Λάθος ή όχι, υπάρχουν γυναίκες που καταφεύγουν στο... κέρατο. Είναι γεγονός. Αλλά γιατί;

Είμαι εναντίον του κεράτου είτε είναι από άντρα, είτε είναι από γυναίκα. Αλλά επειδή αυτό γίνεται στον έξω κόσμο και πρέπει να κατέβω από το ροζ μου συννεφάκι, προσπαθώ να βρω τους λόγους που μια γυναίκα θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο αυτό.

Το γυναικείο φύλο δύσκολα απατά.
Αυτή την φράση την έχουμε ακούσει πολλές φορές. Αρχικά θα διαφωνήσω γιατί έχω ακούσει χιλιάδες ιστορίες με γυναίκες που κερατώνουν αλλά παράλληλα θα συμφωνήσω γιατί πιστεύω πως θα πρέπει όντως μια γυναίκα να μην απατά. Και όχι επειδή είναι κατώτερη από τον άντρα.

Εκδίκηση
Είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Εμείς οι γυναίκες είμαστε μάλλον ύπουλα πλάσματα και γυρίζει το ματάκι μας πολλές φορές. Έτσι λοιπόν μπορώ να σκεφτώ και να κατανοήσω (μέχρι ενός σημείου) μια γυναίκα τρελαμένη από ζήλια, απογοητευμένη και θυμωμένη. Από τι άλλο; Από κέρατο.

Πιστεύω πως για μια γυναίκα είναι δύσκολο το στάδιο να ξεπεράσεις μια ερωτική απάτη αλλά για τους άντρες είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί πολύ απλά θίγεται ο αντρικός τους εγωισμός. Και φυσικά όλες οι γυναίκες το γνωρίζουν γι αυτό και θα πατούσαν αυτό το κουμπί εάν ήθελαν να πάρουν εκδίκηση.

Είναι πολύ ερωτευμένη με τον πρώην
Θα μου πεις αφού είναι ερωτευμένη γιατί δεν χωρίζει; Και θα συμφωνήσω. Αλλά ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση της. Ο πρώην (που είναι ερωτευμένη) δεν της εξασφαλίζει μια σιγουριά αλλά μια αβεβαιότητα και την ψάχνει σπάνια... Αυτή είναι τόσο ερωτευμένη που δεν μπορεί να μην υποκύψει στα φιλιά του έστω μια στις δέκα. Και εκεί κερατώνει τον άλλο που προφανώς κοντά του νιώθει ασφάλεια, είναι καλά μαζί του γι 'αυτό και δεν θέλει να χωρίσει.

Την έχουν παραμελήσει
Δεν είναι εντάξει απέναντι της. Σπάνια την ψάχνει και την έχει παραμελήσει πλήρως. Έχει προσπαθήσει γι' αυτή την σχέση, μα μάταια, δεν καταφέρνει κάτι και δεν λέει να πάρει την απόφαση να χωρίσει. Σε αυτή την περίεργη φάση θα επιστρέψει σε κάποιον πρώην ή θα βρει έναν καινούργιο. Μπέρδεμα.

Άνδρες - γυναίκες = Ίσα δικαιώματα
Οι άντρες κατά κάποιο τρόπο έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να απατούν (με την δικαιολογία είναι στην φύση τους να πηγαίνουν και με άλλες γυναίκες) ενώ οι γυναίκες όχι. Υπάρχουν όμως γυναίκες που υποστηρίζουν την άποψη πως αυτά είναι κοινωνικά στερεότυπα και πως κι αυτές έχουν το δικαίωμα να απατούν. Δεν βλέπουν τον λόγο να υπάρχουν αυτές οι διαφορές/ διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα.

Σχέση εξ' αποστάσεως
Είναι μακριά ο ένας από τον άλλο εδώ και λίγους μήνες, δεν μιλούν τόσο συχνά όσο παλιά και έχουν αποστασιοποιηθεί λιγάκι. Τελοσπάντων είναι σχέση από απόσταση, τους χωρίζουν χιλιόμετρα και αυτή τον απατάει, πιθανόν κι αυτός.

ladylike.gr

Μετά από μήνες, αμέτρητες επιχειρήσεις έρευνας – διάσωσης και αρκετά ναυάγια προσφύγων στο Αιγαίο το υπουργείο Ναυτιλίας μερίμνησε να στείλει ψυχολόγους για να συνδράμουν στη στήριξη των λιμενικών της «πρώτης γραμμής».

Κομβικό ρόλο για την απόφαση αυτή έπαιξε το σχετικό αίτημα της Πανελλήνιας Ένωσης Αξιωματικών Λιμενικού Σώματος ενώ και το Βήμα είχε αναδείξει το θέμα με δημοσίευμα στις 6 Νοεμβρίου.

Έτσι κατόπιν εντολής του υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Θοδωρή Δρίτσα τη Δεύτερα 9 Νοεμβρίου θα μεταβούν δυο ψυχολόγοι αρχικά στη Μυτιλήνη ώστε να συνδράμουν για την ψυχολογική υποστήριξη των στελεχών του Λιμενικού.

Η ΠΕΑΛΣ σε επιστολή της προς τον υπουργό Ναυτιλίας επεσήμανε ότι «οι αυξανόμενες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές με τις συνακόλουθες απώλειες ανθρώπινων ζωών, πέραν της σωματικής κόπωσης του στελεχιακού δυναμικού, υποβάλλουν τα καταπονημένα στελέχη σε συχνό επιχειρησιακό στρες» και εξηγούν πως «τα στελέχη αυτά, σχεδόν καθημερινά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, έρχονται αντιμέτωπα με εικόνες που τα συγκλονίζουν. Καλούνται να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν την απόγνωση και το σπαραγμό ενηλίκων και παιδιών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή».

Ανέφερε ακόμη ότι «σύμφωνα με δημοσιευμένες επιστημονικές μελέτες, όταν κάποιος βιώσει επαναλαμβανόμενα τέτοιες εμπειρίες, είναι πιθανόν να εμφανίσει συμπτώματα Μετατραυματικού Στρες (Post-traumatic Stress) δηλαδή να εκδηλώσει σοβαρά, παρατεταμένα και επανεμφανιζόμενα συμπτώματα άγχους, τα οποία επιδεινώνονται κάθε φορά που κάτι προκαλεί αναμνήσεις του αρχικού συμβάντος. Αξιοσημείωτο είναι δε ότι το φαινόμενο εμφανίζεται σε στελέχη που την ώρα της επιχείρησης, παρουσιάζουν θετική έως και ηρωική συμπεριφορά».

Μετά απ’ όλα αυτά υποστήριζε ότι κρίνεται απαραίτητη η ψυχολογική στήριξή τους έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά όχι μόνο τη στρεσσογόνο εμπειρία, αλλά και τις πιθανές συνέπειές της στις καθημερινές, επαγγελματικές και επιχειρησιακές τους δραστηριότητες.

Καλούσε τέλος τον υπουργό να παρέμβει παρέχοντας τις κατάλληλες κατευθύνσεις προς τις αρμόδιες υπηρεσίες, ώστε να αναληφθούν άμεσα συγκεκριμένα μέτρα για την τακτική ψυχολογική υποστήριξη των στελεχών «της πρώτης γραμμής», στον αγώνα που δίνουν καθημερινά για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.

Το ΒΗΜΑ

Καθημερινά τα στελέχη του Λιμενικού που υπηρετούν στα νησιά του βορείου Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα δίνουν μάχη με το χρόνο προκειμένου να σώσουν πρόσφυγες που κινδυνεύουν. Σε αρκετές περιπτώσεις το καταφέρνουν. Σε κάποιες άλλες όχι.

Και όταν επιστρέφουν πίσω στις ελάχιστες ώρες ξεκούρασης θα πρέπει να δώσουν έναν άλλο «αγώνα». Συνήθως μέσα τους. Συνήθως μόνοι τους για να μην επιβαρύνουν τους οικείους τους και χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη. Να καταπολεμήσουν τις άσχημες σκέψεις, τους «εφιάλτες» που τους προκάλεσε μια ακόμη επιχείρηση έρευνας – διάσωσης που δεν είχε αίσιο τέλος. Ειδικά όταν ανάμεσα στα θύματα είναι παιδιά και βρέφη.

Και αυτό θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν πριν αντικρύσουν ή μιλήσουν στο τηλέφωνο με τους δικούς τους ανθρώπους. Όπως λένε ο πιο συχνός τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων είναι να μην συζητούν για αυτά τα γεγονότα. Μια τακτική που συνήθως ακολουθούν εθελοντές διασώστες, δύτες ακόμα και ιδιώτες που εμπλέκονται σε διασώσεις προσφύγων.

Και σημειώνουν ότι το ψυχικό «φορτίο» που κουβαλούν είναι μεγάλο και ολοένα και πιο βαρύ μέρα με τη μέρα. Αλλά επειδή δεν υπάρχει χρόνος για ψυχολογική ξεκούραση επιστρέφουν κάθε φορά στην υπηρεσία τους για να δώσουν νέες μάχες. Νιώθουν άγχος για να φτάσουν και να σώσουν έγκαιρα πρόσφυγες που κινδυνεύουν και τα επόμενα δυνατά συναισθήματα εναλλάσσονται ανάλογα με το αποτέλεσμα της επιχείρησης. Χαρά και ανακούφιση εάν όλα έχουν πάει καλά. Πόνος και απογοήτευση εάν υπάρχουν θύματα.

Ψυχολόγοι αναφερόμενοι στο θέμα σημειώνουν ότι: «Οι αυξανόμενες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές με τις συνακόλουθες απώλειες ανθρώπινων ζωών, πέραν της σωματικής κόπωσης του στελεχιακού δυναμικού, υποβάλλουν τα καταπονημένα στελέχη σε συχνό επιχειρησιακό στρες» και χαρακτηρίζουν ως μείζονος σημασίας «τη ψυχολογική στήριξη των λιμενικών που υπηρετούν στη «πρώτη γραμμή» έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά όχι μόνο τη στρεσσογόνο εμπειρία, αλλά και τις συνέπειές της στις καθημερινές, επαγγελματικές και επιχειρησιακές τους δραστηριότητες.»

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αξιωματικών Λιμενικού Σώματος (ΠΕΑΛΣ ) κ. Δημήτρης Σαιτάκης είχε θέσει και παλαιότερα το θέμα της ψυχολογικής υποστήριξης των συναδέλφων του και προτίθεται να το θέσει και στον υπουργό Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Θοδωρή Δρίτσα.

Μιλώντας στο «Βήμα» τόνισε ότι: «Τα στελέχη αυτά, σχεδόν καθημερινά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, έρχονται αντιμέτωπα με εικόνες που τα συγκλονίζουν και που είναι συχνά αποτρόπαιες. Καλούνται να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν την απόγνωση και το σπαραγμό ενηλίκων και παιδιών που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι δε λίγες οι αποτρόπαιες σκηνές, οι οποίες ”τραυματίζουν” τον ψυχικό τους κόσμο, γεννούν αναπάντητα ερωτήματα και επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους και διάθεση μέσα στο εργασιακό, οικογενειακό και εν γένει κοινωνικό περιβάλλον που ζούνε».

Και πρόσθεσε: «Σε αυτά τα στελέχη η υπηρεσία έχει ευθύνη και χρέος να σταθεί δίπλα τους, να τα υποστηρίξει, να τα προσφέρει ανακούφιση, να συμπαρασταθεί στην αγωνία τους, στο φόβο και στα μπερδεμένα συναισθήματά τους. Η παροχή τακτικής ψυχολογικής υποστήριξης στα άτομα αυτά από κατάλληλο προσωπικό, είναι πολύ σημαντική και κρίνεται απαραίτητη.»

Το ΒΗΜΑ