Πλάνο για… διαγραφή του ΣΥΡΙΖΑ και για ιδρυτικό συνέδριο νέου κόμματος τύπου «Επινέ», επεξεργάζεται ο Αλέξης Τσίπρας.
Σε ιδρυτικό συνέδριο νέου κόμματος τύπου «Επινέ» τον Ιούνιο ή τον Οκτώβριο -ανάλογα με το πότε θα γίνουν οι εθνικές εκλογές- σκέπτεται να προχωρήσει ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρώντας να καταστήσει τον εαυτό του επικεφαλής της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας, μαζεύοντας τα κομμάτια της πριν παρακμάσει εντελώς το κόμμα του.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που – σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες- προετοιμάζεται σε στενό κύκλο εδώ και μήνες, αλλά δεν έχει φτάσει στα Οργανα, καθώς είναι βέβαιο ότι αν προχωρήσει θα φέρει το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και θα συγκεντρώσει ισχυρότερες και πιο οργανωμένες αντιδράσεις από τις μεμονωμένες μεταγραφές στελεχών από το πρώην ΠΑΣΟΚ ή την Κεντροαριστερά εντός κόμματος και ακόμα περισσότερες εκτός.

Στόχος του κ. Τσίπρα –γι’ αυτό και επικοινωνιακά θα επιχειρήσει να το εμφανίσει ως το «ελληνικό Επινέ»- είναι να εκτονώσει με τη δημιουργία ενός νέου κόμματος την επικείμενη εκλογική ήττα, με τις λιγότερες συνέπειες για τον ίδιο και παράλληλα να δημιουργήσει την αίσθηση ενός νέου ξεκινήματος χωρίς τα «παλαιά υλικά». Με τον ίδιο στο επίκεντρο, όπως έκανε ο Φρανσουά Μιτεράν στη Γαλλία το 1971, μετά την ήττα του το 1968, με το περίφημο «συνέδριο του Επινέ» να θεωρείται η αρχή της νικηφόρας πορείας των Γάλλων Σοσιαλιστών.

Το «συνέδριο του Επινέ» ήταν το τρίτο συνέδριο του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και αποτελεί σημείο αναφοράς για τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, ενώ ουκ ολίγοι ηγέτες στο παρελθόν επιχείρησαν να το αντιγράψουν ως πολιτική πρωτοβουλία, ανεπιτυχώς.

Το εγχείρημα
Ομοιότητες ωστόσο, υπάρχουν. Οπως και στη Γαλλία τη δεκαετία του ’60, έτσι και στην Ελλάδα η Σοσιαλδημοκρατία είναι κατακερματισμένη και προέρχεται από συνεχείς εκλογικές ήττες, όπου κατεγράφη η παρακμή της και το χάσμα με το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που τη στήριζε.

Το 1968, στις βουλευτικές εκλογές, ο Φρανσουά Μιτεράν ηγήθηκε ενός πολιτικού συνασπισμού με το όνομα «Ομοσπονδία της Δημοκρατικής και Σοσιαλιστικής Αριστεράς» (FGDS) που αποτελείτο από το Γαλλικό Τμήμα της Εργατικής Διεθνούς (SFIO), το κεντρώο Ριζοσπαστικό Κόμμα και άλλους μικρότερους φορείς, όπως το Συνέδριο των Δημοκρατικών Θεσμών (CIR), το κόμμα του ίδιου του Μιτεράν.

Το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό καθώς ο συνασπισμός έλαβε 16,5%, κάτω και από το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ οι προβλέψεις για τις προεδρικές εκλογές της επόμενης χρονιάς ήταν απογοητευτικές, κάτι που και επιβεβαιώθηκε.

Νέα πρωτοβουλία
Αυτό ήταν το έναυσμα ώστε ο έμπειρος, αντιδεξιός και αντιγκολικός Φρανσουά Μιτεράν να τεθεί επικεφαλής μίας νέας πολιτικής πρωτοβουλίας, που περιελάμβανε, μέσω του «συνεδρίου του Επινέ» (11-13 Ιουνίου 1971), την επανίδρυση του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, διαλύοντας ό,τι υπήρχε ως φορέας ή κίνηση στον πολιτικό χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας ως εκείνη τη στιγμή και εντάσσοντάς το στο νέο φορέα.

Ο Μιτεράν υποστήριζε την προγραμματική σύγκλιση με το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, στο δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» απαντούσε «ειρηνική επανάσταση», ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι αν και οι υποστηρικτές του δεν αποτελούσαν πλειοψηφία στο νέο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο ίδιος κατείχε από την αρχή το ρόλο του ηγέτη του εγχειρήματος. Το νέο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε αναγνωρισμένες πέντε τάσεις. Η πιο ισχυρή ήταν αυτή των Σαβαρί και Μολέ, μετά ερχόταν η «δεξιά τάση» των Μορουά και Ντεφέρ, μετά η τάση του Μιτεράν, του Ποπερέν και η CERES.

Στο «συνέδριο του Επινέ», ο Φρανσουά Μιτεράν αναδείχτηκε πρώτος γραμματέας του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, λίγα χρόνια μετά έφτασε και στη νίκη στις προεδρικές εκλογές και από τότε ο όρος «Επινέ» έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί, τις περισσότερες δε κακοποιηθεί, τόσο εντός της γαλλικής όσο και ευρύτερα της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.

Στο μεσοδιάστημα, κινήσεις διασπάστηκαν, κόμματα και πολιτικά πρόσωπα εξαφανίστηκαν ή αγνοήθηκαν στη συνέχεια από τη γαλλική κοινή γνώμη καθώς οι διεργασίες «δούλεψαν» με τέτοιο τρόπο ώστε να λάμψει το αστέρι του Φρανσουά Μιτεράν. Που επικράτησε στο «συνέδριο του Επινέ» στηριζόμενος στις ψήφους της δεξιάς τάσης, αλλά «κήρυττε» συνεχώς την ανάγκη προγραμματικής σύγκλισης με το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν είναι λίγοι ωστόσο εντός του Μαξίμου και του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν για τον κ. Τσίπρα έναν τέτοιο ρόλο.

Δύσκολο έργο
Η ίδρυση νέου κόμματος από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ένα σχέδιο επί χάρτου, δεν αποτελεί όμως και εύκολη υπόθεση.

Επιβεβαιώνει όμως ότι ο πρωθυπουργός και το στενό του επιτελείο γνωρίζουν την εκλογική ήττα που έρχεται και εργάζονται από τώρα ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις της στο προφίλ του Αλέξη Τσίπρα, έτσι ώστε ο ίδιος να συνεχίσει στην πολιτική ζωή της χώρας ως ηγέτης του Κέντρου με αριστερές καταβολές, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, εφόσον το σχέδιο προχωρήσει και δεν «κολλήσει» το επόμενο διάστημα, είναι βέβαιο ότι θα συναντήσει πολλές αντιδράσεις, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με επίκεντρο την προσπάθεια του κ. Τσίπρα να διασώσει τον εαυτό του, την ώρα που θα καταποντίζεται εκλογικά και πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ισως πάντως και να γνώριζε κάτι ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος όταν σημείωσε ότι η Ευρώπη έχει ανάγκη τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο αν παραμείνει αριστερά.

Από την έντυπη έκδοση