Πριν από 49 χρόνια, φοιτητές, εργάτες, νέες και νέοι ύψωσαν το ανάστημα τους στις ερπύστριες του φόβου. Η 17η Νοέμβρη του 1973, σηματοδοτεί τη θυσία όσων στάθηκαν αλύγιστοι απέναντι στο άρμα που γκρέμιζε την πύλη του Πολυτεχνείου και γέννησε την ελπίδα της ανατροπής του δικτατορικού καθεστώτος που λυμαινόταν την πατρίδα μας.

Το Πολυτεχνείο συμβολίζει μια μέγιστη πράξη αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, δίνοντας έμπνευση για όλες τις γενιές που ακολούθησαν και ακολουθούν.

Το θυμόμαστε και το τιμάμε.

Η γενιά του Πολυτεχνείου σε αντίθεση με την άδικη και υποκινούμενη από συντηρητικά κέντρα κριτική που έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια, πέτυχε πολλούς από τους στόχους της. Στην Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε μια ώριμη κοινοβουλευτική δημοκρατία, με θεσμούς. Η χώρα πήγε μπροστά σε κάθε τομέα, από την ισότητα των δύο φύλων μέχρι την κοινωνική, εργασιακή οικονομική κινητικότητα πολλών κοινωνικών στρωμάτων που ζούσαν στην απομόνωση. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν έχει καμία σχέση με αυτή στην οποία ζούσαν οι νέες και οι νέοι του Νοέμβρη του 1973. Λάθη έγιναν, όμως κατάφεραν να δουν πολλά από τα όνειρα τους να γίνονται πραγματικότητα.

Σήμερα είναι χρέος μας να γνωρίζουμε τους αγώνες εκείνους σε κάθε νέα και νέο. Αλλά και να υπενθυμίζουμε στους σε όσους κυβερνούν με αλαζονεία και γκρίζα βούληση, πως η ελευθερία, το ψωμί και η παιδεία, δεν είναι απλώς ένα σύνθημα, αλλά το καύσιμο των μηχανών του αγώνα μας.

Μανώλης Γλυνός - Συμμαχία Νοτίου Αιγαίου