματικά έμεινα έκπληκτος, όχι μόνο γιατί έπαιζε, αλλά γιατί το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν αρκετά δύσκολο. Την επόμενη μέρα κιόλας, σκέφτομαι μιας και με τις κατασκευές τα πάω καλά, να φτιάξω μια παραδοσιακή λύρα και να την χαρίσω στον γιο μου. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα και χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια από κάποιον κατασκευαστή οργάνων να μου δώσει πληροφορίες για να μπορέσω να τελειώσω τη λύρα. Τότε για καλή μου τύχη γνώρισα τον Μανώλη Γιαννουλάκη (σημερινό Δάσκαλο του Παναγιώτη) καθηγητή σε Ωδείο, έχει παίξει πέντε φορές στο Μέγαρο Μουσικής και ήταν μαθητής του αείμνηστου Μουντάκη (ο Κώστας Μουντάκης ήταν κρητικός λυράρης. Θεωρείται μαζί με το Νίκο Ξυλούρη και το Θανάση Σκορδαλό ως ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς λυράρηδες της Κρήτης).
Στον Μανώλη Γιαννουλάκη οφείλουμε πολλά, με αριστοτεχνικό τρόπο και μεγάλη μαεστρία μας διδάσκει το χρώμα το ύφος αλλά και το ήθος που πρέπει να έχει ένας καλός λυράρης. Χρόνο με το χρόνο ο μικρός ολοένα και γινόταν καλύτερος, έτσι αποφασίσαμε από κοινού να παρακολουθήσει ιδιαίτερα μαθήματα με καθηγητές μουσικής και Λυράρηδες ώστε να μπορέσει να ασχοληθεί πιο εντατικά με αυτό που αγαπάει, παράλληλα με τα μαθήματα του.

Δεν θα παραλείψω να σας αναφέρω το γεγονός, πως στα πρώτα βήματα του Παναγιώτη ο άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα στην προσπάθεια του μικρού ήταν ο συμπατριώτης μας και σπουδαίος καλλιτέχνης Αλέκος Κρητικός..»

Ο Παναγιώτης παρακολουθώντας τη συζήτηση μας λέει πως ήρθε η ώρα για να μας παίξει κάτι, αφού και ο Λαουτιέρης ήταν έτοιμος.
Πραγματικά αυτό που ακολούθησε ήταν εκπληκτικό, ο μικρός τα δίνει όλα...οι εκφράσεις του, ο τρόπος που κρατάει τη λύρα, το μουσικό χρώμα που αποδίδει και ο τέλειος συγχρονισμός με το λαούτο, είναι μοναδικός! Οι θαμώνες του καταστήματος δεν πιστεύουν σε αυτό που ακούν και ξεσπούν σε χειροκροτήματα, χωρίς συστήματα ήχου απλά με δύο όργανα και η κρητική μουσική "απογειώνεται" από δύο μετρ του είδους.

Ο Παναγιώτης έχει "το χάρισμα" ή "το ταλέντο" όπως λένε κάποιοι και αποδίδει εξαιρετικά κάθε τι που θα του ζητήσεις να παίξει, αλλά και να τραγουδήσει. Συνεχίζει να κάνει μαθήματα μέσω skype με τον δάσκαλο του (αρκετά δύσκολο) και μαθήματα θεωρίας με τον μαέστρο και καθηγητή μουσικής Νίκο Γκαναβούρα.  Το χαμηλό προφίλ και η σεμνότητα του αν και πολύ μικρός, δείχνουν τον απόλυτο σεβασμό στη μουσική και το μεράκι για την κρητική λύρα. Στο μέλλον όπως όλα δείχνουν, θα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας του.

Στο χρονικό διάστημα που ασχολείται με τη λύρα του δόθηκε η ευκαιρία σε εκδηλώσεις που έγιναν στο νησί μας αλλά και στην Κρήτη, (αναγνωρίζοντας το ταλέντο του) να παίξει με αρκετούς σπουδαίους λυράρηδες μεταξύ αυτών, οι Σκουλάς, Αεράκης, Κορνηλάκης, Αλεφαντινός, Ζερβάκης, Σαριδάκης, Σηφάκης, Γιαννουλάκης, Γκουβέντας και πολλοί άλλοι...

Πρέπει να νιώθουμε αρκετά υπερήφανοι για την τη νέα γενιά αυτού του τόπου, πολλοί βιάζονται να κατηγορήσουν πως είναι επαναστάτες, αναρχικοί, νεόπλουτοι και πολλά άλλα επίθετα, που δεν μας ταιριάζουν.
Η Κως μπορεί να είναι ένα ακριτικό και άκρως τουριστικό μέρος έχει όμως πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και μουσική παράδοση, την όποια οι νέοι άνθρωποι - νέοι επιστήμονες την συνεχίζουν, την εξελίσσουν, και την κάνουν γνωστή σε όλο τον κόσμο, μέσω του Παναγιώτη, του Αντρέα, του Κωνσταντίνου, της Μαρίας, της Ελένης και πολλών άλλων παιδιών.. των παιδιών μας...

Για το κλείσιμο του αφιερώματος επιλέξαμε δύο μαντινάδες που έγραψε η θεία του μικρού Παναγιώτη, κα. Ρένα Μαρκάκη.

- "Την ευλογία του Θεού, έχεις εσύ παρμένη και θ' ακουστεί η λύρα σου σ' όλη την οικουμένη!"
- "Απ' της ψυχής σου τον ανθό αυτός ο ήχος βγαίνει και τ' άκουσμα της λύρας σου όλους τους τρελαίνει!"

 

Η Kostoday ευχαριστεί θερμά την οικογένεια Μαρκάκη, τον Μανώλη Πάγκαλο και τον Σακελλάρη Κούρο για την βοήθεια και την άψογη φιλοξενία τους.