Σε αυτό το βίντεο πρωταγωνιστεί ο 22χρονος Vernon Barnard, ο οποίος γεννήθηκε με γλαύκωμα, με αποτέλεσμα να είναι τυφλός από την ηλικία των 6 ετών, παρά το γεγονός ότι έχει υποβληθεί σε 16 επεμβάσεις για να σώσει την όραση του.

Παρά την πάθηση του, ο Vernon δεν το έβαλε ποτέ κάτω,καθώς συμμετέχει σε αγώνες κρίκετ για τυφλούς, ενώ η μεγάλη του αγάπη για το τραγούδι τον οδήγησε στο να συμμετάσχει στο The Voice της Νότιας Αφρικής.

Όπως θα δείτε και εσείς, στο βίντεο, ο Vernon ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει την επιτυχία των One Direction, «Story of my life». Μόλις άνοιξε το στόμα του, τόσο η κριτική επιτροπή, όσο και το κοινό ξέσπασαν σε κλάματα. Mάλιστα, ένας από τους κριτές πάτησε αμέσως το κουμπί για να γυρίσει προς την σκηνή, ενώ από τον ενθουσιασμό του ανέβηκε πάνω στην καρέκλα!

Δείτε το βίντεο από το newsit.gr

Μόνο το ότι ζει σήμερα ο Κρίστοφερ Ντάφλεϊ είναι ένα πραγματικό θαύμα.

Το 13χρονο αγόρι γεννήθηκε εξαιρετικά πρόωρα και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Όταν η μαμά του το έφερε στον κόσμο ζύγιζε μόλις μισό κιλό, ήταν τυφλό, είχε ποσότητα κοκαΐνης στον οργανισμό του (που του μετέφερε η εγκυμονούσα μαμά του) ενώ λίγο αργότερα διαγνώστηκε και με αυτισμό. Αν και κανείς από τους γιατρούς του δεν περίμενε ότι θα καταφέρει να επιζήσει, το μικρό αγόρι σε πείσμα όλων, όχι μόνο έζησε αλλά φροντίζει να εντυπωσιάζει τους ανθρώπους με την αγγελική φωνή του.

Η ικανότητα του στο τραγούδι εκπλήσσει ακόμη περισσότερο αν λάβουμε υπόψιν μας το γεγονός ότι ο μικρός Κρίστοφερ μπόρεσε να πει την πρώτη του λεξούλα μόλις πήγε σχολείο. Αρκετά μεγάλος δηλαδή. Το ότι είναι ζωντανός σήμερα, το οφείλει στη θεία του, που τον τράβηξε έξω από το σύστημα ανάδοχης φροντίδας, τον πήρε στο σπίτι της και τον φρόντισε σαν δικό της παιδί. Ο μικρός Κρίστοφερ περιγράφει τον εαυτό του ως «μουσικός και τραγουδιστής ο οποίος έτυχε να είναι τυφλός και αυτιστικός» .

Υποστηρίζει επίσης ότι είναι ένας αληθινός επιζών, αφού κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που του επιφύλασσε αυτή η ζωή. Όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, μάλλον έχει δίκιο. 

newsone.gr

Πριν ακόμα γεννηθεί, ο πατέρας του Derek Rabelo ονειρευόταν ο γιος του να γίνει σέρφερ. Για αυτό και τον ονόμασε Derek Ho, όπως τον πρώτο παγκόσμιο πρωταθλητή σέρφερ από τη Χαβάη.

Όταν ο Derek γεννήθηκε τυφλός λόγω γλαυκώματος, ο πατέρας του κατέρρευσε. Όταν έγινε 17 ετών και έμαθε το όνειρό του, αποφάσισε ότι είχε έρθει η στιγμή να το εκπληρώσει. "Με ενθάρρυνε και με βοήθησε ο πατέρας μου. Πηγαίναμε μαζί στον ωκεανό. Με έστειλε να κάνω μαθήματα και να εξασκηθώ. Έκανα πολλές προπονήσεις και με φίλους μου. Πάντα με έβλεπαν ως ίσο.

Ακούω τον ωκεανό και τον αισθάνομαι. Κάθε μέρος ενός κύματος κάνει διαφορετικούς θορύβους. Οπότε μπορώ να αποφασίσω πώς να κινηθώ. Εάν έχετε ένα όνειρο, πρέπει να πιστέψετε στον εαυτό σας. Διαφορετικά δεν θα τα καταφέρετε. Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε ισχυρές αισθήσεις από τον Θεό. Χρησιμοποιήστε τις με πάθος και επιμονή", είναι το μήνυμα του Derek που δεν μπορεί παρά να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μας.

newsit.gr

Τι θα συνέβαινε αν ένας άνθρωπος με πρόβλημα όρασης μπορούσε να κινηθεί μόνος του σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους, με μόνο «οδηγό» το κινητό του τηλέφωνο;

Πίσω από το wayfindr βρίσκεται ο Γιώργος Μανίνης. To μεγαλύτερο κίνητρο για την ομάδα του είναι οι αντιδράσεις όσων συμμετέχουν στα δοκιμαστικά. «Οι εκφράσεις του προσώπου τους μας λένε χίλιες λέξεις», λέει στο «Εθνος» ο Ελληνας επιστήμονας

Η ερώτηση αυτή βρίσκεται πίσω από την αρχική ιδέα του wayfindr, μιας φιλόδοξης υπηρεσίας που δημιουργεί μια ομάδα σχεδιαστών και ερευνητών που εργάζεται στην Αγγλία. Ανάμεσά τους κι ένας Ελληνας, ο Γιώργος Μανίνης. Η εφαρμογή, που έλαβε χρηματοδότηση 1 εκατ. δολάρια από την google.org, βρίσκεται σε δοκιμαστικό στάδιο και σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει επίσημα το επόμενο διάστημα.

«Επιδιώκουμε να βελτιώσουμε την ευεξία και την αυτοπεποίθηση ανθρώπων με προβλήματα όρασης, παρέχοντας μια ασφαλή και συνεπή εμπειρία μετακίνησης. Ερευνες δείχνουν ότι τέτοια άτομα οδηγούνται συχνά στην απομόνωση και την ανεργία. Αντιμετωπίζουν περιορισμούς στην κοινωνικοποίησή τους και θα ήθελαν να βγαίνουν περισσότερο από το σπίτι. Μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν να κινηθούν αυτόνομα. Κάνουν μόνο λίγες διαδρομές στις οποίες έχουν εκπαιδευτεί. Εμείς θέλουμε να συμβάλουμε ώστε να αλλάξει αυτό», δηλώνει στο «Εθνος» ο Γιώργος Μανίνης.

Η ιδέα για το wayfindr ξεκίνησε πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν η ustwo, ένα δημιουργικό γραφείο σχεδιασμού ψηφιακών υπηρεσιών, συνεργάστηκε με την RLSB, μια φιλανθρωπική οργάνωση για άτομα με πρόβλημα όρασης. «Αρχικά σκεφτήκαμε να κάνουμε το αυτονόητο: μια εφαρμογή για κινητά που να πλοηγεί άτομα χωρίς όραση σε εσωτερικούς χώρους, όπου το GPS δεν λειτουργεί καλά. Ακόμη και σε εξωτερικούς χώρους, το GPS δεν έχει ακρίβεια κάτω από 10 μέτρα. Ομως, τα τελευταία 10 μέτρα κάνουν τη διαφορά. Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τεχνολογία Bluetooth με ακρίβεια 2-5 μέτρων», εξηγεί ο Γιώργος. Η ομάδα μετρά 4-5 άτομα, που στόχο έχουν την έρευνα και την ανάπτυξη πρωτοποριακών ιδεών και τεχνολογιών.

Το wayfindr παρέχει σε άτομα χωρίς όραση ασφαλή εμπειρία μετακίνησης. Η έρευνα της ομάδας ξεκίνησε από σταθμούς τρένου και μετρό στο Λονδίνο. Μέχρι στιγμής έχουν γίνει τρία δοκιμαστικά

Ερευνα
Μετά από πειραματισμούς, αποφασίστηκε, αντί μιας ακόμη εφαρμογής, το wayfindr να βοηθήσει τις ήδη υπάρχουσες, όπως για παράδειγμα το Google Maps, προκειμένου να προσφέρουν μία πιο ακριβή πλοήγηση σε εσωτερικούς χώρους. Η έρευνα ξεκίνησε από σταθμούς τρένου και μετρό. «Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει τρία δοκιμαστικά. Μόλις τελειώσαμε το δοκιμαστικό στο Euston, έναν πολυσύχναστο σταθμό του υπογείου στο Λονδίνο, ενώ συνεργαζόμαστε με το «Transport for London», έναν οργανισμό αντίστοιχο με τον ΟΑΣΑ. Το επόμενο βήμα είναι να ξεπεράσουμε το δοκιμαστικό στάδιο και να γίνει πραγματικότητα η πλοήγηση σε σταθμούς του υπογείου», αναφέρει ο Ελληνας επιστήμονας, διευκρινίζοντας ότι υπάρχουν ακόμη παράμετροι που πρέπει να οριστικοποιηθούν.

Το μεγαλύτερο κίνητρο για όσους εργάζονται σε αυτή την πλατφόρμα είναι οι αντιδράσεις των ατόμων με πρόβλημα όρασης που μετέχουν στα δοκιμαστικά. «Οι εκφράσεις τους προσώπου τους μας λένε χίλιες λέξεις. Είναι μεγάλη αλλαγή με βάση τα σημερινά δεδομένα. Σε κάποιους φαίνεται αρκετά παράξενο να πλοηγούνται μόνοι τους, αφού μέχρι στιγμής έχουν συνηθίσει κάποιος να τους κρατάει το χέρι», υποστηρίζουν.

Ποιοι είναι όμως οι στόχοι για το wayfindr; «Μέσα στο 2016 θέλουμε να δούμε τα πρώτα μέρη στο Λονδίνο να το έχουν ενεργοποιημένο. Πέρα από τους σταθμούς του υπογείου, θέλουμε να εξερευνήσουμε και τις ανάγκες πλοήγησης των ανθρώπων χωρίς όραση σε διαφορετικά περιβάλλοντα, όπως εμπορικά κέντρα, νοσοκομεία, μουσεία. Στην προσπάθειά μας θέλουμε να συμβάλουν προγραμματιστές, οργανισμοί που βοηθούν άτομα χωρίς όραση, διαχειριστές εσωτερικών χώρων, κέντρα καινοτομίας. Χτίζουμε μια ανοιχτή κοινότητα γύρω μας», μας εξηγούν. Ολα αυτά όμως δεν ακούγονται φιλόδοξα; «Μπορεί, αλλά σε καινοτόμα σχέδια πρέπει να έχεις πάντα ένα υψηλό όραμα», μας απαντούν.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ Γ. ΜΑΝΙΝΗ
Σπούδασε στη Σύρο, διαπρέπει στο Λονδίνο

Το σχέδιο των παιδιών να δημιουργήσουν μια εφαρμογή πλοήγησης για ανθρώπους με προβλήματα όρασης δεν άφησε ασυγκίνητη την Google, που τους προσέγγισε προκειμένου να τους εντάξει στο πρόγραμμα χρηματοδότησης για άτομα με αναπηρία. Οι διαδικασίες πήραν παραπάνω απ’ ό,τι περίμενε η ομάδα, που στο μεταξύ σκέφτηκε και επανασχεδίασε ορισμένα ζητήματα.

«Οταν μας προσέγγισε η google.org χαρήκαμε. Νομίζαμε ότι θα παίρναμε τη χρηματοδότηση μέσα σε έναν μήνα. Ομως η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική. Οι άνθρωποι της google.org μας έθεσαν ερωτήματα σχετικά με το όραμά μας, το πλάνο υλοποίησης της ιδέας μας και τη γενικότερη στρατηγική μας. Ηθελαν να διασφαλίσουν ότι η εταιρεία θα είναι βιώσιμη και μετά τη λήξη της χρηματοδότησης. Οι διαδικασίες κράτησαν τελικά ένα εξάμηνο», θυμάται ο Γιώργος Μανίνης.

Η αναμονή για τη χρηματοδότηση όχι μόνο δεν πτόησε την ομάδα, αλλά, αντίθετα, έδεσε τα μέλη της ακόμη περισσότερο, ενώ τους πρόσφερε εμπειρία. Ξεχωριστή ήταν η στιγμή που η google.org τους έδωσε θετική απάντηση. «Ακόμη το θυμάμαι. Ημασταν σε ένα δωμάτιο αργά το απόγευμα (αφού μιλούσαμε με Καλιφόρνια). Τα συναισθήματα όλων μας ήταν πολύ έντονα. Ουσιαστικά, ήταν η επιβράβευση των προσπαθειών μας αλλά και η αρχή ενός δύσκολου έργου», σημειώνει.

Ευκαιρίες
Ο Γιώργος μένει και εργάζεται στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια. Με καταγωγή από Βόλο, ως φοιτητής σπούδασε στη Σχολή Μηχανικών Σχεδίασης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη Σύρο. Ο ίδιος χαρακτηρίζει την περίοδο των σπουδών του ως «μοναδική εμπειρία, όχι μόνο λόγω του καινοτόμου προγράμματος σπουδών, αλλά και λόγω της ιδιαίτερα ζωντανής φοιτητικής ζωής στο νησί». Μόλις απέκτησε το πτυχίο του, πήρε τον δρόμο για τη Μεγάλη Βρετανία.

«Αρχικά δεν είχα βλέψεις για εξωτερικό, αλλά προς το τέλος των σπουδών στη Σύρο ένιωσα την ανάγκη να δοκιμάσω τον εαυτό μου σ’ ένα περιβάλλον όπου υπάρχει γερή κουλτούρα γύρω από τη σχεδίαση (design). Ετσι αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακό στο UCL στο Λονδίνο», προσθέτει. Αντικείμενο των μεταπτυχιακών του σπουδών ήταν η Αλληλεπίδραση Ανθρώπου-Υπολογιστή, ένα πρόγραμμα που συνδυάζει ψυχολογία, σχεδιασμό και τεχνολογία.

Τα επαγγελματικά του βήματα ήρθαν ως λογική συνέχεια. «Σύντομα αντιλήφθηκα ότι υπήρχε πολλή ζήτηση στην αγορά για άτομα που έχουν εκπαιδευτεί στον τομέα μου. Εστειλα πολλά βιογραφικά, δεν πήρα απαντήσεις από πολλούς, αλλά κατάφερα να βρω μια καλή δουλειά πριν ακόμα τελειώσω το μεταπτυχιακό», μας εξηγεί.

Η Ελλάδα
Παρότι βρίσκεται πλέον στο Λονδίνο και δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα της ελληνικής καθημερινότητας, παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και ιδίως τις εξελίξεις στον τομέα των νεοφυών επιχειρήσεων.

«Δυστυχώς η οικονομική και κοινωνική κρίση κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα. Παρακολουθώ όμως την ελληνική αγορά και πραγματικά χαίρομαι όταν νεαρά άτομα κυνηγούν αυτό που θέλουν και καινοτομούν, είτε με ένα τεχνολογικό startup είτε μια μικροζυθοποιία για παράδειγμα», επισημαίνει.

Πάντως, δεν αποκλείει κάποια στιγμή στο μέλλον να επιστρέψει στην Ελλάδα, προκειμένου να δραστηριοποιηθεί, καθώς θεωρεί ότι υπάρχει άλλη ποιότητα ζωής. Οπως αναφέρει: «δεν θέλω να κλείνω πόρτες. Αν η κατάσταση σταθεροποιηθεί στο μέλλον και έχω μαζέψει τις εμπειρίες που θέλω από το εξωτερικό, ίσως γυρίσω στον ήλιο, στο ωραίο φαγητό και στους πιο ανθρώπινους ρυθμούς ζωής».

ethnos.gr