Πολλές φορές αυτή η άλλη έχει βρεθεί μπροστά σου κι έχει καταφέρει να πάρει αυτό που θέλεις.
Βέβαια στη θέση της έχεις βρεθεί και εσύ. Ας μην κρυβόμαστε. Όταν όμως, την συναντάς και εμφανίζεται από το πουθενά αξίζει να μπεις στη διαδικασία να της πάρεις το αγόρι που θέλεις εσύ να έχεις εσύ στο πλάι σου;
Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις γύρω από το θέμα, αλλά μια είναι η βασική για εμάς. Σύμφωνα με το marrymarry.gr έχει κανένα νόημα να κάνουμε τόσο κόπο; Πρέπει να μπεις σε μια τρελή διαδικασία που μπορεί να σου δημιουργήσει εμμονές και σίγουρα δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα του κόσμου. Το αγόρι που λαχταράς έχει κάνει την επιλογή του και αυτό είναι το καμπανάκι που πρέπει να ακούσεις. Θέλει να είναι εκεί και αυτό κάνει. Οπότε τα σχέδια με την κολλητή που αν λειτουργήσουν, θα τον φέρουν κοντά σου, είναι περιττά και χάσιμο χρόνου όταν εκεί έξω υπάρχει ο επόμενος.
Σκέψου και το άλλο. Άντε και κατάφερες να μπεις ανάμεσα σε αυτή τη σχέση και να κάνεις το αγόρι δικό σου. Νομίζει ότι θα το χαρείς; Όχι! Θα έχεις κουραστεί ήδη τόσο πολύ ψυχολογικά και συναισθηματικά που το τελευταίο πράγμα που θα μπορείς να κάνεις θα είναι να επενδύσεις σωστά στη σχέση που πας να στήσεις. Και δεν θέλεις μια σχέση με βάσεις που τρίζουν γιατί δεν σου αξίζει!
Ναι σε κεράτωσε! Νιώθεις προδομένη, ταπεινωμένη και όλα τα γνωστά συναισθήματα που έρχονται μαζί με το...κέρατο!
Δεν στο είπε εκείνος, αλλά το έμαθες, κάτι που σημαίνει πολλά. Εκτός φυσικά από το γεγονός ότι είναι άγαρμπος, απρόσεκτος και δεν κατέχει καθόλου καλά την...τέχνη, για να στο κρατάει κρυφό, σημαίνει ότι δεν ήθελε να χωρίσετε!
Και γιατί παρακαλώ ενώ σε έχει κάνει «τάρανδο» δε θέλει και να σε αφήσει; Θέσαμε επί τάπητος το ζήτημα αυτό και καταλήξαμε σε 4 βασικά συμπεράσματα που τα αναφέρει το queen.gr.
1. Bαριέται να...χωρίσει: Όχι μη γελάς και μην πέσεις να μας φας. Δεν εννοούμε απαραίτητα ότι θέλει μόνο να αράζει και να σε...κερατώνει, απλώς οι άντρες δεν μπορούν τους καυγάδες και τα δράματα. Από τη στιγμή λοιπόν που μπορεί να τα αποφύγει, έχει την παράνομη, κρατάει και σένα! Και όσο πάει...
2. Είναι εξαρτημένος από σένα: Είστε τόσα χρόνια μαζί που νιώθεις ότι ίσως είστε και συγγενείς; Δεν έχεις φανταστεί ποτέ τη ζωή σου χωρίς εκείνον και η σκέψη και μόνο ότι θα χωρίσετε σου προκαλεί πανικό; Τα αισθήματα είναι αμοιβαία γλυκιά μου, μόνο που εκείνος έχει βαρεθεί το σεξ μαζί σου, ή μάλλον το καθόλου σεξ που ΔΕΝ κάνετε. Και τι γίνεται συνήθως; Βρίσκει το σεξ αλλού, και μένει με την οικειότητα και τη σιγουριά που του προσφέρεις εσύ-που κοιμάσαι όρθια- αλλά anyway. Ο χωρισμός θα έρθει, αλλά όταν εσύ ψάξεις αλλού για σεξ. Τότε ναι, ήρθε το τέλος!
3. Δε θέλει να χωρίσει: Και γιατί να θέλει; Δε χωράς να περάσεις από τις πόρτες κι εσυ παρόλα αυτά δεν τον αφήνεις. Εκείνος γιατί να το κάνει; Άσε που περνάει και τέλεια μαζί σου. Oύτε τον καταπιέζεις ούτε τίποτα.Και τα κερατάκια του τα έχει και όλα! Χαζός είναι να χωρίσει; Εξάλλου εσύ είσαι η Γυναίκα του. Τελεία!
4. Δεν έχει βρει κάτι...καλύτερο: Ψάχνει όμως και θέλω να με πιστέψεις. Μη νομίζεις δηλαδή ότι ο γλυκός σου είναι στον κόσμο του και δεν κοιτάζει ούτε θηλυκιά γάτα. Πολύ απλά αυτή με την οποία σε κερατώνει τώρα, δεν του είναι αρκετή για να σε αφήσει. Έχεις θέσει υψηλά στάνταρς, όχι αστεία.
Κι ενώ πέρασες πολύ ωραία μαζί του και είχες την αίσθηση πως κι εκείνος το ίδιο, ξαφνικά εξαφανίστηκε.
Χάθηκε. Κανένα σημάδι ζωής. Ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα, ούτε τίποτα. Έγινε “φάντασμα”. Και αυτό αγαπητή μου λέγεται “Ghosting”, ο νέος όρος που μπήκε στη ζωή μας και στις σύγχρονες σχέσεις και η ψυχολόγος Δήμητρα Ζάφειρα είναι εδώ για να μας μιλήσει για αυτό, αλλά και να μας βοηθήσει να το κατανοήσουμε και να νιώσουμε καλύτερα σε περίπτωση που μας έχει συμβεί...
Ο όρος “ghosting” αφορά στη διακοπή μιας διαπροσωπικής σχέσης με το απότομο σταμάτημα κάθε επικοινωνίας με τον πρώην “σύντροφο” χωρίς κάποιο προφανή λόγο ή προειδοποίηση, καθώς και στην αποφυγή, αδιαφορία ή και άρνηση κάποιου στο να ανταποκριθεί με οποιονδήποτε τρόπο στις απόπειρες του προηγούμενου συντρόφου για επικοινωνία.
Πρόκειται για μια συμπεριφορά που μπορεί να είναι πολύ τραυματική για αυτούς που την εισπράττουν, εξαιτίας της ψυχολογικής επίπτωσης που έχουν η απόρριψη και ο βίαιος, αναίτιος εξοστρακισμός. Άτομα μάλιστα που είτε έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση είτε βίωσαν απανωτά τέτοιες εμπειρίες, μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε αρνητικές συναισθηματικές και ψυχολογικές προεκτάσεις. Άλλωστε το ghostingουσιαστικά θεωρείται μία παθητικά επιθετική μορφή συναισθηματικής κακομεταχείρισης και ενέχει συναισθηματική σκληρότητα για αυτόν που εισπράττει αυτήν τη συμπεριφορά, μαρτυρώντας όμως τη συναισθηματική αναπηρία και ανικανότητα αυτού που λειτούργησε σαν φάντασμα να σταθεί απέναντι στον άλλο και τουλάχιστον με σεβασμό να του ανακοινώσει την απόφασή του.
Ακούω την ίδια ιστορία επανειλημμένα, από φίλους, φίλες, θεραπευόμενους ή συναδέλφους. Βγαίνουν με έναν άντρα ή γυναίκα, περνούν καλά, γελάνε, συζητούν, έχουν εμφανή αμοιβαία έλξη και μετά ξαφνικά εξαφανίζονται. Κι εκεί μένει ο άλλος/άλλη και αναρωτιέται: “Είναι κάτι που είπα; Που δεν είπα; Δεν είχα καταλάβει καλά ότι περνούσαμε και οι δύο καλά; Δεν είχαμε χημεία; Τι;”
Επειδή δεν έχει δοθεί κανένας λόγος ή αφορμή για την απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά του άλλου, το μυαλό αναλύει όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν πάει λάθος. Δυστυχώς το ghosting έχει πολύ να κάνει με την επίπτωση που έχουν στις διαπροσωπικές σχέσεις τα social media και η σχετική ανωνυμία και απομόνωση στην ευκαιριακή συνάντηση με τον άλλον.
Ενώ πραγματικά δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να “χωρίσεις” κάποιον και μία τέτοια κατάσταση ποτέ δεν γίνεται αναίμακτα, και με τρόπο που να είναι όλοι χαρούμενοι, συμφωνούμε ότι το ghosting είναι ίσως ο χειρότερος και ο πλέον άκομψος τρόπος απομάκρυνσης.
Παρακάτω αναφέρω κάποια πράγματα που θα σας βοηθήσουν να αισθανθείτε λίγο καλύτερα (αν είστε αυτός που έμεινε πίσω ή που θα σας προειδοποιήσουν ότι σκοπεύετε κι εσείς να γίνεται φάντασμα σε κάποιον)
1. ΑΠΟΦΥΓΗ2. ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΕΣΤ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ
Η συμπεριφορά του φαντάσματος μπορεί να σας φαίνεται ξαφνική και ανεξήγητη, αυτό που δεν έχετε όμως καταλάβει είναι ότι το φάντασμα σας έχει υποβάλλει σε διάφορα τεστ - δοκιμασίες που έχουν υπάρξει κομβικά σημεία δικά του στη λήψη απόφασης, του αν περνάτε τη δοκιμασία ή κόβεστε, προσπαθώντας βέβαια να επιβεβαιώσει την μετέπειτα δική του κίνηση
Α. Είτε έχει και κάποιον άλλον/άλλη στα σκαριά, ή
-Β. Θεωρεί ότι υπάρχει κάποιος ή κάποια εκεί έξω καλύτερος/καλύτερη σε σχέση με εσάς. Λανθάνον και ασυνείδητο στοιχείο βέβαια της συμπεριφοράς του φαντάσματος είναι ουσιαστικά ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ φόβος απόρριψης, για αυτό με τη δική του αντιδραστική συμπεριφορά νομίζει ότι προστατεύεται. (Φευ! Έχουμε όλοι τις ίδιες πιθανότητες να μας απορρίψουν)
4. ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟΓράφει η ψυχολόγος Μαρία Καρίκη
Πολλές φορές στη ζωή μας νιώθουμε εγκλωβισμένοι, αλλά αργούμε να το συνειδητοποιήσουμε ή αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Εγκλωβισμένοι σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν, σε δουλειές που μας φθείρουν, σε μέρη που δεν μας ταιριάζουν, σε φιλίες που έχουν ξεθωριάσει.
Μπορεί να αισθανόμαστε κατά καιρούς μια σύγχυση ως προς τον εαυτό μας, την πραγματικότητα που ζούμε, τους γύρω μας, τους στόχους μας που ίσως έχουμε αμελήσει, αλλά δεν τολμούμε εύκολα τις αλλαγές. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι είναι «φάση» και θα περάσει…
Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η «φάση» δεν περνάει; Όταν δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο ή πρόσκαιρο, αλλά για την ίδια τη ζωή μας έτσι όπως την έχουμε δομήσει; Όταν οι επιλογές και οι αποφάσεις μας δεν μας οδήγησαν εκεί που θα θέλαμε;
Ή γενικότερα όταν φοβόμαστε να πάρουμε καίριες αποφάσεις και αρκούμαστε σε ό,τι προκύπτει από τις περιστάσεις; Όταν συμβαίνουν όλα αυτά μάλλον μοιάζουμε να είμαστε «κομπάρσοι» στην ίδια μας τη ζωή και όχι πρωταγωνιστές της. Γινόμαστε παθητικοί, νωχελικοί, μεμψιμοιρούμε και παραπονιόμαστε σχεδόν για όλα και για όλους.
Βουλιάζουμε σε μια ρουτίνα που μας γεμίζει διαρκώς με καινούρια κενά και εμείς απεγνωσμένα ψάχνουμε να κρυφτούμε από τις σκέψεις μας ή αναζητούμε «υποκατάστατα» διάφορων λογιών μήπως και ξεχαστούμε… Τα καταφέρνουμε άραγε; Μάλλον όχι, γιατί κανείς δεν μπορεί σε βάθος χρόνου να αποφύγει τις ενδόμυχες σκέψεις και τα πραγματικά συναισθήματά του.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αποδράσουμε; Για κάποιους μοιάζει βατό, ενώ για άλλους είναι μια «επανάσταση» που δεν ξέρουν αν μπορούν να την κάνουν. Φοβούνται ότι θα χάσουν τον γνώριμο κόσμο τους και αυτό πιστεύουν ότι θα τους αποσυντονίσει ακόμη περισσότερο.
Κάθε φορά λένε στον εαυτό τους ότι δεν είναι έτοιμοι, ότι δεν θα καταφέρουν να κάνουν μια καινούρια αρχή, ότι θα στεναχωρήσουν κάποιους στο οικείο τους περιβάλλον αν φύγουν.
Κατακλύζονται προκαταβολικά με ενοχές και έτσι ακινητοποιούνται εκ των προτέρων δεχόμενοι τα δεδομένα της ζωής τους ως έχουν. Μέσα τους, ωστόσο, συνεχίζουν να υποφέρουν. Πόσο υγιές –ψυχικά και σωματικά- μπορεί να είναι κάτι τέτοιο;
Η «απόδραση» από οτιδήποτε δεν μας ευχαριστεί, δεν μας ταιριάζει, δεν συμβαδίζει με τα όνειρά μας ή απλά μας πέφτει «λίγο» είναι μια «πράξη» αλήθειας προς τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό για την ψυχική μας ισορροπία να παραμένουμε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και να μην αποφεύγουμε τη «συνάντηση» μαζί του.
Η «συνάντηση» αυτή είναι μια αυθεντική συνομιλία με ό,τι αποτελεί μέσα μας το πρωτογενές υλικό μας. Εκείνο το υλικό που δεν δέχεται δικαιολογίες, αναβολές, στερεότυπα, κανόνες και «πρέπει». Αποτελεί εκείνο το κομμάτι μας που ξέρει τι θέλει και τι δεν θέλει και κανείς δεν μπορεί να το σωπάσει…
Έτσι, δημιουργούνται εντός μας συγκρουσιακές καταστάσεις, γιατί συχνά στη ζωή μας άλλα θέλουμε κι άλλα κάνουμε. Σίγουρα, θα υπάρξουν συμβιβασμοί και υποχωρήσεις, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι όλη μας η ζωή θα είναι μια απόκλιση από αυτό που πραγματικά είμαστε.
Αν γίνει κάτι τέτοιο, κινδυνεύουμε να αποξενωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα νιώθουμε ένα μόνιμο κενό μέσα μας και την αίσθηση του ανικανοποίητου σε ό,τι κι αν κάνουμε. Θα βιώνουμε την αίσθηση ότι η ζωή μας θα έπρεπε να είναι διαφορετική από αυτή που είναι τώρα και θα διαμαρτυρόμαστε συνεχώς στους γύρω μας, λες και εκείνοι ευθύνονται για τις αποφάσεις που εμείς δεν παίρνουμε και τις ενέργειες που εμείς δεν τολμούμε.
Ο εγκλωβισμός σε μια καθημερινότητα που δεν μας εκφράζει αργά ή γρήγορα θα μοιάζει με μια «θηλιά» που θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Η απόδραση θα σε περιμένει πάντα σαν επιλογή. Εξαρτάται πόσο πολύ θέλεις να ξεφύγεις από ό,τι δεν σου αξίζει, αλλά και πόσο πολύ θέλεις να παλέψεις και να υπερβείς τους φόβους και τις ανασφάλειές σου που σου λένε να μείνεις εδώ στο οικείο.
Ο καθένας πρέπει να παλέψει με τους «δαίμονές» του. Στο τέλος, όμως, ό,τι και αν κάνουμε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ευθύνη της ζωής που θα μπορούσαμε να ζήσουμε (αλλά δεν το κάναμε) βαραίνει μόνο εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλο…