Σαν Σήμερα 3 Μαίου 2011 έφυγε ο μεγαλύτερος ηθοποιός της Ελλάδας Θανάσης Βέγγος.
Πώς έφυγε ο μεγάλος ηθοποιός και ποιο το πλούσιο βιογραφικό του;

Ο καλός μας άνθρωπος, Θανάσης Βέγγος, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών λίγο μετά τις 7 το πρωί στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός. Ο μεγάλος ηθοποιός έφυγε μετά από μεγάλη περιπέτεια υγείας.

Ο Θανάσης Βέγγος βρίσκονταν σε καταστολή στην εντατική μονάδα αφού διαπιστώθηκε ότι έπαθε ένα νέο εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η πολυήμερη νοσηλεία του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου και το εξιτήριο που είχε πάρει στις 9 Νοεμβρίου είχαν δώσει ελπίδες στην οικογένεια του ηθοποιού ότι τα προβλήματα σύντομα θα ξεπεραστούν, όμως το ατύχημα που είχε μέσα στο σπίτι τον οδήγησε σε μια ακόμη δύσκολη περιπέτεια.

Αυτές τις δύσκολες ώρες η σύζυγος και τα παιδιά του ηθοποιού ήταν στο πλευρό του.

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927 από το Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, συγκεκριμένα εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης.

Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον αναγκάζει να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν η απασχόληση σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.

Τα χρόνια 1948-1950 ο Θανάσης Βέγγος εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954 στην ταινία Μαγική Πόλις του Κούνδουρου. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε σε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Συννεφιασμένη Κυριακή, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή.

Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Τα επόμενα χρόνια, ο Θανάσης Βέγγος συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής.

Στο βιογραφικό του Θανάση Βέγγου υπάρχουν ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση του κοινού.

Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ – Ταινίες Γέλιου.

Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία.

Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού. Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976.

Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο. Τη δεκαετία του ’80 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης.

Η επιστροφή του Θανάση Βέγγου στον κινηματογράφο γίνεται με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997 στο ρόλο του Δικαιόπολι στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία. Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι από τους πιο αγαπημένους και δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Σωματείου Παραγωγών. Ήταν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας. Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου, με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του, και είχαν δύο γιους.

Ο Θανάσης Βέγγος πέθανε στις 3 Μαΐου 2011 στις 7:10 το πρωί, ενώ νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.

Πηγή: tragiko.net

O σεφ Καρλ Κάσπερ (Jon Favreau) παραιτείται από την δουλειά του, από μια περίοπτη θέση σε επιφανές εστιατόριο του Λος Άντζελες, αφού αρνήθηκε να συμβιβάσει την δημιουργικότητά του, υπακούοντας στις εντολές του αυστηρού αφεντικού του (Dustin Hoffman).
Προσπαθώντας να βρει τον εαυτό του στο Μαϊάμι συνεργάζεται με την πρώην σύζυγό του (Sophia Vergara), τον καλύτερό του φίλο (John Leguizamo) και τον γιό του, στήνοντας μια καντίνα «ξεχωριστού» φαγητού.

Στη διαδρομή ο Καρλ επιστρέφει στις ρίζες του και αναβιώνει το πάθος του για την μαγειρική. Μυρωδιές, φαγητά και αρώματα αφήνουν την αίσθηση της απόλαυσης στους θεατές, θυμίζοντάς τους το μαγικό ταξίδι γεύσεων της «Πολίτικης κουζίνας» ή ακόμα και την λαχτάρα της απόλαυσης μέσα από το «Chocolate».

Το φιλμ θα βγει στις 9 Μαίου στις κινηματογρφαικές αίθουσες της Αμερικής. Η ταινία που έχει γράψει, σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστεί ο Jon Favreau αναμένεται να μας ανοίξει την όρεξη.

Ήταν Ιανουάριος του 2006 όταν το πρώτο Wolf Creek έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες τιτλοφορημένο ως “Απόλυτος Τρόμος”. Η ταινία πέρασε απαρατήρητη και μόνο όταν βγήκε –πολύ γρήγορα- σε DVD κατάφερε να γίνει αισθητή. Όμως το Wolf Creek κατάφερε να μπει σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς, ενώ ταυτόχρονα άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο Roger Ebert είχε δηλώσει ότι του προκάλεσε την επιθυμία να βγει από την αίθουσα και να τρέχει όσο πιο μακριά γίνεται! Όπως και να χει, η αυστραλέζικη ταινία υπήρξε εμπορική επιτυχία, και φέτος, 7 χρόνια μετά, ο δημιουργός της Greg McLean επιστρέφει με το sequel.

Το Wolf Creek 2 είναι και πάλι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, τοποθετώντας για ακόμη μια φορά ένα ζευγάρι backpackers που ταξιδεύουν στην άγρια Αυστραλία και έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον σαδιστή serial-killer, Mick Taylor.

Στο ρόλο του Mick επιστρέφει ο John Jarratt, ενώ τους άτυχους ταξιδιώτες υποδύονται οι Shannon Ashlyn και Ryan Corr. Η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε τον Αύγουστο στο φεστιβάλ Βενετίας, ενώ το Φεβρουάριο αναμένεται να ξεκινήσει τη προβολή της παγκοσμίως. Δείτε το trailer…

Πηγή: artsandthecity.gr του Αλέξανδρου Κυριαζή

Με αφορμή το Μεγάλο Καλοκαίρι Της Marvel που έρχεται, ξεχωρίζουμε τις 10 καλύτερες ταινίες με χαρακτήρες της, από τον Spider-Man μέχρι τον Hulk και τον Howard the Duck.

Όχι, πλάκα κάνουμε με τον Χάουαρντ, δεν μπήκε δεκάδα. (Αν και ειλικρινά το αγαπώ το φιλμάκι, άδικη η κατακραυγή, ΔΙΑΔΩΣΤΕ.)

Όμως έχουμε X-Men. Έχουμε Hulk. Έχουμε Πίτερ Πάρκερ. Έχουμε Captain America. Και έχουμε και Τόνι Σταρκ.

Στην πραγματικότητα ο κόσμος που ζούμε είναι της Marvel κι εμείς είμαστε απλώς οι ευτυχείς τουρίστες σε αυτόν. Νιώσε λίγο τι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι. Έχουμε ήδη απολαύσει το φανταστικό “Captain America: The Winter Soldier”, την άλλη βδομάδα βγαίνει το “Amazing Spider-Man 2” που είναι απλό, παιδικό, αλλά τρομερά διασκεδαστικό και απενοχοποιημένα fun, τέλος Μαϊου θα ζήσουμε επιτέλους το “X-Men: Days of Future Past”, και στο τέλος του καλοκαιριού έρχεται το εντελώς παλαβό “Guardians of the Galaxy”.

Είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, φτιαγμένα από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικούς στόχους και διαφορετικές δημιουργικές ευαισθησίες-- όμως μέχρι να περάσει αυτό το καλοκαίρι, είναι πολύ πιθανό να έχουμε απολαύσει ένα επικό 4/4 ταινιών Marvel.

Θα τα ξαναλέμε στην πορεία, αλλά ως τότε ας τιμήσουμε αυτό το επερχόμενο κατακλυσμό υπερηρώων, ξεδιαλέγοντας τις 10 καλύτερες, από έναν κατάλογο που πλέον αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς με ταινίες αν μη τι άλλο καλές.

Δώστε πόνο στα σχόλια, τα δικά σας αγαπημένα, την δική σας κατάταξη χειρότερου-προς-καλύτερου Χαλκ, κλπ.
10, X-Men: First Class

To πρώτο από πολλά X-Men, γιατί ειλικρινά, στις καλές στιγμές του αυτό το franchise δεν έχει αντίπαλο. Σήμερα ας πούμε λέμε μπράβο στη Marvel (ως στούντιο, δηλαδή τις Avengers-ταινίες) που τολμά να κάνει κάποια εντελώς διαφορετικά πράγματα, γυρίζοντας πχ μια υπερηρωική espionage ταινία ή που τολμά κάτι τόσο φαινομενικά απολαυστικό camp όσο το “Guardians of the Galaxy”, αλλά πριν γίνουν όλα αυτά, ήταν το franchise των X-Men που τόλμησε. Γιατί πήρε ένα υπερεπιτυχημένο film series και το πήγε πίσω στα ‘60s χωρίς κανέναν λόγο πέραν του ότι ‘μοιάζει φανταστικό’. (Μοιάζει.)

Ο Μάθιου Βον σκηνοθετεί μια νέα γενιά μεταλλαγμένων, ρίχνει το focus στην αδεφλική φιλία-που-γίνεται-θανατική-έχθρα ανάμεσα στους υπερκατασκόπους των πέντε ηπείρων Τσαρλς Εξέιβιερ και Έρικ Λένσερ (ο Φασμπέντερ τρομερός ως Μαγκνέτο πριν τον Μαγκνέτο), το κάνει χρησιμοποιώντας όμορφα χρώματα και μια διαφορετική αισθητική. Το φιλμ ήταν πετυχημένο, με αποτέλεσμα αυτό το καλοκαίρι να έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να δούμε το πριν και το μετά του franchise να ενώνεται σε μία ταινία, με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει.
9, Blade II

Κι ο Blade χαρακτήρας της Marvel είναι, ας μην το ξεχνάμε. Έστω κι αν ποτέ δε ρίζωσε μια σειρά κόμικ της προκοπής με αυτόν, με αποτέλεσμα ένα αληθινό παράδοξο: Έναν κόμικ χαρακτήρα που μυστηριωδώς απήλαυσε μεγαλύτερη επιτυχία στο σινεμά. Η πρώτη ταινία της σειράς είναι διασκεδαστική, αλλά το σίκουελ από τον λατρεμένο μας Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι το βιντεογκέιμ.

Και τέρατα, και συνεχής δράση, και cool για το cool, και γενικά μια περιπέτεια που δε τη νοιάζει να είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό το μπαράζ δράσης που εν τέλει είναι. Κι όταν το έχεις αυτό, σκηνοθετημένο από κάποιον σαν τον ντελ Τόρο, ειλικρινά γιατί να σε πειράξει;
8, Iron Man

Λοιπόν, το πρώτο “Iron Man” είναι λίγο υπερεκτιμημένο. Το τραβάει ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ αρκετά περισσότερο από όσο συνειδητοποιούμε. Όμως εν τέλει δεν έχει σημασία. Αυτή η ταινία είναι εκ των πραγμάτων σταθμός, τα άλλαξε όλα. Εισήγαγε το μοντέλο της σημερινής Marvel (ουσιαστικά όλες οι σόλο ταινίες του στούντιο είναι παραλλαγές πάνω στο ρυθμό και τη δομή της ταινίας του Τζον Φαβρό), έδειξε πως μπορεί ένας μεσαίου βεληνεκούς χαρακτήρας να γίνει πρωτοκλασάτο brand name αρκεί να πλασαριστεί σωστά και με τον σωστό ερμηνευτή και μιλώντας γι’αυτό, α ναι, ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΑΟΥΝΙ ΤΖΟΥΝΙΟΡ παιδιά.

Σήμερα μοιάζει περίεργο να θυμάσαι μια εποχή που ο Ντάουνι δεν ήταν υπερ-πρωτοκλασάτο όνομα, όμως πίσω στο σωτήριο έτος 2008, το “Iron Man” ήταν απλά ένα τεράστιο ρίσκο. Που απέδωσε, δημιουργώντας ένα υπερ-franchise και μαζί, τον μεγαλύτερο σταρ της εποχής μας. Τι από τα δύο έφτιαξε το άλλο; Άτοπο ερώτημα. Συνέβησαν μαζί. Δε θα μπορούσε να έχει συμβεί τίποτα από τα δύο χώρια.
7, Hulk

Όχι, πλάκα κάνουμε με τον Χάουαρντ, δεν μπήκε δεκάδα. (Αν και ειλικρινά το αγαπώ το φιλμάκι, άδικη η κατακραυγή, ΔΙΑΔΩΣΤΕ.)
Όμως έχουμε X-Men. Έχουμε Hulk. Έχουμε Πίτερ Πάρκερ. Έχουμε Captain America. Και έχουμε και Τόνι Σταρκ.

Στην πραγματικότητα ο κόσμος που ζούμε είναι της Marvel κι εμείς είμαστε απλώς οι ευτυχείς τουρίστες σε αυτόν. Νιώσε λίγο τι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι. Έχουμε ήδη απολαύσει το φανταστικό “Captain America: The Winter Soldier”, την άλλη βδομάδα βγαίνει το “Amazing Spider-Man 2” που είναι απλό, παιδικό, αλλά τρομερά διασκεδαστικό και απενοχοποιημένα fun, τέλος Μαϊου θα ζήσουμε επιτέλους το “X-Men: Days of Future Past”, και στο τέλος του καλοκαιριού έρχεται το εντελώς παλαβό “Guardians of the Galaxy”.

Είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, φτιαγμένα από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικούς στόχους και διαφορετικές δημιουργικές ευαισθησίες-- όμως μέχρι να περάσει αυτό το καλοκαίρι, είναι πολύ πιθανό να έχουμε απολαύσει ένα επικό 4/4 ταινιών Marvel.

Θα τα ξαναλέμε στην πορεία, αλλά ως τότε ας τιμήσουμε αυτό το επερχόμενο κατακλυσμό υπερηρώων, ξεδιαλέγοντας τις 10 καλύτερες, από έναν κατάλογο που πλέον αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς με ταινίες αν μη τι άλλο καλές.

Σήμερα μοιάζει περίεργο να θυμάσαι μια εποχή που ο Ντάουνι δεν ήταν υπερ-πρωτοκλασάτο όνομα, όμως πίσω στο σωτήριο έτος 2008, το “Iron Man” ήταν απλά ένα τεράστιο ρίσκο. Που απέδωσε, δημιουργώντας ένα υπερ-franchise και μαζί, τον μεγαλύτερο σταρ της εποχής μας. Τι από τα δύο έφτιαξε το άλλο; Άτοπο ερώτημα. Συνέβησαν μαζί. Δε θα μπορούσε να έχει συμβεί τίποτα από τα δύο χώρια.

6, X-Men

Τα έχουμε ξαναπεί για αυτή την ταινία. Στέκεται σήμερα ακριβώς επειδή είναι αδιανόητα πρωτόλεια σε σχέση με ό,τι προκάλεσε. (Η ταινία του Μπράιαν Σίνγκερ ουσιαστικά εκκίνησε την κυριαρχία του σύγχρονου υπερηρωικού φιλμ.) Όπως έχουμε ξαναγράψει: Δεν είναι η ταινία που νομίζεις ή που θυμάσαι. Για την ακρίβεια δε μοιάζει καθόλου με τις ταινίες του είδους όπως αυτό έχει εξελιχθεί. Περισσότερο ensemble piece με 2-3 σοβαρές σκηνές δράσης, παρά αληθινή υπερηρωική περιπέτεια με την έννοια του ‘μισή ώρα βαρετό origin story - πάρα πολλή δράση - τεράστια απειλή - ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΓΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ’. Είναι πρακτικά μια indie coming of age ταινία πάνω στην προσπάθεια μιας παρέας outsiders να γίνουν αποδεκτοί από έναν κόσμο που τους απορρίπτει, απλά, ξέρεις, είναι μεταλλαγμένοι. Η υπέροχη σχέση φιλίας, αδερφικότητας, μέντορα-μαθητή ανάμεσα στην Ρογκ της Άνα Πάκουιν και του Γούλβεριν του Χιου Τζάκμαν οδηγεί την ταινία περισσότερο από οποιοδήποτε συνηθισμένο υπερηρωικό arc. Είναι πάνγλυκο και υπέροχο.
5, Iron Man 3

Εδώ έχουμε μπει στη φάση που η Marvel το έχει μάθει το κόλπο. Το “Iron Man 3” του Σέιν Μπλακ είναι το πιο καλογραμμένο όλων των σόλο ταινιών της εταιρείας, κάτι λογικό από τον σεναριογράφο του “Φονικού Όπλου” και του “Kiss Kiss Bang Bang”. Ο Μπλακ γράφει έναν Τόνι Σταρκ που εκτός από πνευματώδης είναι και γεμάτος από προσωπική αβεβαιότητα, γράφει μια εκπληκτική Πέπερ Ποτς (θα χάζευα τους δυο τους να κουβεντιάζουν για πάντα), σκηνοθετεί μια ταινία που τουλάχιστον μέχρι τη μέση της έχει χαρακτήρα και διαφορετοποιείται από τις υπόλοιπες (της σειράς και μη), και τέλος μας προσφέρει (στο πρόσωπο του Μανδαρίνου του Μπεν Κίνγκσλεϊ) έναν από τους πιο ριζοσπαστικούς και πανέξυπνους villains που έχει απολαύσει το υπερηρωικό σινεμά.
4, Captain America: The Winter Soldier

ΕΔΩ κι αν το έχει μάθει το κόλπο. Το “Winter Soldier” είναι πρόσφατο αλλά πραγματικά δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το υψηλό στάτους που θα απολαμβάνει για χρόνια. Ναι, η 3η πράξη είναι πάλι απρόσωπη και θα μπορούσε να ανταλλαχθεί με οποιαδήποτε 3η πράξη Marvel Studios ταινίας, όμως το φιλμ που υπάρχει από πίσω είναι εκπληκτικό. Ένα αληθινό espionage θρίλερ γεμάτο ακατάπαυστη δράση στη μορφή μιας συνεχούς απειλής. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος είναι τι, ποιος υπακούει ποιον, τι σημαίνει τι, κι όλα αυτά την ώρα που η αίσθηση καταστροφής σε πνίγει, χάρη και στον τρομερό, αδυσώπητο villain της ταινίας, ο οποίος έρχεται και με το δικό του ενδιαφέρον στόρι. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δίνει το ένα κάτι παραπάνω, και ο τρόπος με τον οποίον ο Captain μαζεύει γύρω του, ουσιαστικά, μια ομάδα πρακτόρων σα να ξέφυγε από κάποιο υπερηρωικό επεισόδιο του “Mission: Impossible”, κάνει αυτή την ταινία το ξεκάθαρο διαμάντι των σόλο Marvel του “Avengers” σύμπαντος.
3, Spider-Man 2

Πριν τα ευρύτερα σύμπαντα, πριν τα crossover και τα prequel, πριν πέσουν τα σκοτάδια και οι θάνατοι και όλα αυτά, υπήρξε μια μικρή στιγμή στο χρόνο που αυτό εδώ, το πολύχρωμο, ταχύτατο, αστείο, τρυφερό, εκπληκτικά διασκεδαστικό σίκουελ του Σαμ Ράιμι ήταν βασικά η απόλυτη κινηματογραφική έκφραση του τι μπορεί να σημαίνει υπερηρωικό σινεμά.

Ένας ήρωας με τον οποίον μπορείς να συνδεθείς σε ανθρώπινο επίπεδο, προβλήματα καθημερινά που καθρεφτίζονται στις υπερηρωικές διαστάσεις του μύθου του, ένα ζευγάρι που λειτουργεί, ένας Σαμ Ράιμι που καταφέρει να ισορροπήσει τέλεια ανάμεσα στο camp στοιχείο και τις mainstream απαιτήσεις, κι ένας villain (ο απίθανος Doc Ock του Άλφρεντ Μολίνα) που έχει δικαίως μείνει αξέχαστος. Είναι απλά τέλειο.
2, X2: X-Men United

Αν αυτό το βάζω μια θέση πάνω από τον Ράιμι είναι επειδή εδώ η δράση-μετά-δράματος δεν έχει όμοιο σε άλλη περιπέτεια. Όπως έχουμε γράψει παλαιότερα: έχει ισχυρή αίσθηση κινδύνου και απόγνωσης (ο Μπράιαν Κοξ κάνει έναν απίστευτα δυνατό και πειστικό κακό, εκπροσωπώντας πια την ανθρωπότητα και όχι έναν μεταλλαγμένο με μεγαλομανιακά παραληρήματα), έχει καστ που είναι πιο σίγουρο τι κάνει, ήρωες που δικαιολογούν τον ensemble χαρακτήρα μέχρι τελευταίου εξ αυτών, και έχει και αληθινά δραματική κορύφωση. Μια λίγο-πολύ τέλεια διασκευή, μιας ιστορίας που γράφτηκε πριν δεκαετίες αλλά παραμένει σχετική, και με τη μορφή μιας απολαυστικής περιπέτειας που γερνάει πολύ-πολύ όμορφα.

Αν μονάχα υπήρχε μια ταινία που να συνδυάζει το πολύχρωμο καρτουνίστικο fun του “Spider-Man 2” και της δράσης με αίσθηση χαρακτήρων του “X-Men 2”. Φαντάσου να υπήρχε! Αν υπήρχε τότε σίγουρα θα έπιανε το #1.
1, The Avengers

Επειδή, ειλικρινά, δεν γίνεται να υπάρξει άλλη επιλογή. Απλά δεν γίνεται. Το “Avengers” είναι απλή, ανόθευτη μαγεία. Είναι χρώματα και κόμικς και ήρωες και δράση και χιούμορ και διασκέδαση και αγωνία. Είναι το “Breakfast Club” σε υπερηρωική εκδοχή. Είναι η σκηνή που η κάμερα πηδάει συνεχόμενα από τον ένα ήρωα στον άλλον στην καταστροφή της Νέας Υόρκης. Είναι το “I’m always angry”. Είναι το "we have a Hulk". Είναι το περιστροφικό πλάνο που μας δίνει όλους τους υπερήρωες, τον ένα δίπλα στον άλλον, αποφασισμένους να τα διαλύσουν όλα. Είναι η ταινία που υπήρξε επειδή κάποιος ήταν αρκετά τρελός να έχει προγραμματίσει πριν μισή ντουζίνα ανεξάρτητες-αλλά-τελικά-συνδεδεμένες ταινίες που κανείς δεν ήξερε αν θα λειτουργήσουν. Είναι ο Λόκι και το “mewling quim”. Είναι η δράση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, η δράση ως πλοκή, η δράση ως σκιαγράφηση χαρακτήρων. Το “Avengers” είναι ο λόγος που υπήρξε υπερηρωικό σινεμά και δε ξέρω πώς θα φύγει ποτέ από αυτή τη θέση.

Πηγή: oneman.gr

 

Στην ταινία του χάρτινου υπερήρωα πρωταγωνιστούν αστέρες όπως ο Άντριου Γκάρφιλντ, Πολ Τζιαμάτι, Τζέιμι Φοξ, Έμα Στόουν, Nτέιν Ντεχάαν, Κάμπελ Σκοτ και Σάλι Φιλντ.

Το πρώτο τρέιλερ της ταινίας The Amazing Spider - Man 2 σε σκηνοθεσία Μαρκ Γουέμπ κυκλοφόρησε την Πέμπτη η Sony Pictures, ως μια... πρόγευση για το τι θα επακολουθήσει, και οι μέχρι στιγμής κριτικές των οπαδών του ανθρώπου αράχνη είναι κάτι παραπάνω από θετικές.

Στη νέα ταινία ο Πίτερ Πάρκερ/ άνθρωπος αράχνη (Άντριου Γκάρφιλντ) αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις, όπως τον Ιλέκτρο (Τζέιμι Φοξ), τον Ράινο (Πολ Τζιαμάτι) αλλά και τον μεγάλο αντίπαλό του Πράσινο Καλικάντζαρο (Ντέιν Ντεχάαν), ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να διαφυλάξει την προσωπική του ζωή και τη σχέση του με τη Μαίρι Τζέιν Γουάτσον (Έμα Στοόυν).

Στην ταινία του χάρτινου υπερήρωα πρωταγωνιστούν αστέρες όπως ο Άντριου Γκάρφιλντ, Πολ Τζιαμάτι, Τζέιμι Φοξ, Έμα Στόουν, Nτέιν Ντεχάαν, Κάμπελ Σκοτ και Σάλι Φιλντ.

Το The Amazing Spider - Man 2 θα βγει στις σκοτεινές αίθουσες των ΗΠΑ στις 2 Μαΐου 2014.

Για να παραμείνουμε όμως στον χώρο των ταινιών με υπερήρωες, η Warner Bros ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι στην ταινία Batman vs Superman, με πρωταγωνιστές τον Μπεν Άφλεκ ως άνθρωπο νυχτερίδα και τον Χένρι Καβίλ ως Σούπερμαν, η ανερχόμενη ηθοποιός Γκαλ Γκαντό θα υποδυθεί το ρόλο της Γουόντερ Γούμαν. Η όμορφη ηθοποιός είναι γνωστή από τις ταινίες δράσης Fast & the Furious στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο πρόωρα χαμένος ηθοποιός Πολ Γουόκερ. Η Γκαντό εξέφρασε μέσω του λογαριασμού της στο Twitter τη χαρά της που πήρε τελικά το ρόλο της θρυλικής -και απίστευτα δυνατής- αμαζόνας.

Είναι προφανές ότι η Warner Bros (θυγατρική της οποίας είναι η DC Comics) φθονεί την επιτυχία της Marvel Comics, και το "υπερηρωϊκό" σύμπαν που αυτή έχει διαμορφώσει με τις ταινίες της, και βιάζεται να... μεταφέρει από το χαρτί στο φιλμ όσους περισσότερους υπερήρωες μπορεί όσο πιο σύντομα μπορεί...

Πηγή: skai.gr