Διέγραψε λαμπή καριέρα στον επαγγελματικό και επιστημονικό του τομέα πριν βρεθεί στο πλευρό του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια ως υπουργός  Υγείας επί σειρά ετών.

Ο λαός της Δωδεκανήσου τον τίμησε πολλές φορές αναδεικνύοντάς τον βουλευτή ενώ ο ίδιος εξακολουθεί να δηλώνει «παρών» σε ό,τι αφορά τα ζητήματα υγείας και βέβαια την πολιτική σε κεντρικό πλέον επίπεδο.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Δημήτρης Κρεμαστινός, με αφορμή μια πρόσφατη επίσκεψή του στον νέο διοικητή του Νοσοκομείου της Ρόδου κ. Γρηγόρη Ρουμάνη, αναφέρεται σε  θέματα υγείας που απασχολούν τα νησιά μας, στη σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το κατά πόσο αυτό επηρέασε στη λήψη θετικής απόφασης για την κατασκευή του νέου Νοσοκομείου της Ρόδου, καθώς επίσης και στο τεράστιο ζήτημα των αεροδιακομιδών ασθενών από τη Ρόδο και τα άλλα νησιά του νομού μας με προορισμό την Κρήτη και την Αθήνα.

Κύριε Καθηγητά, 
Τον ερχόμενο Μάιο, συμπληρώνονται 20 χρόνια από τη λειτουργία του νέου Νοσοκομείου της Ρόδου. Ενός Νοσοκομείου, που φέρει τη δική σας «πολιτική σφραγίδα» μετά από έναν αγώνα που δόθηκε εκείνη την εποχή, προκειμένου να εγκριθεί και να κατατασκευαστεί στη συνέχεια. Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, τι θυμάστε; Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για σας να αποκτήσουν οι Ροδίτες και οι Δωδεκανήσιοι το σημερινό μας νοσοκομείο;
Το τελικόν εκβάν έδειξε ότι ήταν κάτι απλό. Δηλαδή η απόφασή μου μεταξύ των 10 μεγαλύτερων νοσοκομείων της χώρας να περιλαμβάνεται και το νοσοκομείο της Ρόδου. Είναι κρίμα που τότε η Κως δεν μου ζήτησε ένα νέο νοσοκομείο γιατί σήμερα θα υπήρχε ένα ανάλογο νοσοκομείο στην Κω και τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας από 10 θα γινόντουσαν 11.

 Όμως το όλο θέμα της ανέγερσης των νοσοκομείων δεν ήταν καθόλου απλό γιατί μέχρι τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιχορηγούσε τη δημιουργία νοσοκομείων και προνοιακών ιδρυμάτων  τύπου ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ απαιτώντας να κτίζονται και να στελεχώνονται από τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών της. Η μεγάλη επιτυχία συνίστατο στο να πείσουμε τους Ευρωπαίους ότι τα νοσοκομεία της Ελλάδας λόγω του τουρισμού, 6 μήνες το χρόνο νοσηλεύουν Ευρωπαίους πολίτες. 

Τότε η εξαίρεση αυτή έγινε μόνο για την Ελλάδα και αυτό κατά τη  γνώμη μου ήταν μεγάλο επίτευγμα. Όμως για να κτιστεί το νοσοκομείο Ρόδου χρειαζόταν οικόπεδο και σχέδιο. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν υπήρχαν. Η παρέμβαση όμως του πρωθυπουργού την εποχή εκείνη ήταν αυτό που επέτρεψε σε ένα 24ωρο μέρος του οικοπέδου που ανήκε στο Υπουργείο Παιδείας να περάσει στο Υπουργείο Υγείας και να δοθεί από εμένα εντολή στη ΔΕΠΑΝΟΜ να προχωρήσει στη θεμελίωση και κατασκευή του νοσοκομείου.

Λένε πολλοί ότι αν ο Δημήτρης Κρεμαστινός δεν είχε την προσωπική και πολιτική σχέση που είχε με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, το πιο πιθανό είναι να μην είχε αποκτήσει ακόμη η Ρόδος νέο Νοσοκομείο. Ισχύει αυτό;
Ασφαλώς και ισχύει. Κατ’ αρχήν χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου εγώ δεν θα ήμουν Υπουργός και ένας άλλος Υπουργός δεν ξέρω πόσο θα ήταν ικανός να πείσει τους Ευρωπαίους να χρηματοδοτήσουν την ανέγερση νοσοκομείων γιατί απλούστατα μέχρι το 1993 που ανέλαβα το Υπουργείου Υγείας αυτό δεν είχε επιτευχθεί. 

Ο σχεδιασμός, σε ό,τι αφορά τη στελέχωση του νοσοκομειακού μας ιδρύματος, ήταν αυτός που έπρεπε; Μήπως ενδεχομένως θα έπρεπε να είχε προγραμματιστεί παράλληλα και η αναβάθμισή του ως Πανεπιστημιακό;
Κατ’ αρχήν για να γίνει ένα νοσοκομείο Πανεπιστημιακό δεν εξαρτάται από το Υπουργείο Υγείας αλλά από τα Πανεπιστήμια όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Προκειμένου να γίνει Πανεπιστημιακό το «ΑΤΤΙΚΟΝ» νοσοκομείο απευθύνθηκα στην Ιατρική Σχολή Αθηνών της οποίας είμαι Καθηγητής και εζήτησα να αποφασίσει να το εντάξει στα Πανεπιστημιακά της νοσοκομεία. Όμως το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου δεν έχει Ιατρική Σχολή. 

Για τον λόγο αυτό με υπουργική απόφαση το νοσοκομείου Ρόδου έγινε αδελφό νοσοκομείο με το «ΑΤΤΙΚΟΝ» που σημαίνει ότι θα μπορούσε κάθε εβδομάδα να καλούνται καθηγητές από το «ΑΤΤΙΚΟΝ»  ή να μετεκπαιδεύονται γιατροί του νοσοκομείου μας στο «ΑΤΤΙΚΟΝ». 
 

Έτσι στην πράξη θα ήταν ισοδύναμο με Πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν ζητήθηκε αυτού του είδους η συνεχής μετεκπαίδευση από το νοσοκομείο Ρόδου γιατί απλούστατα οι διοικήσεις και οι γιατροί δεν το ήθελαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι εγώ ο ίδιος έχω προσκληθεί από όλα σχεδόν τα νοσοκομεία της χώρας ως Καθηγητής πλην του νοσοκομείου Ρόδου. Αυτό τα λέει όλα.

Όσον αφορά το αιμοδυναμικό εργαστήριο που  ήταν και αυτό επίτευγμα, έμεινε επιστημονικά και από πλευράς προσωπικού στα επίπεδα του 1914, τότε που λειτούργησε αποκομμένο τελείως από εκείνους που το λειτούργησαν δηλαδή το αιμοδυναμικό εργαστήριο του «ΑΤΤΙΚΟΥ».

Αυτές τις μέρες είχατε συνάντηση, όπως μάθαμε, με τον νέο διοικητή του Νοσοκομείου της Ρόδου κ. Γρηγόρη Ρουμάνη. Τι απασχόλησε σε αυτή τη συνάντηση; Ποια ήταν τα ζητήματα που ετέθηκαν;
Αυτή σας η ερώτηση θα έπρεπε να είναι η πρώτη για να μην πω η μοναδική. Το νοσοκομείο Ρόδου είναι το μόνο περιφερειακό νοσοκομείο που διακομίζει αρρώστους σε άλλα νοσοκομεία γιατί δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. 

Το ΕΚΑΒ δεν διακομίζει αρρώστους από περιφερειακό σε περιφερειακό νοσοκομείο με εξαίρεση το νοσοκομείο της Ρόδου.   Πράγματι επισκέφθηκα τον νέο διοικητή του νοσοκομείου και του είπα ότι για κάθε αεροδιακομιδή θα πρέπει να εξετάζει για ποιο λόγο γίνεται. Είναι θέμα έλλειψης εξειδικευμένων γνώσεων; Είναι θέμα έλλειψης ιατρο-νοσηλευτικού προσωπικού; Ή είναι θέμα έλλειψης υλικών και υποδομών; 

Τα δύο τελευταία είναι άμεσα αντιμετωπίσιμα και πρέπει να τεθούν ως θέματα προτεραιότητας της ΔΥΠΕ και του Υπουργείο Υγείας. Όμως το πρώτο θέμα, εάν δηλαδή υπάρχει έλλειψη εξειδικευμένης γνώσης, είναι θέμα συνεχούς εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης του προσωπικού, γεγονός το οποίο δεν υφίσταται σήμερα. 
Κατά συνέπεια πρέπει να πάψουν να υπάρχουν οι λόγοι για να σταματήσουν οι αεροδιακομιδές προς Αθήνα και Κρήτη. Το νοσοκομείο Ρόδου είναι το πρώτο σε αεροδιακομιδές. Αυτό σημαίνει ότι έχει τεράστιες ελλείψεις.

Σε κάθε περιφέρεια υπάρχει ένα τέτοιο νοσοκομείο το οποίο όταν λειτουργεί σωστά δεν κάνει καμία αεροδιακομιδή. Αυτό σημαίνει ότι οι Ροδίτες και οι Δωδεκανήσιοι είναι οι μόνοι που ακόμη ταλαιπωρούνται παρά την ύπαρξη αυτού του ωραίου νοσοκομείου. Και όχι μόνο ταλαιπωρούνται αλλά δυστυχώς χάνονται ανθρώπινες ζωές λόγω της μεγάλης αποστάσεως και των κακών καιρικών συνθηκών όταν δεν μπορεί να προσγειωθεί αεροπλάνο. 

Κανένας Κρητικός δεν διακομίζεται σήμερα στην Αθήνα γιατί το νοσοκομείο Ηρακλείου είναι ένα πραγματικό νοσοκομείο, ούτε  Πελοποννήσιος, ούτε Μακεδόνας, ούτε Θρακιώτης, ούτε Θεσσαλός.

Το νοσοκομείο Ρόδου έγινε για να διακομίζονται οι άρρωστοι από τα νησιά του Αιγαίου και όχι το ίδιο το νοσοκομείο να αδυνατεί να νοσηλεύει τους αρρώστους του και να τους διακομίζει στην Κρήτη ή την Αθήνα. 
Είπα λοιπόν στον διοικητή ότι όταν θα καταφέρει να έχει μηδέν διακομιδές τότε θα έχει επιτύχει ο ίδιος στο έργο του. Όταν οι διακομιδές μηδενιστούν θα πούμε ότι τότε διαθέτουμε νοσοκομείο ισάξιο των άλλων περιφερειών της χώρας. Για να γίνει όμως αυτό δεν φθάνει μόνο η αριθμητική στελέχωση σε γιατρούς, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Αυτό είναι σχετικά εύκολο και εφικτό εάν υπάρχει πολιτική απόφαση. 

Το δύσκολο είναι να έχει στελέχη ισάξια των άλλων νοσοκομείων. Αυτό διασφαλίζεται μόνο με τη συνεχή εκπαίδευση του ιατρικού και νοσηλευτικού  προσωπικού. Αυτό διασφαλίζεται με την ενεργοποίηση του άξονα νοσοκομείο Ρόδου-νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ» που σε αυτό θα μπορούσα και εγώ προσωπικά να βοηθήσω. Όσο το νοσοκομείο θα είναι υποχρεωμένο να ζητά από το ΕΚΑΒ να μεταφέρονται οι άρρωστοί του στην Κρήτη ή την Αθήνα τόσο θα ομολογεί την ανεπάρκειά του.

Στα υπόλοιπα νησιά του νομού μας τι γίνεται σε ό,τι αφορά τα ζητήματα υγείας;
Δυστυχώς είναι δύσκολο να πείσεις τους δημάρχους που ζητούν συνέχεια γιατρούς ότι δεν μπορούν να καταφέρουν να έχουν γιατρούς με τέτοια εμπειρία που να καλύπτει τις ανάγκες τους. Γι’ αυτό διαχρονικό αίτημά τους είναι το «φέρτε μας γιατρούς, δεν έχουμε γιατρούς». Απλώς πρέπει να καταλάβουν ότι όποιος φορά την άσπρη μπλούζα δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες και εμπειρίες με έναν άλλο γιατρό που και αυτός φορά την ίδια μπλούζα. Οι νέοι φιλόδοξοι και ικανοί γιατροί όσα λεφτά και αν τους δώσεις δεν αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την καριέρα τους και να εγκλωβιστούν σε ένα μικρό νησί. Ακόμα και εάν κάποιος εγκλωβιστεί για ένα μικρό διάστημα σε ένα μικρό νησί φεύγει όταν βρει μια καλύτερη θέση. Εκείνο που δυστυχώς πολλοί δήμαρχοι δεν αντιλαμβάνονται το τι σημαίνει γι’ αυτούς η τηλεϊατρική 3ης γενεάς. 

Είναι η Τηλεϊατρική που φέρνει σε άμεση επαφή τον Καθηγητή με τον γιατρό και τον άρρωστο. Ο άρρωστος βλέπει και συνομιλεί με Καθηγητή με μια μεγάλη οθόνη τηλεόρασης. Αυτά σήμερα γίνονται σε όλες τις χώρες που έχουν νησιωτικά συγκροτήματα ανάλογα. Ένας μάλιστα δήμαρχος μου είπε αυτά είναι ωραία για την Αμερική και την Αυστραλία. Δεν γίνονται στην Ελλάδα. 

Τότε του είπα ότι η Τηλεϊατρική 1ης γενεάς ήρθε από μένα στην Ελλάδα όταν εγώ ήμουν Υπουργός και μάλιστα ο πρώτος σταθμός εγκαταστάθηκε στην Αστυπάλαια. Τότε όταν τους έλεγα ότι το ΕΚΑΒ με γιατρούς εκπαιδευμένους μέσα στα ασθενοφόρα θα λειτουργήσει στην Ελλάδα και τα Δωδεκάνησα και τα αεροπλάνα – μονάδες θα μεταφέρουν τους αρρώστους, όλοι μου έλεγαν ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Το ίδιο μου έλεγαν για το ΟΚΑΝΑ και τα προνοιακά ιδρύματα τύπου ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ. Όλα αυτά άρχισαν να λειτουργούν μέσα σε 2,5 χρόνια της υπουργείας μου και έκτοτε μέχρι σήμερα αντί να βελτιωθεί η λειτουργία τους δυστυχώς υπολειτουργούν. Αυτά όλα είναι μια πικρή αλήθεια αλλά καλό είναι να λέγονται για να μην ξεχνιούνται. 

Όμως η διεκδίκηση όλων αυτών των πραγμάτων ανήκει στις τοπικές κοινωνίες και στους τοπικούς παράγοντες τους οποίους εκλέγουν οι κοινωνίες. Χωρίς αγώνα και διεκδίκηση τίποτα αυτόματα δεν γίνεται. Ακόμα και τα τοπικά ΜΜΕ έχουν και αυτά ευθύνη όταν δεν είναι διεκδικητικά και πιεστικά και ασχολούνται μόνο και αποκλειστικά με την καθημερινότητα. Ποτέ ο Κρητικός δεν θα ανεχόταν να είναι πολίτης β΄κατηγορίας στην Υγεία που δυστυχώς εμείς ανεχόμαστε. Προσωπικά θα ήθελα έντονη αντίδραση όχι μόνο από τους πολίτες αλλά κυρίως από την τοπική αυτοδιοίκηση που παρακολουθεί απλώς τα γεγονότα. 

Βλέπουμε ότι ενδιαφέρεσθε για τα Δωδεκανησιακά προβλήματα παρά το γεγονός ότι  έχετε δηλώσει πριν από τις εκλογές ότι δεν θα πολιτευτείτε ξανά στα Δωδεκάνησα...
Η απάντησή μου είναι ξεκάθαρη και δεν αλλάζει. Ασχολούμαι μόνο με τα θέματα Υγείας που έχω εμπλακεί και έχω ηθική υποχρέωση να μην τα εγκαταλείψω. Όσον για την πολιτική γενικότερα η απάντησή μου είναι και αυτή ξεκάθαρη. Με ενδιαφέρει όπως πάντα με ενδιέφερε και στο παρελθόν, δηλαδή σε εθνικό επίπεδο.

https://www.rodiaki.gr/