Έχει συνδέσει το όνομά του με την ΑΕ Δικαίου, με τις επιτυχίες της όλα αυτά τα χρόνια, το χαμηλό και πολύ σοβαρό προφίλ της εντός κι εκτός παρκέ και με τη μεθοδική δουλειά που γίνεται στα τμήματα υποδομής.

Ο Δημήτρης Τζομάκας, μετά από είκοσι δύο χρόνια συνεχούς ενασχόλησης με το άθλημα, πανηγύρισε δύο τίτλους μαζεμένους σε μία σεζόν, αρχικά στο πρωτάθλημα εφήβων και εν συνεχεία στο ανδρών, αποσπώντας πολύ κολακευτικά σχόλια για το μπάσκετ που έπαιξαν οι αθλητές του και στις δύο κατηγορίες.

Μιλώντας στην «Ροδιακή», ελάχιστα 24ωρα μετά την επιστροφή του από τη Σάμο όπου συνόδεψε τη μικτή Δωδεκανήσου, ο 47χρονος προπονητής εξηγεί τους λόγους που η ΑΕΔ κατέκτησε το πρωτάθλημα ανδρών, απαντά στο αν η πρώτη θέση στα μπαράζ ανόδου είναι εφικτός στόχος, υπερθεματίζει για την έλλειψη κλειστού γυμναστηρίου στο Πυλί και παίρνει θέση στο λεπτό ζήτημα ανάδειξης ταλέντων και εντατικής δουλειάς στις υποδομές.

Ήταν πρωταρχικός στόχος της ομάδας η κατάκτηση του πρωταθλήματος ανδρών φέτος ή προέκυψε κατά τη διάρκεια της σεζόν κι εντάθηκαν οι προσπάθειες υλοποίησής του;
Ήταν πρωταρχικός στόχος όχι μόνο φέτος αλλά και τα προηγούμενα χρόνια όπου άλλες ομάδες έριξαν χρήματα κι έκαναν μεταγραφές. Έχουμε δείξει όλα τα χρόνια ότι δεν είμαστε «φωτοβολίδα», έχουμε κάποιες αρχές, μία απ’ αυτές είναι ότι δε λέμε μεγάλα και παχιά λόγια, ούτε κάνουμε εξαγγελίες αλλά δουλεύουμε με σοβαρότητα και υπομονή γνωρίζοντας ότι τα αποτελέσματα θα έρθουν.

Τι δυσκόλεψε περισσότερο την ΑΕ Δικαίου στο φετινό πρωτάθλημα κι εσένα ως προπονητή;
Αυτό που μας δυσκολεύει πάντα είναι οι πολύ λίγες ώρες προπόνησης που έχουμε στο κλειστό αφού δεν αρκεί πια να στεγάσει τις ομάδες όλου του νησιού.

Επίσης, φέτος με δυσκόλεψε αρκετά το ότι επειδή τα παιχνίδια στον όμιλο νήσων ήταν εύκολα, δεν μπορούσα να δώσω κίνητρο στους παίκτες μου και γι’ αυτό δεν κάναμε καλά παιχνίδια κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Όταν ήρθε η ώρα του F4, πραγματικά τους είδα αλλαγμένους και ψυχολογικά και αγωνιστικά και το έβγαλαν μες το γήπεδο.

Τι ήταν αυτό που έκανε την ΑΕ Δικαίου να ξεχωρίσει τόσο έντονα φέτος στο πρωτάθλημα;
Σίγουρα ο τρόπος παιχνιδιού μας αφού δεν έχουμε κλασικό σέντερ αλλά έχουμε ψηλά και αθλητικά παιδιά, έτσι όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να φτιάξω ένα στυλ παιχνιδιού που να στηρίζεται και να φανερώνει τις ικανότητες και τις δεξιότητες του καθ’ ενός, με μεγάλες ταχύτητες, γρήγορες μεταφορές σε άμυνα και επίθεση, αρκετά σουτ και πίεση στην άμυνα.

Επίσης, καλλιεργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια η εμπιστοσύνη και η σιγουριά στις δυνάμεις μας και δείχναμε από την αρχή του κάθε παιχνιδιού ότι ήμαστε το αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Πόσο θετικό και πόσο αρνητικό είναι να γνωρίζεις πλέον τόσο καλά τους αθλητές σου κι εκείνοι εσένα;

Έχει και θετικά έχει και αρνητικά, σίγουρα τα θετικά είναι πολύ περισσότερα γιατί κάνει τη δουλειά μου πιο εύκολη αφού γνωρίζω καλά τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους και γενικά συνεννοούμαστε με «κλειστά μάτια».
Αυτό, πάντως, που τους αναγνωρίζω είναι ότι δεν εκμεταλλεύτηκαν ποτέ το ότι γνωριζόμαστε τόσο καλά και πάντα είναι σοβαροί.

Τι θεωρείς ότι θ’ αλλάξει στην ομάδα / σύλλογο / Πυλί / νησί Κω η κατάκτηση του τίτλου κι ενδεχομένως η άνοδος στη Γ’ εθνική;
Πιστεύω ότι το πρώτο που θ’ αλλάξει είναι το να δει η δημοτική αρχή ότι επιβάλλεται η κατασκευή ενός κλειστού γυμναστηρίου στα χωριά άμεσα.
Όλες αυτές οι επιτυχίες προέρχονται από παιδιά του τόπου μας, χωρίς πολυδάπανες μεταγραφές και μεγαλοσχήμονα λόγια και επιτέλους τι άλλο να κάνουμε για να τους πείσουμε, γιατί είναι καθαρά θέμα βούλησης από τους υπεύθυνους να βοηθήσουν τη νεολαία του νησιού η οποία θα τους ευγνωμονεί για πολλά χρόνια.

Τι θα επιδιώξει η ομάδα στα μπαράζ ανόδου τον Ιούνιο;
Στόχος μας, αν είμαστε πλήρεις λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων των παικτών (κάτι που πρέπει να δει η Τ.Ε. σε συνεννόηση με την ΕΟΚ και τις άλλες Τ.Ε. να βρεθεί ημερομηνία διεξαγωγής των μπαράζ αρκετά νωρίτερα), να τερματίσουμε πρώτοι.

Ποιο πρωτάθλημα χάρηκες περισσότερο; Των ανδρών ή των εφήβων;
Όλα τα πρωταθλήματα έχουν τη δική τους ξεχωριστή χαρά, και μάλλον επειδή είμαι ρομαντικός, χαίρομαι όταν βλέπω τα παιδιά να καταφέρνουν τους στόχους τους και χαίρομαι ακόμη περισσότερο όταν τους βλέπω να πανηγυρίζουν να γελάνε να δακρύζουν.

Θα επισημάνω, όμως, ότι το αντρικό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα που πήραμε στην έδρα μας, μπροστά στον κόσμο μας και ιδιαίτερα μπροστά στους αθλητές και τις αθλήτριες απ’ τις υποδομές και αυτό ν’ αποτελέσει οδηγό στην προσπάθειά τους.

Το συγχαρητήριο μήνυμα ποιου σε συγκίνησε περισσότερο και γιατί;
Αυτό που συγκίνησε περισσότερο ήταν η αγκαλιά και τα φιλιά του πατέρα του Γιάννη του Μαύρου μόλις έληξε ο τελικός, στον οποίο αφιερώνουμε αυτό το πρωτάθλημα…
Δουλεύοντας ανελλιπώς με παιδιά, εδώ και πολλά χρόνια, κι έχοντας συμβάλλει στην εξέλιξή τους μπασκετικά, ποιος αθλητής / αθλήτρια σε κάνει ιδιαίτερα περήφανο;

Σίγουρα δεν είναι ένα παιδί, απ’ τα χέρια μου έχουν περάσει εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια γι’ αυτό είμαι και θα είμαι περήφανος για όλα τα παιδιά που έχω προπονήσει και συνεχίζω να προπονώ, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο γιατί το καθένα έχει τα όνειρά του και τους στόχους του, ασχέτως μεγέθους και δουλειά  και χαρά μου είναι να τα βοηθώ να τα πραγματοποιήσουν.

Τι μπορούμε να κάνουμε ως Δωδεκάνησα για να προωθήσουμε περισσότερο τα ταλέντα μας στα κλιμάκια / εθνικές κατηγορίες και να έχουμε «φωνή» στα κέντρα αποφάσεων;
Τα ταλέντα δεν χρειάζονται «προώθηση», ξεχωρίζουν, το παρκέ είναι αδιάψευστος παράγοντας, όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί, κανένα ταλέντο δεν χάθηκε γιατί δεν προωθήθηκε παρά μόνο γιατί δεν δούλεψε ή δεν ήταν ταλέντο όσο νόμιζαν κάποιοι.

Το να «προωθηθεί» κάποιος που δεν αξίζει, είναι σίγουρο ότι σε λίγο θα χαθεί μέσα στη μάζα γιατί στη ζωή παίρνεις ό,τι αξίζεις.
Μεγάλο κεφάλαιο, λοιπόν, η λέξη «ταλέντο» και πρέπει να προσέχουμε να μη δίνουμε στα παιδιά φρούδες ελπίδες γιατί μετά δεν θα μπορούμε να μαζέψουμε τα συντρίμμια, η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη.

Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, πώς κρίνεις το επίπεδο των τοπικών μας πρωταθλημάτων; Πώς μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο;
Το επίπεδο είναι αρκετά καλό, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο, πάντα θα υπάρχουν κακοπροαίρετοι και μίζεροι οι οποίοι θα γκρινιάζουν.

Για να βελτιωθούμε χρειάζονται κλειστά γήπεδα να προπονούνται τα μικρά παιδιά σε καλές συνθήκες, πρόεδροι και συμβούλια με όραμα κοντά στα μικρά παιδιά χωρίς πολλά λόγια και να γνωρίζουν ότι τα αποτελέσματα που έρχονται με τα χρήματα είναι πρόσκαιρα χωρίς ανταπόκριση και προπονητές με υπομονή, συνέχεια, συνέπεια και σοβαρότητα οι οποίοι θα εμπνέουν τα παιδιά με τις γνώσεις τους και τη δουλειά τους και δε θα έρχονται στην προπόνηση με φραπέ, καλωδιωμένοι με το hands free και να κοιτάνε την ώρα πότε θα φύγουν…

Πρέπει όλες οι ομάδες απαραίτητα να έχουν υποδομές όχι απλά για το «θεαθήναι», καλύτερα να έχουμε 20 ομάδες παιδικού και κορασίδων κι ας έχουμε 4-5 ομάδες ανδρικού, σε λίγα χρόνια θα έχουμε 15. Όταν η δεξαμενή -υποδομές είναι άδεια λογικό είναι να διψάσουμε σε λίγα χρόνια.

Έφτασες ποτέ σε σημείο να πεις «ως εδώ, τα παρατάω» και αν ναι, πότε;
Όχι, έχω μεγαλώσει στον αθλητισμό, στο μπάσκετ, σίγουρα έχω στενοχωρηθεί αρκετές φορές, έχω φτάσει σε δύσκολες καταστάσεις αλλά έχω μεγάλη υπομονή, θα τα παρατήσω όταν δεν μπορώ να εμπνεύσω πια τους αθλητές μου, έτσι κι αλλιώς το πλήρωμα του χρόνου έρχεται για όλους, ουδείς αναντικατάστατος…

Ευχαριστίες
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλα τα παιδιά του αντρικού και του εφηβικού για αυτά που πέτυχαν φέτος τα οποία είναι απόρροια δουλειάς πολλών χρόνων.
Τον Γιάννη τον Αντωνόπουλο, την ψυχή του συμβουλίου και των παικτών, για όλα αυτά που κάνει και θα συνεχίσει να κάνει…
Τον Πρόεδρο Καραθωμά Δαυίδ ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του και το πολύ δύσκολο έργο που έχει αναλάβει, είναι σοβαρός, εργατικός, χωρίς πολλά λόγια.
Τους αντιπροέδρους Ματθαίου Αγγελική, Χριστοφή Νεκτάριο, και τα μέλη του Δ.Σ.   Καραθωμά Κώστα, Δρόσο Αντώνιο, Κασσιώτη Μαρία, Κασσιώτη Χριστίνα, Τάσο Τάτση, που δίνει ο καθένας από το πόστο του ό,τι μπορεί για τις ανάγκες τις ομάδας.