Θυμάσαι τα μήλα και τα αγαλματάκια ακούνητα; την μακριά γαϊδούρα;

Όταν ήμασταν μικρά το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πότε θα πέσει λίγο ο ήλιος να βγούμε έξω, να μαζευτούν όλα τα παιδιά από την γειτονία και να παίξουμε. Αθώα παιδικά χρόνια λατρεμένα τα θυμόμαστε όλοι και λέμε "τι ωραία που ήταν τότε".

Πάμε λοιπόν να τα θυμηθούμε ένα προς ένα:
Κουτσό
Με κιμωλία που είχαμε «κλέψει» από το σχολείο την ώρα που ο δάσκαλος δεν κοιτούσε, ζωγραφίζαμε το πεζοδρόμιο, μέχρι το 10. Και δώσε του κουτσό, μέχρι να εξαντληθούμε στο πέρα- δώθε. Βασικά μέχρι να βαρεθούμε και να πιάσουμε το επόμενο.

Αγαλματάκια ακούνητα
Μέρα η νύχτα; Κι άντε να κρατηθεί η καρδιά σου, μην ξεσπάσεις σε γέλια την ώρα που σε ελέγχει αυτός που τα φυλάει.

Μήλα
Μια μπάλα, μεγάλη παρέα και προσπάθεια να πιάσεις το «μήλο» ή να το αποφύγεις για να μην «καείς». Ονειροπολώ τρίτη δημοτικού!

Κόκκινο φως
Ένα, δύο , τρία, κόκκινο φως. Και ακίνητοι στη θέση μας.

Λάστιχο
Και τα κόλπα παίρνουν φωτιά. Πήδημα, μέσα- έξω, δεξιά - αριστερά, πέρα- δώθε, κι όλο ανέβαινε το λάστιχο και δώσε του πιο ψηλά για να τα καταφέρεις. Αν δεν είχες λάστιχο δεν ήσουν trendy ΤΟΤΕ.

Μπουγέλο
Με τις νερόμπομπες και λούτσα στο σπίτι. Πραγματικά το μπουγέλο εκτός από την παιδική ηλικία αργήσαμε να το αποχωριστούμε, αφού κάθε φορά μετά από τις γραπτές εξετάσεις λυκείου / γυμνασίου έπεφτε και πάλι μπουγέλωμα!

Κρυφτό
«Θα μετρήσω ως το 16 κι όποιος βγει θα τα φυλάξει. 1,2,3,4…16. Φτου και βγαίνω». Άντε να ανακαλύψεις που έχει κρυφτεί όλη η κομπανία, χωρίς να πει ο τελευταίος «φτου ξελεφτερία».

Κυνηγητό
Χωρισμένοι σε ομάδες και τρέξιμο και τούμπες και μελανιές για να πιάσεις τον αντίπαλο και να φτάσεις πρώτος στο σημείο εκκίνησης.

Σχοινάκι
Ποιος θα αντέξει να κάνει περισσότερο; Και χιαστί;

Χούλα - χουπ
Αυτό που σου πήρε από το πανηγύρι ο παππούς σου. Ναι σωστά και μέχρι να καταλάβεις πως πρέπει να κουνιέσαι πήγαινες σαν χαλασμένο καρουσέλ.

Μακριά γαϊδούρα
Σε λίγο πιο μεγάλη ηλικία ήταν και αυτό από τα πιο αγαπημένα, καλά αν τα κατάφερνες να πηδήξεις για να κάτσεις πιο μέσα, αλλά όταν έφτανες στον πρώτο και κόντευες να σπάσεις το κεφάλι σου στον τοίχο… απλά κλάμα!

Αυτά τα χρόνια δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ!