Αγαπημένε μας Νίκο,
Σε μένα έλαχε ο κλήρος να σε αποχαιρετήσω ως Δήμαρχος.
Να αποχαιρετήσω το φίλο μου, το συνεργάτη, τον άνθρωπο με κεφαλαία Νίκο Φερρού.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το Γενάρη του 2007 που για πρώτη φορά η φιλική σχέση μας περνούσε το κατώφλι του Δημαρχείου για να γίνει μια δυνατή σχέση συνεργατών.
Μια σχέση που κτίστηκε μέσα από την καθημερινή μας προσπάθεια για το καλό του Δήμου, δηλαδή των συνδημοτών μας.
Να ακούς το Νίκο μου είπε ο Μιχάλης Χατζηνικολάου, ο Νέστωρας, στον πρωτοεκλεγμένο Δήμαρχο.
Χωρίς το Νίκο, προϋπολογισμός δεν υπάρχει, επαναλάμβανε μονότονα ο Γιάννης Φουντωτός.
Εσύ με πρωτομοίησες στους κωδικούς, στους οικονομικούς στόχους αλλά πάνω απ’ όλα δεν ξεχνώ την κουβέντα σου:
«Δήμαρχε δε θέλω να κάνεις τα ίδια. Οι προϋπολογισμοί σου πρέπει να είναι πραγματικοί και υλοποιήσιμοι. Οι αριθμοί φτιάχνονται, εσύ πρέπει να τους δώσεις νόημα»
Ναι Νίκο.
Δεν ξεχνώ ποτέ όσα είπαμε και ξεκίνησες το μεγάλο αγώνα της αλήθειας του υλοποιήσιμου προϋπολογισμού.
Ξενύχτια δικά σου ήταν αυτά που έδωσαν σάρκα και οστά σε όσα σχεδιάσαμε.
Ήσουν πάντα εκεί. Όποτε σε χρειαζόμουν.
«Ξεκινούμε ξανά» μου είπες το Σεπτέμβρη του 14.
Εκεί πάντα εσύ. Στην ατελείωτη δουλειά είτε στο γραφείο είτε στο σπίτι.
Χωρίς ωράριο, χωρίς κούραση, πάντα με την απίστευτη διάθεση προσφοράς.
Πώς να ξεχάσω τα λόγια σου: « Δήμαρχε εσύ βάζεις στόχους. Εμείς οφείλουμε δείχνοντάς σου την πραγματικότητα να κάνουμε τους στόχους υλοποιήσιμους».
Την πραγματικότητα που αντιμετώπιζες πάντα με ρεαλισμό, πίστη και αντοχές απίστευτες.
Με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια που ξεπερνούσε τα γνωστά ανθρώπινα όρια.
Ακόμα και όταν ξεκίνησες το δύσκολο αγώνα της ζωής που δε σου φέρθηκε απλόχερα, της ζωής που δε φοβήθηκες από παιδί να αντιμετωπίζεις, ακόμα και στις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης, αφού έμαθες από τους γονείς σου πως τον άνθρωπο δεν τον κάνουν ούτε η καταγωγή ούτε τα πλούτη.
Ευτύχησες να κάνεις μια όμορφη οικογένεια.
Η γυναίκα σου και τα παιδιά σου ήταν ο κόσμος σου.
Ένας κόσμος που τον ήθελες απλόχερο στις χαρές τους.
Δίπλα σου, όπως πάντα και εσύ δίπλα τους, τα αδέλφια σου.
Η οικογένεια ήταν η αρχή σου.
Η οικογένεια ήταν το λιμάνι και το εφαλτήριό σου.
Οικογένεια ένιωθες και το Δήμο μας.
Αυτόν που μέχρι την τελευταία ώρα είχες στο μυαλό και στην ψυχή σου.
Πως θα πίνουμε Νίκο τώρα τον πρωινό καφέ στο ταμείο;
Τι θα λέμε με τον Μανώλη, τον Πέτρο, τον μικρό Μανώλη;
Ποιος θα κερνά τσιγάρο;
Ποιος θα μας δίνει κουράγιο όπως εσύ;
Ναι μέσα από τη μάχη σου των τελευταίων μηνών παίρναμε μαθήματα αγώνα και αξιοπρέπειας.
Να είσαι σίγουρος πως σε ακούμε.
Να είσαι σίγουρος πως όσα μου είπες ακόμα και στην τελευταία συνάντησή μας στο Νοσοκομείο θα τα τηρήσω απαρέγκλιτα και όσα αφορούν στο Δήμο και όσα αφορούν στις προσωπικές σου αγωνίες για την οικογένεια και τα παιδιά σου.
Μου λείπεις ήδη αγαπημένε φίλε – συνεργάτη Νίκο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης μας Κω που σε λίγο θα σε σκεπάσει.