Αλλαγή «σκυτάλης» στη διοίκηση του Λιμεναρχείου Σύμης, μία ιδιαιτέρως νευραλγική υπηρεσία εξαιτίας και της κατάστασης που επικρατεί στο Αιγαίο σε ότι αφορά τις αφίξεις μεταναστών και προσφύγων.

Πιο συγκεκριμένα, ο πλοίαρχος Βασίλης Μηλαθιανάκης που κατείχε τη θέση του Λιμενάρχη στο νησί τα τελευταία δυόμιση χρόνια αναλαμβάνει καθήκοντα Διοικητή Ασφαλείας στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Χίου όπου και μετατίθεται.

Έτσι την περασμένη Πέμπτη (20 Οκτωβρίου) πραγματοποιήθηκε τελετή παράδοσης παραλαβής μεταξύ του κ. Μηλαθιανάκη και του νέου διοικητή, Υποπλοίαρχου ΛΣ Ηλία Αλεξίου.

Η τελετή έγινε σε κλίμα συγκίνησης και κατά τη διάρκειά της, το προσωπικό του Λιμεναρχείου παρέδωσε στον απερχόμενο Λιμενάρχη μία φωτογραφία της Σύμης του 1914 και μία εικόνα του Πανορμίτη με την σημείωση: «Σας ευχόμαστε ολόψυχα να λάβετε και να νιώσετε όση αφοσίωση και εμπιστοσύνη μας δώσατε και μας κάνατε να νιώσουμε όλο αυτόν τον καιρό που είχαμε τη χαρά να είσαστε Λιμενάρχης»!

Ο Υποπλοίαρχος Βασίλης Μηλαθιανάκης από την πλευρά του δήλωσε τα εξής:
«Ευχαριστώ από καρδιάς του συνεργάτες και τους φίλους για την στήριξή σας στο δύσκολο έργο μας. Ένα κομμάτι του εαυτού μου παραμένει η Σύμη με την βοήθεια του Πανορμίτη και του Αγίου Νικολάου».

Σημειώνεται πως ο κ. Μηλαθιανάκης υπηρέτησε για 5 χρόνια στο Κεντρικό Λιμεναρχείο της Ρόδου ως Διοικητής του Γραφείου Ασφαλείας και Διοικητής της Λιμενικής Αστυνομίας και εν συνεχεία μετατέθηκε στη Σύμη όπου υπηρέτησε ως Λιμενάρχης του νησιού για δυόμιση χρόνια.

Ο Υποπλοίαρχος του Λ.Σ. αναχώρησε χθες για την Χίο όπου θα αναλάβει τα νέα καθήκοντα του.

Σε ηλικία 90 χρονών πέθανε χθες στη Σύμη, ο τελευταίος καμπανοποιός του Αιγαίου Τάσος Αναστασιάδης.

Ήταν ένας από τους τελευταίους τεχνίτες, καμπανοποιός όπως ο πατέρας και ο παππούς του, και υπολογίζεται ότι κατασκεύασαν ως οικογένεια 600 και πλέον καμπάνες, που βρίσκονται στις εκκλησίες και στα μοναστήρια της Δωδεκανήσου, αλλά και άλλων περιοχών της χώρας.

Σε ρεπορτάζ του για τον Τάσο Αναστασιάδη, στα «ΝΕΑ», την 1η Οκτωβρίου του 2008 ο δημοσιογράφος Γ. Ζαχαριάδης, είχε αναφέρει τα εξής:
«Εάν δεν παρθούν σύντομα τα απαραίτητα μέτρα υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει το κτίριο του μοναδικού καμπανοποιείου στο Αιγαίο».Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 82χρονο Τάσο Αναστασιάδη, που ο παππούς του Μιχάλης Αναστασιάδης ίδρυσε το έτος 1863 στη Σύμη το καμπανοποιείο το οποίο μέχρι σήμερα οι απόγονοι του συνεχίζουν να το λειτουργούν και να κατασκευάζουν καμπάνες για τις εκκλησίες, κυρίως των νησιών.

Για 145 χρόνια στην περιοχή Νιμποριό της Σύμης η οικογένεια Αναστασιάδη συνεχίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο την παράδοση. Αρχικά ο παππούς Μιχάλης που ίδρυσε το χυτήριο επί τουρκοκρατίας, στη συνέχεια ο γιός του Δημήτρης και μέχρι πρόσφατα ο Τάσος που τώρα παρέδωσε την σκυτάλη στο γιό του Φιλήμονα ο οποίος με ίδια μαεστρία κατασκευάζει χειροποίητες καμπάνες.

«Το καμπανοποιείο μας έχει κατασκευάσει μέχρι τώρα εκατοντάδες καμπάνες» λέει ο Τάσος Αναστασιάδης που υπολογίζει ότι ο παππούς του με τον πατέρα του έφτιαξαν περίπου 600 καμπάνες,ο ίδιος 45 και ο γιός του 27 μέχρι τώρα. «Είναι μια δύσκολη δουλειά που θέλει μεράκι και τέχνη, αλλά το καλό αποτέλεσμα το απολαμβάνει κανείς στο τέλος από τον ήχο» υπογραμμίζει ο «καμπανοποιός του Αιγαίου» που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να επιβλέπει στο χυτήριο και να δίνει τις πολύτιμες οδηγίες του.

Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούνται τα απαραίτητα καλούπια από κεραμίδι και χώμα μέσα στα οποία ρίχνουν τον χαλκό κατά ποσοστό 80% και κασίτερο κατά 20%, που ψήνονται μέσα σε ξυλόφουρνο. Μέσα στο υλικό αυτό γίνεται και σμίλευση ώστε «εάν θέλουμε να έχουμε βαρύτονο ήχο αυξάνουμε τον χαλκό, ενώ όταν θέλουμε υψίτονο ήχο αυξάνουμε τον κασίτερο», λέει ο Τάσος Αναστασιάδης.

Οι καμπάνες που κατασκευάζονται είναι βάρους από 8 μέχρι 150 κιλά, αλλά ο πατέρας του Τάσου το έτος 1910 κατασκεύασε την καμπάνα της Μονής του Πανορμίτη Σύμης που είναι βάρους 750 κιλών και μέχρι σήμερα οι γλυκύτατοι ήχοι της καλωσορίζουν τους επισκέπτες του μοναστηριού.
Το καμπανοποιείο της Σύμης έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο κτίριο επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη το 1982.

Εκτός από την μοναδικότητα του, υπάρχουν ακόμη και ξύλινα και πήλινα καλούπια και άλλα εξαρτήματα για την κατασκευή μηχανημάτων στα τέλη του 18ου αιώνα, όπως π.χ. αντλιών, γερανών, κλπ. όπως επίσης και μια ατμομηχανή που ο παππούς Αναστασιάδης έφερε από την Σμύρνη το έτος 1868!.. «Όλα αυτά τα μοναδικά αντικείμενα βρίσκονται μέσα σ΄ένα κτίριο που θα πρέπει να συντηρηθεί για να μην πέσει.

Έχουμε κάνει προσπάθειες για να ενδιαφερθεί κάποια αρμόδια υπηρεσία, αλλά κανένας δεν μας έδωσε σημασία» λέει με παράπονο ο Τάσος Αναστασιάδης, που τώρα στα γεράματά του φοβάται μήπως μια μέρα δει να καταρρέει το κτίριο του μοναδικού παραδοσιακού «καμπανοποιείου του Αιγαίου».

Η ΡΟΔΙΑΚΗ

Η Έμιλυ και ο Λοβ είναι ένα νεαρό ζευγάρι από τη Σουηδία, 21 και 23 ετών αντίστοιχα και μόλις πριν από τρεις ημέρες αποφάσισαν εδώ στη Ρόδο να ενώσουν τις ζωές τους. Η πρόταση γάμου έγινε στο Μαντράκι, στην κολώνα με το εμβληματικό ελαφάκι του νησιού. Στο ίδιο σημείο, πριν από 24 χρόνια, ακριβώς την ίδια ημερομηνία, ο πατέρας της Εμιλυ, ζητούσε σε γάμο τη μητέρα της.

Δυο ιστορίες με την ίδια αφετηρία, τη Ρόδο, που πολλές φορές τους τελευταίους μήνες βρέθηκε στο στόχαστρο αρκετών «αλεξιπτωτιστών», που πέρασαν από το νησί μόνο για λίγες ημέρες και επέστρεψαν στα κέντρα τους, όπου έγραψαν λίβελους γεμάτους όξος και χολή. Αυτοί, οι μόνιμα ανικανοποίητοι, που αρέσκονται στο να γράφουν αράδες γεμάτες ειρωνεία, δεν μπορούν να λεκιάσουν με τη λάσπη τους την πραγματικότητα του νησιού· Η Ρόδος είναι η πρωτεύουσα του Ανατολικού Αιγαίου, η πριγκίπισσα, η ναυαρχίδα, είναι το διαμάντι του τουριστικού προϊόντος όλης της χώρας και αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν μείνει αναλλοίωτα στη μνήμη των γονέων των δυο παιδιών. Η Εμιλυ Γκόμπελ δήλωσε προς τη «δημοκρατική» ότι οι γονείς της λατρεύουν τη Ρόδο και στο σπίτι τους υπάρχουν δεκάδες αναμνηστικά από το νησί. «Το ίδιο θέλω να κάνουμε και με το δικό μας σπιτικό» λέει η ίδια και τονίζει «ο μήνας του μέλιτος θα γίνει στο νησί και μαζί με τους Ροδίτες φίλους μας που αγαπάμε τόσο πολύ». Στο ίδιο πνεύμα και ο μέλλων σύζυγός της, Λοβ Έρρικσον αποκάλυψε ότι «όταν έμαθα ότι η πρόταση γάμου των γονέων της Έμιλυ έγινε στη Ρόδο, τότε ζήτησα λεπτομέρειες για τις ημερομηνίες και τις τοποθεσίες έτσι ώστε να κάνω ακριβώς το ίδιο. Είχε μεγάλη σημασία για μένα, αλλά και για τη μέλλουσα σύζυγό μου, καθώς οι γονείς της είναι ένα εξαιρετικά αγαπημένο ζευγάρι».
Πρέπει να σημειωθεί ότι στα 21 της χρόνια η Εμιλυ έχει ήδη επισκεφθεί αρκετές φορές το νησί και έχει σκοπό να κάνει ακόμα περισσότερες επισκέψεις. Ηρθε ως νεογέννητο, ως έφηβη με τις φίλες της, σύντομα ως παντρεμένη γυναίκα, με μια ζωή που θα ανοίγεται μπροστά της. Σε αυτό της το μέλλον, στο ευτυχισμένο, στο δύσκολο, στο απρόσμενο, στο γεμάτο χαρές και λύπες, πάντα θα υπάρχει στη σκέψη της ένα μέρος στον κόσμο όπου όλα θα ξεχνιώνται. Αυτό το μέρος είναι η Ρόδος και θα είναι εκεί όχι ως ένας απλός τόπος παραθερισμού, αλλά ως ένα άλλο σπίτι, φίλων, όπου πας μ’ ένα κουτί γλυκά στο χέρι και φεύγεις με μια ψυχή γεμάτη αισθήματα.

Ο λίβελος του klik.gr
Τη στιγμή που οι αλλοδαποί επισκέπτες ομιλούν με ειλικρινή αγάπη και βαθιά συμπάθεια για το νησί και τους κατοίκους του, κάποιοι άλλοι, «Ελληνες» θεωρούν ότι έμαθαν τέσσερα νησιά, μένοντας σε αυτά μόνο λίγες ημέρες. Το επαίσχυντο κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε πριν από τέσσερις ημέρες στο klik.gr με τον τίτλο «Είμαι ο μόνος υπεύθυνος για το άθλιο τουριστικό προϊόν που προσέφερε φέτος η Ελλάδα;

Το ρεπορτάζ, που είναι δημοσιευμένο σε σελίδα του klik.gr, έχει ως ακολούθως (συμπεριλαμβανομένων και των υστερόγραφων του συντάκτη):

«Μετά από σύντομη περιήγηση σε τέσσερα νησιά των Δωδεκανήσων αισθάνομαι ότι είμαι ο μόνος υπαίτιος για το άθλιο τουριστικό προϊόν που πρόσφερε φέτος η Ελλάδα στους επισκέπτες της. Προφανώς και δεν φταίνε ο ΣΕΤΕ, οι αρμόδιοι υπουργοί διαδοχικών κυβερνήσεων, οι επιχειρηματίες, οι πράκτορες, οι υπεύθυνοι επικοινωνίας. Είναι φανερό ότι φταίω προσωπικά που κανείς δεν έκοβε απόδειξη, κανείς δεν δεχόταν κάρτα, χρέωναν τρίδιπλα και πρόσφεραν κάκιστες υπηρεσίες (ανέκδοτο το wifi και συνήθης τακτική οι παραποιημένες φωτογραφίες εσωτερικών χώρων). Φταίω που οι ταλαίπωροι τουρίστες στη Λίνδο και την παλιά πόλη της Ρόδου έτρεχαν αλλόφρονες, κυνηγημένοι από κακάσχημα κοράκια (φάτσες της νύχτας) που προσπαθούσαν να τους χώσουν έναν καφέ και μια μπύρα στο στόμα. Φταίω που η εικόνα των δύο αυτών περιοχών παρέπεμπε στην Ελλάδα του ’60, χωρίς την αγνότητα και την αθωότητα εκείνων των χρόνων.

Ένα τεράστιο, πανάθλιο Μοναστηράκι της αδίστακτης αρπαχτής. Gyros, μουσακάς και πολύχρωμα τσαρούχια παντού! Προφανώς φταίω που η συνιστώμενη από το Rough Guides ταβέρνα στα Στεγνά πρόσφερε μισοψημένα φαγητά (για να προλάβει προφανώς να εξυπηρετήσει όλα τα τραπέζια), σαργό με πλαστική πέτσα και τα χόρτα για επιδόρπιο. Φταίω που οι ταξιτζήδες της Ρόδου είναι η χειρότερη μαφία επαγγελματιών που έχω γνωρίσει. Χυδαίοι, αγενείς, τσαμπουκάδες με άποψη για το πού θα φας (“δηλαδή όσοι τρώνε στην Παλιά Πόλη είναι ηλίθιοι και μόνο εσύ είσαι έξυπνος που πας να φας αλλού;”) ή για το πόση ώρα θα σου διαθέσουν για να κατεβάσεις τις βαλίτσες σου.

Φταίω που η Σύμη είναι ένα τεράστιο πλατό Τούρκικου σήριαλ γεμάτο κότερα με γλίτσες που συνοδεύονται από πληθωρικά μανεκέν. Φταίω που ο Συμιακός επιχειρηματίας φτύνει στον δρόμο βλέποντας τον Έλληνα τουρίστα. Φυσικά προτιμάει τον Τούρκο που θα πληρώσει χαλαρά τον παραφουσκωμένο λογαριασμό και θα ξεπλύνει άφθονο χρήμα στις ντόπιες γκαλερί. Φταίω που φημισμένη ταβέρνα του νησιού, σερβίρει κατεψυγμένα θαλασσινά ισχυριζόμενος ότι “τα δικά του είναι καλύτερα από τα φρέσκα” (εκείνος ο έρμος ο αστερίσκος που ακριβώς ήταν κρυμμένος στον κατάλογο;) και έχει “φρέσκα” ψάρια εισαγωγής (στο γνωστό “κουτί”, αν είσαι τυχερός βέβαια). Φταίω που έκλεισα τραπέζι μπροστά στο μόλο, 4 ημέρες πριν και όταν πήγα ο μάγκας της νύχτας μου είπε “μια χαρά είναι το τραπέζι που σου δίνω, άμα σου αρέσει” και έχει και τον μπράβο έτοιμο “να σε πετάξει στη θάλασσα” αν αποφασίσεις να καλέσεις την αστυνομία. Πάντως σίγουρα δεν φταίω για τις κατσαρίδες μεγέθους ιστιοπλοϊκού που έκαναν ανεμπόδιστες τη βόλτα τους στον Γυαλό.

Φταίω που η Νίσυρος είναι τόσο ερασιτεχνικά παρεΐστικη ώστε για να φας στον Τριαντάφυλλο πρέπει να είμαι ή παρέα από τσαχπίνικα γκομενάκια ή φιλαράκι του (οι beautiful people μετράνε διπλά). Άσε που και εδώ τα χόρτα και οι σαλάτες έρχονται αντί γλυκού. Φταίω που οι ντόπιοι ουδόλως ενοχλούνται που τα Εξαρχειώτικα πλήθη βολεύονται με ένα ντάκο και μια μπύρα για όλη την ημέρα στο ίδιο τραπέζι. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το καλύτερο φαγητό το έκανα σε ανεπιτήδευτα εστιατόρια ξένων, σχεδόν παντού (χωρίς να αδικώ την “Αργώ” στο Χαράκι, τον «Captain» στους Πάλλους και τον «Μαυρίκο» με την εξαίρεση των άθλιων σερβιτόρων – άλλο παράγγελνες, άλλο έτρωγες και συνήθως χωριστά από το ταίρι σου). Και το μόνο που πραγματικά με χαροποίησε ήταν οι ανεξάντλητες φυσικές ομορφιές. Δυστυχώς οι τόποι που γνώρισα ήταν χωρίς ανθρώπινες ψυχές.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Το τουριστικό προϊόν της είναι σάπιο. Παντού ισχύει ο νόμος του βολέματος, της θεσμικής αδιαφορίας, της επιχειρηματικής αλητείας και της αρπαχτής. Επειδή λοιπόν μια χαζοχαρούμενη παράσταση στην Επίδαυρο και ένα προσωπικό situationist event στη Νίσυρο δεν σώζουν την παρτίδα, μάλλον ήρθε η ώρα να αντιδράσετε… Όχι; Κρίμα…
Υστερόγραφα:
1. Παρακαλώ μη ξανακούσω το παραμικρό για τις εξαθλιωμένες εσχατιές της Ελλάδας, τις ειδικές νησιωτικές πολιτικές, μειώσεις φόρων κλπ. Αρκετά κορόιδο νοιώθω…
2. Παρέλειψα την Κω. Περιορίζομαι στο `70ies look
3. To ό,τι όσα Ισλαμικά μνημεία συνάντησα ήταν σε άθλια κατάσταση το θεωρώ σύμπτωση. Όπως και αρκετά σημαντικά (Ιταλικά) αρχιτεκτονήματα στην Κω και στη Ρόδο».
Το ρεπορτάζ είναι δημοσιευμένο στο ακόλουθο link: http://www.klik.gr/gr/el/brain-storm/eimai-o-monos-upaitios-athlio-touristiko-proion-pou-prosfere-fetos-i-ellada-/

Πηγή:www.dimokratiki.gr