Με αφορμή το «Deadpool», κάνουμε αναδρομή στις πιο αιματοβαμμένες ταινίες με κόμικ ήρωες.

Οι σούπερ ήρωες είναι για παιδιά; Ποιος το είπε αυτό; Μπορεί τα τελευταία χρόνια το είδος να πασχίζει να αποδείξει πως απευθύνεται σε ολοένα και μικρότερο ηλικιακό target group (φωτεινές εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν), μια στο τόσο εμφανίζονται όμως κάποιες ταινίες της κατηγορίας που χαρακτηρίζονται ακατάλληλες για ανηλίκους και δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα.
Φυσικά, το να κάνεις μια υπερηρωική ταινία που απευθύνεται μόνο σε ενήλικες δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Καταρχάς, έχεις να κάνεις με ένα πιο καχύποπτο κοινό που περιμένει να δει κάτι περισσότερο από απλά ωμή βία και κακές κουβέντες. Πολύ συχνά οι ταινίες που βασίζονται σε αιματοβαμμένα κόμικ καταλήγουν παταγώδεις αποτυχίες, όταν όμως το αποτέλεσμα πετύχει, τότε μένουμε πολύ ικανοποιημένοι.

Αυτή την εβδομάδα περιμένουμε στις αίθουσες το «Deadpool», το οποίο προστίθεται στην αλυσίδα των ακατάλληλων υπερηρωικών ταινιών και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν το εμπόδισε από το να σαρώσει στο αμερικανικό μποξ όφις. Ο Ράιαν Ρέινολντς απέκτησε λοιπόν ένα επιτυχημένο μπλοκμπάστερ μετά από χρόνια προσπαθειών, ίσως τη στιγμή που το περίμενε λιγότερο και εμείς λέμε να κάνουμε προθέρμανση παρουσιάζοντας τις καλύτερες ταινίες με σούπερ ήρωες που θεωρήθηκαν ακατάλληλες για άτομα κάτω των 18.

5) «Blade II» (2002)
Ο Blade είναι αρκετά σκοτεινός ήρωας και ήρθε και ταίριαξε στην γκόθικ φάση που περνούσαν τα μπλοκμπάστερ κάπου εκεί στα τέλη των 90s. Ο λόγος που τον μνημονεύουμε όμως μέχρι σήμερα είναι η δεύτερη ταινία του, με τη σκηνοθεσία να αναλαμβάνει ο λατρεμένος Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Σε επίπεδο πλοκής ή εξέλιξης χαρακτήρων δε συμβαίνει κάτι φοβερό και τρομερό, αλλά η ατμόσφαιρα είναι τόσο σωστή και το οπτικό κομμάτι είναι τόσο φιλικό προς τους αναγνώστες του κόμικ, ώστε δεν μπορούμε παρά να αγαπήσουμε αυτή την ταινία.

4) «Kick-Ass» (2010)
Εκεί που το καταιγιστικό σινεμά δράσης συναντά την κολεγιακή αμερικανική κωμωδία βρίσκεται το «Kick-Ass». Το εκρηκτικό κόμικ του Μαρκ Μίλαρ αποτέλεσε μια απαραίτητη τονωτική ένεση φρεσκάδας στο είδος το 2010, δείχνοντας ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος και πως το να κάνεις μια «γήινη» υπερηρωική ταινία δε σημαίνει ότι στερείσαι όλα εκείνα τα στοιχεία που αναζητά ο κόσμος από το είδος. Κάπου εδώ μας συστήθηκε και η Κλόι Μορέτζ και δεν την ξεχάσαμε έκτοτε.

3) «V for Vendetta» (2005)
Και κάπως έτσι η έννοια της επανάστασης εισήχθη στο mainstream. Το αναρχικό μανιφέστο του Άλαν Μουρ μεταφέρθηκε πιστά στο σινεμά, χωρίς να κάνει καμία έκπτωση και όλα τα δυνατά πολιτικά μηνύματα που περνά διατηρούνται ακέραια. Το ζοφερό Λονδίνο του μέλλοντος αποτυπώνεται εντυπωσιακά και ακόμη κι αν η παραγωγή θα μπορούσε να ακολουθήσει απλά το στόρι που από μόνο του τραβάει προς τα πάνω, το «V for Vendetta» είναι μια καλή ταινία. Δάκρυα και μπαρούτι μόνο.

2) «Watchmen» (2009)
Δεν είναι κακό οι ταινίες που στηρίζονται σε κόμικ να είναι πιστές στο υλικό τους και να απευθύνονται στους φαν. Σήμερα ο Ζακ Σνάιντερ δείχνει να το έχει ξεχάσει (τελευταία του ευκαιρία το «Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης»), αλλά το 2009 γύρισε μια από τις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) μεταφορά υπερηρωικού κόμικ στο σινεμά. Ναι, το ξέρουμε πως αυτή η ταινία έχει αρκετούς επικριτές, εμείς πάντως δεν είμαστε από αυτούς. Σε ένα δίκαιο κόσμο αυτή η ταινία θα ήταν η βάση για κάθε υπερηρωικό φιλμ.

1) «Dredd» (2012)
Αν θέλετε την άποψή μας, πρόκειται για την πιο αδικημένη υπερηρωική ταινία όλων των εποχών. Προφανώς και ο δικαστής Ντρεντ δεν είναι ο πιο δημοφιλής κόμικ ήρωας, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό. Αυτή η ταινία είναι τόσο καλή γιατί απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό και δεν έχει το άγχος να αρέσει. Η βία είναι σε επίπεδα που δεν έχουμε ξαναδεί στο είδος, τα εφέ είναι απίστευτα και ακόμη δεν έχουμε συνέλθει από την τελειότητά τους και οι ατάκες της ταινίας έχουν βρει την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο ακραία badass και το ωμό χιούμορ. Ο λόγος που υπάρχουν οι ακατάλληλες για ανηλίκους υπερηρωικές ταινίες είναι για να φτάσουμε σε αυτή την ταινία.
Η ταινία «Deadpool» θα βγει στις αίθουσες στις 18 Φεβρουαρίου, από την Odeon.

clicklife.gr

Πόσο χρήσιμο θα σας φαινόταν σήμερα να ξοδεύατε όσα χρήματα είχατε πάνω σας για να αγοράσετε… χαρτοπετσέτες;
Πόσο λογικό θα ακουγόταν το να αγοράσετε… είκοσι γκοφρέτες μόνο και μόνο για το περιτύλιγμα; Κι όμως, υπήρχε μια εποχή για τον καθένα μας, που ήμασταν διατεθειμένοι να δώσουμε όλο μας το χαρτζιλίκι για τόσο «άχρηστα» πράγματα όσο μερικοί γυάλινοι βόλοι, αυτοκόλλητα με φιγούρες, μπαλάκια που χοροπηδούν μανιασμένα και χαρτιά αλληλογραφίας στα οποία δεν ακούμπησε ποτέ μολύβι. Ήταν για εμάς τα πιο πολύτιμα αντικείμενα της παιδικής μας ηλικίας, οι ανεκτίμητες συλλογές «άχρηστων αντικειμένων» που γέμιζαν τις ελεύθερες ώρες μας, τότε που είχαμε πολλές τέτοιες. Θυμηθείτε μαζί μας τις δέκα πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις μαθητικών συλλογών.

Αυτοκόλλητα

Πόσοι τόνοι της θρυλικής «Κουκουρούκου» έχουν άραγε καταναλωθεί για να συμπληρωθούν τα άλμπουμ των παιδικών μας χρόνων; Πόσα ασημένια περιτυλίγματα γκοφρέτας σκίσαμε και πόσα φακελάκια αγοράσαμε από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς για να βρούμε τον σπάνιο Power Ranger, τα καλύτερα αυτοκόλλητα Panini, τον αγαπημένο μας ποδοσφαιριστή σε κάρτα; Φυσικά, η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν όταν συγκεντρώναμε τα «διπλά» μας σε μεγάλη στοίβα και διαπραγματευόμασταν συμφέρουσες ανταλλαγές με τους συμμαθητές μας.

Τάπες

Μετά τις γκοφρέτες, ώρα για γαριδάκια. Γιατί εκεί κρύβονταν οι τάπες που συγκεντρώναμε φανατισμένοι, ώστε να παίξουμε μία ιδιότυπη παρτίδα «Τζένγκα» στα σκαλιά του σχολείου και να κερδίσουμε τις τάπες των φίλων μας με μια καλή «ριξιά».

Χαρτιά αλληλογραφίας και χαρτοπετσέτες

Αν οι τάπες ήταν «αδυναμία» των αγοριών, τα κορίτσια είχαν βρει μια ακόμη πιο παράξενη ασχολία: Έκαναν συλλογές χαρτιών και χαρτοπετσετών. Όσο πιο μυρωδάτο ήταν το χαρτί αλληλογραφίας και όση πιο πολύχρωμη, βελούδινη και ρομαντική η κάθε χαρτοπετσέτα, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο ενθουσιασμός, καθώς έσπευδαν να ανοίξουν τα κουτιά με την συλλογή για να υπερηφανευτούν στις φίλες τους. Φυσικά, κάθε παιδικό πάρτι ήταν άλλη μια ευκαιρία να συγκεντρώσουν υλικό, μην επιτρέποντας σε κανέναν να σκουπίσουν τα χέρια τους από την σπιτική πίτσα που μόλις είχαν φάει.

Ξύσματα από μολύβια και γομολάστιχες

Αλήθεια, τι σκεφτόμασταν; Όπως και να ‘χει, κασετίνες, κουτάκια και αυτοσχέδια αποθηκευτικά δοχεία παρατάσσονταν στα σχολικά θρανία και οι ξύστρες και οι γόμες έπαιρναν φωτιά, για να συγκεντρωθεί το «πολύτιμο» υλικό, το οποίο φυσικά δεν χρησίμευε σε τίποτα απολύτως. Απλώς, τότε δεν υπήρχαν κινητά και internet.

Καπάκια

Σακούλες ολόκληρες με καπάκια μπύρας και αναψυκτικών συγκέντρωνε κάθε παρέα πιτσιρικάδων που σεβόταν τον εαυτό της, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια που κανείς δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει όσο οι γονείς τους απαγόρευαν να βουτήξουν μετά το φαγητό ή όσο παραθέριζαν στο βαρετό χωριό τους. Και το κάνανε σε μια εποχή που δεν είχε ακόμη «εφευρεθεί» το σύστημα της συγκομιδής τους για την εξασφάλιση αναπηρικών καροτσιών.

Κοχύλια

Καλοκαίρι, και η «ρουτίνα» της παραλίας είχε τρία πράγματα: Βουτιές, σκάψιμο στην άμμο και συλλογή κοχυλιών. Για την ακρίβεια όχι μόνο κοχυλιών: Γυαλάκια από τον βυθό, βότσαλα, ακόμη και απλές, άχρηστες πέτρες, που σχεδόν άχνιζαν κάτω από τον καυτό ήλιο, αλλά για κάποιο λόγο μας φαίνονταν ότι έχουν «τέλειο σχήμα» ή ότι «μοιάζουν με καρδούλα» έβρισκαν θέση στην οικογενειακή τσάντα παραλίας. Τουλάχιστον μέχρι η μαμά ή ο μπαμπάς να συνειδητοποιήσουν πως η τσάντα στον γυρισμό χρειάζεται κλαρκ για να σηκωθεί, και οι πέτρες ξαναβρίσκουν μια θέση στον ήλιο.

Βόλοι

Οι γυάλινοι βόλοι είχαν την δική τους αυτοκρατορική θέση στα παιδικά δωμάτια – στο δικό μας, συγκεντρώνονταν επιμελώς σε μεγάλα κουτιά από πουράκια Caprice – με ιδιαίτερη αδυναμία στις μεγάλες «μπίλιες», που έκριναν τις αναμετρήσεις και συχνά-πυκνά… τραυμάτιζαν τα ακροδάχτυλά μας.

Φυτολόγια

Λίγο οι προτροπές του δάσκαλου στο «Εμείς κι ο κόσμος», λίγο η πίεση της μαμάς να «μάθουμε για τη φύση», η πλειοψηφία των παιδιών υπήρξαν κάποτε περήφανοι συλλέκτες… φύλλων. Φυσικά, οι μαμάδες μετάνιωναν πικρά τις πιέσεις τους, όταν έβρισκαν μαδημένες τις γλάστρες της αυλής και τα λουλούδια του μπαλκονιού, αλλά τότε πια ήταν αργά: Οι μισές ζαρντινιέρες βρίσκονταν ήδη ημι-αποξηραμένες κάτω από λεπτά φύλλα ανατριχιαστικού ριζόχαρτου.

Μπουγελόφατσες, ευχούληδες, τρελόμπαλες

Ήταν τα βολικότερα παιχνίδια για να κάνει κανείς συλλογή, μιας και ήταν ιδιαίτερα φθηνά και μικρού μεγέθους, ενώ μπορούσες να τα έχεις μαζί σου συνέχεια. Οι μπουγελόφατσες έβγαιναν στη φορά σε κάθε σχολικό διάλειμμα για ένα μίνι μπουγέλωμα, οι ευχούληδες κοσμούσαν την κορυφή κάθε μολυβιού και οι τρελόμπαλες «πετούσαν» παντού τριγύρω. Φυσικά, στο σπίτι περίμεναν οι άλλες συλλογές, οι πιο «επίσημες»: Η Μπάρμπι (ή οι «σωσίες» της) σε κάθε εκδοχή και επάγγελμα για τα κορίτσια, στρατιωτάκια και αυτοκινητάκια για τα αγόρια, lego, playmobil και λούτρινα αρκουδάκια… unisex.

Κόμικς

Η συλλογή με την μεγαλύτερη αξία – συναισθηματική και, ύστερα από τόσα χρόνια, και χρηματική – ήταν αυτή των κόμικς, του «Μίκυ Μάους», του «Μίκυ Μυστήριο», του «Ντόναλντ», του «Αλμανάκο», του «Κόμιξ», των «Κλασικών», του Αστερίξ, του Λούκυ Λουκ, του Ποπάι – η λίστα δεν έχει τελειωμά. Μόνο που τότε ήταν για εμάς απλώς «Μίκυ Μάου». Και μπορεί να μην γνωρίζαμε ότι αυτά που διαβάζουμε αποτελούν σημαντικά δείγματα της ένατης τέχνης, ότι αποτελούν έργα του Μπαρκς, του Σκάρπα ή του Ρόσα, αλλά τα αγαπούσαμε και τα φυλάξαμε καλά στα ντουλάπια μας γιατί μας δίδαξαν τα μεγαλύτερα και πιο διασκεδαστικά μαθήματα της ζωής μας.

Πηγή: www.in2life.gr