Κάθε εποχή έχει την δική της μουσική, κάθε ελληνική εποχή έχει τα δείγματα της μουσικής που σε κάνουν να σκέφτεσαι «τι μαλ... έγραψε/είπε πάλι ο τάδε».

Υπάρχουν όμως τα κακά δείγματα που είναι απλώς ένα μικρό κομμάτι και υπάρχουν τα κακά δείγματα που είναι κυρίαρχα σε ποσότητα. Σε αυτό που γράφουμε ίσως να φταίει το γεγονός ότι η νοσταλγία μας για την δεκαετία των 90's έχει χτυπήσει κόκκινο, αλλά όπως θα δεις παρακάτω, υπάρχουν ορισμένα επιχειρήματα που προσεγγίζουν την αντικειμενική κατάσταση. Κάναμε μια μικρή ανάλυση στο status quo της ελληνικής μουσικής του σήμερα (όπου σήμερα βάλε από 2010 κι έπειτα) και βρήκαμε στο koolnews.gr τα 5 πιο εκνευριστικά πράγματα που την χαρακτηρίζουν.

1. Τα reboot της δεκαετίας του '90. Ναι, προφανώς μας αρέσουν όλα τα κομμάτια που ακούγαμε τότε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλό δείγμα που τα παίρνουν διάφοροι μουσικοί παραγωγοί σήμερα και τα επανεκτελούν με άλλους τραγουδιστές. Για να καταλάβεις άκου το Γυρνάς Σαν Αμαρτωλή του Κόκκοτα από Θάνο Τζάνη ή το Περασμένα Ναι, Ξεχασμένα Όχι από τη Χρύσπα. Μέχρι και τη Φωτοβολίδα του Περίδη έχουμε ακούσει σε ποπ διασκευή.

2. Τα χιπ χοπ ντουέτα. Το mainstream χιπ χοπ γενικά θα λέγαμε, αλλά ειδικά τα ντουέτα. Πρώτα ήταν οι REC, με έναν από αυτούς να φεύγει για να κάνει τους Kings. Άσχετο που είναι μόνος του, έβαλε πληθυντικό. Μετά από αυτούς είχαμε τους Master Tempo, με τον έναν κλαρινογαμπρό να φεύγει και να κάνει - συνεπικουρούμενος από τον Βαλεντίνο - αυτό το πράμα που λέγεται Knock Out. Δύο τύποι που τραγουδούν χειρότερα από οπαδούς σε γήπεδο, οι οποίοι δεν βγάζουν δικά τους συνήθως, αλλά παίρνουν τραγούδια που έκαναν επιτυχία στην προηγούμενη 5ετία και απλά ρίχνουν τις ρίμες τους. Ευτυχώς λένε το όνομα τους στην αρχή κάθε τραγουδιού και προλαβαίνεις να αλλάξεις ραδιόφωνο πριν ματώσουν τ΄αυτιά σου.

3. Οι καθιερωμένοι τραγουδιστές που έχασαν το στίγμα τους. Τραγουδιστές όπως ο Αντώνης Ρέμος, η Δέσποινα Βανδή, η Πέγκυ Ζήνα ίσως, ο Σάκης Ρουβάς, είναι ονόματα που έδωσαν ένα προσωπικό γνώρισμα στη μουσική τους και έτσι έχτισαν το όνομα τους. Από το 2010 και μετά τους βλέπουμε όλους σε διαγωνισμό για το ποιος θα πει το πιο αδιάφορο τραγούδι. Ο Ρέμος κόλλησε τα τελευταία δύο τρία χρόνια κυρίως. Προσπαθώντας όλοι να εναρμονιστούν με την πορεί της ελληνικής μουσικής, ξέφυγαν από αυτό που ήταν και που το έκαναν καλά. Σου άρεσαν, δε σου άρεσαν, ήξερες ότι κάνουν το καλύτερο που έχουν. Αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ υπερβολικά ή εμπάθεια ημών, απλώς σκεφτείτε πόσα τραγούδια των προαναφερόμενων σας έχουν μείνει από το 2013 και μετά.

4. Οι αστέρες της μιας χρονιάς. Αν δείτε για παράδειγμα τα σχήματα στα νυχτερινά κέντρα, είναι 2-3 αυτοί που κάνουν την επιτυχία, χωρίς δωρέαν τραπέζια ή προσκλήσεις. Οικονομόπουλος, Αργυρός και Σαμπάνης. Α, και η Πάολα. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Έχτισαν σιγά σιγά. Δεν λέμε ότι βγάζουν μουσικάρες κτλ. Κάποια τραγούδια τους στιχουργικά είναι αρκετά αξιοπρεπή. Λέμε όμως ότι δεν είδαν φως και μπήκαν. Η πλειοψηφία είναι σε άλλο μετερίζι. Σκάει ένα τραγούδι που τρώει τρελό πρόμο, ακούγεται παντού και 5-6 φορές την ημέρα και ξαφνικά γίνονται ονόματα. Και μετά από ένα-ενάμιση χρόνο τους ψάχνει η Νικολούλη.

5. Το παιχνίδι των social media και η αέναη επανάληψη. Αν υποθέσουμε ότι στο αμάξι έχετε αποθηκευμένους 6 σταθμούς και είναι όλοι που παίζουν τα ελληνικά κομμάτια. Ξεκινάς από το 1 και μέχρι να φτάσεις στο 6 έχεις πετύχει το ίδιο τραγούδι στους 2. Εκείνη τη στιγμή μόνο.Θα το πετύχεις και στους άλλους 4 μέσα στο επόμενο δίωρο και μετά το βράδυ ξανά μανά. Από την άλλη έχεις τραγουδιστές να χτίζουν μια εικόνα μέσα από Facebook και Instagram, η οποία προφανώς και δεν είναι με βάση το όποιο ταλέντο πιστεύουν ότι έχουν.

Σαφώς, κάθε εποχή έχει τα δικά της ατοπήματα, αλλά νομίζουμε ότι αυτή έχει μόνο τέτοια.