Την ευγνωμοσύνη της στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» καθώς και σε όλους τους επιστήμονες εκφράζει με επιστολή της στη «Ροδιακή» η κα Μαντώ Ροδοπούλου για το γεγονός ότι η περιπέτεια υγείας που πέρασε η μητέρα της πριν από μερικούς μήνες είχε αίσιο τέλος.

Στην επιστολή με τίτλο «Η σκληρή αναμονή του τηλεφώνου» επισημαίνει συγκεκριμένα:

«Αρχές Ιουλίου. Λίγο πριν από το ταξίδι της μητέρας μου στο νησί που διαμένω. Δεν αισθανόταν καλά. «Είμαι λίγο κρυωμένη. Το air contition θα φταίει», μου λέει. Το κρύωμα διαδέχεται ο πυρετός. «Μάλλον, θα κάνω κι ένα τεστ για τον κορωνοϊό».

Το τεστ βγήκε θετικό κι όλοι μαζί νιώσαμε το αίσθημα του φόβου να διατρέχει στο σώμα μας. Ήταν πλήρως εμβολιασμένη. Το δεύτερο εμβόλιο, λίγες ημέρες πριν από τη νόσησή της. Παραμένει σπίτι τις πρώτες ημέρες, όμως σύντομα βλέπει τα σημάδια να επιμένουν στον οργανισμό της. «Θα έρθει το ασθενοφόρο να με πάρει. Να προσέχεις τα παιδιά. Μη τα μαλώνεις», ήταν οι κουβέντες της λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για τον πηγαιμό της στο νοσοκομείο.

Τις πρώτες ημέρες επικοινωνούσαμε μαζί της μέσω του τηλεφώνου. Η κατάστασή της επιδεινωνόταν δραματικά. Το οξυγόνο της έπεφτε διαρκώς, παρά την έγκαιρη αντιμετώπιση του εξαιρετικού ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του «Ευαγγελισμού». Έπρεπε να μεταβεί στη ΜΕΘ. Στο άκουσμα αυτής της λέξης ζωντάνεψαν μνήμες του παρελθόντος για όλους μας.

Δεν θα αντέχαμε άλλη άνιση μάχη με τον θάνατο που έστηνε καρτέρι έξω από τις σκληρές πόρτες της εντατικής. Είναι και αυτή η νόσος που σε αφήνει μόνο να βλέπεις παντού ανθρώπους με μάσκες, που δε μπορείς να τρέξεις να συμπαρασταθείς στον άνθρωπό σου, να τον παρηγορήσεις. Τα λόγια μετρημένα. Έπρεπε να κρατά τις δυνάμεις της για την ίδια, για τις δικές της ανάσες στο αναπνευστικό μηχάνημα.

Από τις 15.00-17.00 ζούσαμε πάνω από το τηλέφωνο. Να ακούσουμε τις γιατρούς, να αντλήσουμε μια σπίθα αισιοδοξίας πίσω από τις λέξεις τους. Μέσα στο ασήκωτο φορτίο της αγωνίας μας, στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου μιλούσαν άνθρωποι σπουδαίοι, εντατικολόγοι του «Ευαγγελισμού», επιστήμονες καταρτισμένοι, με βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο, στον ασθενή, στο ιερό χρέος τους. Ακόμα κι όταν η μητέρα μου βρισκόταν διά πυρός και σιδήρου, έκλειναν με την ελπίδα πως αύριο ίσως έχουμε καλύτερα νέα.

Όταν χρειάστηκε να διασωληνωθεί, 22 Ιουλίου 2021, ο χρόνος πάγωσε. «Η διασωλήνωση δεν σημαίνει απαραίτητα και θάνατος», μας είπαν οι γιατροί και πράγματι δεν σήμανε θάνατος. Λίγο ο οργανισμός της που είχε συλλέξει δυνάμεις μιας ζωής με πένθη βαριά, λίγο η δύναμη της ψυχής της, η δύναμη του Θεού, η αγάπη της για όλους, η στοχευμένη ιατρική αντιμετώπιση που έλαβε, αλλά και το εμβόλιο που δυνητικά λειτούργησε στον οργανισμό της έκαναν το θαύμα τους.

Έτσι, πριν από τη μεγάλη γιορτής της χριστιανοσύνης, την ημέρα της Παναγιάς, η μητέρα μου άνοιξε τα μάτια της, σημάδι πως άρχισε να ανταποκρίνεται ο οργανισμός της και να κερδίζει βήμα βήμα τη ζωή της. Γύρω της άνθρωποι ζεστοί, ευγενικοί με υπομονή, τόσο γιατροί όσο και νοσηλεύτριες, της παρείχαν όσα έπρεπε να έχει για να νιώθει ασφαλής και ήρεμη.

Έκλεισε εκείνος ο κύκλος της σκληρής δοκιμασίας της και ένιωθα βαθιά υποχρέωση φεύγοντας να τους ευχαριστήσω. Είμαι ευγνώμων στον «Άνθρωπο» που βρίσκεται πίσω από τις ιατρικές μάσκες, στον επιστήμονα που σκύβει με σεβασμό πάνω από τον ασθενή, στο θαύμα της Ιατρικής.

Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι με σεβασμό στον εαυτό τους και στην κοινωνία να βαδίζουν με συνέπεια σε όσα ορίζουν οι δύσκολοι αυτοί καιροί. Να επιστρέφουν υγιείς και δυνατοί στις οικογένειές τους και στους ανθρώπους

https://www.rodiaki.gr/article/467775/sygkinhtikh-epistolh-sth-rodiakh-otan-mas-eipan-oti-h-mhtera-mas-tha-diaswlhnwthei-o-xronos-pagwse?fbclid=IwAR06_EuDlOXlRnhbLefTDnfZ0BN5BN-omZZEgglylXFKtOthms-BNWt9aiI