Γιατί αναρωτιέσαι φίλε μου Παναγιώτη ;

Πολλοί συνάνθρωποι αναρωτιούνται πως φθάσαμε σήμερα οι περισσότεροι να έχουμε χάσει τελείως τον προσανατολισμό μας και χαθήκαμε τόσο πολύ στο άγνωστο μονοπάτι της σύντομης ζωής μας.
Αναρωτιούνται σε τούτο τον όμορφο τόπο που ζούμε, πως γίνεται και δεν μπορούν να συναντηθούν οι δρόμοι μας και να παλέψουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας , για να φέρουμε στη σχέση μας το χαμόγελο, την αγάπη, έστω κι αν χρειαστεί να πονέσουμε. .
Χαθήκαμε σ΄ ένα κόσμο δυστυχώς όπου η απληστία, η ανειλικρίνεια και η αποξένωση δημιουργούν τραύματα στις ανθρώπινες σχέσεις, με συνέπεια να χάνεται σιγά -σιγά το νόημα της επικοινωνιακής σχέσης.
Μου έλεγε ο φιλος ο Παναγιώτης , χθες στην απογευματινή βόλτα μου , εδώ στο όμορφο νησί μας: γιατί ρε φίλε οι δρόμοι μας δεν συναντιούνται και δεν αφήνουν καν το περιθώριο να συνεννοηθείς και να εννοήσεις για ποιες αξίες πραγματικά αξίζει να δίνεις ακόμα και τον εαυτό σου; Γιατί έχουμε χαθεί στο άγνωστο εμείς οι άνθρωποι;
Όταν αγαπητέ φίλε μου, πολλοί συνάνθρωποι απλά ζουν και δεν νιώθουν , δεν μπορούν να φτάσουν βαθιά στο μέσα τους , όταν το πρόβλημα τους είναι το πως θα αποκτήσουν πολύ περισσότερα υλικά αγαθά χωρίς να υπολογίζουν τίποτα και κανένα , όταν δεν υπάρχει σκέψη συμπόρευσης και όταν δίπλα μας και δίπλα τους "υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε δίχως μάτια , που κάνουν τον σταυρό τους δίχως χέρια " , άνθρωποι όμως με θέληση για ζωή , με πολύ σεβασμό και προπαντός με πολύ αγάπη , τότε γιατί αναρωτιέσαι φίλε μου;
Ζωή , αγαπητοί συνταξιδιώτες ζωής , ζωή με πόνο και αγάπη , αλλά ζωή!!!!