«Μαξιλάρι» σε μια ενδεχόμενη ταμειακή στενότητα του δημοσίου το πρώτο τρίμηνο του χρόνου, αναμένεται να είναι και φέτος τα ταμειακά διαθέσιμα των δημόσιων οργανισμών ύψους 15 δισ. ευρώ, ειδικά για το πρώτο τρίμηνο του χρόνου, όταν θα πρέπει να αποπληρωθούν υποχρεώσεις ύψους περίπου 4 δισ. ευρώ.

Το πρόβλημα εμφανίζεται όμως και για το 2016 στο πρώτο τρίμηνο του χρόνου και δεν αφορά τόσο τις πηγές, όσο τον χρόνο χρηματοδότησης της οικονομίας.

Οι υποχρεώσεις για το πρώτο τρίμηνο του χρόνου φτάνουν τα 4 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 1,57 δισ. ευρώ αφορούν χρεολύσια και ξεκινούν τον τρέχοντα μήνα με 457 εκ. ευρώ που θα πρέπει να αποπληρωθούν στο ΔΝΤ. Άλλα 238 εκ. ευρώ (100 εκ. ευρώ για την αποπληρωμή ομολόγων και 138 εκ. ευρώ προς το ΔΝΤ) θα πρέπει να δοθούν τον Φεβρουάριο και 876 εκ. ευρώ τον Μάρτιο.

Τα υπόλοιπα 2,43 δισ. ευρώ αφορούν την αποπληρωμή τόκων και επιμερίζονται σε 110 εκ. ευρώ για τον Ιανουάριο, 1,57 δισ. ευρώ για το Φεβρουάριο και 750 εκ. ευρώ για τον Μάρτιο.

Όλα θα εξαρτηθούν από το χρόνο ολοκλήρωσης της πρώτης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος και την δόση των περίπου 6 δισ. ευρώ που θα την συνοδεύσει.

Αν η διαπραγμάτευση ολοκληρωθεί μέσα στον Φεβρουάριο τότε όλα θα πάνε καλά, αφού θα υπάρξουν τα χρήματα για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις.

Αν πάλι η διαπραγμάτευση χρειαστεί περισσότερο χρόνο, όπως αφήνουν να εννοηθεί πολλοί κοινοτικοί αξιωματούχοι, λόγω των πολλών και σημαντικών θεμάτων που θα πρέπει να οριστικοποιηθούν, τότε ενδέχεται ο χρόνος να γυρίσει πίσω στο πρώτο εξάμηνο του 2015.

Τότε η Κυβέρνηση μην έχοντας άλλη δυνατότητα, στράφηκε στον εσωτερικό δανεισμό από τα αποθεματικά καταθέσεων των δημοσίων οργανισμών. Μάλιστα, φέτος θα είναι σαφώς πιο έτοιμη από πέρσι.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι ήδη σε πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, όπου ρυθμίζονταν συνταξιοδοτικά θέματα του δημοσίου, υπήρχε διάταξη με την οποία παρατείνονταν μέχρι και το τέλος του 2016 η δυνατότητα χρήσης των ταμειακών διαθέσιμων του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.

Επίσης, με νόμο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι οριστικοποιήθηκε η υποχρέωση για τους οργανισμούς του δημοσίου να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους από τις εμπορικές τράπεζες σε κοινό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας, ώστε να μπορεί το δημόσιο να δανειστεί με τη γνωστή πια μέθοδο των συμφωνιών επαναγοράς (repo).

Ο «ανοιχτός» αυτός λογαριασμός με τους οργανισμούς του δημοσίου μπορεί να χρησιμεύσει και τους επόμενους μήνες του χρόνου ανάλογα με την πορεία υλοποίησης του ελληνικού προγράμματος και μαζί την καταβολή των δόσεων του δανείου.

Ο πιο κρίσιμος μήνας του χρόνου θα είναι ο Ιούλιος, αφού τον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να πληρώσει υποχρεώσεις συνολικού ύψους 3,7 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 2,3 δισ. ευρώ είναι ένα ομόλογο της ΕΚΤ, άλλα 457 εκ. ευρώ μια δόση προς το ΔΝΤ και περίπου 900 εκ. ευρώ για τόκους.

Πάντως, σε γενικές γραμμές οι δανειακές ανάγκες του δημοσίου για το σύνολο του 2016 είναι περίπου λίγο παραπάνω από τις μισές από αυτές του 2015. Συγκεκριμένα οι υποχρεώσεις για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων δεν ξεπερνούν φέτος τα 13,7 δισ. ευρώ, ενώ πέρσι έφτασαν τα 25,5 δισ. ευρώ.

enikonomia.gr

Την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, επαναφέρει το Forbes, καθώς σε άρθρο του επισημαίνει ότι από την αρχή αυτής της υπόθεσης, η χρεοκοπία και το Grexit ήταν η καλύτερη λύση. «Εννοείται πως δεν τελείωσε η ελληνική κρίση», είναι μάλιστα ο τίτλος του.

«Η ιδέα ότι η αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Τρόικα το καλοκαίρι θα αποτελούσε το τέλος της ελληνικής οικονομικής κρίσης ήταν κάτι ανάμεσα στην ελπίδα και την παραπλάνηση», γράφει χαρακτηριστικά ο Τιμ Γουόρσταλ. Το μέλος του Ινστιτούτου Ανταμ Σμιθ του Λονδίνου, αναλύοντας τη συμφωνία μεταξύ Αθήνας και δανειστών σχολιάζει ότι αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν ότι το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ΕΕ είπαν ότι «αν είστε πολύ καλά αγόρια και κορίτσια και κάνετε ότι λέμε, θα σας δώσουμε με το σταγονόμετρο τα χρήματα που χρειάζεστε».

Σχολιάζοντας το θέμα του ασφαλιστικού και το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποσχέθηκε να μην κάνει μειώσεις στις συντάξεις, ο Γουόρσταλ σημειώνει ότι δεν πρόκειται για κάτι νέο. «Το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα ήταν ανέκαθεν το μήλον της έριδος σε αυτές τις συζητήσεις. Ηταν ένα από τα βασικά εμπόδια τέτοια εποχή πέρυσι, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, ήταν και ένα από τα βασικά ζητήματα στην πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης που οδήγησαν σε εκείνες τις εκλογές.

Οποια κι αν είναι τα σωστά και τα λάθη που έχει αυτό το συνταξιοδοτικό σύστημα (και, για να είμαστε δίκαιοι, είναι υπερβολικά γενναιόδωρο με μεγάλο κόστος στα κρατικά ταμεία) ήταν πάντα το κύριο μήλον της έριδος. Και είμαστε εδώ τώρα, τον Ιανουάριο του 2016, να το συζητάμε ξανά, όπως κάναμε το φθινόπωρο του 2014. Κάτι που δείχνει ότι η συμφωνία του καλοκαιριού του 2015 απλά δεν ήταν το τέλος του έπους του ελληνικού χρέους», γράφει ο αρθρογράφος του Forbes.  

Κατά την άποψή του, ήταν πάντα αλήθεια ότι η ελληνική χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ θα ήταν η καλύτερη λύση. «Και το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε είναι ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά τώρα. Και έτσι, παρατείνεται ο ελληνικός οικονομικός πόνος, καθώς συνεχώς αναγκάζονται να υποτάσσονται στις απαιτήσεις της Τρόικας για τις δαπάνες», σημειώνει.

Στην οικονομική πολιτική, όπως και στην οδοντιατρική, καταλήγει ο Γουόρσταλ, είναι συχνά καλύτερο το σοκ του δυνατού πόνου τώρα, για να το ξεπεράσεις, παρά να προσπαθήσεις να παρατείνεις τα πράγματα. «Με το δεύτερο τρόπο, ο πόνος στο τέλος επιστρέφει ούτως ή άλλως και συνήθως χειρότερος».

imerisia.gr