Όλοι μας έχουμεστραμμένη την προσοχή μας στην διαπραγμάτευση κυβέρνησης-δανειστών.

Μερικοίθέλουν να κλείσειοπωσδήποτε και όπως-όπως γιατί η καθυστέρηση είναι σε βάρος μας. Άλλοιπιστεύουν ότι αξίζει τις όποιεςαπώλειες η συνέχιση και η ολοκλήρωση στην ώρα της. Άλλοιπιστεύουν πως οι συσχετισμοίδύναμης είναι καταθλιπτικοί και επομένως το όποιοαποτέλεσμα θα είναι πικρό. Ο προβληματισμός υπάρχει και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και εκφράστηκε στην σύνοδο της κεντρικής του επιτροπής την Κυριακή. Σε μας φθανουν πληροφορίεςδημοσιογραφικές που έχουνκάποιαεμπορικότητα. Καλές απόψειςκάπου …χάνονται.
Διαβάσαμε σε ιστοσελίδα και μεταφέρουμεβασικάσημεία της μικρήςκατάθεσης του κ.Λουκά Αξελού που είπε:
‘’’Αν υπάρχει κάτι που όλοι μας έχουμε βιώσει, είναι ότι η ζωή επιβεβαιώνει ότι όλες οι σοβαρές και ρεαλιστικές προσπάθειες για επίλυση σύνθετων προβλημάτων, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του ποικίλου χαρακτήρα συμβιβασμών. Είναι, λοιπόν, οι συμβιβασμοί έξω από τη λογική της Αριστεράς; Απαντώ ευθέως όχι υπό τον όρο ότι υπηρετούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των φτωχών και μικρομεσαίων στρωμάτων. Επομένως, η λογική των συμβιβασμών έχει αξία και μπορεί να είναι και αναγκαίος όρος αν δεν είναι στρατηγικά καταστροφική.

Όλοι μας, πλέον, συνειδητοποιήσαμε την πραγματικότητα ότι μια σειρά από τις προεκλογικές μας επαγγελίες, δεν είχαν επαρκώς αξιολογηθεί και ότι, επομένως, ήταν και είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Όλοι μας, όμως, είχαμε συμφωνήσει ότι υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που είτε έχουν ρητά ειπωθεί, είτε όχι, δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω.
Είναι, λοιπόν, σαφές ότι το ζήτημα τίθεται συγκεκριμένα στο διαχωρισμό των υποχωρήσεων και διαβεβαιώνω ότι ελάχιστα θα με ενδιέφερε αν είχαμε να κάνουμε μόνο με την εγκατάλειψη «μερικών ιδεοληψιών μας». Στην περίπτωσή μας, όμως, το διακύβευμα είναι τεράστιο, γιατί μιλάμε για τον σκληρό πυρήνα μιας βιώσιμης λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Μιλάμε, δηλαδή, για το γεγονός ότι η προτεινόμενη από τους δανειστές λύση όχι μόνο δεν αφήνει περιθώριο σε έναν έντιμο, οδυνηρό/ετεροβαρή συμβιβασμό, αλλά οδηγεί στην πλήρη υποταγή και απαξίωση. Υποταγή που δεν διασφαλίζει μια βιώσιμη διέξοδο από το δράμα.

Δεν υπερασπίζομαι ορθοδοξίες ή ιδεοληψίες, δεν θέτω καν αριστερά αιτήματα που αποτέλεσαν τα οράματά μου μιας ολόκληρης ζωής. Μιλώ με όρους κοινωνικής σωτηρίας.Ως μέλος του κόμματος που σέβεται τις διαδικασίες και τις έχει υπηρετήσει πιστά, θέλω να διατυπώσω με κάθε ειλικρίνεια το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του κόμματος έχει μείνει έξω από τη χάραξη της ασκούμενης πολιτικής και τη διαχείρισή της. Αλλά μαζί με αυτό έχει μείνει έξω και η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών που μας ψήφισαν. ……

Τον Φεβρουάριο του 2013 σε μια δημόσια εκδήλωση με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Αντόνιο Γκράμσι ο πρόεδρος του κόμματος, Αλέξης Τσίπρας, διατύπωσε τα εξής: «Ο Γκράμσι μας μαθαίνει ότι ο αντίπαλος δεν υπερέχει μόνο επειδή ελέγχει τα μέσα παραγωγής, αλλά επειδή ελέγχει τα μυαλά και τις συνειδήσεις των καταπιεσμένων, επειδή μπορεί να χειραγωγεί προς το δικό του συμφέρον τον φόβο, την ανασφάλεια ή ακόμα και την απάθειά τους. Για να νικήσεις και να αποσπάσεις αυτόν τον κόσμο, δεν αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει να έχεις την ηγεμονία. Ή, με άλλα λόγια, η εμπιστοσύνη των καταπιεσμένων προς εμάς δεν είναι δεδομένη. Αν θέλουμε να νικήσουμε, οφείλουμε να την κερδίσουμε. Ο Γκράμσι μας διδάσκει ότι το να κρυβόμαστε από τα δύσκολα δεν μας βοηθάει».

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω, αλλά θέλω επιπρόσθετα να τονίσω ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει, δεν μιλάμε με όρους που αποτελούν το ιδεολογικοπολιτικό μας πρόταγμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πολιτικές ανεπάρκειες που μας έχουν σοβαρά φθείρει και που μόνο χάρη στην απόλυτη ανυποληψία των αντιπάλων μας, ο λαός μας κρατάει ακόμα την πόρτα ανοιχτή. Βρισκόμαστε, κυριολεκτικά, στο παρά πέντε και νομίζω ότι όχι μόνο για εμάς, αλλά και την Αριστερά και τις λαϊκές τάξεις, το πλέον οδυνηρό θα είναι η κυβέρνηση αυτή να μην είναι η πρώτη πράξη μιας νέας εποχής, αλλά η τελευταία ενός δράματος’’.
Η διαπραγμάτευσητελειώνει και μείς ‘’…μοιραίοι και άβουλοι αντάμα περιμένουμε ίσως κάποιο θάμα..’’ γνωρίζοντας ότι θαύματα στην ΕυρωπαικήΕνωση … δεν γίνονται.

Νίκος Μυλωνάς