Ο Δημήτρης Κρεμαστινός τόνισε ιδιαιτέρως την λανθασμένη άποψη που επικρατούσε παλαιότερα και πιθανόν να επιβιώνει ως τις μέρες μας ότι το ΕΚΑΒ κάνει μόνο διακομιδή, λέγοντας ότι το ΕΚΑΒ ασκεί ιατρική και ειδικότερα προνοσοκομειακή ιατρική φροντίδα χάρη στην οποία σώζονται χιλιάδες ασθενείς που θα κατέληγαν πριν να φτάσουν στο νοσοκομείο. Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1994, επί της Υπουργίας του, τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά γιατροί στα οχήματα του ΕΚΑΒ.
Επ’ αυτού ο Δημήτρης Κρεμαστινός έθεσε καίρια ερωτήματα προς την Κυβέρνηση τα οποία αφορούσαν στην εκπαίδευση των γιατρών αλλά και αν στην καθημερινή πρακτική του ΕΚΑΒ ασκείται όντως προνοσοκομειακή ιατρική, όπως π.χ. θρομβόλυση σε εμφραγματίες, και αν αυτό γίνεται εκτός από την Αθήνα και σε μεγάλα νησιά όπως η Ρόδος και η Κρήτη. Ο Πρόεδρος του ΕΚΑΒ δεν απάντησε στα συγκεκριμένα ερωτήματα που έθεσε ο Δημήτρης Κρεμαστινός.
Ολόκληρη η τοποθέτηση, είχε ως εξής:
«ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ (Ε΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Κύριε πρόεδρε του ΕΚΑΒ, όπως ξέρετε, υπάρχει το ΕΚΑΒ της διακομιδής και το ΕΚΑΒ της προνοσοκομειακής ιατρικής και φροντίδας. Και οι περισσότεροι, οι δήμαρχοι και άλλοι, ζητούν ουσιαστικά στις μικρές πόλεις και τα μικρά νησιά το ΕΚΑΒ της διακομιδής. Δηλαδή, επειδή οι αποστάσεις εκεί είναι μικρές και δεν έχουμε τρόπο να μεταφέρουμε έναν άρρωστο, να τον μεταφέρουμε με το ΕΚΑΒ. Και μάλιστα εκεί πολλές φορές λένε ότι δεν υπάρχει οδηγός και ο δήμαρχος κάνει τον οδηγό και προκύπτουν διάφορες διαμαρτυρίες. Αυτή είναι η μια πλευρά του λόφου.
Το άλλο όμως είναι το ουσιαστικό. Δηλαδή, το ΕΚΑΒ της νοσηλευτικής, προνοσοκομειακής ιατρικής. Μέχρι το 1994 αυτό το πράγμα δεν υπήρχε στην Ελλάδα, γιατί δεν υπήρχαν γιατροί μέσα στα οχήματα του ΕΚΑΒ. Και το 1994 βάλαμε τους πρώτους γιατρούς και με τα πρώτα προγράμματα της Ε.Ε., ώστε η ιατρική να αρχίζει από τη στιγμή που παραλαμβάνεται ο άρρωστος.
Δηλαδή, όταν υπάρχει ένα έμφραγμα να μην περιμένει να αρχίσει η θρομβόλυση στο νοσοκομείο για να ανοίξει η αρτηρία, να ανοίγει την ώρα εκείνη. Εάν γίνει ανακοπή, να μπορεί ο γιατρός να διασωληνώσει τον άρρωστο και να μην τον πηγαίνει στο νοσοκομείο μισή ώρα μετά, αν υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα σε μια μεγάλη πόλη.
Στις βόρειες χώρες, Δανία και στις άλλες σκανδιναβικές χώρες, στέλνουν τώρα τα drones κατευθείαν στον άρρωστο πριν από το νοσοκομειακό, ούτως ώστε να γίνεται η ανάνηψη.
Εμείς ακόμα στο επίπεδο drones δεν ήμαστε αλλά θα πρέπει στα μεγάλα νησιά, Κρήτη, Ρόδο, Κέρκυρα και τα λοιπά να υπάρχει αυτή η δυνατότητα προνοσοκομειακής ιατρικής, διότι οι αποστάσεις μπορεί να είναι και 50 και 60 και 70 χιλιόμετρα από το νοσοκομείο και με διακομιδή ο άρρωστος χάνεται. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει εκπαίδευση και των νοσηλευτών αλλά και των γιατρών, για να παρακολουθούν την εξέλιξη.
Θυμάμαι ότι όταν βάλαμε τους γιατρούς για πρώτη φορά στα οχήματα το 1994 οι ιατρικοί σύλλογοι είχαν ξεσηκωθεί γιατί είχαν στο μυαλό τους ότι το ΕΚΑΒ είναι διακομιδή. Τι δουλειά έχει ο γιατρός στη διακομιδή; Δηλαδή ας έχουμε έναν νοσηλευτή και πολύ του πάει αφού είναι διακομιδή. Δεν είναι όμως διακομιδή, είναι ιατρική.
Οπότε, τα προγράμματα που πρέπει να υπάρχουν για τα μεγάλα νησιά τουλάχιστον και τις απομακρυσμένες ορεινές περιοχές, πρέπει να είναι προγράμματα ιατρικής φροντίδας και νοσηλευτικής.
Και το ερώτημα το δικό μου είναι, υπάρχει η συνεχής εκπαίδευση των γιατρών; Τι προσωπικό ιατρικό έχει το ΕΚΑΒ π.χ. σε αναισθησιολόγους και τι προσωπικό σε καρδιολόγους;
Πως γίνεται αυτή η εκπαίδευση, από πλευράς προγραμμάτων; Παίρνετε ευρωπαϊκά προγράμματα; Όταν βάλαμε τους γιατρούς στο ΕΚΑΒ, το πρώτο ευρωπαϊκό πρόγραμμα που έγινε ήταν το EMIP, όπου χορηγούσαν θρομβόλυση μέσα στα νοσοκομειακά αυτοκίνητα. Δηλαδή, αντί να αρχίσει η θρομβόλυση στο νοσοκομείο, άρχιζε μισή ή μία ώρα πιο πριν. Αυτό το πράγμα γίνεται σήμερα; Σε τι έκταση γίνεται σήμερα; Δηλαδή, γίνεται μόνο στην Αθήνα; Γίνεται και στην Κρήτη και στη Ρόδο; Αυτά είναι βασικά ερωτήματα που νομίζω ότι πρέπει να απαντηθούν.»