Η σκωληκοειδίτιδα συνήθως ξεκινά με έναν “αόριστο” πόνο στη μέση της κοιλιάς, συχνά κοντά στον ομφαλό. Ο πόνος “κινείται” αργά και σταδιακά προς τα δεξιά και προς το κάτω μέρος της κοιλιάς (δεξιά του ισχίου) κατά τις επόμενες 24 ώρες.

Στην σκωληκοειδίτιδα, τα συμπτώματα της μπορεί να πάρουν από 4 έως και 48 ώρες για να αναπτυχθούν πλήρως. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, ο ασθενής θα έχει κατά σειρά απώλεια της όρεξης, έμετο και κοιλιακό άλγος. Μπορεί επίσης να έχει δυσκοιλιότητα ή διάρροια, ή μπορεί να καταγραφεί κάποια αλλαγή στις συνήθεις κινήσεις του εντέρου (πόσο συχνά πάει στην τουαλέτα κλπ).

Συνήθως το κοιλιακό άλγος μπορεί να συνοδεύεται με ναυτία, έμετο, ανορεξία, και πυρετό. Λιγότεροι από τους μισούς ανθρώπους που αναπτύσσουν σκωληκοειδίτιδα έχουν όλα τα παραπάνω συμπτώματα, ενώ οι υπόλοιποι εκδηλώνουν έναν συνδυασμό αυτών των συμπτωμάτων.

Τα πρώιμα συμπτώματα είναι συχνά δύσκολο να διαχωριστούν από άλλες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της γαστρεντερίτιδας (φλεγμονή του στομάχου και των εντέρων). Πολλοί άνθρωποι που εισήχθησαν στο νοσοκομείο με υποψία σκωληκοειδίτιδας, αποχώρησαν με διάγνωση της γαστρεντερίτιδας. Αρχικά, η σκωληκοειδίτιδα έχει πολλά κοινά γνωρίσματα με την γαστρεντερίτιδα.

Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι συχνά έχουν λιγότερα συμπτώματα, ή δεν μπορούν να περιγράψουν επαρκώς τα συμπτώματά τους, γεγονός που καθιστά τη διάγνωση τους λιγότερο προφανή και τις επιπλοκές πιο συχνές.

http://www.emedicinehealth.com/

Η κατάθλιψη ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν διαγνωστεί επίσημα με κατάθλιψη, αλλά εκδηλώνουν συμπτώματα στην καθημερινότητά τους και κάθε άνθρωπος στο περιβάλλον τους μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.

Στην κατάθλιψη, συχνά, δεν ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε σε κάποιον που πιστεύουμε ότι παρουσιάζει τέτοια συμπτώματα. Ο δρ Gregory Dalack, επικεφαλής του τμήματος Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, προτείνει τα ακόλουθα που μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες κουβέντες σε κάποιον που έχει κατάθλιψη.

“Είμαι εδώ για σένα”

Τα μέλη της οικογένειας, οι φίλοι και οι σύντροφοι των ατόμων με κατάθλιψη μπορούν να βοηθήσουν με έναν τρόπο που δεν είναι επικριτικός, ακόμα κι αν είναι απλά για να τους μεταφέρουν σε ένα ραντεβού, τους θυμίζουν να παίρνουν τα φάρμακά τους, ή τους βοηθούν στην απλή, καθημερινή ρουτίνα.

“Δεν είσαι μόνος”

Τα άτομα με κατάθλιψη νιώθουν πολλές φορές ότι δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Είναι σημαντικό, οι άνθρωποι που είναι κοντά τους να τους διαβεβαιώσουν ότι δεν είναι ανάγκη να το περάσουν μόνοι τους όλο αυτό. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά και μόνο η υπενθύμιση ότι αυτό που νιώθουν είναι προσωρινό και πως θα είστε κοντά τους, είναι πολύ σημαντικό.

“Δεν φταις εσύ γι' αυτό”

Το να πούμε στους αγαπημένους μας ότι γνωρίζουμε ότι η κατάθλιψη που περνούν δεν είναι δικό τους σφάλμα είναι ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία της επούλωσης. Πολλοί άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν, αλλά το να πουν σε κάποιον με κατάθλιψη να “ξεκολλήσει” από αυτό που του συμβαίνει, υπονοεί ότι κάτι τέτοιο είναι μια απλή επιλογή του. Αλλά αυτό είναι λάθος. Η κατάθλιψη δεν είναι επιλογή, είναι ασθένεια.

“Θα έρθω εγώ μαζί σου”

Αυτό αφορά τις ενδεχόμενες συνεδρίες με ψυχολόγο ή ψυχίατρο που χρειάζεται να κάνει ο ασθενής. Το μόνο πράγμα πιο δύσκολο από το να πείσετε κάποιον να αναζητήσει θεραπεία είναι να τους κάνετε να την φέρουν εις πέρας και να την ολοκληρώσουν. Λέγοντας ότι θα πάτε μαζί τους στη συνεδρία, δεν είστε απλά υποστηρικτικοί, αλλά τους λέτε εμμέσως, ότι αυτό που έχουν είναι θεραπεύσιμο.

Μην πείτε τίποτα απολύτως!

Καμιά φορά και μόνο η φυσική σας παρουσία μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη για κάποιον που έχει κατάθλιψη. Οι πράξεις σας μπορεί να “λένε” πολλά περισσότερα από τα λόγια σας. Η παρουσία σας δίπλα του, αφήνει τον ασθενή να νιώθει ότι έχει ένα στήριγμα.

http://www.huffingtonpost.com/

Κάποιοι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν σε αυτισμό, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Cerebral Cortex και η οποία μεταξύ άλλων έδειξε η ασθένεια αυτή είναι πολύ πιο διαδεδομένη σε εκείνα τα μωρά που γεννιούνται πολύ πρόωρα.

Ολοένα και περισσότερα νεογνά επιβιώνουν σε πολύ πρώιμες περιόδους κύησης, χάρη στις προόδους που έχουν σημειωθεί στις βρεφικές μονάδες εντατικής θεραπείας κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Ωστόσο, τα μωρά που γεννιούνται περισσότερο από 13 εβδομάδες πρόωρα διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο εγκεφαλικής βλάβης, κάποιας διαταραχής εντός του φάσματος του αυτισμού, διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας ΔΕΠΥ, αλλά και κίνδυνο για μαθησιακές δυσκολίες.

Αυτά τα μωρά εκτίθενται σε διάφορους παράγοντες αύξησης του στρες στον οργανισμό τους κατά τη διάρκεια μιας περιόδου πολύ κρίσιμης για την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους, και είναι πιθανό ότι αυτό το γεγονός παίζει καθοριστικό ρόλο στον αυτισμό.

Για τις ανάγκες της έρευνας, επιστήμονες από το Ινστιτούτο Karolinska στο ομώνυμο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Σουηδίας εξέτασαν τις περιπτώσεις 100 νεογνών που είχαν γεννηθεί πολύ πρόωρα, δηλαδή πριν από την 27η εβδομάδα κύησης, ή αλλιώς, στην αρχή του 3ου τριμήνου.

Με άδεια των γονέων των παιδιών, οι ερευνητές κατέγραψαν μέσω μαγνητικών τομογραφιών την εγκεφαλική ανάπτυξη των νεογνών, τα οποία συνέχισαν να παρακολουθούν για τυχόν συμπτώματα αυτισμού μέχρι και την ηλικία των 6 ετών.

Διαπίστωσαν ότι σχεδόν το 30% των παιδιών που γεννιούνται πολύ πρόωρα εκδηλώνουν αυτισμό σε σύγκριση με το μόλις 1% εκείνων που γεννιούνται μετά από πλήρη κύηση, κάτι που δείχνει ότι το σωματικό βάρος κατά τη γέννηση και οι τυχόν άλλες επιπλοκές αυξάνουν την πιθανότητα αυτισμού.

Επιπλέον, μεταξύ των παιδιών που γεννήθηκαν πρόωρα, εκείνα που εμφάνισαν αυτισμό ήταν πιο πιθανό να είχαν επιπλοκές, όπως κάποια χειρουργική επέμβαση, κατά τη νεογνική περίοδο.

Πολύ πριν τα πρώτα σημάδια αυτισμού εμφανιστούν, κατά τη νεογνική περίοδο, υπήρχαν παρατηρήσιμες διαφορές μεταξύ των εγκεφάλων των εξαιρετικά πρόωρων μωρών, που αργότερα ανέπτυξαν αυτισμό, και εκείνων που δεν ανέπτυξαν.

Μεταξύ των μωρών που όντως εκδήλωσαν αυτισμό μέχρι και τα 6 χρόνια της ζωής τους, παρατηρήθηκε μειωμένη ανάπτυξη στα τμήματα του εγκεφάλου τους που εμπλέκονται στην κοινωνική επαφή, την συναισθηματική νοημοσύνη και την εκμάθηση της γλώσσας. Όλες αυτές οι λειτουργίες είναι εξασθενημένες σε παιδιά με αυτισμό.

Η επικεφαλής της έρευνας, δρ Ulrika Aden, είπε σχετικά: “Η μελέτη μας δείχνει ότι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορούν προκαλέσουν αυτισμό. Ο εγκέφαλος αναπτύσσεται καλύτερα στην μήτρα και, εάν το παιδί εκτεθεί πολύ νωρίς σε ένα περιβάλλον εκτός της μήτρας, μπορεί να υπάρξει διατάραξη στην οργάνωση και ανάπτυξη του εγκεφάλου του. Με τις νέες θεραπευτικές αγωγές για την καλύτερη ανάπτυξη αυτών των βρεφών και την μείωση του στρες στον οργανισμό τους, ίσως μπορούμε να μειώσουμε τον κίνδυνο εμφάνισης αυτισμού”.

http://www.medicalnewstoday.com

Μπορεί να μοιάζουν απλές τρίχες αλλά είναι πιο σκληρές και χρήσιμες!

Το Doggrin, η πρώτη σύγχρονη online υπηρεσία για να βρεις ταίρι στο σκύλο σου, ξέρει γιατί οι τρίχες στη μουσούδα του σκύλου σου πρέπει να μείνουν μακρυά από ψαλίδι.
Οι τρίχες στην μουσούδα του σκύλου που οι άνθρωποι ονομάζουμε "μουστάκια", είναι πολύ σημαντικό εργαλείο για την επιβίωση του. Παρόμοιες τρίχες εμφανίζονται πάνω από τα μάτια και κάτω από το πιγούνι. Αν και μοιάζουν με τις απλές τρίχες, είναι πιο σκληρές και η ρίζα τους βρίσκεται βαθύτερα στον ιστό του ζώου. Η αφαίρεση τους με βίαιο τρόπο προκαλεί στον σκύλο έντονο πόνο και αιμορραγία.

Η χρησιμότητα τους είναι πολύ σημαντική. Λειτουργούν σαν αισθητήρες του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται και βοηθούν τους σκύλους να προσανατολίζονται και να αντιλαμβάνονται το χώρο γύρω τους. Σε περιβάλλον που υπάρχει αρκετό φως, το "μήνυμα" από αυτούς τους αισθητήρες έχει λιγότερη βαρύτητα για το σκύλο ενώ αυτό που δέχονται από την όραση, το πρώτο λόγο. Όταν όμως το φως είναι λιγοστό, οι αισθητήρες αυτοί τους βοηθούν να προσανατολιστούν στο χώρο.

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε αυτές τις τρίχες, πολύ απλοϊκά, με το μπαστούνι που χρησιμοποιεί ένας τυφλός άνθρωπος. Επίσης επειδή τα μάτια του σκύλου δεν μπορούν να εστιάσουν καλά σε κοντινές αποστάσεις, οι πολύτιμοι αυτοί αισθητήρες βοηθούν τον σκύλο να εντοπίσει, αναγνωρίσει και να σηκώσει αντικείμενα από το έδαφος. Σε εξωτερικό χώρο οι τρίχες αυτές τους δίνουν πληροφορίες για την κατεύθυνση του ανέμου. Είναι επίσης πολύ σημαντικές για τους ηλικιωμένους σκύλους με περιορισμένη όραση.

Σε περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο οι αισθητήρες αυτοί αφαιρεθούν μην πανικοβληθείτε εάν παρατηρήσετε αλλαγές στη συμπεριφορά του σκύλου σας. Μπορεί να κουτουλάει σε έπιπλα όταν το φως στο δωμάτιο είναι λιγοστό ή μερικές φορές να δείχνει αποπροσανατολισμένο. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις που ο σκύλος γρύλιζε όταν κάποιος πλησίαζε να τον χαϊδέψει στο πρόσωπο. Αυτό συνέβη γιατί το σημείο που έχει αφαιρεθεί η τρίχα είναι ευαίσθητο και πονάει για ένα διάστημα. Ο σκύλος με το γρύλισμα στην ουσία προειδοποιούσε "Πρόσεχε! μη με χαϊδέψεις εκεί γιατί πονάω!". Τρίχες είναι και ξαναμεγαλώνουν. Θα χρειαστούν όμως κάνα δύο εβδομάδες.

Για καιρό υπάρχει διαμάχη εάν πρέπει να αφαιρούνται αυτές οι τρίχες για καλλωπιστικούς λόγους, για παράδειγμα σε σκύλους που παίρνουν μέρος σε καλλιστεία. Πολλοί είναι οι groomer που κόβουν αυτές τις τρίχες κατά τον καλλωπισμό του ζώου. Οπότε την επόμενη φορά να τους πείτε: "Κούρεμα μόνο, όχι ξύρισμα!"