«Η Ελλάδα βιώνει μια τραγωδία που έχει ρημάξει ζωές» αναφέρεται σε άρθρο στην εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς, καταγράφοντας θέσεις για «μια συμφωνία που η Ευρώπη δεν μπορεί να αρνηθεί».

Στο άρθρο, το οποίο υπογράφει η ακαδημαϊκός και συνεργάτιδα του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς Τέρα Λοουσον Ρέμερ (Terra Lawson-Remer) τονίζεται ότι «το ελληνικό αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που έλαβε μια ισχυρή εντολή διακυβέρνησης, ξεχωρίζει για την πύρινη ρητορική του αρχηγού του, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος υποσχέθηκε να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους των πακέτων διάσωσης για το ελληνικό χρέος κατά τα έτη 2010 – 2012. Οι συμφωνίες αυτές με τους πιστωτές έσωσαν την Ελλάδα από τη χρεοκοπία και την ελεύθερη πτώση στη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά άφησαν τη χώρα να συνθλιβεί κάτω από τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις και τη δέσμευσαν προς την κατεύθυνση των περικοπών των δημοσίων δαπανών».

Σύμφωνα με την αρθρογράφο, «τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η διάσωση μέσω λιτότητας υπήρξε τρομερή για την Ελλάδα: συρρίκνωσε το ΑΕΠ σε ποσοστό περίπου 20%, παγιδεύοντας περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού στην ανεργία και ωθώντας το εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σε 175% (από τα προ κρίσης επίπεδα του 109%)».

Στη συνέχεια, διατυπώνεται η άποψη ότι «ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας φαίνεται πως βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με την ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ, που αποτελούν την τρόικα, όπως κοινώς ονομάζεται, καθώς κατέχουν το 80% του ελληνικού χρέους. Εάν ο κ. Τσίπρας και η τρόικα δεν καταλήξουν σε συμφωνία, η Ελλάδα ενδέχεται να χρεοκοπήσει ή να χάσει την πρόσβαση στη ρευστότητα των τραπεζών που διευκολύνει την οικονομία της. Αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να οδηγήσει σε ταχεία έξοδο από την ευρωζώνη και να προκαλέσει ακόμα χειρότερα δεινά στους Έλληνες πολίτες, για να μην αναφέρουμε και τον κίνδυνο εξάπλωσης σε ολόκληρη την ΕΕ, ιδιαίτερα δε, στις υπερχρεωμένες Ιταλία και Ισπανία».

Όπως υπογραμμίζεται, «υπάρχει μια εναλλακτική λύση – ένας τρόπος για τον Μάριο Ντράγκι, που είναι ο επικεφαλής της ΕΚΤ και για την Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής του ΔΝΤ, να σώσουν την ελληνική οικονομία από τη δίνη στην οποία βρίσκεται, με το να σταθεροποιήσουν την ευρωζώνη και να θέσουν τα θεμέλια για την ανάπτυξη σε ολόκληρη την περιοχή. Η ΕΚΤ και το ΔΝΤ θα πρέπει να ανταλλάξουν το ελληνικό χρέος που κατέχουν, ύψους 52 δισ. ευρώ, με άτοκα ομόλογα που θα αποπληρωθούν όταν η ελληνική οικονομία θα κινείται εντός τροχιάς. Αυτά τα αποκαλούμενα ομόλογα μηδενικού τοκομεριδίου θα έχουν την ίδια ονομαστική αξία, όπως το τρέχον ελληνικό χρέος, αλλά δεν θα επιβάλουν τις πληρωμές των τόκων στην Ελλάδα που αγωνίζεται να ανακάμψει.

Πιο σημαντικό, οι υποχρεώσεις αποπληρωμής του χρέους δεν θα πρέπει να αρχίσουν μέχρι η οικονομία της Ελλάδας να δείξει σημάδια ζωής. Λογικοί στόχοι θα ήταν η επιστροφή στην υγιή ανάπτυξη, το ποσοστό ανεργίας να μειωθεί κάτω από το 12%, καθώς και η μείωση του χρέους προς το ΑΕΠ, που έχει συνθλιβεί με μια αναλογία σε ένα βιώσιμο 40% (το οποίο είναι πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα)».

Η αρθρογράφος σημειώνει ότι «η ΕΚΤ θα πρέπει επίσης να αγοράσει το χρέος που κατέχει σήμερα η Γαλλία, η Γερμανία και άλλοι μεγάλοι πιστωτές της ΕΕ ώστε η Ελλάδα να έχει την ίδια αντιμετώπιση σε όλους τους τομείς. Μια συμφωνία ανταλλαγής χρέους θα συμβάδιζε με το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, η οποία σχεδιάζει να αγοράσει ομόλογα σε όλη την Ευρώπη, να βάλει περισσότερα χρήματα στην κυκλοφορία και να ωθήσει σε ένα άλμα την στάσιμη οικονομία.

Η τρόικα πρέπει επίσης να προσαρμοστεί αναφορικά με τους φορολογικούς όρους του ελληνικού προγράμματος διάσωσης. Ορισμένοι από τους όρους του δανείου που επιβάλλονται, όπως οι σημαντικές βελτιώσεις στην είσπραξη των φορολογικών εσόδων, ώστε να καλυφθούν τα κενά και να καταπολεμηθεί η διαφθορά, αποτελούν ένα σκληρό φάρμακο, αλλά καλό για την Ελλάδα μακροπρόθεσμα. Ενώ οι πιστωτές θα πρέπει να εμμένουν στις θέσεις τους σε αυτό το είδος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η προσέγγιση τύπου slash-and-burn θα πρέπει να σταματήσει».

Στο άρθρο επισημαίνεται επίσης, μεταξύ άλλων, ότι «η Ελλάδα βιώνει τώρα μια τραγωδία που έχει ρημάξει ζωές, με την ανεργία, τη φτώχεια και την πείνα να είναι σε χειρότερο επίπεδο που έχει υπάρξει από τη δεκαετία του 1930. Κλειδί για την οικονομική ανάπτυξη είναι οι επενδύσεις, ιδιαίτερα οι επενδύσεις στην Υγεία και την Παιδεία. Τα μέτρα λιτότητας που κόβουν τα βασικά δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας, όχι μόνο προκαλούν εκτεταμένες στερήσεις, αλλά μπορεί επίσης να καταστρέψουν κάθε ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη.

Ένας άλλος ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής ανάπτυξης είναι η καταναλωτική ζήτηση: Όταν οι μισθοί μειώνονται κατακόρυφα και ανεβαίνει στα ύψη η ανεργία, η οικονομία εισέρχεται σε ένα σπιράλ θανάτου της συρρίκνωσης της ζήτησης. Όπως και η Γερμανία, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και η Ελλάδα είναι πνιγμένη από τις υποχρεώσεις προς τους ξένους πιστωτές. Τα παιδιά πεινάνε κι έτσι οι τράπεζες μπορούν να μιλήσουν στους επενδυτές τους που αρνούνται το κούρεμα. Δεν είναι περίεργο που έχει αυξηθεί το μένος των Ελλήνων πολιτών που λένε ”φτάνει πια”».

Τέλος, τονίζεται ότι «σύμφωνα με τα ισχύοντα μέτρα λιτότητας και τις υποχρεώσεις αποπληρωμής, η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ σε θέση να πάρει στα χέρια της την οικονομία της και να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Ωστόσο, αν ο κ. Ντράγκι και η κα Λαγκάρντ αναλάβουν ηγετικό ρόλο και συναντήσουν τον κ. Τσίπρα στα μισά του δρόμου, υπάρχει η δυνατότητα να βγουν όλοι κερδισμένοι.

Με λογικούς όρους αποπληρωμής για την Ελλάδα, που να συνδέονται με μια πραγματική ανάκαμψη, θα μπορούσε να σταματήσει η ανθρώπινη δυστυχία και να επιταχυνθεί η οικονομική ανάπτυξη με μακροχρόνια οφέλη που θα ευνοήσουν ολόκληρη την ευρωζώνη».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ