Βαρύ το κλίμα στο νησί μας τις τελευταίες ημέρες και ιδιαίτερα στο Πυλί, από τα απανωτά τροχαία δυστυχήματα. Η Χριστίνα, δεν θα κάνει εφέτος Χριστούγεννα. Η μοίρα της έμελλε να ήταν μέχρι εδώ. Λίγες μέρες πριν την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, έφυγε για τον δικό της παράδεισο, έναν παράδεισο ξεχωριστό που έχουν όλα τα νέα Αγγελούδια που μας αποχαιρετούν πρόωρα, πληρώνοντας με την ζωή τους, τα δικά μας λάθη, τις δικές μας τραγικές συμπεριφορές, τις δικές μας λάθος νοοτροπίες.

Απαρηγόρητοι οι γονείς, μεγάλη η οδύνη του μάστορα, βαρύς ο σπαραγμός της μάνας. Χάνεται η γη από τα πόδια σου, σε κλάσματα δευτερολέπτου σκοτεινιάζει ο ουρανός μέρα μεσημέρι, θολώνει ο νους από το αναπάντεχο γεγονός, είναι όμως η τραγική αλήθεια. Η Χριστίνα και ο Διονύσης δεν υπάρχουν πια. Πώς να παρηγορήσεις αυτους τους πατεράδες και τις μανάδες; Η πληγή δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν η ουλή θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό τους. Η μία οικογένεια θα αναζητά την Χριστίνα, η άλλη τον Διονύση. Υπομονή και κουράγιο εύχομαι στις οικογένειες ιδιαίτερα στον μαστρο Νέστορα που δουλέψαμε πολλά χρόνια μαζί.

Θα είναι άραγε το τελευταίο δυστύχημα; Πιο πριν, ο Γιάννης, ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Δημήτρης και τόσα άλλα νέα παιδιά έφυγαν για πάντα. Εμείς ως κοινωνία πότε θα βάλουμε μυαλά όλοι μας, ώστε να αφυπνιστούμε, να μάθουμε στα παιδιά μας, ο καθένας στο δικό του παιδί, ότι πρέπει να δένουμε την ζώνη, να φοράμε το κράνος. Πρώτα εμείς οι γονείς για να το εμπεδώσουν τα παιδιά μεγαλώνοντας. Γιατί μην μου πείτε ότι όλες οι οικογένειες που ενεπλάκησαν σε τροχαίο, θανατηφόρο ή μη, έκαναν χρήση ζώνης ή κράνους, έτσι ώστε να μάθουν και τα παιδιά τους; Άρα οι ευθύνες βαραίνουν εμάς τους μεγαλύτερους και όχι τα παιδιά. Απλά, αυτά τα αγγελούδια είναι τα θύματα της δικής μας αδιαφορίας, της δικής μας κακής συμπεριφοράς, όσον αφορά την ασφάλειά μας στα πάσης φύσεως τροχοφόρα. Πιστεύουμε όλοι μας ότι σε εμάς δεν θα συμβεί ποτέ το μοιραίο. Δεν κάνουμε όμως τίποτα, γα να το αποτρέψουμε. Ακόμα και οι οικογένειες που είχαν ένα απλό τρακάρισμα το ξεχνούν πολύ γρήγορα, πιστεύοντας ότι δεν θα τους ξανασυμβεί. Η ζώνη και το κράνος όμως εξαρτώνται μόνο από εμάς και μόνον, από καμία κυβέρνηση, από κανέναν Πρωθυπουργό. Είναι η κουλτούρα μας, είναι η παιδεία μας. Αλίμονο αν περιμένουμε να μας γράψουν τα όργανα, πάλι τα βάζουμε μαζί τους. Αλίμονο αν περιμένουμε την καταστολή, να αλλάξει η κατάσταση. Αλίμονο μας αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά, διαρκώς θα στεναχωριόμαστε, θα κλαίμε γεμίζοντας τα νεκροταφεία με τάφους Αγγέλων.

Να ξαναβγουμε στα σχολεία για τα τροχαία και παρακαλώ όποιον θέλει να έρθει μαζί μας, όποιος μπορεί να βοηθήσει εμάς τους ελάχιστους που τολμούμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα. Παρακαλώ τον Δήμαρχο μας, ως πρώτο έργο, πρώτη προτεραιότητα να είναι η άμεση λειτουργία του Κέντρου Κυκλοφοριακής Αγωγής, έτσι ώστε όλα τα παιδιά να περνούν 2 φορές τουλάχιστον τον χρόνο από το Κέντρο. Δεν επιτρέπεται να έχουμε δομές και να έχουμε τόσους θανάτους Αγγέλων. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι ξεκομμένη από την κοινωνία της Κω. Ας αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί. Φτάνει πια!

Γράφει ο Βαγγέλης Τζόγιας

Αγαπητοί φίλοι, θέμα παιδείας και το σημερινό μας άρθρο, όπως και το προηγούμενο, για τα τροχαία. Και βέβαια αυτό που μετράει στο τέλος, είναι τι μεταδίδουμε με την συμπεριφορά μας, με τις πράξεις μας, με την στάση μας γενικότερα.

Οφείλω πάντως, να ομολογήσω ότι, τα περισσότερα κωμικοτραγικά που μας ταλαιπωρούν, οφείλονται στην έλλειψη παιδείας που έχουμε, στην έλλειψη σεβασμού, πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους.

Το 7ο Δημοτικό από την νέα σχολική περίοδο θα αρχίσει να λειτουργεί, θα σταματήσει η ταλαιπωρία παιδιών και γονιών στο πήγαινε – έλα από το Πλατάνι και θα αρχίσει η ταλαιπωρία και η ενόχληση για τον Σεβασμιώτατο, διότι κάθε πρωί λογής – λογής τροχοφόρα περνώντας ακριβώς μπροστά από την Μητρόπολη, μπαίνουν στο Πάρκο για να αφήσουν τα παιδιά, θόρυβος, γκαζιές, κορναρίσματα, φωνές και τα σχετικά.

Κανείς όμως δεν σκέπτεται ότι πέραν του λάθους, πως μπαίνει στο πάρκο με τροχοφόρο στην Μητρόπολη, δίνοντας το καλό παράδειγμα στα παιδιά, κατοικεί ο Δεσπότης μας και όλοι μας, οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Αυτό λοιπόν συνεχίζεται όλη μέρα, στα διαλείμματα, μέχρι το μεσημέρι, όπου τα παιδιά σχολούν, πολλές φορές γίνονται και παρεξηγήσεις, ακούγονται διάφορα κοσμικά επίθετα έξω φωνή, αλλά ποιος νοιάζεται που μας ακούν παιδιά και Μητροπολίτης…

Από τον Σεπτέμβριο έως τον Ιούνιο που τα σχολεία κλείνουν, ο Σεβασμιώτατος υπομένει όλες τις κακές μας συμπεριφορές, τα κορναρίσματα και τις φωνές.

Καλό θα ήταν όταν με το καλό το σχολείο, παραδοθεί και πάλι, να προβλέψουν ότι μπορεί και το σχολείο να λειτουργεί εύρυθμα, αλλά και πως θα απαλλάξουμε έναν τέτοιο θρησκευτικό ηγέτη, που είχαμε χρόνια να δούμε στο Νησί.

Από τις κακές μας συμπεριφορές, ελπίζω πως οι τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου σε συνεργασία με τις σχολικές επιτροπές, θα δώσουν λύση σε αυτό το οξυμένο πρόβλημα.

Άρα αγαπητοί μου φίλοι, αυτό που μετράει καταλυτικά πάντα σε κάθε περίπτωση, είναι τι μεταδίδουμε, τι μεταφέρουμε στις νέες γενιές, γιατί πρέπει να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα των παιδιών, είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι.

Πηγή: Βήμα της Κω

Τραγικός ο Απρίλης σε τροχαία δυστυχήματα στο Νησί μας. Βέβαια δεν φταίει ο μήνας. Έτσι λέμε κάθε φορά που κάποιοι συνάνθρωποι μας, αποχαιρετούν τα εγκόσμια λόγω τροχαίου δυστυχήματος. Ο Ιαβέρης λέει ότι μόνο με τροχαίο μπορεί να ξεκληριστεί μία οικογένεια ή μια παρέα 3-4 νέων ανθρώπων.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος μέσα σε δευτερόλεπτα να χαθούν τόσοι άνθρωποι μαζί. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει είναι το ποιος φταίει. Να φταίει άραγε ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας ή κάποιος άλλος; ή μήπως φταίει ο αδιόρθωτος Έλληνας οδηγός χρόνια τώρα;;;

Πρέπει κάποτε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς υπεκφυγές. Ας θυμηθούμε τα θύματα των δύο τελευταίων χρόνων στο Νησί μας και αυτών που έμειναν ανάπηροι, καθηλωμένοι σε ένα καροτσάκι, όπως ο Τάσος ο Πενταφούντης και Αλέξης Καρακιόζης, και αυτούς που συνήλθαν ευτυχώς σε κάποια εντατική μετά από μέρες, όπως ο Άγγελος Γκανάσος.

Τώρα θυμηθείτε την οδηγική συμπεριφορά πρώτα – πρώτα των γονιών τους, των συγγενών τους, των δασκάλων τους, των καθηγητών τους και τέλος όλων εμάς, της Κωακής Κοινωνίας. Βάλτε μες στο μυαλό σας την κυκλοφοριακή αγωγή που δώσαμε σε όλους αυτούς από παιδιά, μέχρι έφηβους. Από τον πιο στενό συγγενή, μέχρι τον πιο τον πιο απόμακρο φίλο. Αναρωτηθείτε που πάμε, δείτε ακόμα μέχρι σήμερα αν έχει βελτιωθεί κάτι ακόμα και σε αυτούς που έχασαν παιδιά, αδέλφια, ανίψια, φίλους, δυστυχώς θα δείτε πως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει.

Είναι κρίμα όμως γιατί παιδιά 35 ετών που έχουν γίνει πατεράδες, δεν δένουν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο. Όταν τους ρώτησα γιατί, μου απάντησαν «έτσι μάθαμε εμείς, έτσι θα μάθουν και τα παιδιά μας». Λένε λοιπόν την αλήθεια, ότι εμείς οι μεγαλύτεροι τους τα διδάξαμε αυτά. Ψέματα;

Είμαι από τους εθελοντές που τολμήσανε να μπούνε στα σχολεία με αντικείμενο τα τροχαία. Το τι λένε τα παιδιά δεν περιγράφεται… Τα βιώματά τους από τους γονείς τους τραγικά. Λέτε να παιδιά να είπαν ψέματα;

Τελευταίο σχολείο που επισκέφτηκα το 6ο Δημοτικό στο Πλατάνι. Συγχαρητήρια στον Διευθυντή. Τα παιδιά μου είπαν όμως τα ίδια αρνητικά πράγματα, με γονείς που έτρεχαν μέχρι 160 χλμ, χωρίς ζώνη, με μουσική στην διαπασόν, να τρώνε να καπνίζουν και ότι άλλο κακό…

Πώς αυτά τα παιδιά θα οδηγήσουν σωστά; Πώς θα φορέσουν κράνος ή ζώνη; Άρα οι φταίχτες είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αλίμονο αν δεν αλλάξουμε, αν δεν βελτιωθούμε. Μην ψάχνουμε ευθύνες στους άλλους. Ένοχοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το παιδί του ηθοποιού συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει ηθοποιός, του τεχνίτη, τεχνίτης κ.α του κακού οδηγού, κακός οδηγός…

Τώρα εδώ στην Κω, η κοινωνία δεν μας βοήθησε όταν μπήκαμε στα σχολεία. Οι περισσότεροι είχαν να κάνουν όταν μας έβλεπαν με την κάμερα. Η κοινωνία όμως λύνει τα προβλήματα που θέλει, άρα το θέμα αυτό δεν μας προβληματίζει. Λίγο κλάμα εκείνη την ημέρα του τροχαίου και μετά τα ξεχάσαμε όλα. Η προηγούμενη Δημ. Αρχή μας βοήθησε.

Τόσο στην είσοδό μας στα σχολεία όσο και στα έντυπα υλικά. Μπράβο Μανόλη Μήτρου.

Ακόμα περιμένω από την σημερινή Δημ. Αρχή, το κέντρο κυκλοφοριακής αγωγής παραμένει ένας ωραίος ξερός κήπος.

Οι δε εγκαταστάσεις και υλικά σαπίζουν χρόνια τώρα. Πόσο δύσκολο είναι να λειτουργήσει με ένα δημοτικό αστυνόμο, έτσι ώστε Δημοτικά σχολεία και Γυμνάσια – Λύκεια να περνούν από εκεί έστω μία φορά τον χρόνο; Άραγε τα παιδιά δεν θα είχαν άλλη συμπεριφορά;

Ζούμε σε ένα νησί το οποίο δεν έπρεπε να έχει τροχαία με τέτοιες υποδομές. Εν τούτοις, τα αφήνουμε να αραχνιάζουν όλα. Όταν βγαίνουμε και τα γράφουμε είμαστε οι κακοί εθελοντές.

Κύριοι της Κυβέρνησης, κύριοι της Δημοτικής Αρχής, το κακό θριαμβεύει στους δρόμους. Γιατί δεν βοηθάτε εμάς τους ελάχιστους που τολμούμε να το αντιμετωπίσουμε;

Μπράβο στις Γυναίκες της «Παναθηναϊκής» κυρίες Νέγρου Μαρίνα, Καματερού Μαρία, Παπαδούλη Ελένη. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Υπάρχουν άλλοι τόσοι που κατά καιρούς τολμούν. Ημερίδες, διαλέξεις, παρουσιάσεις, αρθρογραφίες κ.α.

Για τις κρατικές ευθύνες δεν χρειάζεται να γράψω. Εξάλλου οι Κυβερνήσεις λύνουν τα προβλήματα εκείνα που οι πολίτες παλεύουν έτσι κι αλλιώς, εμάς η γενοκτονία στους δρόμους δεν μας ενδιαφέρει…

Ας βάλουμε μυαλό επιτέλους. Ας μην γινόμαστε εμείς οι ίδιοι οι ηθικοί αυτουργοί. Ας μην οδηγούμε τα παιδιά μας από μικρά στον τάφο και τις ψυχές τους στον παράδεισο.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

vimatisko.gr