Στη θλίψη βυθίστηκε όλη η Ελλάδα από χθες που έγινε γνωστή η τραγική είδηση του θανάτου του Κώστα Τσάκωνα…

Ψάχνοντας να βρούμε διάφορα στοιχεία γνωστά και άγνωστα για τη ζωή του πέσαμε σε μια τραγική σύμπτωση.

Ποια ήταν αυτή;Στις 5-11-2012 όλος ο κόσμος αναστατώθηκε μαθαίνοντας πως έφυγε από τη ζωή αυτός ο λατρεμένος και αγαπητός σε όλους ηθοποιόςΕυτυχώς τότε πολύ γρήγορα διαψεύστηκε.

Κάτι το οποίο έκανε ο ίδιος Δυστυχώς όμως τρία χρόνια μετά κοντά στην ίδια ημερομηνία η είδηση αυτή αληθεύει και σκορπά δάκρυα θλίψης και συγκίνησηςΚαλό Ταξίδι Κώστα ΤσάκωναΑΥΤΗ ήταν η δημοσίευση που είχε «πεθάνει» τον Κώστα Τσάκωνα 3 χρόνια πριν…

«Πριν περίπου μία ώρα…αυτοκτόνησε ο αγαπημένος ηθοποιός Κώστας Τσάκωνας.

Η κηδεία του θα γίνει στο πρώτο νεκτροταφείο.Ο Κώστας με τα τελευταία του λόγια παρακινεί τον κόσμο να «ξυπνήσει». Μετά την κηδεία έχει οργανωθεί πορεία στο σύνταγμα στη μνήμη του κ.Τσάκωνα που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία λόγω των απάνθρωπων συνθηκών που βίωνε από το Σεπτέμβριο του 2004.

Προς τιμήν του έχει δημιουργηθεί σελίδα στο facebook «Καλό ταξίδι Κώστα Τσάκωνα» (σ.σ. «κατέβηκε» και αυτή) Θα κλείσω αυτό το άρθρο με το σημείωμα που άφησε ο ίδιος σύμφωνα με το crazynews.gr.

Τα τελευταία λόγια μου..
Την απόφαση μου την πήρα, δεν έχω κάτι άλλο να ζήσω, τον κύκλο μου τον έκανα. Πέρασα ωραία χρόνια, μάζεψα πολλές εμπειρίες – όμορφες αλλά και οδυνηρές – , βίωσα την αγάπη του κόσμου όσο ελάχιστοι άλλοι και νιώθω περήφανος.

Από το 2004 και μετά όμως η ζωή μου άρχισε να χάνει το νόημα της. Μου στέρησαν ότι αγαπούσα περισσότερο, το σανίδι του θεάτρου, την επαφή μου με τον κόσμο από σκηνής. Μέρα με τη μέρα τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα.

Η ζωή έγινε απλή επιβίωση, κι αυτή με νύχια και με δόντια. Το πάλεψα με κάθε μέσον, κυνήγησα το δίκιο μου δικαστικά αλλά και αυτοδικώντας… μάταια όμως. Αποφάσισα λοιπόν να βάλω ένα τέλος, να κάνω και ‘γω το μεγάλο μου φινάλε.

Να κάνω τα ζόρια της ζωής μου το κίνητρο και τη δύναμη για να ακουστεί η φωνή μου παντού. Να ακουστεί στα παιδιά που έχουν ακόμα χρόνια και χρόνια να ζήσουν. Στα παιδιά που πρέπει να παλέψουν για το μέλλον που τους παίρνουν μέσα από τα χέρια.

Εγώ μπορεί να μην έχω πια δυνάμεις αλλά δεν μπορώ να τα αφήσω τη μοίρα τους, δεν μου το επιτρέπει η αξιοπρέπεια μου. Αν το μόνο που μπορώ να κάνω γι αυτά είναι να τα ταρακουνήσω ώστε να ξυπνήσουν απ το λήθαργο στον οποίο τα έχουν βυθίσει, αυτό τότε με χαροποιεί και μου αρκεί.

Αγαπημένα μου παιδιά ΞΥΠΝΗΣΤΕ.

Μην αφήνετε κανέναν να κάνει κουμάντο στη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά σας. Βγείτε στους δρόμους, διεκδικείστε όσα δικαιωματικά σας αξίζουν. Εμένα μπορεί να με λύγισαν και να τα παρατάω αλλά τη δύναμη της νιότης τίποτα δεν την ξεπερνά. Μαζί με τους γονείς, τους συγγενείς, τους δασκάλους σας και όλους τους άλλους εξαθλιωμένους Έλληνες ζητήστε τη ζωή που σας αρμόζει στον 21ο αιώνα….

ξεκινώντας από αύριο, λέγοντας ένα μεγάλο και βρωντερόφωνο ΟΧΙ. Να ξέρετε, πως κάπου ανάμεσα στην ενωμένη φωνή του πλήθους θα είναι και η δική μου φωνή…

Η τραγική ειρωνεία…