Σήμερα στον δακτύλιο κυκλοφορούν αυτοί που θα ξεπατώσουν τον Φώτη Κατσικάρη.

Που θα θυμηθούν μετά την ήττα και τον αποκλεισμό από την Ισπανία ότι είναι «λίγος» για να διαχειριστεί ένα τόσο πλούσιο ρόστερ, ότι έχει πολύ συγκεκριμένο ταβάνι στην καριέρα του, ότι κοουτσάρισε κόντρα στους Ισπανούς σαν μαθητευόμενος προπονητής και όχι σαν head-coach, ότι ξέχασε παίκτες στον πάγκο όπως ξέχασε παίκτες πίσω στην Ελλάδα όταν επέλεξε τη 12άδα και άλλα τέτοια.

Αφήνω την κριτική προς τον Φώτη Κατσικάρη στους «μπασκετικούς» που ξέρουν καλύτερα και περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω τι θα γράψουν ειδικά αυτοί που του χάρισαν τόσο μεγάλη αβάντα εδώ και χρόνια, πλασάροντάς τον ως ένα κράμα Στιβ Κερ και Ντούσαν Ίβκοβιτς. Εγώ επέλεξα να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή με κάτι που θεωρώ πολύ πιο σημαντικό: με μια μεγάλη «συγγνώμη» που χρωστάω, που χρωστάμε, που χρωστάει το ελληνικό μπάσκετ στον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Είναι η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του ελληνικού μπάσκετ, συνολικά μιλώντας. Ναι, ο Γκάλης «είναι το μπάσκετ», αλλά αν ο Νικ είναι ο «Τζόρνταν», ο Παναγιώτης είναι ο «Πίπεν». Το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του '87 και το ασημένιο του '89, οι επιτυχίες που μας έβαλαν στον χάρτη του μπάσκετ με κεφαλαία γράμματα, έχουν (και) την υπογραφή του. Κι όταν ο Νικ αποτραβήχτηκε στην Χαλκιδική, μακριά από τα εγκόσμια, ο Παναγιώτης ήταν πάντα δίπλα στο μπάσκετ, όποτε τον είχαμε ανάγκη, όποτε τον χρειαστήκαμε, όποτε τον φωνάξαμε. Το 1997, ο Παναγιώτης Γιάννακης ανέλαβε το ρίσκο να γίνει προπονητής της Εθνικής Ανδρών χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία. Είχε όμως την καρδιά και την ψυχή, μπορούσε να εμπνεύσει ακόμα και τις... μπάλες και οδήγησε την Εθνική Ελλάδος στην 4η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας 1997 και επίσης στην 4η θέση στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1998 - στον ημιτελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της Αθήνας η πρόκριση για τον τελικό χάθηκε στην παράταση. Ακούς Φώτη; Τέταρτη θέση σε δυο διοργανώσεις ως ρούκι προπονητής. Και κανείς δεν πανηγύρισε, ούτε θεώρησε ότι είναι και καμιά φοβερή επιτυχία η τετράδα...

Ό,τι καλό, ό,τι πιο υγιές, ό,τι πιο πετυχημένο έχουμε να θυμόμαστε από το ελληνικό μπάσκετ, έχει τον ίδιο στο κάδρο, όχι στο background, αλλά στο πρώτο πλάνο: ως παίκτης τα είπαμε, χρυσό και ασημένιο το ΄87 και το ΄89. Αλλά και η πρώτη ελληνική Ευρωλίγκα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού το 1996 έχει και τη δική του υπογραφή, δίπλα στου Βράνκοβιτς και του Ντομινίκ (πόσο κρίμα που δεν σήκωσε έστω ένα ευρωπαϊκό με τον μεγάλο Άρη...).

Και ως προπονητής, χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005, ασημένιο στο παγκόσμιο του 2006, έχοντας πετύχει τη μεγαλύτερη νίκη που έχει πετύχει το ελληνικό μπάσκετ, με κατοστάρα στις ΗΠΑ. Τις ΗΠΑ όχι τίποτα τυχάρπαστων κολλεγιόπαιδων και μπασκετικών «πουθενάδων», αλλά του Λεμπρόν, του Ντουέιν Γουέιντ, του Κρις Πολ, του Κρις Μπος, του Ντουάιτ Χάουαρντ, του Καρμέλο...

Αυτόν τον Παναγιώτη, τον τεράστιο Παναγιώτη, τον «Δράκο», τον άνθρωπο που αποθεώνεται σε όποιο γήπεδο μπαίνει, που του κάνει κοντινό η κάμερα και τον χειροκροτούν ακόμα και οι μπασκέτες, που τον βλέπει ο Σιζέφσκι να περνάει δίπλα του και παρατάει τους δημοσιογράφους σύξυλους για να τρέξει να του σφίξει το χέρι, εμείς τον λέμε «Μπαναώτη». Τον κοροϊδεύουμε «διότι είναι κλαψιάρης», του έχουμε βγάλει περιπαικτικά στιχάκια, τον απαξιώσαμε όταν έκανε το «λάθος» να καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού. Τον κράξαμε οι Παναθηναϊκοί, διότι έπαψε να είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης όλων των Ελλήνων και έγινε «ο Μπαναώτης του Ολυμπιακού», τον έκραξαν μετά και οι Ολυμπιακοί διότι δεν κατάφερε να πάρει τίτλους.

Σου χρωστάω (χρωστάμε) μια μεγάλη συγγνώμη Παναγιώτη. Που σε λέγαμε «Μπαναώτη», που σε κράξαμε, που γελάγαμε όταν ήσουν σχεδόν δακρυσμένος στον πάγκο του «εχθρού». Που κατέβασε ο Παναθηναϊκός τη φανέλα σου από την οροφή του ΟΑΚΑ όταν πήγες προπονητής στον Ολυμπιακό σε μια προσπάθεια να σε σβήσει από την ιστορία της ομάδας και δεν χαλάσαμε τον κόσμο για να το αποτρέψουμε.

Συγγνώμη που λησμονήσαμε πόσο σπουδαίος ήσουν και είσαι για το ελληνικό μπάσκετ, που σε αντιμετωπίσαμε κάποιες στιγμές σαν γραφικό, αντί να σε αντιμετωπίζουμε εσαεί ως τη μεγαλύτερη φυσιογνωμία του ελληνικού μπάσκετ και μια από τις μεγαλύτερες του ελληνικού αθλητισμού. Αν είχαμε στην Ελλάδα Hall of Fame, όπως έχουν οι Αμερικανοί, θα ήσουν τόσο ψηλά, που θα ζαλιζόσουν. Συγγνώμη τέλος που μια ζωή, ως κλασσικοί μαλάκες Έλληνες, αποθεώνουμε τις χρυσές μετριότητες, τους χαϊδεμένους των ΜΜΕ, τους δημοσιοσχεσίτες και τους κολλητούς των κολλητών, που παραμυθιαζόμαστε με χάντρες και καθρεφτάκια σαν ιθαγενείς και γυρνάμε την πλάτη μας στους πραγματικά σπουδαίους, σημαντικούς και σοβαρούς ανθρώπους.

Υ.Γ. Παναγιώτη, συλληπητήρια για τον χαμό της μητέρας σου. Αλλά ο καλός Θεός, που σε αγαπάει πιο πολύ από εμάς, σου έστειλε λίγες μέρες νωρίτερα ένα ακόμα εγγόνι. Ώστε να βλέπεις και να θυμάσαι πάντα μέσα από τα μάτια του τη μητέρα σου...

koolnews.gr