Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πανδημία μερικοί πολίτες, αλλά, κυρίως, κάποιοι που βρίσκονται σε διακριτές και προβεβλημένες θέσεις, αποτελεί πεδίο προβληματισμού.

Δεν συνηθίζω να κουνάω το δάχτυλο στους πολίτες. Άλλωστε, η συντριπτική πλειονότητα έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και τηρεί τα μέτρα. Στη μικρή μειονότητα που αντιδρά, αλλά και σε εκείνους που είναι ευεπίφοροι σε θεωρίες συνωμοσιολογίας το Κράτος απαντά με την πειθώ και με την απόλυτη και αταλάντευτη εφαρμογή των νόμων.

Πέρα, όμως, από το Κράτος, το πλαίσιο διαχείρισης της πανδημίας αναδεικνύει την ευθύνη του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πολιτική έχει παιδευτικό ρόλο απέναντι στους πολίτες και οφείλει να δημιουργεί και να ενθαρρύνει ορθολογικά πρότυπα συμπεριφοράς.
Υπάρχουν πολλά ζητήματα για να ασκήσει κάποιος αντιπολίτευση.

Όταν η χώρα, όμως, βρίσκεται σε «πόλεμο» – γιατί αυτό συμβαίνει τώρα – η προτεραιότητα της αντιπολίτευσης για αντιπολίτευση πρέπει να υποχωρεί και δίνει τη θέση της στη συνεννόηση, στη συνένωση δυνάμεων και προσπαθειών, στη δημιουργία κλίματος εθνικής ενσυναίσθησης και συνειδητοποίησης της κατάστασης.

Οι επιθέσεις εναντίον των επιστημόνων, οι οποίοι εισηγούνται τη λήψη μέτρων στην κυβέρνηση για να περιοριστεί η εξάπλωση του ιού, αποτελεί κίνηση ακραίας ανευθυνότητας. Η κυβέρνηση οφείλει να ακούει τους επιστήμονες και ευτυχώς αυτό συμβαίνει στη χώρα μας και έχουμε γλιτώσει τα χειρότερα.

Η απροκάλυπτη παραβίαση των μέτρων από ανθρώπους που έχουν διακριτή θέση και ρόλο στο πολιτικό σύστημα και θήτευσαν σε θέσεις ευθύνης, δεν στέλνει μόνο λανθασμένο μήνυμα στους πολίτες, αλλά ακυρώνει τον παιδευτικό ρόλο της πολιτικής.

Προβάλλει ένα αρνητικό πρότυπο.

Η εμμονή σε ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής» την ώρα που η πρώτη προτεραιότητα είναι η αποφυγή συγχρωτισμού, ο περιορισμός των μετακινήσεων και η μείωση των κρουσμάτων, κινείται πέρα από τα όρια της λογικής.

Είναι θεμιτό να κάνει κάποιος πολιτική με προτάσεις, αλλά είναι ανεύθυνο να κινείται στα όρια της παραπολιτικής λειτουργίας απαιτώντας να γίνει η καθιερωμένη πορεία για το Πολυτεχνείο. Αποτελεί πρόκληση απέναντι στους πολίτες που δεν γιόρτασαν το Πάσχα, την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου με πόνο ψυχής, αλλά αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της κατάστασης.

Όλοι αυτοί δεν αντέδρασαν ούτε για το Πάσχα ούτε για τις δύο εθνικές εορτές, επιλέγουν, όμως, την επέτειο του Πολυτεχνείου για να παραβιάσουν τα μέτρα.

Προφανώς, θεωρούν ότι θρησκευτικές και εθνικές γιορτές δεν τους αφορούν, ανήκουν σε άλλους, ενώ στην επέτειο του Πολυτεχνείου έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα.

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι η τήρηση των νόμων, αλλά και μια ξεκάθαρη τοποθέτηση: Το Πολυτεχνείο, οι εθνικές και θρησκευτικές γιορτές ανήκουν σε όλους τους Έλληνες και όχι σε μία παράταξη. Θα τα γιορτάσουμε ξανά, όπως τους αξίζει, όταν κερδίσουμε αυτό τον «πόλεμο», όταν θα έχει νικηθεί ο κορωνοϊός.

Μέχρι τότε, έχουμε μία και μοναδική επιλογή: να πολεμήσουμε τον ιό με το μόνο τρόπο που μπορούμε, την τήρηση των μέτρων που εμποδίζουν τη διάδοση του. Για να είμαστε όλοι μαζί και κυρίως υγιείς όταν έρθει το εμβόλιο σε λίγο καιρό, που θα βάλει τέλος στο σημερινό εφιάλτη που ζει όλος ο κόσμος.

Ξέρω ότι για πολλούς δεν είναι εύκολο ούτε ευχάριστο να περιορίζουν τις μετακινήσεις τους, να μένουν σπίτι, να μην ζουν με τον τρόπο που είχαν συνηθίσει να ζουν. Κανένας «πόλεμος», όμως, δεν ήταν και δεν είναι εύκολος.