«Ένα παράδειγμα ανθρωπιάς, ένα δίδαγμα προσφοράς»

Ο μήνας που μας πέρασε σημαδεύτηκε από μια σημαντική για τη Δωδεκάνησο αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα απώλεια. Ο Διονύσης Αρβανιτάκης, ο «Φούρναρης της Κω», όπως έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο – αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο άνθρωπος που έγινε παγκόσμιο σύμβολο ανθρωπιάς και αλληλεγγύης σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που πέρασε η μεταπολεμική Ευρώπη, την προσφυγική κρίση, μας άφησε, αφήνοντας πίσω του τη θλίψη για την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου και το κενό της ακούραστης προσφοράς του προς το συνάνθρωπο που υποφέρει.

Ο Διονύσης Αρβανιτάκης δεν ήταν ο μόνος που κινητοποιήθηκε για την αντιμετώπιση της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης. Ήταν ο άνθρωπος που αποτέλεσε το σύμβολο μιας ολόκληρης κοινωνίας που κλήθηκε να υπερασπιστεί τις αξίες του ανθρωπισμού κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Γιατί η προσφυγική κρίση, ένα γεγονός που συγκλόνισε και εξακολουθεί να βρίσκεται υψηλά στην ατζέντα των μεγάλων ευρωπαϊκών προβλημάτων, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, με σφοδρότητα απρόσμενη στις ακτές του Ανατολικού Αιγαίου, στα ελληνικά νησιά, που χωρίς προετοιμασία και χωρίς τις αναγκαίες υποδομές, απάντησαν με την μεγαλοσύνη της φιλοξενίας των κατοίκων τους. Αυτός ήταν ο κανόνας όσο και αν προσπάθησαν να ενσταλάξουν το φόβο στην ψυχή των κατοίκων οι μισαλλόδοξοι. Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει η οποιαδήποτε απάντηση στο πρόβλημα χωρίς αυτή την εντυπωσιακή και συγκινητική κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών, αυτή την πανστρατιά της εθελοντικής προσφοράς.

Μια απόδειξη ότι η Ελληνική κοινωνία δε βρίσκεται σε λήθαργο, δεν κλείνει τα μάτια απέναντι στα προβλήματα, δεν καθηλώνεται ως θεατής των γεγονότων. Μπροστά στα εξαιρετικά γεγονότα και τις μεγάλες προκλήσεις των καιρών όχι μόνο συγκινήθηκε και δεν αδιαφόρησε αλλά είχε και το σθένος να οργανωθεί και να δημιουργήσει δομές αλληλεγγύης και υποδοχής που απαντούσαν αποφασιστικά και αποτελεσματικά στις πιεστικές ανάγκες εκείνων των ημερών.

Οι τοπικές κοινωνίες, κάτω από την πίεση της ανάγκης δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους. Αντίθετα, επιχείρησαν να τη διαμορφώσουν συλλογικά.

Έχει κάποια αξία να θυμόμαστε όλα αυτά σήμερα, παρ’ όλο που εκείνη η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει παρέλθει, όσο κι αν τα αποτελέσματά της εξακολουθούν να επηρεάζουν ακόμη τις κοινωνίες μας; Ναι, στο βαθμό που μπορούν να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη μας στις δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών. Ναι, επίσης, εφόσον μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα από τις καλύτερες στιγμές της συλλογικής ζωής τους. Το πιο σημαντικό ίσως, εφόσον αυτές μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για την αναζωογόνηση της πολιτικής ζωής στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης.

Σήμερα, ενόψει των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, με ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο και με την προσδοκία ότι αυτό θα δημιουργήσει νέες δυναμικές συμμετοχής και δραστηριοποίησης των κατοίκων, αυτό θα πρέπει να είναι το μεγάλο επίδικο.

Με ποιον τρόπο δηλαδή θα γίνει δυνατό να ενεργοποιηθούν οι τεράστιες δυνάμεις των ίδιων των τοπικών κοινωνιών και των πολιτών τους, μέσα από τις δικές τους παρεμβάσεις, τη δική τους διαβούλευση, την ανάληψη πρωτοβουλιών για το παρόν και το μέλλον του τόπου τους.

Με ποιον τρόπο επιπλέον θα μπορέσουμε να βάλουμε ξανά στο παιχνίδι τους ίδιους τους πολίτες, πώς θα τους πείσουμε να αναλάβουν εκείνοι δράσεις για το μέλλον των κοινωνιών τους. Και αυτό πρέπει να είναι ένα μόνιμο μέλημα και μια διαρκής προσπάθεια για τους τοπικούς υποψήφιους άρχοντες πριν και μετά τις επικείμενες εκλογές, σε όλη τη διάρκεια της θητείας τους.

Με το παράδειγμα του αείμνηστου συμπολίτη μας, που ανέδειξε το πραγματικό πρόσωπο της νησιωτικής κοινωνίας, τη συνοχή της γύρω από ένα σκοπό, όταν αυτός έχει νόημα και ουσία, αλλά και τα προβλήματα της και τις ανάγκες της, θα πρέπει επίσης να δώσουμε ένα μήνυμα προς την Ευρώπη για τις κοινωνίες μας, που εξακολουθούν να δοκιμάζονται. Η αλληλεγγύη είναι το μήνυμά μας και η ελληνική πολιτεία και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να το λάβουν υπόψη τους και να ακολουθήσουν τις πολιτικές εκείνες που θα ενισχύσουν τη συνοχή των κοινωνιών μας και θα αποτελούν συνέχιση της πολιτικής της ανοιχτής και φιλόξενης κοινωνίας. Με τον τρόπο που δίδαξε με το παράδειγμά του ο Διονύσης Αρβανιτάκης.

Η Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Κω με θλίψη ενημερώθηκε για τον θάνατο του Διονύση Αρβανιτάκη.

Του συμπολίτη μας που η προσφορά του στους ξεριζωμένους πρόσφυγες το καλοκαίρι του 2015 συγκίνησε και ενίσχυσε την αξία της αλληλεγγύης που έκφραζε η πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού.

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

Για την Λαϊκή Συσπείρωση
Η επικεφαλής
Κική Μακρή

Μεγάλη θλίψη προκάλεσε στην τοπική κοινωνία η είδηση του θανάτου του αγαπημένου σε όλους Διονύση Αρβανιτάκη.

Ο "φούρναρης της Κω" απεβίωσε νωρίς το πρωί της Κυριακής.  Ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, χαμογελαστός, γενναιόδωρος, με σπάνια ευγένεια, που παρέδωσε μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και έκανε όλο τον κόσμο να μιλάει γι αυτόν.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά  είχε πει και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ  «αυτός ο άνθρωπος είναι Ευρώπη». Δικαίως τιμήθηκε με το βραβείο της Κοινωνίας των Πολιτών το 2016, από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή για την ανθρωπιστική του συμπεριφορά στο ζήτημα του Προσφυγικού.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο Δευτέρα στις 14.00 στον Ι.Ν. Αγ. Αθανασίου στο Πλατάνι.  

Θερμά συλληπητήρια στην οικογένεια του. Καλό Παράδεισο!

ΤΙΜΗΘΗΚΕ ο φούρναρης της Κω Διονύσης Αρβανιτάκης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μιλήσαμε με τον 77χρονο αρτοποιό που τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο της Κοινωνίας των Πολιτών 2016 για την συγκινητική βοήθεια που έχει προσφέρει σε χιλιάδες πρόσφυγες που βρέθηκαν στο νησί του. Ίσως γιατί ήταν κάποτε μετανάστης στην Αυστραλία…

Η υποψηφιότητά μου για αυτό το βραβείο μού δίνει ιδιαίτερη χαρά. Το ερώτημα, όμως, είναι πώς θα εξελιχθεί η προσφυγική κρίση. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που ακόμα δεν έχει λυθεί». Ο 77χρονος Διονύσης Αρβανιτάκης, αρτοποιός στην Κω, μου μιλά με τη βραχνή και ζεστή φωνή του, αλλά και μια σπάνια ευγένεια που διακρίνεται ακόμα κι από το τηλέφωνο, δύο μέρες προτού ταξιδέψει με την οικογένειά του για τις Βρυξέλλες. Για να παρευρεθεί στην τελετή απονομής του Βραβείου της Κοινωνίας των Πολιτών 2016, το οποίο απευθύνεται σε άτομα και οργανώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση που έχουν πραγματοποιήσει έργο με χειροπιαστά αποτελέσματα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των μεταναστών και την προαγωγή της ένταξής τους στην κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι φέτος ο κ. Αρβανιτάκης αξίζει να το κερδίσει. Από τον περασμένο Μάρτιο και για μήνες ολόκληρους, μοίραζε καθημερινά 100 κιλά φρέσκο ψωμί στους Σύριους και Αφγανούς πρόσφυγες που έφταναν μέσα σε βάρκες στο νησί του από τα τουρκικά παράλια. Αυτή η ακούραστη διάθεσή του για προσφορά ήταν που του χάρισε και μια θέση ανάμεσα στους 5 τελικούς υποψήφιους για το βραβείο, παρότι οι αρχικές συμμετοχές είχαν φτάσει τις 283. «Για να δούμε τι θα γίνει…», μου λέει χωρίς να κρύψει τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία του για την απονομή της 15ης Δεκεμβρίου, όταν ο εγγονός του, Ανδρέας, με φέρνει με προθυμία σε επαφή μαζί του για μια σύντομη συνομιλία.

Ωστόσο, η αξιοσημείωτη βοήθεια που έχει προσφέρει ο κ. Αρβανιτάκης στους πρόσφυγες κάθε άλλο παρά συμπτωματική είναι. Και ο ίδιος, εξάλλου, προερχόμενος από πολύ φτωχή οικογένεια του Πύργου Ηλείας, είχε αναγκαστεί να φύγει μαζί με τους γονείς και τα επτά αδέλφια του για την Αυστραλία, σε ηλικία μόλις 15 ετών, αναζητώντας εκεί μια καλύτερη ζωή. Στην αρχή, συνάντησε μεγάλες δυσκολίες. Βρέθηκε σε μια ξένη χώρα χωρίς καθόλου χρήματα, χωρίς να γνωρίζει κανέναν και χωρίς να μπορεί να μιλήσει καν τη γλώσσα. «Τους δύο πρώτους μήνες, μάλιστα, κοιμόμουν σε παγκάκια. Βρισκόμουν πραγματικά σε κίνδυνο», επισημαίνει. Σιγά-σιγά, ωστόσο, κατάφερε να ορθοποδήσει «με πολύ κόπο και σκληρή δουλειά». Άρχισε να εργάζεται ως ζαχαροπλάστης-αρτοποιός, να αποκτά οικονομική άνεση και η ζωή του να βρίσκει τον κανονικό της ρυθμό. Εκεί, γνώρισε και τη μετέπειτα σύζυγό του, Ευαγγελία, και μετά από 13 χρόνια στην ξενιτιά, επέστρεψαν μαζί στην πατρίδα της, την Κω, όπου έστησαν τη δική τους επιχείρηση αρτοποιίας. Σήμερα, διαθέτουν επτά καταστήματα στο νησί κι ένα εργοστάσιο παραγωγής των προϊόντων τους. Παράλληλα, έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια, τα περισσότερα από τα οποία εργάζονται στην οικογενειακή αλυσίδα. «Αν δεν είχα υπάρξει ο ίδιος μετανάστης, πιθανότατα να μην βοηθούσα όσους φτάνουν με βάρκες στο νησί. Ίσως και να μην τους έδινα καν σημασία. Τώρα, όμως, ξέρω πώς είναι να μην έχεις απολύτως τίποτα».

Από τον περασμένο Μάρτιο, λοιπόν, όταν ο αριθμός των προσφύγων που αποβιβάζονταν στην Κω άρχισε να παίρνει δραματικές διαστάσεις, ο κ. Αρβανιτάκης παρήγαγε καθημερινά 100 κιλά παραπάνω ψωμί στο εργοστάσιό του – καθώς και γλυκά, κρουασάν, τυρόπιτες και ντόνατς – τα φόρτωνε στο φορτηγάκι του και τα μετέφερε στο λιμάνι για να τους τα προσφέρει. Εκείνοι σιγά-σιγά τον έμαθαν κι, όταν τον έβλεπαν να έρχεται από μακριά, έσπευδαν να τον συναντήσουν. Ο ίδιος τους έβαζε στη σειρά και τους μοίραζε όσα τους είχε φέρει. «Ήταν όλα φρέσκα και καλής ποιότητας προϊόντα. Δεν ήταν τίποτα για πέταμα», εξηγεί. Μέχρι και σήμερα, πάντως, πηγαίνει κάθε μέρα στο λιμάνι και μοιράζει είδη πρώτης ανάγκης. «Πριν από λίγο, για παράδειγμα, τους έδωσα μερικές κουβέρτες και μπουφάν», αναφέρει. «Εδώ στο νησί έχει πιάσει πολύ κρύο. Πώς θα μπορούσα να τους αφήσω έτσι;»

Η κοινωνική προσφορά του κ. Αρβανιτάκη έγινε γρήγορα γνωστή και του απέφερε πολλές, ίσως απρόσμενες, τιμές. Σημαντικές βραβεύσεις, όπως το 2ο Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 2016 (ανάμεσα σε 5 υποψήφιους) που πήρε τελικά στις 15/12, εγκωμιαστικά δημοσιεύματα σε ξένα ΜΜΕ (έφτασε μέχρι τους Humans Of New York κ.ά.), ακόμα και ειδικές εκδηλώσεις προς τιμήν του. Μάλιστα, τον περυσινό Σεπτέμβριο, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αναφέρθηκε προσωπικά σε εκείνον, λέγοντας πως «Ευρώπη δεν είναι να βουλιάζουμε τις βάρκες των προσφύγων. Ευρώπη είναι ο φούρναρης στην Κω που δίνει ψωμί στους πρόσφυγες από το υστέρημά του. Αυτή είναι η Ευρώπη στην οποία θέλω να ζω».

Ο κ. Αρβανιτάκης, πάντως, επισημαίνει ότι τον έχουν βοηθήσει και οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού. «Όταν κάποιος έχει κάτι να προσφέρει – ακόμα και ένα κιβώτιο με μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού – με παίρνει τηλέφωνο για να το παραδώσω σε όσους το χρειάζονται. Όμως, και οι Έλληνες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση πλέον και, κατά συνέπεια, η δυνατότητα να χαρίσουν από το υστέρημά τους έχει περιοριστεί», εξηγεί. Κρατικοί φορείς δεν τον έχουν υποστηρίξει στην προσπάθειά του, δεδομένου ότι αυτή έχει γίνει πλέον γνωστή; «Το κράτος έχει βοηθήσει φτιάχνοντας ένα hot spot στο χωριό Πυργί του νησιού όπου φιλοξενούνται περίπου 1.000 πρόσφυγες και εκεί τους παρέχονται ορισμένα είδη πρώτης ανάγκης. Τους υπόλοιπους, όμως, εξακολουθούμε να τους φροντίζουμε οι ντόπιοι. Κι όσον αφορά την πρωτοβουλία που εγώ και η οικογένειά μου έχουμε αναλάβει για παροχή τροφίμων σε καθημερινή βάση, δεν έχουμε βοηθηθεί καθόλου από κρατικούς φορείς».

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας και τον αφήσω να ετοιμάσει τις βαλίτσες του, ο κ. Αρβανιτάκης τονίζει πως το σπουδαιότερο είναι κάθε πολίτης, παρά τις δυσκολίες, να βοηθάει τον διπλανό του όσο μπορεί. «Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Δεν έχει σημασία. Παράλληλα, πολύ βασικό είναι να κατανοήσουν την αξία της προσφοράς και οι πολύ νέες γενιές».

Έχω κι ένα τελευταίο ερώτημα…

– Αλήθεια, στα 77 σας χρόνια, δεν νιώθετε ποτέ ότι κουράζεστε; Ακόμα και συνομήλικοι των παιδιών ή των εγγονών σας δεν έχουν αυτές τις αντοχές»

– Με ευχαριστεί πολύ να προσφέρω». Αυτό, λοιπόν, κάνω και αυτό θα συνεχίσω να κάνω πάντα.

Πηγή popaganda.gr/