Η δεκαετία του ‘60 χαρακτηρίστηκε από το γεγονός ότι η καρδιολογία κατάφερε να απεικονίσει τις στεφανιαίες αρτηρίες της καρδιάς.

 

Η δεκαετία του ‘70 χαρακτηρίστηκε από το γεγονός ότι πιστέψαμε πως όταν παρακάμπτονται οι στενώσεις που υπάρχουν στις στεφανιαίες αρτηρίες, τότε ο άνθρωπος δεν θα κινδυνεύει από εμφράγματα και έτσι θα παρατείνει τη ζωή του. Τη δεκαετία του ‘80 με την αγγειοπλαστική, το περίφημο μπαλονάκι, ελπίσαμε ότι χωρίς εγχείρηση θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα με την εγχείρηση.

 

Ομως στη δεκαετία του ‘90 με τα αποτελέσματα των πολυκεντρικών μελετών ο πρώτος ενθουσιασμός υποχώρησε και τη θέση πήρε ο προβληματισμός.

 

Σήμερα το να προτρέπει ο καρδιολόγος τον άρρωστό του που είναι ασυμπτωματικός να κάνει στεφανιογραφία για να μάθει αν έχει στεφανιαία νόσο, αποτελεί ιατρικό λάθος.

Η διάγνωση της στεφανιαίας νόσου γίνεται με τις διαθέσιμες απεικονιστικές μεθόδους αναίμακτα και μόνον όταν ο καρδιολόγος διαβλέπει ότι για να αντιμετωπίσει τις στενώσεις των στεφανιαίων αρτηριών χρειάζεται επέμβαση,μόνο τότεπρέπει να καταφεύγει στην κλασική στεφανιογραφία.Εκεί που η αγγειοπλαστική σαν μέθοδος δικαιώθηκε πλήρως και έχει απόλυτη ένδειξη είναι η ασταθής στηθάγχη η το εξελισσόμενο έμφραγμα του μυοκαρδίου όταν υπάρχει σημαντική στένωση ως υπόβαθρο του εμφράγματος.

 

Αντίθετα, εκεί που θα πρέπει να αποφεύγεταιη αγγειοπλαστική είναι στον διαβητικό ασυμπτωματικό άρρωστο πουακόμα και αν παρουσιάζει σημαντικές στενώσεις στις στεφανιαίες αρτηρίες του.Η εξέλιξη των αρρώστων αυτών δεν είναι καλή, η δε θνητότητα τους είναι περίπου τριπλάσια σχετικά με την εγχείρηση Bypass.

 

Στις περιπτώσεις αυτές έχειαπόλυτη ένδειξη η εγχείρηση Bypass όταν διαπιστώνεται από τις απεικονιστικές μεθόδους ότι υπάρχει σημαντική ισχαιμία του μυοκαρδίου και ιδιαίτερα όταν η προωθητική δύναμη της καρδιάς δεν είναι καλή (χαμηλό κλάσμα εξώθησης).Η μεγάλη ισχαιμία όπως απεικονίζεται π.χ. στο σπινθηρογράφημα του μυοκαρδίου αποτελεί απόλυτη ένδειξη. Εάν δεν διαπιστώνονται με τις καρδιολογικές απεικονιστικές εξετάσεις όλα αυτά τα κριτήρια τότε η επεμβατική θεραπεία δεν υπερέχει της φαρμακευτικής και σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις αναμφισβήτητα βλάπτει απειλώντας ακόμα και αυτή την ίδια του τη ζωή.

 

Εκείνο που αναμφισβήτητα σήμερα έχει αποδειχθεί είναι το ότιη στένωση μιας στεφανιαίας αρτηρίας έστω και σημαντική δεν είναι κατ΄ανάγκη η αιτία της ισχαιμίας του μυοκαρδίου όπως η κλασσική καρδιολογία πίστευε.Η ισχαιμία είναι το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού διαταραχών όπως ο σπασμός ή η φλεγμονή μιας στεφανιαίας αρτηρίας, η οι βλάβες της μικροκυκλοφορίας στο μυοκάρδιο.Αλλά και το ίδιο το μυοκαρδιακό κύτταρο συμβάλλει στην ισχαιμία.

 

Ακόμα και ο αιφνίδιος θάνατος των στεφανιαίων ασθενών σήμερα αντιμετωπίζεται σαν πολύπλοκο φαινόμενο, πιθανόν λόγω των μικροεμβολώνστην μικροκυκλοφορία και πιθανόν γονιδιακών βλαβών των πρωτεϊνών του μυοκαρδιακού κυττάρου.

 

Συμπερασματικά, η υπεραπλούστευση που αφορά το ότι η στεφανιαία νόσος αντιμετωπίζεται σαν φαινόμενο υδραυλικό όπου όταν αποκαθίσταται η βλάβη μέσα στο σωλήνα το υδραυλικό πρόβλημα επιλύεται, πόρρω υπέχει από την πραγματικότητα.

 

Δυστυχώς πολλοί από πλευράς θεραπευτικής έχουν μείνει σε παλιότερες δεκαετίες καίτοιη επιστήμη συνεχώς εξελίσσεται.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία