Τα χρήματα που ξοδεύονται για να καλυφθούν με πίσσα οι λακκούβες στους δρόμους είναι περισσότερα από το ποσό που χρειάζεται ένας νησιώτης αθλητής για να παλέψει, να γίνει πρωταθλητής και να δοξάσει τον τόπο του. Όμως, ακόμα και πρωταθλητής να μην καταφέρει να γίνει αυτός ο νησιώτης που ακολουθεί το όνειρό του, θα έχει τουλάχιστον επιτύχει να γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, δυνατός, που πίστεψε τα «θέλω» του. Θα είναι ένα πρότυπο για τα παιδιά που θα κληθούν να χτίσουν την κοινωνία του Αύριο.

Η περίπτωση του Μιχάλη Χατζηιωάννου, που ήρθε από τη Σύμη και τερμάτισε πρώτος στο μαραθώνιο των 42.000 μέτρων, της Ρόδου είναι μια πραγματική γροθιά στο κατεστημένο. Το παιδί αυτό, έδειξε ότι είχε τη δύναμη θα αντέξει σε μεγάλες αποστάσεις και με την κατάλληλη προπόνηση να επιτύχει χρόνους πρωταθλητή. Είχε δηλαδή θέληση, αντοχή και καλά πρώτα δείγματα. Κι όμως όλες οι πόρτες των φορέων για τον Μιχάλη ήταν κλειστές. Επεκράτησε η λογική «είναι ένας που τρέχει από το Γυαλό μέχρι τον Πανορμίτη και θέλει λεφτά για να συνεχίσει να το κάνει. Ας βρει καμιά δουλειά».

Πρέπει να σημειωθεί ότι παιδιά σαν τον Μιχάλη Χατζηιωάννου υπάρχουν πολλά στα μικρονήσια μας. Όλα τους αγωνίζονται στην αφάνεια, υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, έχοντας ως όνειρο να επιτύχουν στα αγωνίσματά τους. Βέβαια ό,τι δεν αφορά ποδόσφαιρο ή μπάσκετ είναι καταδικασμένο να μένει στην απέξω. Είναι διαφορετικό ένα παιχνίδι με 22 παίκτες και χιλιάδες θεατές στις κερκίδες, μπύρες και σουβλάκια στο φουλ και είναι εντελώς άλλο, ένας μοναχικός αθλητής, που στη μεγαλύτερη διαδρομή τρέχει με μόνο θεατή τις σκέψεις του. Στη μία περίπτωση υπάρχει η ομάδα και στην άλλη η μονάδα. Φαίνεται ότι στα νησιά μας οι μονάδες είναι καταδικασμένες. Δεν υπάρχουν νησιωτικές πολιτικές για τους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν χορηγίες για όνειρα.

«Όταν τρέχεις μαραθώνιο, στα 30 χιλιόμετρα το σώμα καταρρέει. Από κει και πέρα αναλαμβάνει η ψυχή και να σε οδηγήσει μέχρι το τέρμα των 42 χιλιομέτρων». Αυτό δήλωσε χθες ο πρωταθλητής Μιχάλης Χατζηιωάννου συνομιλώντας με τη «δημοκρατική». Φαίνεται ότι η θαλασσινή του ψυχή ήταν πολύ δυνατή, καθώς ο Μιχάλης τερμάτισε πρώτος και χρειάστηκε να περάσει αρκετά μεγάλος χρόνος μέχρι να τερματίσει ο δεύτερος αθλητής. Αυτό σημαίνει ότι το διαμάντι έδειξε την αξία του σε όλους όσους το περιφρόνησαν.

Ο στίβος για τους νησιώτες αθλητές είναι μόνο η μία μορφή αγώνα που δίνουν. Υπάρχει ένας μαραθώνιος ακόμα πιο δύσκολος και είναι εκείνος που έχει να κάνει με τη συγκέντρωση όλων των απαιτούμενων χρημάτων. Αυτός ο μαραθώνιος έχει διπλή κούραση. Εχει σωματική, αλλά και ψυχική.

Οι αναγνώστες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο πρωταθλητής από τη Σύμη προσπάθησε πολλές φορές να έχει μια κάποια οικονομική υποστήριξη από τους τοπικούς φορείς. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Ουδείς θέλησε να βάλει ουσιαστικά το χέρι στη τσέπη. Επεκράτησε η ιδεολογία: «Ενας ονειροπαρμένος που θέλει να γίνει πρωταθλητής. Γιατί να μη γίνει ψυκτικός; Σερβιτόρος ίσως; Να βγάζει ένα μεροκάματο κι ας τρέχει στα διαλείμματα». Πρόκειται για την ίδια ιδεολογία Προκρούστη, χωρίς οράματα, χωρίς ιδανικά, που θέλει στα νησιά να μην επιτρέπονται τα όνειρα που δεν περιλαμβάνουν οικονομικές απολαβές και περιορίζονται μόνο σε ψυχικές ανατάσεις.
Ευτυχώς για τον Μιχάλη, βρέθηκαν δυο συγγενείς (Ο Γιάννης με τη Ντίνα Μανωλάκη, café Ρολόι, Σύμης) και έδωσαν τα πρώτα χρήματα για παπούτσια κι ένα ειδικό ρολόι. Ακολούθησε η οικογένεια Γεωργά που του χορήγησε δωρεάν διαμονή στο ξενοδοχείο Πλάζα της Ρόδου, η BlueStar και το πρακτορείο Σύκαλλου δωρεάν εισιτήρια, η οικογένεια Αντωνιάδη με το ξενοδοχείο Ιαπετός, το κεντρικό κατάστημα Adidas Ρόδου, η ΠΑ.ΝΑ.Ε Σύμης και δημιουργήθηκε μια μαγιά να φουσκώσει το όραμα του αθλητή. Σημειώνεται ότι οι ανάγκες ενός τέτοιου αθλητή είναι τα εισιτήριά του, η διαμονή του, τα παπούτσια που αλλάζουν ανά μήνα (λιώνουν από τη χρήση), η ειδική του διατροφή. Όλα μαζί, στη διάρκεια ενός έτους δεν ξεπερνούν σε χρήματα τα 4000 ή ίσως τα 5000 ευρώ. Όμως, με τα λεφτά αυτά χτίζεται ένας πρωταθλητής’ δοξάζεται ένας τόπος’ αποθεώνεται η ανθρώπινη φιλοδοξία για κάτι ευγενές. Με τα ίδια λεφτά, στο πλαίσιο της νησιωτικής πολιτικής, μπορεί να καλυφθούν με πίσσα οι λακκούβες στους δρόμους και να παραμείνουν στην κατάσταση αυτή μέχρι τις πρώτες βροχές. Μετά η πίσσα κατά παράδοξο τρόπο γίνεται νερό και μαζί με αυτή και τα χρήματα που δαπανήθηκαν.

Κάποια στιγμή, η Ιερά Μονή Πανορμίτη συμφώνησε να διαθέσει το ποσόν των 150 ευρώ για να υποστηρίξει τον Μιχάλη Χατζηιωάννου. Εκείνος, ωστόσο, ζήτησε τα λεφτά αυτά να δοθούν για να αγοραστούν παπούτσια για έναν άλλο αθλητή από τη Σύμη, που κι εκείνος παλεύει να πετύχει. Αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής του νησιώτη. Γι’ αυτό το μεγαλείο στην αρχαία Ελλάδα έριχναν τα τείχη των πόλεων, γιατί τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται για να χτίσουν το μέλλον. Ανθρωποι που δεν πρόκειται να προδώσουν τον τόπο τους και τα ιδανικά τους.

Καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξη του Μιχάλη διαδραμάτισε η πρωταθλήτρια του Στίβου Ράνια Ρεμπούλη. Η τελευταία τον ανέλαβε ως προπονήτρια, τον δίδαξε, του έδειξε το δρόμο της οργάνωσης του αγώνα, το σχεδιασμό τακτικής και μεθόδους που είναι δοκιμασμένες σε μεγάλες διοργανώσεις. «Ημουν πολύ τυχερός και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα όσα μου δίδαξε η Ράνια» περιέγραψε ο πρωταθλητής.
Κι αν τελικά τερμάτιζες 5ος κι όχι 1ος, τότε τι θα σήμαινε αυτό για σένα; Ρωτήθηκε ο Μιχάλης Χατζηιωάννου από τη «δημοκρατική» και η απάντηση ήρθε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία:
«Αν τερμάτιζα με το χρόνο που πέτυχα, τότε και η 5η θέση θα με ικανοποιούσε». Εννοεί ο Μιχάλης ότι έχοντας κάνει ατομικό ρεκόρ, ξεπέρασε τον εαυτό του κι αυτό συνιστά τη μεγάλη επιτυχία. Δεν είναι η πρωτιά που έχει σημασία. Δυστυχώς, η πρωτιά έχει σημασία για όλους τους υπόλοιπους και την θέτουν ως προϋπόθεση προκειμένου να βάλουν το χέρι στη τσέπη και αυτό έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους να αποκτήσουν κι εκείνοι λίγη από την αίγλη του πρωταθλητή.

Τα όνειρά του για το Αύριο είναι αστείρευτα. Θα δουλέψει πιο σκληρά για να κερδίσει κι άλλους αγώνες και να εξυψώσει τον τόπο του’ τη Σύμη’ και να εκπληρώσει το τάμα που έκανε στον Πανορμίτη. Αλλωστε, τη μεγάλη του πίστη την έδειξε στην απονομή που έγινε στη Ρόδο, εκεί όπου ανεβαίνοντας στο πρώτο βάθρο, κρατούσε στα χέρια τον μόλις ενός έτους μικρό Μιχάλη (υιό των χορηγών του Γιάννη και Ντίνας Μανωλάκη) ως ένδειξη πίστης προς εκείνον που δυνάμωσε τα βήματά του.

Σήμερα είναι Μεγάλη Πέμπτη. Στο τέλος της ημέρας θα έρθει η Σταύρωση και σε τρεις ημέρες η Ανάσταση. Ας είναι η Ανάσταση να φέρει το δικό της φως στις σκέψεις εκείνων που διαφεντεύουν αυτούς τους τόπους και να ενδιαφερθούν λίγο περισσότερο για τους ανθρώπους – μονάδες που παλεύουν με μόνο οδηγό τα όνειρά τους.

dimorkatiki.gr