Είναι που είναι τα πράγματα στραβά φέτος στον τόπο μας, να! τώρα ήρθε τώρα και το Βrexit! Κάθε νέα κατάσταση έχει τα προβλήματα της. Σημασία έχει το σχέδιο και ο πολιτικός προγραμματισμός των αλλαγών. Ακολούθου οι συγκρίσεις και τα συμπεράσματα. 

1. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός μετά το αποτέλεσμα δήλωσε απευθυνόμενος πρώτα στην χώρα του: «Ψηφίσαμε να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και αυτή η επιθυμία του λαού πρέπει να γίνει σεβαστή». Μετά απευθύνθηκε στο διεθνές κεφάλαιο «Θα ήθελα να διαβεβαιώσω τις αγορές και τους επενδυτές σε όλο τον κόσμο ότι η οικονομία της Βρετανίας είναι θεμελιωδώς ισχυρή» και τέλος στρεφόμενος στην εργατική τάξη, είπε: «τους Ευρωπαίους μετανάστες εδώ και τις επιχειρήσεις δεν θα υπάρξει καμία άμεση αλλαγή», ωστόσο σημείωσε ότι πλέον έχουν μπροστά τους μία διαπραγμάτευση. Συνεπώς τίποτα βεβιασμένο και πρόχειρο.

2. Πολύ πριν το δημοψήφισμα σε άρθρο του ο καθηγητής κ. Χ. Τσαρδανίδης, έγραφε ότι τα περισσότερα που θα γίνουν σε περίπτωση Βrexit, περιγράφονται στην συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Βρετανία. Έγραφε: « τώρα για τους Έλληνες εργαζομένους στη Βρετανία τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι συνθήκες είναι λιγότερο ευνοϊκές για τους νέους μετανάστες από την Ε.Ε. Δεν δικαιούνται το 3μηνο επίδομα ανεργίας έως ότου βρουν δουλειά, ενώ αν δεν βρουν δουλειά εντός 6μήνου πρέπει να φύγουν. Το πιθανότερο είναι ότι θα καταστεί υποχρεωτική η βίζα ή μία ειδική άδεια παραμονής ενω θα χαθεί η πρόσβαση στις παροχές του κοινωνικού κράτους και τα επιδόματα -όπως ορίζεται από κοινοτική οδηγία για όλους του Ευρωπαίους πολίτες». Συνεπώς κλιμάκωση αιτουμένων της 20-2-15 προς το δημοψήφισμα.

3. Για τις επιπτώσεις στον τοπικό τουρισμό λέγονται υπερβολές, όπως συνήθως. Το Βrexit ήταν πιθανό ενδεχόμενο, δεν είναι έκπληξη και τα σημαντικότερα προβλήματα του είχαν αντιμετωπιστεί στην συμφωνία Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. Η Βρετανία είχε δικαίωμα εξαίρεσης: από τη μελλοντική ένταξη στο ευρώ και στη Σένγκεν, από τους τομείς της ασφάλειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, από την αστυνομική και δικαστική συνεργασία, από την εφαρμογή του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., από την τραπεζική ένωση και οποιαδήποτε ενιαία εποπτεία του τραπεζικού τομέα, από τις υποχρεώσεις συμβολής σε κρατικές ή τραπεζικές διασώσεις, από οποιοδήποτε επιπλέον βήμα πολιτικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε., από τους κοινούς κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων από χώρα σε χώρα της Ε.Ε. και από τις υποχρεώσεις ισότιμης πρόσβασής τους στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας από σειρά κοινών ρυθμιστικών νομοθεσιών που βαίνουν προς κατάργηση λόγω «μη συμβολής τους στην ανταγωνιστικότητα», από την κοινή μεταναστευτική πολιτική, από την αρχή της επικουρικότητας στη νομοθέτηση κοινών πολιτικών, για την ενεργοποίηση της οποίας απαιτείται μια νέα ειδική πλειοψηφία εθνικών κοινοβουλίων… Στην συμφωνία Βρετανίας-Ε.Ε. (http://www.consilium.europa.eu) το μεγαλύτερο μέρος από τα προτάγματα της «εξόδου» είχαν υιοθετηθεί, αλλά η Βρετανική κοινωνία ψήφισε μεγαλύτερο βαθμό εθνικού προστατευτισμού έναντι της παγκοσμιοποιημενης οικονομίας και πολιτικής. Συνεπώς όχι μόνο κλιμάκωση αλλά και προγραμματισμός.

4. Με την επικράτηση του Brexit, πέραν μιας βραχυπρόθεσμης παγκόσμιας αναστάτωσης, αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια αναδιαπραγμάτευση της εταιρικής σχέσης Βρετανίας – Ε.Ε. σε ακόμη πιο χαλαρή βάση. Πράγμα που κάθε άλλο παρά απεχθές είναι στη γερμανική ηγεσία και στον αυθεντικό της εκφραστή Β. Σόιμπλε, οραματιστή μιας αλά καρτ και διαφορετικών ταχυτήτων ευρωπαϊκής ενοποίησης και ολοκλήρωσης, με ευαισθησίες για τη γερμανική κυριαρχία πολύ συγγενικές προς αυτές του Κάμερον ή του Τζόνσον για τη βρετανική κυριαρχία. Συνεπώς και η Ε.Ε. είχε και έχει πρόγραμμα και στρατηγική.

5. Το ερώτημα που θέτει το Βrexit στην εθνική και στις τοπική κοινωνία μας είναι: εμείς πως πορευόμαστε μέσα στην Ε.Ε. Φθάνοντας στη έξοδο η Μ. Βρετανία (πολιτική ηγεσία και κοινωνία) είχαν εναλλακτική την συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 2015. Την ίδια μέρα, στην ίδια σύνοδο κορυφής, η Ελλάδα δεν κατέθεσε και δεν πήρε εναλλακτική λύση για το δικό της πρόβλημα του χρέους. Υπέγραψε την υποχώρηση της αναγνωρίζοντας το χρέος και δεσμευόμενη ότι δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες, ενω μπήκε σε μια ατέρμονη ‘’διαπραγμάτευση’’ και στο τέλος η ‘’ριζοσπαστική’’ πολιτική μας ηγεσία κατέφυγε στο βεβιασμένο δημοψήφισμα, που η ίδια ακύρωσε 2 μέρες μετά, με την πλήρη υποταγή της. Και ο Γολγοθάς μας συνεχίζεται. Τον τελευταίο λόγο, όπως στην Μ. Βρετανία, τον έχει ο Ελληνικός Λαός.

Ν. Μυλωνάς