Έχω την αίσθηση πως οι Έλληνες τον τελευταίο καιρό είναι επιρρεπείς στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες και όχι στις αυτοδιαψευδόμενες.

Πολλοί συμπολίτες μου έχουν πειστεί πως είμαστε μόνοι και ως μόνοι δεν έχουμε πολλές ελπίδες να υψώσουμε σύντομα το ανάστημά μας. Η συνθήκη της αυτοεκπληρούμενης προφητείας οδηγεί στο ερώτημα αν μας απομόνωσαν ή αν απομονωθήκαμε με τις δικές μας συλλογικές βουλές. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια δουλέψαμε σαν δούλοι χωρίς να δούμε κάποιο απτό θετικό αποτέλεσμα. Κουραστήκαμε και όλοι γνωρίζουμε πως οποιαδήποτε μορφή θανάτου είναι μια κάποια λύση. Ένα παυσίπονο διαρκείας. Όλοι οι δημιουργοί, οι επιχειρηματίες, οι έμποροι, οι άνθρωποι όλων των επαγγελμάτων έχουν αδρανήσει μπροστά στην έλευση της προοιωνιζόμενης τελευτής. Δεν καταλαβαίνουν πως με την αδρανοποίηση τους, την απώθηση των προσδοκιών και ονείρων τους στρώνουν το έδαφος για μια παλινωδία προς ό,τι μοιάζει ασφαλέστερο και άρα προς μια συνθηκολόγηση άνευ όρων. Απ’ την άλλη, η σκέψη του Grexit λειτουργεί με άλλους και συνάμα παρόμοιους τρόπους. Είναι ένας κατήφορος και απ’ τη στιγμή που έχει οριστεί ως

τέτοιος , ως κατήφορος δηλαδή, πρέπει να βιωθούν και οι συνέπειες της καθόδου του. Ονομάζουμε τους δανειστές εκβιαστές μέσα σ’ αυτή την κατάσταση και εκείνοι αντί να απαρνηθούν έναν τέτοιο ρόλο, από έπαρση και από μια μύχια , λανθάνουσα τάση μαζοχιστικού αυτοχαρακτηρισμού συμπεριφέρονται όλο και πιο τυραννικά στον πολύπαθο αναμφίλεκτα Έλληνα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο απ’ το να κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε τις ζοφερές προβλέψεις. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός της φαινόμενης πραγματικότητας. Χωρίς πατριωτικές κορώνες οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ένα πλούσιο κράτος με πολλά λαμπρά μυαλά και πολλές δυνατότητες για να αξιοποιηθούν απ’ αυτά. Η λύση είναι πολύ πιο απλή απ’ την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος. Πίστη στην αυταξία μας και συνεχής διάδραση με τις παραγωγικές δυνάμεις όλου του πολιτισμένου κόσμου. Η μοναξιά δεν είναι κατάληξη είναι επιλογή μας. Ας μην κωφεύουμε και ας είμαστε άγρυπνοι στο πως θα μπορέσουμε να δράσουμε θετικά ακόμη και μέσα σε ευρωπαϊκές φενάκες ή σε αντίξοες συνθήκες. Αδιάπτωτη όρεξη για δουλειά, δημιουργία και ζωή. Ενότητα και ανθρωπιστική βοήθεια για όλους όσους τα γεγονότα περιήγαγαν σε ασφυξία. Εδώ είμαστε. Όποιος ξέρεις κάτι παραπάνω, να μας το σφυρίξει κι εμάς…

Κι ενώ αρχικά είχα αποφασίσει πως δεν θέλω να ψηφίσω τη συμφωνία με τους δανειστές, είδα τη χώρα μου να πεθαίνει μέρα με τη μέρα στην πορεία της προς το δημοψήφισμα. Η γοητεία της ρήξης , ακριβώς αυτό, σας σέρνει σε ένα χορό που εγώ δεν θέλω να χορέψω. Είναι χορός θανάτου. Είναι μια ανθρωποκτόνα συλλογική ψύχωση. Με το ΝΑΙ μου δεν θα αλλάξω τη ζωή σας όσο εσείς θα καταστρέψετε τη δική μου. Με το ΟΧΙ σας θα χαθούμε όλοι. Γιατί δεν υπάρχει Ελλάδα μετά το ΌΧΙ. Και για να είμαι ειλικρινής δεν υπάρχει Ελλάδα από τότε που αποφασίστηκε βλακωδώς το δημοψήφισμα. Κυκλοφορείτε στους δρόμους καθόλου;;; Όλοι εδώ μέσα αντιδράτε υπακούοντας ακριβώς στις προσταγές αυτών των νέων γοητειών. Η γοητεία του αντί-, αρκεί να είστε κόντρα. Η Ευρώπη δεν είναι εκβιαστές. Η Ευρώπη είναι ένας στίβος. Αλλά τι άλλο είναι η ζωή και η ανθρώπινη ιστορία πέρα από μια διαρκή πάλη; Εσείς έχετε αναγάγει το ΟΧΙ σε σφραγίδα της απαρχής της Βασιλείας των ουρανών. Κάψτε τα όλα.

Πέρασε ακόμη μια μέρα απ’ το τέλος και της προηγούμενη παραγράφου. Κάποιες επιχειρήσεις είναι κλειστές γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα για να λειτουργήσουν. Παρατήρησα κάτι στα προφίλ διαφόρων φίλων στο Facebook. Δεν είναι τυχαίο ότι το "όχι" προσεγγίζεται με ποίηση, συνθήματα και φανφάρες και το "ναι" με επιχειρήματα. Είμαστε ενήλικες. Η ηλικία των τραγουδιών και της αίσθησης της παντοδυναμίας μιας ύπαρξης είναι η παιδική. Ο κόσμος είναι σκληρός, ας μην τον κάνουμε πιο σκληρό τρέφοντας ψευδαισθήσεις. Το φαντασιακό των Ελλήνων θολώνει τα νερά. Λογική και μόνο λογική. ΝΑΙ στη συμφωνία πριν είναι αργά για όλους. Και το εννοώ. Μπορούμε να δουλέψουμε σκληρά και να δείξουμε ο καθένας από το πόστο του πόσο τιμάμε την πατρίδα μας.

ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ
Ο φωτογράφος Γιάννης Παπαποστόλου με πήρε τηλέφωνο. Θα κυκλοφορήσουν απ’ τις εκδόσεις Οδός Πανός , φέτος τον Οκτώβρη, «τα Ημερολόγια μου». Μαζί με τον εκδότη μου Γιώργο Χρονά αποφασίσαμε το εξώφυλλο να τυπωθεί με μια φωτογραφία μου. Ο Γιάννης θα με φωτογραφίσει την ώρα που παραδομένος στην αναπόληση των εντός και εκτός εμπειριών μου θα απλώνω την μελάνη μου πάνω σ’ ένα από τα τετράδια που χρησιμοποιώ. Τα χρησιμοποιώ όταν αποζητώ το ταξίδι στις ημιαυτόματες καταγραφές των ερμηνειών μου για τη ζωή μου. Ζωή μου και ζωή σας. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με κάτι που αφορά μόνο εμένα. Ακόμη και στις πιο αυτοβιογραφικές μου σελίδες αλαργεύω σε τόπους της ψυχής κοινούς σε όλες τις ψυχές. Σημειώνω βιώματά μου και τα αναλύω γιατί ο συγχρωτισμός μου μ’ Εσάς με δίδαξε να τα φωτίζω. Αυτό το ημερολόγιο είναι το ημερολόγιο της σχέσης του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του. Δεν είναι το ημερολόγιο μου. Έβαλα τον αναγνώστη στο κέντρο του γιατί πάντα τους ανθρώπους αναζητώ. Εκεί είναι η αγάπη μου και η αγάπη στο πρόσωπο μου έρχεται από κείθε. Θα ήθελα πολύ να είχα έτοιμη τη φωτογραφία να σας την δείξω και να σας δείξω το πρόσωπο μου. Οι διαδικασίες της φωτογράφισης έχουν δρομολογηθεί και απλά περιμένω να βρω χρόνο να συναντηθώ με τον Γιάννη.

Πηγή: toportal.gr