«Κι αν τελικά αποφασίσει εκλογές ο Τσίπρας, πότε θα γίνουν και με τι σύστημα» είναι το ερώτημα που επανήλθε αιφνιδίως μετά τις εξελίξεις του Eurogroup. H συζήτηση δεν άναψε τυχαία μεταξύ των βουλευτών, βέβαια, καθώς η συγκυρία συμπίπτει με μια ημερομηνία που τους αφορά άμεσα.

Οπως έχει γράψει σε ανύποπτο χρόνο η «Κ», η Κυριακή 19 Μαρτίου είναι ορόσημο για τα κόμματα και τους βουλευτές, καθώς τη συγκεκριμένη ημέρα παρέρχεται το 18μηνο από τις τελευταίες εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Ως εκ τούτου, αν οι εκλογές διεξαχθούν μέχρι την Κυριακή 19 Μαρτίου, αυτές θα γίνουν με λίστα, ενώ από την επομένη Κυριακή 26 Μαρτίου, οι εκλογές υποχρεωτικώς θα διεξαχθούν και πάλι με σταυρό προτίμησης, όπως τον Ιανουάριο του 2015. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι για να γίνουν εκλογές με λίστα, τότε αυτές θα πρέπει οπωσδήποτε να προκηρυχθούν μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου, ενώ αν προκηρυχθούν αργότερα, τότε αυτές θα γίνουν με σταυρό.

Η λεπτομέρεια αυτή δεν επισημαίνεται άνευ λόγου. Τις τελευταίες ώρες επανήλθε ως κρίσιμη παράμετρος στις συζητήσεις των κομματικών επιτελείων που προσπαθούν να μαντέψουν τα σχέδια του πρωθυπουργού. Και τα περισσότερα στελέχη από όσα μίλησαν στην «Κ», εκτίμησαν ότι ο κ. Τσίπρας –αν τελικώς επιλέξει τη λύση των πρόωρων εκλογών– δεν θα θελήσει να πάει σε κάλπες με λίστα.

Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ασφαλώς ότι τις επόμενες εκλογές –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– θα τις χάσει. Γνωρίζει δηλαδή ότι η κοινοβουλευτική του ομάδα θα μειωθεί κατά τουλάχιστον 50 βουλευτές, καθώς τόσο είναι το μπόνους που αυτομάτως θα μετακινηθεί στη νικήτρια Ν.Δ.

Επομένως, ο κ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται πως αν πάει σε εκλογές με λίστα, οι βουλευτές του που θα ξέρουν ότι δεν θα επανεκλεγούν (έχοντας εκλεγεί τελευταίοι στις λίστες το 2015) δεν θα κινητοποιηθούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και η κεντρική εισήγηση που έχει φτάσει στο Μαξίμου –και επιβεβαίωσε στην «Κ» πηγή του υπουργείου Εσωτερικών– είναι, ότι αν ο κ. Τσίπρας επιλέξει τελικά να πάει σε εκλογές, θα πρέπει οπωσδήποτε να προτιμήσει εκλογές χωρίς λίστα, δηλαδή ημερομηνία μετά τη 19η Μαρτίου. «Μόνον αν οι εκλογές γίνουν με σταυρό προτίμησης και οι κυβερνητικοί βουλευτές τον κυνηγήσουν για να επανεκλεγούν, μπορεί να μειωθεί η δημοσκοπική διαφορά που υπάρχει σήμερα με τη Ν.Δ. και κυρίως να μην περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ ένα κλίμα ηττοπάθειας και κατάρρευσης», είπε η ίδια πηγή στην «Κ».

Το ενδεχόμενο αυτό –δηλαδή οι εκλογές να καθυστερήσουν μετά τον Μάρτιο, ακόμη κι αν διαφανεί πλήρες αδιέξοδο στην αξιολόγηση– εξυπηρετεί και πολιτικά τον κ. Τσίπρα, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι επιθυμεί να κερδίσει χρόνο για να διαπιστώσει τις βουλές των Ηνωμένων Πολιτειών ως προς την παραμονή του ΔΝΤ στο πλαίσιο των περιβόητων θεσμών.

Επιπλέον λόγος

Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που πολλοί πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα βιαστεί καθόλου να κάνει εκλογές, ακόμη κι αν στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου επιβεβαιωθεί μια πρωτοφανής ρήξη της κυβέρνησής του με όλους τους θεσμούς. Εμπειρα κομματικά στελέχη της αντιπολίτευσης, μνημονεύοντας ως «πολιτικά ασύλληπτα τυχοδιωκτικό» τον τρόπο που λειτούργησε ο κ. Τσίπρας το 2015, θεωρούν πολύ πιθανόν να επιδιώξει και πάλι να κάνει το ίδιο για να χτίσει ένα νέο πολιτικό εκλογικό αφήγημα που θα τον ηρωοποιήσει έναντι του κ. Μητσοτάκη. Με απλά λόγια, αυτό που πιστεύουν τόσο στη Ν.Δ. όσο και στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, είναι ότι αν κ. Τσίπρας διαπιστώσει ότι τα μέτρα που του ζητούν οι θεσμοί δεν θα περάσουν από τους 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τότε θα επιλέξει και πάλι μια εντελώς ακραία πολιτική αντίδραση. Αρχικά θα καταγγείλει τους θεσμούς ότι έξω από κάθε ευρωπαϊκή λογική αξιώνουν από την Ελλάδα εξωπραγματικά μέτρα που υποθηκεύουν το μέλλον της και θα επιφέρουν την πλήρη καταστροφή της, και στη συνέχεια θα αρχίσει να θέτει το δίλημμα στους πολίτες αν προτιμούν εκείνον που θα υπόσχεται να ξανασώσει τη χώρα ή τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον οποίο θα εμφανίζει ως πειθήνιο και πρόθυμο ηγέτη να αποδεχθεί όλες τις καταστροφικές απαιτήσεις του Σόιμπλε και του ΔΝΤ, με μόνο αντάλλαγμα να ανέλθει στην εξουσία.

Μπορεί όλο αυτό το σενάριο να ακούγεται σε κάποιους ως εξωπραγματικό, αλλά σε πολλά στελέχη της αντιπολίτευσης φαντάζει πλέον ως το επικρατέστερο. Πόσο μάλλον, όταν δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι για να παραμείνει ο κ. Τσίπρας στην εξουσία, δεν θα διστάσει στο τέλος ακόμη και να υπαινιχθεί ως μόνη εναλλακτική λύση της χώρας την έξοδό της από το ευρώ, την οποία εικάζεται ότι θα αντιπαραβάλει με την «καταστροφική παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη της παράλογης νεοφιλελεύθερης λιτότητας του Σόιμπλε».

Οσοι εξακολουθούν να θεωρούν όσα προηγήθηκαν εικασίες της νοσηρής φαντασίας κάποιων κομματικών στελεχών, ας αναλογιστούν και τούτο. Την Παρασκευή ο κ. Μητσοτάκης για πρώτη φορά προκάλεσε τον κ. Τσίπρα «να κάνει εκλογές πριν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση αν δεν μπορεί να την κλείσει», θέλοντας προφανώς να προλάβει όσα και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι δεν θα διστάσει να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνει στην εξουσία.

Καθημερινή

To μισθό των βουλευτών σε ολόκληρη την Ευρώπη συγκρίνει το ιρλανδικό ειδησεογραφικό σάιτ thejournal.ie, επιχειρώντας να «μετρήσει» τόσο τις αποκλίσεις στις απολαβές τους στις 28 χώρες-μέλη όσο και το μισθολογικό χάσμα με τους πολίτες που τους ψήφισαν, οκτώ χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Οι πιο καλοπληρωμένοι εκπρόσωποι λοιπόν στα εθνικά κοινοβούλια είναι οι Ιταλοί, οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί -που ξεπερνούν το πλαφόν των 100.000 ευρώ μικτά, ετησίως. Αν ωστόσο στην «εξίσωση» μπει και το γενικότερο οικονομικό πλαίσιο μιας χώρας, o μέσος μισθός των πολιτών, η πρωτοκαθεδρία αλλάζει και οι τρεις πρώτες χώρες στη λίστα γίνονται αυτόματα η Ιταλία, η Ελλάδα και η Κροατία. Ας εξετάσουμε τα στοιχεία πιο αναλυτικά. Η μελέτη επικεντρώνεται στα μικτά που κερδίζουν από τον ετήσιο μισθό τους οι πολιτικοί, επειδή ήταν δύσκολο να ανακαλυφθούν συνολικά τα εισοδήματά τους και τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν σε κάθε χώρα.

Οι διαφορές λοιπόν είναι μεγάλες. Η Ιταλία αμείβει καλύτερα από όλες τις χώρες τους βουλευτές της, με 125.220 ευρώ ετησίως, ενώ ακολουθούν με τη σειρά η Αυστρία (121.608), η Γερμανία (108.984 ευρώ), η Δανία (94.022) και η Ολλανδία (89.770).

Οι Ελληνες βουλευτές έρχονται 13οι στη σειρά με 61.620 ευρώ, ενώ η ψαλίδα με τους χειρότερα αμειβόμενους βουλευτές της λίστας -που προέρχονται κατά κύριο λόγο από χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ- είναι μεγάλη. Τελευταίοι στον κατάλογο είναι οι Ρουμάνοι (14.345) και προτελευταίοι οι Βούλγαροι (18.314)
Για να αποκτήσει όμως κάποιος μια ολοκληρωμένη ιδέα για το μισθό των βουλευτών θα πρέπει να τον συγκρίνει με το εισόδημα των πολιτών, σημειώνουν οι συντάκτες της μελέτης. Στην Ιταλία, λοιπόν, το εισόδημα ενός βουλευτή ισοδυναμεί με τέσσερις φορές από αυτό του κατοίκου της χώρας (29.599 ευρώ το χρόνο).

Τρεις φορές πάνω

Εντυπωσιακή όμως είναι η σύγκριση και στην «ελληνική περίπτωση», αφού σε αυτή την κατηγοριοποίηση οι Ελληνες έρχονται δεύτεροι. Ενας βουλευτής στην Ελλάδα κερδίζει 61.620 ευρώ ετησίως κατά μέσο όρο -τα μισά δηλαδή από έναν Ιταλό συνάδελφό του- εάν το ποσό αυτό όμως συγκριθεί με το μέσο βασικό μισθό ενός πολίτη, ο οποίος είναι 18.331 ευρώ, τότε κερδίζει στην πραγματικότητα τρεις φορές περισσότερα. Και κάπως έτσι οι Ελληνες βουλευτές έρχονται δεύτεροι στη λίστα των πιο υψηλά αμειβόμενων εκπροσώπων συγκριτικά με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Η ερευνητική ιστοσελίδα αναλύει στη συνέχεια τους ετήσιους μισθούς των αρχηγών κρατών, με μόνο 20 από τις 28 χώρες-μέλη να δίνουν στη δημοσιότητα τα ποσά των αρχηγών τους.
Πρώτη η Μέρκελ

Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είναι η πιο καλοπληρωμένη από τους ηγέτες στην Ε.Ε., με μικτό ετήσιο εισόδημα που φθάνει τα 325.955 ευρώ (232.396 ως καγκελάριος συν 94.559 ως μέλος της Μπούντεσταγκ). Η αμοιβή της με άλλα λόγια είναι οκτώ φορές μεγαλύτερη από το μέσο εθνικό εισόδημα ενός Γερμανού που αγγίζει τα 41.444 ευρώ. Ακολουθούν -βάσει της ψαλίδας τους με το μέσο μισθό ενός πολίτη της χώρας- οι αρχηγοί κρατών της Πολωνίας (66.360, πεντέμισι φορές πάνω από το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός Πολωνού), της Ουγγαρίας (58.136, πέντε φορές πάνω), της Γαλλίας (178.920, κάτι λιγότερο από πέντε φορές πάνω), όπως επίσης και της Τσεχίας (78.400).

Καλοπληρωμένος είναι και ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ο οποίος βρίσκεται στην τέταρτη θέση, με βάση τον ετήσιο μισθό του που φθάνει τα 178.920 ευρώ, βρίσκεται, όμως, στο τέλος της λίστας. Η διαφορά του από το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός πολίτη (69.464) είναι «μόλις» 2,63 φορές μεγαλύτερη

eleftherostypos.com