Γιατροί και νευροεπιστήμονες στις ΗΠΑ αποκατέστησαν για πρώτη φορά την κίνηση των δαχτύλων, των χεριών και των καρπών σε έναν παράλυτο άνθρωπο, χρησιμοποιώντας σήματα από τον κινητικό φλοιό του εγκεφάλου του. 

Η αποκατάσταση έγινε με τη βοήθεια ενός νέου νευροπροσθετικού συστήματος με την ονομασία NeuroLife. Αυτό βασίζεται αφενός σε ένα «τσιπ» που εμφυτεύεται στον εγκέφαλο του ασθενούς και αφετέρου σε μια συσκευή που φοριέται στο μπράτσο του και επιτρέπει ένα είδος «νευρωνικού μπάι-πας», το οποίο παρακάμπτει τα κατεστραμμένα νεύρα του. 

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν παράλυτοι, επειδή έχει διαταραχθεί - για διάφορες αιτίες - η μετάδοση σημάτων μεταξύ του εγκεφάλου και των μυών τους. Είναι η πρώτη φορά που ένα σύστημα, το οποίο «μεταφράζει» τη νευρωνική δραστηριότητα σε σήματα-εντολές προς μια νευροπροσθετική συσκευή, αποκαθιστά σε πραγματικό χρόνο την κίνηση σε τετραπληγικό. 

Οι τετραπληγικοί έχουν παράλυση, τόσο των άνω όσο και των κάτω άκρων. Στην περίπτωση του 24χρονου άνδρα, αυτή οφειλόταν σε τραυματισμό του άνω τμήματος της σπονδυλικής στήλης του, λόγω καταδυτικού ατυχήματος πριν από έξι χρόνια. 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τσαντ Μπούτον του Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών Φαϊνστάιν της Νέας Υόρκης και τον νευροχειρουργό Αλί Ρεζάι του Ιατρικού Κέντρου Βέξνερ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature, χρησιμοποίησαν αλγόριθμους μηχανικής μάθησης για να αποκωδικοποιήσουν μέσω του «τσιπ» τη νευρωνική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Στη συνέχεια, επέτρεψαν στον παράλυτο να κινήσει τα χέρια του μέσω ενός συστήματος νευρομυικής ηλεκτρικής ενεργοποίησης, που δεχόταν εντολές από το «τσιπ». 

Οι επιστήμονες εμφύτευσαν στον εγκέφαλο του ασθενούς το «τσιπάκι», το οποίο «διαβάζει» τις σκέψεις του. Αυτό συνδέεται με ηλεκτρόδια απευθείας με ένα ειδικά διαμορφωμένο μανίκι-συσκευή στο χέρι του, συνδέοντας έτσι άμεσα τον εγκέφαλο με τους μυς των άνω άκρων, παρακάμπτοντας τη σπονδυλική στήλη και δημιουργώντας ένα σύστημα «νευρωνικού μπάι-πας». 

Μετά από σχετική εξάσκηση, ο παράλυτος νέος μπόρεσε να κινήσει μεμονωμένα τα δάχτυλά του, καθώς επίσης τον καρπό και όλο το χέρι του. Ήταν έτσι σε θέση να πιάνει αντικείμενα και να τα αφήνει, ή να κάνει πιο πολύπλοκες κινήσεις, όπως να ανακατεύει με ένα κουταλάκι το περιεχόμενο ενός δοχείου. Μπορεί ακόμη να παίζει και κιθάρα! 

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι η εν λόγω νευροπροσθετική τεχνολογία, με τις κατάλληλες βελτιώσεις στο υλικό της (σύστημα ηλεκτρικής ενεργοποίησης) και στο λογισμικό της (αλγόριθμοι), θα βοηθήσει μελλοντικά τους παράλυτους. Εξέλιξη θα αποτελέσει η ασύρματη σύνδεση μεταξύ του εγκεφαλικού «τσιπ» και του «μανικιού» στο χέρι.

thetoc.gr

Πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να τρώνε ενώ, στην πραγματικότητα, δεν πεινάνε.

Οι επιστήμονες βρήκαν τον "διακόπτη" της πολυφαγίας στον εγκέφαλο, κάνοντας ένα σημαντικό βήμα στην μελλοντική αντιμετώπιση της πολυφαγίας και, κατ' επέκταση, της παχυσαρκίας.

O "διακόπτης" που ρυθμίζει την όρεξη ελέγχεται από μια ομάδα νευρικών κυττάρων, τα οποία ενεργοποιούν το σάκχαρο, που ανεβαίνει μετά από κάθε γεύμα. Μόλις το σάκχαρο ενεργοποιηθεί, δίνει το μήνυμα του κορεσμού, οπότε, λογικά, το άτομο πρέπει να σταματήσει να τρώει.

Τι γίνεται, όμως, όταν αυτός ο σημαντικός "διακόπτης" δεν λειτουργεί σωστά; Το άτομο δεν καταλαβαίνει ότι έχει χορτάσει και συνεχίζει να τρώει, με αποτέλεσμα να παίρνει κιλά. Την ανακάλυψη έκαναν οι επιστήμονες, ενώ μελετούσαν τη δύναμη των συνδέσμων ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα πειραματόζωων, ένα φαινόμενο που θεωρείται σημαντικό στη μάθηση και στη μνήμη.

Ειδικότερα ήθελαν να δουν τι θα συμβεί, όταν το γονίδιο ενός ενζύμου, που ονομάζεται OGT, αδρανοποιηθεί σε συγκεκριμένες περιοχές των εγκεφάλων στα ποντίκια. Το OGT σχετίζεται με τον μεταβολισμό, άρα και με την ινσουλίνη και τη γλυκόζη, που αυξάνονται στη διάρκεια ενός γεύματος ή μετά την πόση ροφημάτων πλούσια σε ζάχαρη.

Όταν, λοιπόν, αδρανοποιούνταν τα κύτταρα σε μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου, που λέγεται παρακοιλιακός πυρήνας, τα ποντίκια έτρωγαν περισσότερο και διπλασίαζαν το σωματικό βάρος τους σε τρεις εβδομάδες. Αντιθέτως, όταν οι ερευνητές ενεργοποιούσαν τα κύτταρα, τα ποντίκια μείωναν κατά 25% την ημερήσια πρόσληψη τροφής. Ο παρακοιλιακός πυρήνας είναι μία δομή του εγκεφάλου, που ήταν γνωστό ότι σχετίζεται με την εκπομπή και λήψη μηνυμάτων σχετιζομένων με την όρεξη και με την πρόσληψη τροφής, αλλά μέχρι τώρα παρέμενε άγνωστο πώς, ακριβώς, λειτουργεί.

«Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι στα συγκεκριμένα κύτταρα το ένζυμο OGT είναι απαραίτητο για τη διατήρηση των συνάψεων» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Richard Huganir, καθηγητής στο τμήμα νευροεπιστήμης του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, στη Βαλτιμόρη. «Οι συνάψεις από την πλευρά τους είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη του αισθήματος κορεσμού της πείνας και όταν η αλληλουχία αυτή διαταραχθεί, το επακόλουθο είναι υπερφαγία και αύξηση του σωματικού βάρους».

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Science.

Πηγή: Independent

Η κατάθλιψη, η αϋπνία και η εξάντληση μπορεί να αποδειχτούν σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για τους συχνούς εφιάλτες, σύμφωνα με έρευνα από το Κέντρο Γνωστικής Νευροεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Turku της Φινλανδίας.

Ωστόσο, η μελέτη δεν αποδεικνύει ότι η κατάθλιψη, η αϋπνία και η κόπωση προκαλούν τους εφιάλτες, αλλά ότι υπάρχει σαφής σύνδεση μεταξύ τους.

Η μελέτη περιελάμβανε σχεδόν 14.000 ενήλικες, ηλικίας 25 έως 74 ετών και διήρκεσε από το 2007 και το 2012. Το 53% των συμμετεχόντων ήταν γυναίκες.

Περίπου το 45% των συμμετεχόντων δήλωσε ότι είχε περιστασιακά εφιάλτη στον ύπνο τις τελευταίες 30 ημέρες, ενώ μόλις πάνω από το 50% είπε ότι δεν είχε καθόλου. Σχεδόν το 4% είχε συχνά εφιάλτη τις τελευταίες 30 ημέρες.

Από όλους τους συμμετέχοντες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το 28% εκείνων που είχαν σοβαρή κατάθλιψη είχε και εφιάλτες, όπως και το 17% εκείνων με συχνές αϋπνίες.

Μετά από περαιτέρω ανάλυση, οι συγγραφείς της μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αϋπνία, η εξάντληση και η κατάθλιψη ήταν οι ισχυρότεροι ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για εφιάλτες.

“Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στη σύνδεση μεταξύ του εφιάλτη και της κατάθλιψης (...) Είναι πιθανόν οι εφιάλτες να μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πρώιμοι δείκτες της εμφάνισης της κατάθλιψης και ως εκ τούτου να έχουν νέα διαγνωστική αξία για τους γιατρούς και τους ψυχολόγους” δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας, δρ Nils Sandman.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο τεύχος Απριλίου του ιατρικού επιστημονικού περιοδικού Sleep.

http://news.health.com/

Είναι σίγουρα παράξενο να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, να μην τον αναγνωρίζεις και πολύ περισσότερο να φτάνεις στο σημείο να τσακώνεσαι μαζί του.

Ο κύριος Β, που διατηρεί την ανωνυμία του, πάσχει από το άτυπο σύνδρομο Capgras, μια ασυνήθιστη εγκεφαλική βλάβη, η οποία τον εμποδίζει να αναγνωρίσει την εικόνα του εαυτού του.

Οι νευρολόγοι και ψυχίατροι του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Τουρ, με επικεφαλής τη δρ. Καπουσίν Ντιάρ-Ντετέφ, που έκαναν τη δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης «Neurocase», σύμφωνα με το Live Science, χορήγησαν αντιψυχωσικά και ηρεμιστικά φάρμακα στον ασθενή, ο οποίος δήλωσε ότι, μετά από τρεις μήνες θεραπείας, ο «ξένος» στον καθρέφτη είχε εξαφανιστεί.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, ο κ.Β έβλεπε στον καθρέφτη έναν «δίδυμό» του με τα ίδια μαλλιά, τον ίδιο σωματότυπο και τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου, ο οποίος φορούσε τα ίδια ρούχα, μόνο που δεν τον αναγνώριζε ως τον εαυτό του.

Ο ασθενής μιλούσε με τον «σωσία» του, μέχρι και φαγητό του είχε φέρει μπροστά από τον καθρέφτη για να φάει. Όμως σταδιακά προβληματιζόταν επειδή μέσα στο μπάνιο του βρισκόταν συνεχώς ένας ξένος και, από ένα σημείο και μετά, άρχισε να εκνευρίζεται και να τσακώνεται μαζί του. Κάποια στιγμή που ο 78χρονος είπε στην κόρη του ότι ο «ξένος» άρχισε να γίνεται πολύ επιθετικός, εκείνη αποφάσισε να τον πάει στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν το πρόβλημα του.

Στο τυπικό σύνδρομο Capgras -που πήρε το όνομα του γάλλου ψυχιάτρου Ζοζέφ Καπγκρά, ο οποίος έκανε την πρώτη διάγνωσή του το 1923- ο ασθενής νομίζει ότι ο/η σύζυγός του, κάποιος άλλος συγγενής ή φίλος του έχει αντικατασταθεί από έναν απατεώνα. Δηλαδή, ένας κακόβουλος ξένος «σωσίας» έχει πάρει τη θέση του συγγενικού ή φιλικού προσώπου.

Στην ατυπική περίπτωση του συνδρόμου του κυρίου Β, η αυταπάτη δεν αφορούσε άλλον άνθρωπο, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του. Μόνο δύο άλλες παρόμοιες περιπτώσεις έχουν αναφερθεί στα ιατρικά χρονικά: μίας 68χρονης γυναίκας στη Νέα Ζηλανδία το 1968 και μιας 77χρονης το 1989, οι οποίες επίσης έβλεπαν έναν ξένο στον καθρέφτη.

Δεν είναι σαφές γιατί μερικοί άνθρωποι αναπτύσσουν το τυπικό σύνδρομο Capgras, το οποίο έχει ομοιότητες αλλά και διαφορές με την προσωποαγνωσία, μια σχετική νευρολογική πάθηση, στην οποία οι ασθενείς αδυνατούν να αναγνωρίσουν τα οικεία πρόσωπα. Σύμφωνα με τους γάλλους γιατρούς, η ατυπική μορφή του συνδρόμου Capgras φαίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη και πιθανότατα οφείλεται σε διπλή βλάβη στα «κυκλώματα» των νευρώνων του εγκεφάλου.

Δύο ανεξάρτητες κινεζικές ερευνητικές ομάδες κατάφεραν -με διαφορετικό τρόπο- να φθάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα: να μετατρέψουν κύτταρα του δέρματος σε νευρικά κύτταρα (νευρώνες). Η πρωτοτυπία είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις η μετατροπή επιτεύχθηκε με την προσθήκη λίγων χημικών ουσιών στα δερματικά κύτταρα.
   
Το επίτευγμα ανοίγει νέους δρόμους για τις θεραπείες νευρολογικών ασθενειών με τη χρήση κυττάρων του ασθενούς από το ίδιο το σώμα του. Οι βιολόγοι ευλεπιστούν ότι τέτοιες τεχνικές θα διευκολύνουν την εξατομικευμένη ιατρική στο μέλλον και θα παρέχουν μια αφθονία υγιών κυττάρων προς μεταμόσχευση στον ασθενή.
        
Συνήθως η μετατροπή ενός είδους κυττάρου σε ένα άλλο ή σε βλαστοκύτταρα (ο λεγόμενος άμεσος κυτταρικός αναπρογραμματισμός) γίνεται με την προσθήκη γονιδίων στα αρχικά κύτταρα. Όμως αυτή η μέθοδος έχει εγγενείς δυσκολίες, είναι χρονοβόρα και μπορεί να αποβεί καρκινογόνος. Οι νέες χημικές τεχνικές κυτταρικής μετατροπής είναι ταχύτερες και λιγότερο επεμβατικές.
        
Οι δύο μέθοδοι, από διαφορετικές κινεζικές επιστημονικές ομάδες, παρουσιάσθηκαν στο περιοδικό βιολογίας "Cell Stem Cell", σύμφωνα με το "Science".
   
Η πρώτη τεχνική, με επικεφαλής τον βιοχημικό Γκανκ Πέι του Ινστιτούτου Βιολογικών Επιστημών της Σαγκάης, εισάγει στο αρχικό κύτταρο χημικές ουσίες με πολύ μικρά μόρια, τα οποία «τρυπώνουν» στον κυτταρικό πυρήνα που περιέχει το DNA και αλλάζουν τη δραστηριότητα ενός συγκεκριμένου γονιδίου, με αποτέλεσμα να πυροδοτείται η μετατροπή του κυττάρου-στόχου σε ένα άλλου είδους κύτταρο. Τα δερματικά κύτταρα (ινοβλάστες δέρματος) γίνονται ώριμοι λειτουργικοί νευρώνες σε διάστημα λίγων εβδομάδων, όπως έδειξαν τα πειράματα με καλλιέργειες ανθρωπίνων κυττάρων στο εργαστήριο.
         
Η δεύτερη τεχνική, με επικεφαλής τον κυτταρικό βιολόγο ΧονγκΚούι Ντενγκ του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, που δοκιμάσθηκε σε κύτταρα ποντικιών, είναι παρόμοια, αλλά χρησιμοποιεί ένα διαφορετικό «κοκτέιλ» χημικών ουσιών.

e-typos.com