Θυμόμαστε όλοι τον Δεκέμβριο του 2017 όταν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήρθε στην Αθήνα και προκάλεσε όλη την Ελλάδα μιλώντας για «εκκρεμότητες και θέματα που δεν κατανοούνται σωστά στη Συνθήκη της Λωζάννης»; Είχε έρθει μετά από επίσημη ελληνική πρόσκληση σε μία καταστροφική ιδέα του πρώην υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά και τη σύμφωνη γνώμη του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Λίγους μήνες αργότερα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ντρόπιασε για ακόμα μία φορά την Ελλάδα και τον λαό της με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών με τα Σκόπια. Όλα αυτά είχαν «βαφτιστεί» ενεργητική εξωτερική πολιτική και τα αποτελέσματα τα είδαμε.
Τρία χρόνια μετά είδαμε επίσης όλοι πώς γίνεται η εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με αρμόδιο υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Δένδια. Ο υπουργός δρα σε απόλυτη συνεννόηση με το Μέγαρο Μαξίμου και δεν παίρνει πρωτοβουλίες, σαν κι αυτές που είδαμε από το 2015 μέχρι τον Ιούλιο του 2019. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδαμε στις τηλεοράσεις μας το απόγευμα της Πέμπτης. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών στην Άγκυρα, μίλησε ανοιχτά και με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο για τις τουρκικές προκλήσεις και για το ελληνικό δίκαιο. Και δεν πιστεύω ότι υπήρξε Έλληνας που δεν ένιωσε περηφάνια βλέποντας τον Νίκο Δένδια να υπερασπίζεται τα δικαιώματα της Ελλάδας στην τουρκική πρωτεύουσα, κάνοντας τον Τούρκο ομόλογό του να νιώθει άβολα μέσα στο κοστούμι του και να μην τον χωράει το υπουργείο που διοικεί.
Ο Νίκος Δένδιας ανέπτυξε με ολοκληρωμένο τρόπο τις ελληνικές θέσεις, επικαλούμενος τόσο το Διεθνές Δίκαιο, όσο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, κάνοντας λόγο για την τουρκική προκλητικότητα με τις υπερπτήσεις και τις παραβιάσεις πάνω από ελληνικό έδαφος αλλά και το παράνομο casus belli για την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο Πέλαγος. Απολύτως ξεκάθαρος ήταν και στο ζήτημα της στρατικοποίησης κάποιων νησιών του Αιγαίου, εξηγώντας ότι αυτό συμβαίνει όχι επειδή η Ελλάδα το θέλει, αλλά επειδή η χώρα μας απειλείται από την Τουρκία. Επικαλούμενος τις διεθνείς συμβάσεις, ο Νίκος Δένδιας τόνισε πως «η Τουρκία συνεχίζει να μην αποδέχεται τη Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία όχι μόνον αντικατοπτρίζει εθιμικό δίκαιο, αλλά έχει επικυρωθεί και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, άρα είναι τμήμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου». Ο Έλληνας υπουργός δεν δίστασε να μιλήσει για όσα έγιναν στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020 για όσα γίνονται με τις μεταναστευτικές ροές στο Αιγαίο αλλά και για τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Ο Νίκος Δένδιας μέσα σε λίγα λεπτά έδειξε πώς εφαρμόζεται η εξωτερική πολιτική με πατριωτισμό και γνώμονα το συμφέρον της χώρας και την περηφάνια των Ελλήνων, όχι τον καιροσκοπισμό και τους πολιτικούς υπολογισμούς.

Ιωάννης Κ.Παππάς
Βουλευτής Δωδεκανήσου ΝΔ

«Ενας κοινός στρατός της Ε.Ε. θα έδειχνε στον κόσμο ότι δεν πρόκειται ποτέ πια να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε.».

«Ένας τέτοιος στρατός θα μας βοηθούσε, επίσης, να διαμορφώσουμε κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην Ευρώπη να αναλάβει ευθύνες στον κόσμο». «Ένας κοινός ευρωπαϊκός στρατός θα έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τη Ρωσία ότι είμαστε πολύ σοβαροί όσον αφορά την προάσπιση των ευρωπαϊκών μας αξιών (...) και θα δρούσε αξιόπιστα σε απειλές προς την ειρήνη σε μια χώρα-μέλος ή σε μια γειτονική χώρα».

Με αυτά τα τρία βασικά επιχειρήματα, όπως τα διατύπωσε στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη γερμανική εφημερίδα Die Welt, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ επανέφερε στο τραπέζι μια πρόταση, η οποία είναι ουσιαστικά παλαιότερη ακόμη και από την... Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ιδρύθηκε το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης), όμως ποτέ δεν κατόρθωσε να ευοδωθεί.

Η αιτία είναι απλή: Κάποιες χώρες-μέλη αντιτάχθηκαν σθεναρά στην υλοποίησή της -άλλες φορές η Γαλλία και άλλες η Βρετανία- ενώ και οι Ηνωμένες Πολιτείες φρόντισαν να... αποθαρρύνουν όσους την προωθούσαν, διαμηνύοντας ότι το ΝΑΤΟ είναι υπερ-αρκετό προκειμένου να διασφαλίσει την «άμυνα» της Ευρώπης απέναντι στους έξωθεν κινδύνους.

«Κίνδυνοι»
Πρόκειται για «κινδύνους» οι οποίοι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ταυτίζονταν με την ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ μετά την Πτώση του Τείχους έχουν πάρει διαδοχικά τη μορφή του Μιλόσεβιτς, του Καντάφι, αλλά και των τζιχαντιστών. Εσχάτως δε, έχει επανέλθει στο προσκήνιο η Ρωσία του Πούτιν, η οποία έχει αποδείξει ότι σε στρατιωτικό επίπεδο, μπορεί να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει στις γειτονικές της χώρες. Σημαίνουν, άραγε, όλα αυτά ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν υπονοεί πως, έστω και στο απώτερο μέλλον, θα τολμούσε κάποιος ηγέτης ή θεσμός της Ε.Ε. να στείλει τον «κοινό ευρωπαϊκό στρατό» να πολεμήσει -για παράδειγμα- στο πλευρό των ουκρανικών κυβερνητικών δυνάμεων και κατά των αυτονομιστών και των Ρώσων υποστηρικτών τους; Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι, ασφαλώς, εξαιρετικά παρακινδυνευμένο και μάλλον κινείται στη σφαίρα της φαντασίας.

Παρ' όλα αυτά, αξίζει να σημειώσουμε ότι η πρόταση Γιούνκερ χαιρετίστηκε κυρίως από τους Γερμανούς -από στελέχη τόσο του CDU όσο και του SPD- ενώ το Λονδίνο, για μια ακόμη φορά, έσπευσε να διαμηνύσει ότι «η θέση της Βρετανας είναι ξεκάθαρη, η άμυνα είναι μια εθνική υπόθεση και δεν αφορά την Ε.Ε.».

[Μια παλιά ιστορία...]
• 1952: Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, απορρίπτεται όμως στη γαλλική Βουλή.
• 1954: Ιδρύεται η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (WEU).
• 1996: Απόφαση για μετεξέλιξη της WEU σε Ευρωπαϊκή Ταυτότητα Ασφαλείας και Άμυνας (ESDI) εντός του ΝΑΤΟ.
• 1999: Το προηγούμενο «μόρφωμα» εντάσσεται οργανικά στην Ε.Ε., διατηρώντας στενούς δεσμούς με το ΝΑΤΟ.
• 2003: Ψηφίζεται η Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφαλείας και ορίζεται ύπατος αρμοστής ο Χαβιέρ Σολάνα -η εισβολή ΗΠΑ-Βρετανίας στο Ιράκ, όμως, διχάζει την Ε.Ε. και δεν επιτρέπει αυταπάτες.
• 2004: Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Αμυντική Υπηρεσία (EDA).
• 2009: Στη Συνθήκη της Λισαβόνας περιλαμβάνεται η Κοινή Πολιτική Ασφαλείας και Άμυνας (CSDP).