Ο Νίκος Συρίγος είδε αυτή τη σκηνή και απλά έγινε… λιώμα.

Όση συγκίνηση δεν πήραμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες των αρτιμελών (όπως λένε) ανθρώπων, τις πήραμε τούτες εδώ τις μέρες στο Ρίο. Όχι από λύπηση. Το αντίθετο. Από θαυμασμό! Ο Μάμαλος, η κυρία στην τελετή έναρξης, τα παιδιά που κολυμπάνε χωρίς χέρια και χωρίς πόδια, όλοι αυτοί οι υπεράνθρωποι που κάνουν τους ήρωες από τα κόμικ να μοιάζουν «γατάκια». Και τώρα αυτό… Αυτό το κλικ. Όλη η αγάπη σε μια φωτογραφία. Κι ο έρωτας μαζί.

Ο Άνταμ και η Τζέιμι. Μπασκετμπωλιστάρες. Στην Εθνική του Καναδά! Η Τζέιμι καθηλωμένη στο καρότσι από τα 14 της μετά από ένα τροχαίο. Ο Άνταμ γεννήθηκε χωρίς πόδια και έβαλε προσθετικά όταν ήταν ενός έτους… Ήταν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στον Καναδά… Γιατί μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια, σε ανθρώπινες συνθήκες και να έχουν όλο το χρόνο να αθληθούν και να ερωτευτούν. Εδώ δεν σου μένει χρόνος για να ζήσεις… Προέχει η επιβίωση! Γιόρτασαν την πέμπτη θέση του Καναδά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο με ένα φιλί και μια αγκαλιά…

«Μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό;» που λέει και ο Μουζουράκης… Μια ανθρώπινη ιστορία, που άνθησε στα μέρη όπου οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι κι όχι ως αναγκαίο κακό, ως πρόβλημα… Δεν ξέρω γιατί αλλά με έπιασε μελαγχολία επειδή τελειώνουν οι αγώνες… Ξέρω, παίζουν κι εδώ μπάσκετ με αμαξίδιο… Αν μπορούν να μπουν στο γήπεδο οι αθλητές και δεν έχει παρκάρει κανένας «π@@@ς» στη ράμπα… Α… Κι αν υπάρχει ράμπα βεβαίως-βεβαίως… Στην Ελλάδα ζούμε. Το βορειότερο μέρος της Αφρικής.

onsports.gr