Στην καρδιά της πόλης της Ρόδου, στο κέντρο της, αυτό που στην καθομιλουμένη ονομάζεται και βιτρίνα βρίσκεται ένα εμβληματικό κτίριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, αποικιακού ρυθμού, της περιόδου της Ιταλοκρατίας που στέγαζε την «Στρατολογία» της Ρόδου. Όλοι μας είχαμε περάσει από εκεί ως μαθητές λυκείου για την λεγόμενη «επιλογή» δηλαδή την συμπλήρωση δελτίου κατάταξης στις ένοπλες δυνάμεις ή για να τακτοποιήσουμε στρατολογικές υποθέσεις.

Περνώντας σήμερα απ΄ έξω βρήκα την πόρτα ανοιχτή χωρίς κλειδαριά και κοίταξα στο εξωτερικό του κτιρίου. Αντίκρισα εικόνες ντροπής και στεναχώριας. Μπήκα μέσα. Το κτίριο ορθάνοιχτο, χωρίς κλειδαριά, εγκαταλελειμμένο, γεμάτο σκουπίδια με ανοιχτά και σπασμένα παράθυρα. Έξω από την παλαί ποτέ πόρτα του γραφείου του Διευθυντή της Στρατολογίας, υπήρχε ένα ψόφιο περιστέρι, πεσμένοι σοβάδες και γενικά όλα λυπηρά και ντροπιαστικά θα αντικρύσει ο οποιοσδήποτε μπει σήμερα στο κτίριο.

Η Στρατολογία μεταφέρθηκε εσφαλμένα από την Ρόδο στην Ερμούπολη, δια της γνωστής διοικητικής μεταρρύθμισης που προηγήθηκε, με την οποία η Σύρος ορίστηκε έδρα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Ειδικότερα τα Στρατολογικά Γραφεία Ερμούπολης και Ρόδου, συγχωνεύτηκαν και λειτουργούν από την 5η Σεπτεμβρίου 2011 ως νέα Στρατολογική Υπηρεσία Νοτίου Αιγαίου με έδρα την Ερμούπολη. Σοβαρό λάθος που δεν συνάδει με λειτουργία οργανωμένου και αποτελεσματικού κράτους αλλά αντίστοιχα αποτελεί δείγμα παράλογης και εκ του προχείρου πολιτικής απόφασης να συγχωνευθεί η μικρή Υπηρεσία με την μεγάλη και από το μεγαλύτερο νησί του Ν. Αιγαίου και τον μεγαλύτερο όγκο στρατευσίμων και στρατολογικών υποθέσεων, να μεταφερθεί σε μικρότερο. Νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί είχα την τιμή να υπηρετήσω στο κτίριο αυτό, κατά το τελευταίο μέρος της θητείας μου ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός και πτυχιούχος Νομικής. Έζησα την ακμή του και δεν μπορώ να δεχθώ την παρακμή του.

Στο θέμα της μετακίνησης Υπηρεσιών δεν θα επεκταθώ καθώς έχω αναφερθεί επί τούτου σε διατριβή μου, όμως πιστεύω ότι η έδρα της Περιφέρειας έπρεπε να βρίσκεται επίσημα στην Ρόδο και στα θαλάσσια ανατολικά και νότια σύνορά μας. Εδώ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο διακυβεύεται και προασπίζεται ύψιστο εθνικό συμφέρον το οποίο απαιτεί εγγύτερη, καταλληλότερη και μεγαλύτερη διοικητική έδρα όπως η Ρόδος.

Η Στρατολογία μπορεί να έφυγε, το κτίριο όμως παραμένει στο νησί της Ρόδου και αποτελεί, πέραν του όποιου ιδιοκτησιακού καθεστώτος του Δημοσίου ή Δημοσίων Αρχών, κτήμα του Ροδιακού λαού. Είναι ανεπίτρεπτο να βρίσκεται στην κατάσταση αυτή που αποτελεί όνειδος και πληγώνει όλους όσους αγαπάμε τον τόπο.

Ένα στολίδι της παραλιακής ζώνης του κέντρου με τα επιβλητικά κτίρια που αποτελούν εικόνα και το τοπόσημο της Ρόδου εμφανίζει εικόνα κατάρρευσης και καταστροφής. Αυτό δεν επιτρέπεται και απαιτείται από αυτή τη στιγμή και σε κάθε περίπτωση άμεσα να αναλάβουν δράση οι αρμόδιοι, πράγμα που αποτελεί επιβεβλημένη και νόμιμη υποχρέωσή τους.

Βγαίνω σήμερα μπροστά. Ενημερώνω όλους τους ευθυνόμενους για την κατάσταση, τους αρμόδιους και τους ενδιαφερόμενους, όποιοι κι αν είναι, γιατί δεν μπορεί το κτίριο της «Στρατολογίας», δίπλα στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και απέναντι απ’ το Δημαρχείο Ρόδου, με πλήθος Δημοσίων Υπηρεσιών στα πέριξ να βρίσκεται σε αυτή την κατάντια.

Προτείνω παράλληλα το κτίριο αυτό να στεγάσει κατόπιν ανάλογων χειρισμών και αιτημάτων, Υπηρεσίες της Αυτοδιοίκησης για την υπηρεσία του Ροδιακού λαού ή άλλως το Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου που σήμερα λειτουργεί σε μισθωμένο κτίριο και δεν διαθέτει μόνιμη κτιριακή έδρα ή κάποιες από τις λειτουργίες του Κτηματολογίου Ρόδου που έφτασε σε πρωτοφανές και σε παγκόσμιο αρνητικό ρεκόρ, να βρίσκεται σε κατάσταση μερικής αναστολής λειτουργίας εδώ και σχεδόν ένα χρόνο πράγμα αδιανόητο για μια από τις μεγάλες πόλεις μιας Ευρωπαϊκής χώρας. Εν τέλει ας στεγαστεί μια κατάλληλη δομή ή Φορέας για να αναστηθεί το μεγαλοπρεπές κτίριο και να αποκτήσει ξανά την αίγλη του αξίζει.

Μέσα στο κτίριο υπήρχε ακουμπισμένο ένα παλιό κάδρο που ανέγραφε ένα αρχαίο ρητό. Το μάζεψα, το καθάρισα και το έβαλα στο φως κάτω απ’ το παράθυρο. Έγραφε με ξεθωριασμένα γράμματα «ΟΥΔΕΝ ΓΛΥΚΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», Ομήρου Οδύσσεια.