Πολλοί είναι οι αστέρες του κόσμου, καλλιτέχνες και μη, που επιλέγουν να κάνουν τις διακοπές τους στην Ελλάδα. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος αρκετοί ήταν αυτοί που κατέκλεισαν τα ελληνικά νησιά, με μία ιδιαίτερη βέβαια προτίμηση στη διάσημη «κοσμοπολίτισσα» Μύκονο.

Στις πιο πρόσφατες αφίξεις στο νησί των ανέμων ο βραβευμένος με Όσκαρ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, που έφτασε με ιδιωτικό τζετ την Τρίτη για να περάσει για λίγες ημέρες ξέγνοιαστες διακοπές στα γαλάζια νερά του Αιγαίου, συντροφιά με τέσσερις φίλους του.
Την προηγούμενη εβδομάδα στη Μύκονο βρέθηκαν και ο Τζέραρντ Μπάτλερ με τη σύντροφό του, αλλά και ο «σκληρός για να πεθάνει», Μπρους Γουίλις, ο οποίος με την πολυτελή θαλαμηγό του επισκέφτηκε επίσης την Ηρακλειά, τη Φολέγανδρο και την Κίμωλο.
Με θαλαμηγό έφτασε στη Μύκονο και Σπάιντερμαν, Τόμπι Μαγκουάιρ, ο οποίος έμεινε μαζί με τους φίλους του για δύο μέρες στο νησί και μετά συνέχισε τις διακοπές του στην μοναδική Σαντορίνη.
Πέρασμα από το νησί των ανέμων έκανε και διάσημος ποδοσφαιριστής της Μπάγερν Μονάχου, Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, πριν από τις διακοπές του στη Νάξο, ενώ τη Σκιάθο επέλεξε για ακόμη μια χρονιά η Κέιτ Χάντσον.

ethnos.gr

Το υπουργείο Οικονομικών αναμένεται να εναρμονιστεί με την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου (υπόθεση C-244/15, παράβαση 2012/2134), σύμφωνα με την οποία εκδόθηκε καταδικαστική απόφαση σε βάρος της Ελληνικής Δημοκρατίας με ημερομηνία 26-5-2016, η οποία αναφέρει  ότι η Ελλάδα, θεσπίζοντας και διατηρώντας σε ισχύ νομοθεσία προβλέπουσα απαλλαγή από το φόρο κληρονομιάς για την πρώτη κατοικία,

η οποία εφαρμόζεται μόνο στους υπηκόους των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατοίκους Ελλάδας, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 63 ΣΛΕΕ και από το άρθρο 40 της Συμφωνίας για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (ΕΟΧ) της 2ας Μαΐου 1992, που απαγορεύουν τον περιορισμό της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων.

Η Ελλάδα διαφωνεί με το σκεπτικό της ως άνω απόφασης, δεδομένου -κυρίως- ότι η συγκεκριμένη απαλλαγή θεσπίστηκε από το νόμο ως κοινωνική παροχή, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τόπο κατοικίας, στον οποίο αποκτά ο δοκιμαζόμενος από το θάνατο του συζύγου ή γονέως την πρώτη του κατοικία (για το λόγο αυτό άλλωστε όλες οι προϋποθέσεις χορήγησής της συνδέονται με τον τόπο μόνιμης κατοικίας). Λόγω δε και της αναγκαστικής αιτία θανάτου διαδοχής δεν τίθεται θέμα ελευθερίας επενδύσεων στον τομέα των κληρονομιών, οπότε δεν θεωρούμε ότι θίγεται η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων με τη μη χορήγηση απαλλαγής στους μη κατοίκους Ελλάδος (οι οποίοι στην πληθώρα των περιπτώσεων κληρονομούν εξοχικές κατοικίες στην Ελλάδα και όχι την πρώτη τους κατοικία, που βρίσκεται -προφανώς- στη χώρα της πραγματικής κατοικίας τους).

Μετά την έκδοση της απόφασης του Δ.Ε.Ε. ωστόσο και ενόψει των επαπειλούμενων κυρώσεων, η Ελλάδα εξετάζει την τροποποίηση της διάταξης του άρθρου 26, διευρύνοντάς τη αναγκαστικά, ώστε στους δικαιούχους της απαλλαγής να συμπεριληφθούν τόσο οι πολίτες κρατών μελών της Ε.Ε. που δεν κατοικούν στην Ελλάδα -συνεπώς και οι Έλληνες κάτοικοι άλλων κρατών μελών- όσο και οι πολίτες των κρατών μελών του Ε.Ο.Χ. 

Τα ανωτέρω προκύπτουν από έγγραφη απάντηση που έδωσε το υπουργείο Οικονομικών στη Βουλή, μετά από σχετικό ερώτημα βουλευτή.

Eνα κείμενο, ότι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό στο διαδίκτυο. Αφιερωμένο στον κ. Φλαμπουράρη.

Στους Φλαμπουράρηδες, γιατί πολλοί είναι της άποψης πως «Βοηθήσαμε ο κόσμος να έχει τα στοιχειώδη και να μην ψάχνει τα σκουπίδια». Αυτοί μας περιβάλλουν. Τα ελληνικά κόμματα -και το πλήθος καιροσκόπων τους που φιλοδοξούν να αποκτήσουν ένα ψίχουλο εξουσίας και σε πλήρη αδυναμία να στηρίξουν την χώρα, εννοώ τους πολίτες της. Και μη φρίξετε εάν ένα δίδυμο Καμμένου-Λεβέντη συμπεριληφθεί στον βραχύ κατάλογο των πρωθυπουργήσιμων.

«Σε ‘σάς που τη χάρισα, χωρίς σκέψη, απλόχερα, μιλάω. Αλλά και σε μένα, που το έκανα – πρέπει να βρω τρόπο να το αλλάξω αυτό! Θέλω πίσω τη ζωή μου, θέλω να μη φοβάμαι, θέλω να μπορώ να ταξιδέψω, θέλω να μπορώ να αφήσω τα παιδιά μου να τρέξουν στο δρόμο, θέλω πίσω τα όνειρά μου! Θέλω να αφήσω το πληκτρολόγιο και να βγω έξω, να ουρλιάξω, αλλά δεν έχω το κουράγιο (πια). Θέλω να βγούμε όλοι στους δρόμους και να απαιτήσουμε αυτό που μας ανήκει: τη ζωή μας. Θέλω μια ώρα απόλυτης ανεμελιάς. Θέλω να μη βλέπω πτώματα, γιατί δεν θα υπάρχουν πτώματα να βλέπω. Θέλω τα παιδιά να μην κινδυνεύουν από τους ίδιους τους γονιούς. Θέλω τα παιδιά να μην πεθαίνουν παιδιά, να μεγαλώνουν, να προλαβαίνουν! Θέλω, όσα κιλά κι αν κουβαλάω στο σώμα μου, να αλαφρύνει η ψυχή μου. Το απαιτώ, το προσπαθώ, αλλά δεν με αφήνετε. Μάλλον εγώ σας έχω εκχωρήσει το δικαίωμα να το κάνετε, αλλά δεν αντέχω πια. Θέλω να έχω ασφάλεια, να αισθάνομαι σίγουρος όταν βγαίνω στο δρόμο ό,τι ώρα και να είναι. Θέλω να έχω τη δουλειά μου, και να είμαι κύριος στις υποχρεώσεις μου. Θέλω να πληρώνομαι από τη δουλειά μου. Θέλω να μπορώ να βοηθάω τους φίλους μου. Θέλω να μπορώ να χαίρομαι με τις χαρές των άλλων, ευτυχώς ακόμη το κατορθώνω, αυτό το έχω κατακτήσει, δεν το έχω παραχωρήσει ακόμη… Θέλω να μην υπάρχουν γείτονες που κρύβονται το βράδυ ψάχνοντας τα σκουπίδια, όχι μόνο γείτονες, να μην υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια γιατί δεν θα το έχουν ανάγκη! Θέλω να μπορώ να κλείνω τα μάτια μου και να βλέπω χρώματα και μουσικές και όχι εφιάλτες. Θέλω να μπορώ, με καταλαβαίνετε; Θέλω πίσω τη ζωή που σας  χάρισα – με την απραξία μου. Θέλω πίσω τη ζωή που μου κλέψατε – με την ανοχή μου!»

(Γιάννης Καφάτος)