Ο ρόλος της μάνας έχει αποτελέσει έμπνευση, κίνητρο και κεντρικό πρόσωπο σε αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές.
 Σήμερα, όπως απαιτεί το έθιμο του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας της μητέρας, εγώ θα σας θυμίσω τις αγαπημένες μου.

Η Susan Sarandon είναι υποδειγματικό μοντέλο μάνας στο «Λάδι του Λορέντζο». Αυταπάρνηση, θυσία και ολοκληρωτικό δόσιμο (το ίδιο και ο σύζυγος της Nick Nolte) είναι τα χαρακτηριστικά μιας μάνας, που χρειάζεται κάθε παιδί, ειδικά δε, άμα υπάρχει και ζήτημα υγείας.

Το ίδιο μοναδικά ερμήνευσε τη μάνα και στις «Μικρές Κυρίες» καταρρίπτοντας όλους τους εξωγενείς και αντίξοους παράγοντες του πολέμου.

Στο ομώνυμο «Mother» (2009)  του κορεάτη σκηνοθέτη Bong Joon-ho (σκηνοθέτη του Snowpiercer), η εκπληκτική Kim Hye-ja μεταμορφώνεται σε ντετέκτιβ όταν ο γιός της κατηγορείται για φόνο. Μοναδική ατμόσφαιρα σε ένα υπέροχο θρίλερ από τη Νότιο Κορέα.

Την έχουμε συνηθίσει σε κομεντί (και είναι όντως υπέροχη) αλλά όταν η Sandra Bullock αποφάσισε να υιοθετήσει τον Michael Oher, έναν άστεγο νεαρό, ο οποίος έμελλε να κατακτήσει το αμερικανικό ποδόσφαιρο, η ακαδημία του κινηματογράφου της χάρισε απλόχερα το Oscar A'  γυναικείου ρόλου.

Η πραγματική ιστορία μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και ο ρόλος της «μητέρας» εξυμνείται σε «Μία σχέση στοργής»  το 2010.

Το ίδιο προστατευτική είναι και η Toni Collette στην «Έκτη αίσθηση», παρά το γεγονός ότι ο πιτσιρικάς γιος της επιμένει «I see dead people».

«Την κάνω υπερήφανη;» «Κάθε μέρα»: η απάντηση του γιου της όταν τον ρωτά για τη νεκρή μητέρα της είναι συγκινητική.

Η Holly Hunter κέρδισε δικαίως το Oscar για τον ρόλο της μουγκής μητέρας στα «Μαθήματα πιάνου». Η ερμηνεία της ήταν τόσο συγκλονιστική που χάρισε και στην κινηματογραφική της κόρη ένα χρυσό αγαλματίδιο.

Το ίδιο συγκινητική και εξαιρετική ήταν και η Bjork, όταν υποδύθηκε τη Selma Jeskov, τη μετανάστρια από την Ανατολική Ευρώπη που  πασχίζει να συγκεντρώσει χρήματα για να μπορέσει να σώσει τον γιο της από μία εκφυλιστική ασθένεια των ματιών.

Ο Lars von Trier σκηνοθετεί το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι», κερδίζει στις Κάννες το Χρυσό Φοίνικα και η Bjork το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, στα Oscar πάνε με μία υποψηφιότητα για το τραγούδι της ταινίας (σε στίχους Trier) και όλη η υφήλιος υποκλίνεται στο δράμα του 2000.

Η «Carrie» (1976) ήταν ένα ιδιότυπο έφηβο πλάσμα που η μητέρα του όμως, η Piper Laurie, αρνείται να δεχτεί τις υπερφυσικές της δυνάμεις. Η κουκουβάγια εξάλλου το παιδί της…Αλλά τι τα θες; Είδατε που κατέληξε η μάνα.
Δυναμική, σύγχρονη και ανυποχώρητη, η Julia Roberts ενσαρκώνει την «Erin Brockovich» και κερδίζει Oscar και εντυπώσεις.

Η πραγματική ιστορία της ανύπαντρης μητέρας των τριών ανηλίκων που κατέρριψε τον κολοσσό της Καλιφόρνια δείχνει το σθένος και την αποφασιστικότητα της κάθε μάνας, που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της.

Σε πιο φαιδρές καταστάσεις, η «Serial Mom», Kathleen Turner, δε σηκώνει κουβέντα για τα παιδιά και την οικογένειά της. Αν και μοιάζει άκακη, προσοχή…σκοτώνει.
Εξίσου φονική, αλλά λιγότερο psycho, η σκληροπυρηνική μαμά Sarah Connor, κατά κόσμο Linda Hamilton, έρχεται αντιμέτωπη με εχθρούς από το μέλλον, σε ένα από τα μεγαλύτερα blockbuster, το «Terminator 2: Η μέρα της κρίσης».

Πιο ευαίσθητη, σχεδόν «αδαής» αλλά πάντα στο πλευρό του γιου της, η Sally Field μας συστήνει τη μητέρα του «Forrest Gump» το 1994. Η Sally Field μάλιστα είναι από τις αξιομνημόνευτες μητέρες του κινηματογράφου, καθώς έχει υποδυθεί τον ρόλο ούκ ολίγες φορές.

Ανάλογες είναι και οι οσκαρικές ερμηνείες της στα «Norma Rae»  και «Μια θέση στην καρδιά», ενώ και στο «Mrs. Doubtfire» είναι υπόδειγμα μητρός. «Η ζωή είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια», έτσι λέει ο Φόρεστ ότι του έλεγε η μαμά του.
Η σούπερ μαμά Sally Field όμως, υποδύεται και τη Betty Mahmoody, στην κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου «Όχι χωρίς την κόρη μου». Η ιστορία των «Πουλημένων» της Ζάνα Μόχσεν σίγουρα δεν ήταν η μόνη.

Μία, που διεκδικεί επάξια τον ρόλο της μαμάς στη μεγάλη οθόνη, είναι φυσικά η Meryl Streep. Οι ερμηνείες της εκπληκτικές (πώς θα μπορούσαν να μην είναι εξάλλου) στο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» μέχρι την «Εκλογή της Sophie».

Και σε ό,τι αφορά στις δικές μας, τις εγχώριες μαμάδες, έχουμε ήδη φροντίσει να τις τιμήσουμε δεόντως.

της Σόφη Ζιώγου απο το clicklife.gr

Παράλληλα με τις ενώσεις κριτικών στην Αμερική, συνεχίζεται και η ανασκόπηση της χρονιάς από τα σημαντικότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης παγκοσμίως. Εδώ οι επιλογές των New York Times για τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2013.
Ηδη από τις αρχές Δεκεμβρίου έχουμε διαβάσει τις επιλογές για τις καλύτερες ταινίες του 2013 από τα γαλλικά Cahiers du Cinema, από το βρετανικό Sight & Sound, από το βρετανικό Empire και από το TIME, συγκρίνοντας και αναλύοντας ποιες ήταν οι αγαπημένες ταινίες των κριτικών για μια χρονιά μοιρασμένη ανάμεσα στα μεγάλα blockbuster και τις μικρές ανεξάρτητες ταινίες.

Σειρά έχει τώρα ο Α.Ο. Σκοτ, ο κριτικός των New York Times που στη δεκάδα του τοποθετεί έξι ταινίες στο νούμερο 10, ξεχωρίζει τα ντοκιμαντέρ (βραβεύοντας το «The Act of Killing», το «Let the Fire Burn», το «The Square», το «Cutie and the Boxer» και το «Stories We Tell») και γράφει και την άποψή του για τη συνολική αποτίμηση της χρονιάς.

Αναλυτικά οι 10 ταινίες του 2013 για τον A.O. Σκοτ:
Inside Llewyn Davis των Τζόελ και Ιθαν Κοέν / «Μια μπαλάντα κακοτυχίας και χαραμισμένου ταλέντου που ήδη μοιάζει, όπως και η μουσική την οποία αποθεώνει, σαν να υπήρχε εδώ γύρω από πάντα».
12 Χρόνια Σκλάβος του Στιβ ΜακΚουίν / «Αυτη΄η ιστορία της αναζήτησης της ελευθερία ξετυλίγεται με απίστευτη καθαρότητα και αμεσότητα».
Η Ζωή της Αντέλ του Αμπντελατίφ Κεσίς / «Το βραβευμένο στις Κάννες φιλμ του Αμπντελαντίφ Κεσίς μιλάει για το σεξ, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα: το φαγητό, τη δουλειά, την τέχνη, τις κοινωνικές τάξεις, την εκπαίδευση και ίσως, περισσότερο από οτιδήποτε για τη Γαλλία».
Εκεί που Δεν το Περιμένεις της Νικόλ Χολοφσένερ / «Μια πλούσια και διεισδυτική έρευνα των ιδιαιτεροτήτων και των αντιφάσεων των σχέσεων και του να είσαι γονιός στην Αμερική του 21ου αιώνα».
Α Touch of Sin του Ζία Ζάνγκε / «Ζωγραφίζει μια νηφάλια εικόνα της μοντέρνας Κίνας σαν ένα μέρος ανισοτήτων, απληστίας και αδιαφορίας».
Ολα Χάθηκαν του Τζ. Σι. Τσάντορ / «Μια παλιά ιστορία - ο άνθρωπος απέναντι στα στοιχεία της φύσης - ειπωμένη μεγαλειωδώς και ανατριχιαστικά από τον Τζ. Σι. Τσάντορ».
Frances Ha του Νόα Μπόμπακ / «Ενα γλυκό παραμύθι πριν κοιμηθείς για όλους τους ανήσυχους αυτού του αιώνα».
Hannah Arendt της Μαργκαρέτε φον Τρότα / «Αυτοί που παραπονιούνται ότι οι ταινίες δεν ξέρουν στ' αλήθεια πως να σκέφτονται για τις ταινίες».
The Butler του Λι Ντάνιελς / Ο Λι Ντάνιελς, όχι γνωστός για τα όρια του, μετατρέπει το πιο αγωνιώδες θέμα (το ρατσισμό) της Αμερικής σε μια όπερα άγριου μελοδράματος, κυνικού νατουραλισμού και πολιτικού camp».
Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ του Μπαζ Λούρμαν
Ο Λύκος της Wall Street του Μάρτιν Σκορσέζε
Οι Υποπτοι Φορούσαν Γόβες της Σοφία Κόπολα
Spring Breakers του Χάρμονι Κορίν
Pain & Gain του Μάικλ Μπέι
American Hustle του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ

Πηγή: flix.gr

Πριν χρόνια, όταν ο Eminem είχε βγει στο μουσικό στερέωμα, είχε κάνει καριέρα λίγο πολύ ξεφτιλίζοντας τη μητέρα του. Την έβριζε στους στίχους του album του, σε εκπομπές που πήγαινε καλεσμένος, ακόμα και σε μια κινηματογραφική ταινία. Δεν λέμε πως η εν λόγω κυρία δεν το άξιζε. Άλλωστε για να έχεις μεγαλώσει ένα παιδί και αυτό να κάνει την καριέρα του ξεφτιλίζοντας σε, κάτι στην ανατροφή έχει πάει λάθος εξ ορισμού.

Όμως τώρα ο Eminem φαίνεται να κάνει στροφή 180 μοιρών. Χθες, ανήμερα της γιορτής της μητέρας, έβγαλε ένα video σκηνοθετημένο από τον Spike Lee στο οποίο ζητάει συγγνώμη από την Debbie Mathers. Γενικώς η καριέρα του σαν να είναι καλεσμένος εκπομπής τύπου “Έχεις Πακέτο” και να ξεκατινιάζεται...

Μετά το σοβαρό τραυματισμό του στο Αφγανιστάν, ο Τζακ Ράιαν δουλεύει ως οικονομικός αναλυτής που προσπαθεί να ξεσκεπάσει τις σχέσεις του διεθνούς μαύρου χρήματος με την τρομοκρατία. Πολύ γρήγορα όμως ο θαρραλέος πράκτορας αποχωρίζεται τις οθόνες και τα γραφεία και ταξιδεύει στη Ρωσία για να σταματήσει το καταστροφικό σχέδιο του μεγιστάνα Βίκτορ Σερέβιν.
Σε μια εποχή που κατασκοπικές τηλεοπτικές σειρές όπως το «Homeland» βρίθουν γκρίζων ζωνών, εσωτερικών εχθρών και διφορούμενων ηρώων χολιγουντιανές περιπέτειες όπως η «Πρώτη Αποστολή» επιμένουν –δυστυχώς– στις καθαρές, σχηματικές αφηγήσεις και στο ξεθυμασμένο γκατζετιάρικο σασπένς. Μοναδικός διασωθείς ο –γι’ ακόμη μία φορά– συμπαθητικός Κρις Πάιν.

Τρία χρόνια μετά το “The Girl with the Dragon Tattoo”, και μετά τις αποτυχημένες απόπειρες αναβίωσης του “20000 Leagues Under the Sea”, ο David Fincher επιστρέφει με το δραματικό θρίλερ «Gone Girl».

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα του Gillian Flynn, τα δικαιώματα του οποίου αγόρασε η Reese Witherspoon και η 20th Century Fox, με τον όρο ο συγγραφέας να αναλάβει και χρέη σεναριογράφου, όπως και έγινε.

Η ταινία ανήκει στο είδος του crime mystery drama, και έχει ως επίκεντρο ένα, εκ πρώτης όψεως ιδανικό ζευγάρι, τον Nick και την Amy Dunn. Μέχρι που στην 5η επέτειο του γάμου τους, ο Nick δηλώνει την εξαφάνιση της Amy. Κάτω από τη πίεση των ΜΜΕ και της αστυνομίας, το τέλειο προσωπείο του Nick αρχίζει να καταρρέει, θέτοντάς τον ως βασικό ύποπτο για τη δολοφονία της. Τελικά ήταν αυτός που τη σκότωσε;

Παρότι μπορεί κάποιος να πει ότι ο Fincher επαναλαμβάνεται, παραδίδοντάς μας μία ακόμα “who’s the killer” ταινία, σερί μετά το “Κορίτσι με το Τατουάζ”, όμως το trailer μας αποδεικνύει ότι οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Στο πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Ben Affleck, με τους Rosamund Pike, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Kim Dickens και Patrick Fugit να συμμετέχουν.

Το Gone Girl θα βγει στις αίθουσες τον Οκτώβριο. Δείτε το trailer…

Πηγή: artsandthecity.gr του Αλέξανδρου Κυριαζή