Μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο Αντώνης Ασημακόπουλος, που άφησε το δικό του στίγμα στο νησί μας με την φανέλα του Ιπποκράτη στο athletestories.gr

Διαβάστε αναλυτικά τα όσα είπε:

Για όσα αγαπάς, πρέπει να βρίσκεις συνεχώς νέα κίνητρα. Για να βελτιώνεσαι, να εξελίσσεσαι, να προσφέρεις. Η ενασχόλησή μου με τις ακαδημίες μπάσκετ ήταν ένα ξεχωριστό κίνητρο.
Αρχικά στα τμήματα υποδομής του Ιπποκράτη Κω και από το καλοκαίρι του 2020 σε αυτά του Άρη, ο στόχος είναι να μεταλαμπαδεύσουμε την γνώση και τις αξίες που εισέπραξα κι εγώ ως αθλητής και ως άνθρωπος.

Διαπίστωσα πόσο βοήθησαν εμένα στη ζωή μου και οφείλω να δώσω πίσω στο άθλημά όσα μου έδωσε. Να προσφέρω στη νοοτροπία, στην κουλτούρα του.

Πρωταρχικός στόχος των ακαδημιών πρέπει να είναι η διασκέδαση και ό,τι μπορεί να πρεσβεύσει το ίδιο το σπορ, όπως το ευ αγωνίζεσθαι και η πειθαρχία. Το μπάσκετ σού μαθαίνει να μην τα παρατάς ποτέ.
Σου διδάσκει πως όταν πέσεις πρέπει να σηκωθείς, γιατί υπάρχει η επόμενη φάση. Πρέπει να το κάνεις και για σένα και για την ομάδα.

Όταν πέσει ο συμπαίκτης σου πρέπει να ξέρεις ότι οφείλεις να τον βοηθήσεις να σηκωθεί. Αυτές είναι εικόνες εύκολες στο μάτι, αλλά επιβεβαιώνουν αξίες και χαρακτήρα.

Ο Αντώνης Ασημακόπουλος σε βουτιά στο παρκέ του ΣΕΦ, σε αγώνα του Άρη με τον Ολυμπιακό, τον Απρίλιο του 2016.
Στη σύγχρονη εποχή λένε ότι τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν. Διαφωνώ. Οι γονείς είναι εκείνοι που προτρέχουν. Οι ίδιοι οι γονείς χρειάζονται διαπαιδαγώγηση και καθοδήγηση.

Τα παιδιά κατανοούν εύκολα τις αρχές και τις αξίες μίας ακαδημίας και ενός συλλόγου. Οι μεγάλοι πρέπει να μάθουν πρωτίστως πως το πέρασμα από τον αθλητισμό, στην αρχή του, είναι ψυχαγωγία και διαφυγή από την καθημερινότητα.

Η εμπειρία μου ως υπεύθυνος ακαδημιών του Ιπποκράτη Κω ήταν εξαιρετική, Ήταν τιμή να συνεργαστώ με μία ομάδα η οποία με τη βοήθεια του προέδρου, κύριου Στέφανου Χαρτοφύλλη, έφτασε από το τοπικό πρωτάθλημα ως την Α2.
Σκοπός του ήταν να δώσει στα παιδιά του νησιού εικόνες και παραστάσεις από παίκτες με πορεία στον χώρο. Αυτή ήταν η ιδέα, ώστε να δουν τα παιδιά μπάσκετ από υψηλό επίπεδο, στην ανδρική ομάδα. Διότι η ομάδα γυναικών ήταν ήδη στη μεγάλη κατηγορία.

Το να κάνεις προπόνηση σε πιτσιρίκια στην απομακρυσμένη από την ηπειρωτική Ελλάδα Κω κρύβει μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Προσπαθείς να δώσεις στα παιδιά όσα περισσότερα μπορείς από τις εικόνες που έχεις αποκτήσει ως παίκτης ή προπονητής.

Η τριβή με τα παιδιά σε μία μικρότερη κοινωνία, δημιουργεί ένα μεγαλύτερο «δέσιμο» και εισπράττεις την αγάπη τους.

Από τον κάθε προπονητή με τον οποίο συνεργάστηκα έχω κρατήσει κάποια πράγματα. Κάθε παίκτης που ασχολείται με την προπονητική δημιουργεί έναν χαρακτήρα από όλα αυτά, από μία «μαγική» λέξη. Αν αναφέρω κάτι, μπορεί να αδικήσω κάποιον που ενδεχομένως ξεχάσω.

Ωστόσο, δεν γίνεται να λησμονήσω τον κόουτς μου στο παιδικό και το εφηβικό στον ΓΣ Ηλιούπολης, τον Κώστα Σφήκα. Εκείνος με επηρέασε πολύ και κράτησα πολλά από τον τρόπο που κατηύθυνε τις ακαδημίες. Είναι δάσκαλος και δυστυχώς δεν έκανε καριέρα για άλλους λόγους. Όμως οι ιδέες του για το μπάσκετ ήταν μπροστά από την εποχή του.
Στο πέρασμα των χρόνων, πάντως, έζησα σημαντικές στιγμές με τον αείμνηστο Μάκη Δενδρινό. Συνεργάστηκα με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, τον Βαγγέλη Αγγέλου, τον Νίκο Παύλου, τον Κώστα Διαμαντόπουλο.

Στα τελειώματα της καριέρας μου δεν θα ξεχάσω την ελευθερία που έδινε στο παιχνίδι ο Βασίλης Φραγκιάς στον Κολοσσό Ρόδου. Σε μία σεζόν τερματίσαμε 3οι στην κανονική περίοδο και 4οι στα πλέι οφς.

Ήταν μία ελευθερία κάτω από κανόνες και επέτρεψε στους παίκτες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, με τον κόουτς Φραγκιά να δείχνει εμπιστοσύνη.

Ο Αντώνης Ασημακόπουλος (αριστερά), ακούγοντας τις οδηγίες του κόουτς Βασίλη Φραγκιά στον πάγκο του Κολοσσού Ρόδου, τον Απρίλιο του 2012. Κρατώ την οργανωτικότητα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, που δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος προπονητής τόσο κατασταλαγμένος σε ό,τι θέλει στο παρκέ.

Έχω πάντα στο μυαλό μου την εμπιστοσύνη στο ένστικτο του Βαγγέλη Αγγέλου, αλλά και την καλλιέργεια να «γυμνάζεις» το ένστικτο στη νοοτροπία του αθλητή. Με «ταρακούνησε» γιατί ήμουν 35 ετών τότε, όμως έμαθα και κάτι νέο και σημαντικό.

Όταν αναφέρεσαι στα παιδιά οφείλεις να είσαι σύντομος και περιεκτικός και να μην τα κουράζεις. Όταν είσαι προπονητής δεν πρέπει να βγάζεις το παιδί από μέσα σου. Όλοι λένε πως για καθίσεις στον πάγκο πρέπει να «σκοτώσεις» τον παίκτη μέσα σου. Εγώ επιμένω πως για να γίνεις προπονητής δεν πρέπει να αφήνεις το παιδί από μέσα σου. Το μπάσκετ παραμένει παιχνίδι.
Οφείλεις να ξέρεις και να σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά να μην ξεχνάς και πόση χαρά παίρνεις εσύ από το μπάσκετ. Να γνωρίζεις πόσο υπεύθυνος είσαι να προσφέρεις κι εσύ χαρά σε όσους προπονείς.

Με τον πρώτο προπονητή μου, τον Κώστα Σφήκα, ήμουν μαζί από παμπαίδες ως την τελευταία σεζόν του εφηβικού. Εργάστηκε απερίσπαστος διότι δε φοβόταν να απολυθεί. Τον εμπιστεύτηκαν για το έργο και τις ιδέες του και ακούμπησαν πάνω σε αυτό, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να πάρουν στοιχεία και να παίξουν για αρκετά χρόνια.

Απώτερος σκοπός, βεβαίως, δεν θα είναι πόσα παιδιά για γίνουν Γιάννης Αντετοκούνμπο ή Βασίλης Σπανούλης και Δημήτρης Διαμαντίδης, αλλά το πόσα θα μυήσεις στο κομμάτι των σπορ. Να «βγουν» αθλητές που θα αγαπούν το άθλημα και θα σέβονται τον εαυτό τους και εκείνον που έχουν απέναντί τους.

Να παίρνουν αξίες, να μάθουν να μην γκρινιάζουν, να κρατούν το κεφάλι χαμηλά. Το παιδί-αθλητής ωριμάζει πιο γρήγορα στον αθλητισμό. Διαχειρίζεται την αδικία από τον διαιτητή ή ακόμη και τον προπονητή και τον συμπαίκτη του.

Στις μέρες μας έχει εκλείψει ο σεβασμός. Όλα, ακόμη και στις υποδομές, μετριούνται με τις νίκες και τους τίτλους. Αυτό έχει να κάνει με την κατεύθυνση και το έργο που θέλει να εκπληρώσει η ακαδημία. Οι στόχοι, περί πρωταθλητισμού ή απλής «παραγωγής», επηρεάζουν σαφώς την «εξίσωση» της «ποσότητας ή ποιότητας». Απαιτούνται οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, για να συνεχίσεις στον δρόμο που έχεις αποφασίσει να πάρεις.
Είναι συχνό φαινόμενο να αρχίζεις σε ένα μονοπάτι και να αλλάζεις τελικά διαδρομή, λόγω του ανταγωνισμού. Θέλει δύναμη να διατηρήσει μία ακαδημία τις αρχές της.

Το μπάσκετ και γενικότερα ο αθλητισμός έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την ψυχολογία του αθλητή μέσα κι έξω από το γήπεδο.

Κατά τη διάρκεια της προπόνησης, η συνύπαρξη είναι μία ψυχολογική «μάχη». Ο κόουτς παίζει το ρόλο του ψυχολόγου. Για να ανέβει επίπεδο ένα παιδί, πρέπει να βγει από τη «comfort zone» του και αυτό δεν το καταλαβαίνει εύκολα.

Το παιδί πρέπει να μάθει να δουλεύει σωστά, να ξεκουράζεται σωστά, να ακούει το σώμα του και να μπορεί να κάνει βήματα παραπάνω. Είναι πιο σημαντικό από το να του δείξεις πώς να κάνει «σταυρωτή» ντρίπλα. Είναι η ευθύνη μας να τους υποδείξουμε να αγαπούν το άθλημα και τη λογική ότι μόνο η δουλειά σε κάνει καλύτερο.

Η ψυχοσύνθεση του προπονητή -και πόσο αυτή περνάει στο παιδί- παίζει σημαντικό ρόλο, γιατί αρχικά δε στοχεύουμε στο να «πλάσουμε» το καλύτερο παίκτη, αλλά τον ολοκληρωμένο αθλητή και στον τομέα του χαρακτήρα. Τα παιδιά πρέπει να μένουν προσγειωμένα και να καταλάβουν ότι αυτό που βλέπουν στην εικόνα του επαγγελματία αθλητή δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Χρειάζονται πολλές εργατοώρες και οφείλουμε να το επαναλαμβάνουμε στους νέους.
Αυτό δεν είναι εύκολο ή δύσκολό, γιατί όλα έχουν να κάνουν με την αγάπη για το μπάσκετ. Ένας παίκτης προσφέρει στην ομάδα ακόμη και με το χειροκρότημα από τον πάγκο, όσο δεν αγωνίζεται. Κάθε πράγμα στο γήπεδο έχει αξία. Από ένα ριμπάουντ ως το νικητήριο σουτ.

Σημασία έχει το κάθε παιδί να αισθάνεται ξεχωριστό που είναι ήδη στην προπόνηση και τον αγώνα.

Δείτε πώς τα έφερε η κοινωνία μας -κάτι που έλεγα και παλαιότερα- και πόσο ξεχωριστό έγινε το να είσαι στο παρκέ, τώρα που μας το έχουν απαγορεύσει οι συνθήκες της πανδημίας. Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη ζωή και το μπάσκετ είναι μικρογραφία της ζωής μας. Όσα συναντάμε εκεί θα τα συναντήσουμε και στον «έξω κόσμο».

Τα παιδιά αγχώνονται στο χαμένο λέι απ, τη λάθος πάσα και συχνά αυτά λογίζονται ως «αμαρτίες» ή και έγκλημα… Αυτό έχει να κάνει με την αντίδραση και τη «γλώσσα σώματος» του κόουτς.

Το πιο βασικό, ωστόσο, είναι αυτό που αποκαλώ «δικαστήριο της επιστροφής στο σπίτι»… Το παιδί μπαίνει στο αυτοκίνητο να γυρίσει σπίτι και ο γονιός αρχίζει τις ερωτήσεις τύπου «γιατί έδωσες τη μπάλα στον τάδε παίκτη» ή «γιατί δεν σούταρες;». Θα πρότεινα, μάλιστα, στους αγωνιστικούς χώρους όπου βρίσκονται και παιδιά-αθλητές να υπάρχουν ταμπέλες με το κεφαλαίο «Η», που να προτρέπει τους τρίτους να κάνουν ησυχία, όπως στα νοσοκομεία!
Όπως σεβόμαστε τους αρρώστους, πρέπει να σεβόμαστε και τα παιδιά-αθλητές, ώστε να μπορούν να εκφράζονται απερίσπαστα στο γήπεδο.

Παρατηρούμε, επιπλέον, μία στροφή των παιδιών από τον αθλητισμό στα βιντεοπαιχνίδια. Γιατί εκεί είναι ένα είναι πεδίο στο οποίο είναι μόνα τους, δίχως καθοδηγητή πάνω από το κεφάλι τους. Με το χειριστήριο στο χέρι δεν τους λέει κανένας τι να κάνουν και πώς να το κάνουν. Είναι κύριοι του εαυτού τους.

Οφείλουμε να δώσουμε μέσω των σπορ σε εκείνα τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις δυνάμεις, τις ιδιότητες και τα χαρίσματά τους.

Αν δεν αλλάξουν πολύ τα πράγματα στο ελληνικό μπάσκετ, θα είναι δύσκολη και η «απορρόφηση» στον επαγγελματισμό από νωρίς.

Ο προπονητής μπορεί να έχει σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο, όμως όταν λαμβάνει μισθό 300 ευρώ τον μήνα και κρίνεται από το αποτέλεσμα, πώς να το επιχειρήσει; Τι περιθώρια έχει να το επιλέξει ως τακτική; Γι’ αυτό είπαμε πως ενώ όλες οι φιλοσοφίες είναι αποδεκτές, πρέπει η κατεύθυνση να είναι ξεκάθαρη.

Στα τμήματα υποδομής του Άρη θέλουμε να «σπρώξουμε» νέους στην πρώτη ομάδα και έχουμε την τύχη να έχουμε κόουτς στους μεγάλους τον Σάββα Καμπερίδη, ο οποίος μας βοηθά πολύ στην ακαδημία. Η διοίκηση θέλει να «βγάλει» νέα παιδιά και αυτό μας λύνει τα χέρια. Είμαστε σε μία ομάδα με μεγάλη ιστορία και ειδικό βάρος, η οποία θέλει να γυρίσει πίσω στις βασικές αρχές του αθλήματος και αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Από την άλλη, η νοοτροπία του παιδιού έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του, την οικογένειά του. Υπάρχουν αθλητές που ήταν βασικοί σε ομάδες Α1 και για τους ανθρώπους της ήταν ο «-ακης». Ο «Αντωνάκης» ή ο «Γιωργάκης».

Όταν έφτασαν στην Ευρωλίγκα και ζήτησαν μερικά περισσότερα χρήματα, η απάντηση ήταν «μπα, ξύπνησες;». Το παιδί έφυγε για το εξωτερικό, καταξιώθηκε και φτάνει να επιστρέψει στην ίδια, π.χ., ομάδα. Γιατί να μην γίνει εξαρχής όλο αυτό;

Ας δοθεί η ευκαιρία στον νέο παίκτη, ακόμη και με κόστος την απώλεια ενός πρωταθλήματος για μία διετία. Γιατί για την εξέλιξη του παίκτη αξίζουν συγχαρητήρια και στον ίδιο και στην ομάδα. Οι Σέρβοι γιατί το κάνουν διαρκώς; Στην Ελλάδα, το «παιδομάζωμα» γίνεται συχνά μόνο για μην αποκτήσει έναν καλό παίκτη ο αντίπαλος…

Η οικονομική κρίση δεν κάνει κακό μόνο στην τσέπη μας, αλλά και στις αξίες και τον τρόπο σκέψης μας. Τώρα τα πράγματα κινούνται σε μεγαλύτερη ταχύτητα, στην αναζήτηση του αποτελέσματος πολύ πιο σύντομα.

Δυστυχώς τα σύγχρονα πρότυπα προτάσσουν το εύκολο χρήμα είτε γίνεις αθλητής είτε σεφ είτε πρωταγωνιστής σε ριάλιτι σόου. Για να γίνεις σεφ, τα χέρια σου έχουν καεί πολλές φορές.
Ο αθλητής έχει φέρει το σώμα και το πνεύμα του στα άκρα. Το φαγητό χρειάζεται να σιγοψηθεί και όχι να μπει στον φούρνο μικροκυμάτων. Όσο κι εμείς οι προπονητές πιέζουμε τον χρόνο, κάνουμε κακό. Πρέπει το παιδί να έχει ευχέρεια να «παγώνει» τον χρόνο του.

Καλή η εκμάθηση των αρχών και των συστημάτων, όμως αν ο παίκτης δεν μάθει να κινηθεί και με ελευθερία και με το ένστικτο, δεν θα μπορέσει να μάθει να παίζει ολοκληρωμένα.

Δυστυχώς, έτσι όπως έχουμε κάνει την εικόνα του αθλήματος στην Ελλάδα, είναι αποτρεπτικό να ασχοληθείς με το μπάσκετ.

Ο επαγγελματίας αθλητής δεν θυσιάζει κάτι, απλώς δίνεται, αφοσιώνεται. Εκείνοι που θυσιάζουν είναι οι βιολογικές οικογένειές μας, αλλά και οι οικογένειες που μετέπειτα δημιουργούμε. Είναι οι άνθρωποι που αντέχουν όσα περνάμε. Οι άνθρωποι από τους οποίους μένουμε μακριά για καιρό, σε συνδυασμό με συχνά αστείες οικονομικές συμφωνίες, που δεν τηρούνται.
Λίγοι στα 35 τους έχουν εξασφαλίσει το υπόλοιπο της ζωής τους. Οι υπόλοιποι καλούνται να κάνουν κάτι άλλο, γιατί είναι σαν ανειδίκευτοι εργάτες έξω από τη σφαίρα του μπάσκετ. Αυτό λέμε ευθέως στα παιδιά και στους γονείς. Και πριν από την πανδημία του κορονοϊού δυσκολευόμασταν να ζήσουμε τις οικογένειές μας.

Σε άλλες χώρες αντιμετωπίζουν τους προπονητές ακαδημιών με μεγαλύτερη ευαισθησία και συχνά και προβολή.

Στην Ελλάδα έχουμε δείξει ότι έχουμε το υπόβαθρο, όμως χρειάζονται και άλλα πράγματα.

Όταν η γενιά μου σκεφτόταν να παίξει μπάσκετ, έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν. Παρατηρώ ότι αυτές οι εικόνες έχουν εκλείψει. Περισσότερη βία, πιο πολλή κριτική, ειδικά μέσω των social media και αυτές οι συνθήκες δυσκολεύουν την προσπάθεια των νέων παιδιών.

Η ζωή είναι σκληρή για τον αθλητή και δεν αφορά το lifestyle. Ο Στεφανός Τσιτσιπάς νίκησε ένα θρύλο του τένις, τον Ραφαέλ Ναδάλ, και πολλά Μ.Μ.Ε. έγραψαν το ποσό που θα κερδίσει από τον αγώνα και την πορεία του στη διοργάνωση.

Το παιδί δεν θα σκεφτεί την αγωνιστική ανατροπή ή την δουλειά που έχει ρίξει ο Τσιτσιπάς, αλλά τα χρήματα. Αντί να ονειρευτεί αγωνιστικά, αντί να βάλει στο μυαλό του τη σκληρή δουλειά και την προπόνηση, σκέφτεται ήδη το οικονομικό σκέλος.
Με όλα αυτά δίνεται λάθος πρότυπο στους νέους. Έχει ρωτήσει πολύς κόσμος τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Πρίντεζη πόσες ώρες έχουν προπονηθεί; Σαφώς και είναι από εκείνους που ανταμείφθηκαν για τους κόπους τους και είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Εμείς, στις ακαδημίες, έχουμε χρέος να πούμε την αλήθεια στα παιδιά και τους γονείς τους. Βεβαίως, είναι και θέμα ταλέντου ή της ατυχίας ενός τραυματισμού, Μπορεί εσύ να δουλέψεις όσο ο Σπανούλης, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα φτάσετε στο ίδιο επίπεδο. Ο αθλητής, όπως και ο άνθρωπος, πρέπει να είναι ικανός να διαχειρίζεται τις καταστάσεις.
Τα σπορ και η ζωή είναι διαχείριση κρίσεων, διότι στην πορεία μας οι κρίσεις είναι πολλές και είναι περισσότερες από τις νηνεμίες. Ακόμη και η διαχείριση των οικονομικών χρειάζεται μόρφωση, καθοδήγηση για αποταμίευση, για σωστές και αξιόπιστες επενδύσεις.

Και, περισσότερο από τη μόρφωση, απαιτείται προσωπική καλλιέργεια. Γι’ αυτό είναι σημαντική η συμβολή παλαίμαχων παικτών σε ακαδημίες.

Όλη αυτή η πληθώρα πληροφορίας μάς κάνει συχνά απλούς scrollers στα κινητά μας. Η πληροφορία είναι έτοιμη και δεν κουραζόμαστε να την βρούμε. Πριν τα κινητά ψάχναμε τη γνώση στην εγκυκλοπαίδεια. Τώρα το παιδί έχει πρόσβαση με ένα κλικ ή ένα πλήκτρο.

Αυτό μας «κλέβει» την υπομονή. Πώς θα πεις σε ένα παιδί, μετά τις δύο ώρες προπόνηση, να καθίσει δέκα λεπτά να σουτάρει βολές;

Πρέπει, όμως, να δώσουμε πίσω στο άθλημα όσα έδωσε σε εμάς. Να προστατεύσουμε το μπάσκετ και τα νέα παιδιά που έρχονται σε αυτό.

Είναι ανεύθυνο να τους πεις πως όλα είναι ρόδινα και ότι απλώς αν δουλέψεις θα βγάλεις ένα εκατομμύριο ευρώ. Πρέπει να πούμε την αλήθεια, ώστε το παιδί να έχει την ευχέρεια να αποφασίσει γνωρίζοντας κάθε πτυχή, αν θέλει τελικά να ασχοληθεί και να αφοσιωθεί στον αθλητισμό και στη συνέχεια στον πρωταθλητισμό.
Έχουμε κι εμείς οι παλαιότεροι ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ακόμη και οι πιο παλιοί από τη δική μου γενιά. Θέλουμε ακόμη να μας δώσουν και εμάς μία οπτική, μία κατεύθυνση, ώστε να μην περάσουν τα νέα παιδιά όσα περάσαμε εμείς.

Η εμπειρία, πάντως, μιλώντας και με τη «γλώσσα» της εποχής, δεν είναι ένα στικάκι που το τοποθετείς και μεταδίδεις σοφία. Ο ΠΣΑΚ κάνει ημερίδες για να μιλήσουμε για «μετά το μπάσκετ».

Να ακούσουν οι νεότεροι πώς αισθάνεται ο παίκτης όταν αποχωρήσει, να μιλήσει για τις εικόνες, για τη διαχείριση των χρημάτων του.

Πρέπει να μιλήσουμε και να κάνουμε το μπάσκετ μία κοινότητα με περισσότερα θετικά από αρνητικά. Το μόνο θετικό είναι ότι το άθλημα έχει αρχές, έχει κουλτούρα. Απλώς, εμείς πρέπει να τις σεβαστούμε και να τις μεταλαμπαδεύσουμε με σεβασμό στην επόμενη γενιά…https://www.giafkasports.gr/local/basketball/65520-gia-na-gineis-proponitis-den-prepei-na-afineis-to-paidi-apo-mesa-sou-to-basket-paramenei-paixnidi