Με τις καταθέσεις των ψυχιάτρων που εξέτασαν τον 28χρονο Στανισλάβ Μπακαρτζιέφ μετά την αποτρόπαια δολοφονία της 4χρονης κόρης του 'Αννυ, ολοκληρώθηκε η σημερινή διαδικασία στο Πρωτοβάθμιο Κακουργιοδικείο.

Τόσο ο Ματθαίος Εξάρχου όσο και ο Γιάννης Παπαδάτος, που εξέτασαν τον πατέρα της μικρής, υποστήριξαν στο δικαστήριο πως ο κατηγορούμενος δεν έχει ακαταλόγιστο. Ο καθηγητής Γιάννης Παπαδάτος αναφέρθηκε στην εκτίμηση του πως τόσο ο πατέρας όσο και συγκατηγορούμενος του Νασίφ Αχμεντόφ ή Νίκι "κάτι κρύβουν", κάτι που συνέβη και δεν το λένε: "Κάτι κρύβουν. Ποιος μπορεί να ξέρει; Σεξουαλικού τύπου ίσως. Αυτό είναι κάτι που είναι προσωπική μου άποψη με βάση τις ψυχιατρικές μου γνώσεις και την εμπειρία μου". Ερωτηθείς από Έδρας αν ενδέχεται να τίθεται θέμα εμπορίας οργάνων, ο καθηγητής απάντησε αρνητικά και συμπλήρωσε: "κάτι έγινε δεν ξέρω, το ξέρουν οι κατηγορούμενοι και δεν το λένε. Δε είναι αποτέλεσμα της προσωπικότητας του. Δεν αποκλείω να συμμετείχε σε μια αρνητική πράξη για την 'Αννυ. Αυτό, όμως, που έκανε εντύπωση είναι ότι εμμέσως ο Σάββας μου είπε ότι ο Νικολάι μπορεί κάτι να του έκανε στο παιδί. Φάνηκε σαν κάτι να ήθελε να πει αλλά δεν μου το είπε.."

Ο κ. Εξάρχου, που εξέτασε τον κατηγορούμενο με ανακριτική εντολή , έκανε λόγο για "απύθμενη σκληρότητα" ενώ υποστήριξε πως "δεν εμφανίζει ίχνη μεταμέλειας γιατί εκλογικεύει το γεγονός πως έβλαψε άλλους". Όπως ανέφερε ο μάρτυρας όταν ρώτησε τον πατέρα της 'Αννυ γιατί δεν πήρε το παιδάκι να πάει να το θάψει αντί να το τεμαχίσει, εκείνος του απάντησε πως δεν μπορούσε γιατί "ήταν βαρύ".

Κατά την εκτίμηση του γιατρού " Μάλλον φοβόταν, όχι όμως τόσο την αστυνομία όσο την μητέρα της, μη το μάθει... Φοβόταν μη μάθει ότι πέθανε η 'Αννυ...απύθμενη σκληρότητα"

Ο κ. Εξάρχου υποστήριξε πως ο κατηγορούμενος είναι "επιθετικός άνθρωπος" που είχε συχνούς διαπληκτισμούς με τη σύντροφό του ενώ επεσήμανε ότι ο κατηγορούμενος του είπε πως τεμάχισε το κοριτσάκι ακολουθώντας τις συμβουλές του συγκατηγορουμένου του Νικολάι,για να μην βρεθεί το πτώμα γιατί είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με την αστυνομία αλλά και γιατί φοβόταν την γυναίκα του. Κατά τον μάρτυρα, ο πατέρας της 'Αννυ είχε μια ήπια τοξικομανία με καθημερινή χρήση ηρωίνης τα τελευταία 3 χρόνια.

Ο ψυχίατρος ρωτήθηκε αν θα μπορούσε ο κατηγορούμενος να φθάσει σε φόνο "για ασήμαντη αφορμή" και απάντησε πως: "Σπάνια αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν στον φόνο. Όπως αναφέρεται μάλιστα στη διεθνή βιβλιογραφία έχουν πολύ καλή λεκτική επικοινωνία. Μπορούν εύκολα να πείσουν κάποιον άλλο να κάνει άνομες πράξεις...

Πρόεδρος: Από ψυχιατρικής άποψης υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή του παιδιού από τη στιγμή που έμεινε με τον πατέρα του;

Μάρτυρας: Όχι δεν υπήρχε. Θα μπορούσε να προσέχει το παιδί του, έστω και για λίγο... Αυτοί οι χαρακτήρες δεν νομίζω ότι μπορούν να επιτεθούν σε παιδιά και μάλιστα δικά τους. Θα μπορούσαν να επιτεθούν σε ενήλικες ..

Πρόεδρος: Στην σύζυγο του πως επιτέθηκε;  

Μάρτυρας: Με τη σύζυγο θα μπορούσε να έχει άλλες διαφορές, σεξουαλικές, οικονομικές...

Πρόεδρος: Πως εξηγείται ο τεμαχισμός από ψυχιατρικής απόψεως, τον οποίο έχει ομολογήσει και ο ίδιος ο κατηγορούμενος;

Μάρτυρας: Δεν υπάρχει βιβλιογραφία στη κατάταξη των ψυχικών νόσων για αυτό το πράγμα.

Πρόεδρος: 'Αρα δεν θεωρείται ότι υπάρχει ψυχική νόσος, όταν κάποιος πάει να τεμαχίσει το παιδί του...

Μάρτυρας: Όχι.. Τι να πω; Ήθελε να εξαφανίσει τα στοιχεία. Στη παγκόσμια ψυχιατρική κατάσταση ψυχικών νόσων δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως όποιος τεμαχίσει το παιδί του πάσχει από αυτό... Εδώ είναι κάτι άλλο. Έχει στο μυαλό του κάποιος ένα σχέδιο, θα κάνω αυτό για να μην πάθω εγώ κάτι.

Λίγο νωρίτερα ο κατηγορούμενος ζήτησε για πρώτη φορά από όταν ξεκίνησε η δίκη το λόγο και -με αφορμή όσα ακούστηκαν για το "γεμάτο με αίμα διαμέρισμα" -υποστήριξε πως τα αίματα προέρχονταν από τραυματισμό της 'Αννυ: "Όταν το παιδί μπήκε στο μπάνιο έπεσε και ράγισε τη μύτη του" είπε.

Η δίκη συνεχίζεται αύριο. 

imerisia.gr

Αν κάθε λίγο και λιγάκι χρειάζεστε άλλον έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο, επειδή έχετε μανία να μαζεύετε όλο και περισσότερες ψηφιακές φωτογραφίες, βίντεο, βιβλία και οτιδήποτε άλλο σε ψηφιακή μορφή, τότε ίσως η περίπτωσή της έχει να κάνει με το «σύνδρομο ψηφιακής αποθησαύρισης» ή «ψηφιακής συσσώρευσης».

Αν και δεν έχει ακόμη επίσημα ενταχθεί στις ψυχικές διαταραχές, ακούγονται φωνές ότι αυτό πρέπει να συμβεί.

Ολλανδοί γιατροί, με επικεφαλής την ψυχίατρο δρα Μαρτίν βαν Μπένεκομ του Ακαδημαϊκού Ιατρικού Κέντρου, παρουσίασαν το νέο σύνδρομο ψηφιακής συσσώρευσης στο ιατρικό περιοδικό "BMJ Case Reports" την περίπτωση ενός 47χρονου άνδρα, ο οποίος εμφάνισε ψυχαναγκαστική τάση συσσώρευσης ψηφιακών αντικειμένων στον υπολογιστή του.

Χιλιάδες φωτογραφίες -και όχι μόνο- προστίθεντο κάθε εβδομάδα στη συλλογή του και μετά περνούσε ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα για να τις ταξινομεί σε κατηγορίες. Εκτός από το πάθος για ψηφιακές συλλογές, είχε αντίστοιχη μανία για τη συλλογή φυσικών αντικειμένων. Το αποτέλεσμα ήταν το διαμέρισμά του στο 'Αμστερνταμ να ξεχειλίζει από διάφορα μικροπράγματα που συνεχώς μάζευε και έτσι ήταν αδύνατο να προσκαλέσει τον οποιονδήποτε στο σπίτι του, σύμφωνα με το Live Science. Όμως το «φόρτε» του άνδρα -επειδή ακριβώς απαλλασσόταν από τους υλικούς περιορισμούς των τεσσάρων τοίχων και μπορούσε να επεκταθεί στον αχανή ψηφιακό χώρο- ήταν οι ψηφιακές συλογές, που είχε συγκεντρώσει σε πέντε μεγάλους σκληρούς δίσκους.

Όπως είπαν οι γιατροί, η συνεχής ενασχόληση με όλα αυτά τα ψηφιακά αρχεία, αποτελεί από μόνη της ένα πρόβλημα, καθώς δεν αφήνει κάποιον να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή του, όπως να κοιμάται, να καθαρίζει το σπίτι του, να βλέπει φίλους και να βγαίνει για διασκέδαση. Η όλη διαδικασία αρχικά της συγκέντρωσης και μετά της οργάνωσης των ψηφιακών αρχείων είχε εξελιχθεί από ευχαρίστηση σε πηγή άγχους για τον 47χρονο, ο οποίος πλέον έβλεπε όλη τη ζωή του με πολύ αρνητικό τρόπο.

Οι ψυχίατροι έχουν έως σήμερα αναγνωρίσει το σύνδρομο ψηφιακής συσσώρευσης ή «διαταραχή παρασυσσώρευσης» ως σύμπτωμα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, που ωθεί τους ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους, να μαζεύουν συνεχώς άχρηστα πράγματα στο σπίτι τους και να αδυνατούν να πετάξουν το παραμικρό. Συνήθως τα σπίτια τους μετατρέπονται σε «αχούρια» και οι ίδιοι παραμελούν ακόμη και την προσωπική υγιεινή τους, με αποτέλεσμα να αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Ορισμένοι γιατροί προτείνουν τώρα ότι μια υποπερίπτωση αυτού του συνδρόμου θα πρέπει να είναι η ψυχαναγκαστική ψηφιακή αποθησαύριση ή ψηφιακή συσσώρευση ή ψηφιακή συλλεκτομανία. Αυτό θα επέτρεπε στους ψυχολόγους και ψυχίατρους, όπως υποστηρίζουν, να κάνουν πιο εύκολα τη διάγνωση όσων ατόμων έχουν αυτή τη τάση σε βαθμό που έχει εξελιχθεί σε ψυχική διαταραχή, η οποία επιδρά αρνητικά στην ποιότητα της ζωής των ίδιων, αλλά και των άλλων γύρω τους.

Προς το παρόν, στο επίσημο εγχειρίδιο ψυχιατρικών παθήσεων (το DSM-5) εντάσσεται μόνο η παραδοσιακή αποθησαύριση. Αλλά ίσως είναι θέμα χρόνου να ενταχθεί και η ψηφιακή. Ήδη υπάρχει η σχετική ιστοσελίδα (digital hoarding ή e-hoarding) στη Wikipedia. Άλλοι επιστήμονες, πάντως, θεωρούν πρόωρ το να συμπεριλφθεί το σύνδρομο ψηφιακής συσσώρευσης στις ψυχικές παθήσεις. Ένα σημείο-κλειδί είναι ότι παραμένει άγνωστο πόσοι άνθρωποι έχουν μανία να συλλέγουν μόνο ψηφιακά αρχεία, αλλά όχι φυσικά αντικείμενα.

Επίσης, λένε ότι το σύνδρομο ψηφιακής συσσώρευσης δεν θεωρείται ξεχωριστή διαταραχή, αφού το να συλλέγει κανείς μανιωδώς μόνο εφημερίδες ή μόνο ρούχα δεν θεωρείται διαταραχή, οπότε δεν είναι σαφές γιατί η μανία συλλογής ψηφιακών αρχείων θα πρέπει να αποτελέσει ξεχωριστή κατηγορία ψυχικής διαταραχής. Επιπλέον, υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα: όχι σπάνια, οι γιατροί συμβουλεύουν τους ασθενείς με παραδοσιακή διαταραχή αποθησαύρισης να πάψουν να συλλέγουν φωτογραφίες ή βίντεο ή βιβλία σε φυσική μορφή και να το κάνουν πλέον σε ψηφιακή μορφή, ώστε να αδειάσουν και λίγο χώρο στο σπίτι τους. Αν όμως η ψηφιακή αποθησαύριση θεωρηθεί πάθηση, τότε μια τέτοια ιατρική συμβουλή δεν θα ήταν εύλογη.

Σε ένα πράγμα, πάντως, συμφωνούν λίγο-πολύ οι ειδικοί: ότι αν η συσσώρευση, φυσική ή ψηφιακή, παύει να αποτελεί ευχαρίστηση και μετατρέπεται σε αγχωτικό βραχνά που συνοδεύεται από «παρενέργειες» (όπως αδιαφορία καθαριότητας για το σώμα και το σπίτι), τότε χρειάζεται μια επίσκεψη σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο.

Από το ΑΠΕ-ΜΠΕ