Την περίοδο της Οθωμανοκρατίας οι Τούρκοι έφτιαξαν μουσουλμανικά νεκροταφεία έξω από το Κάστρο της Νεραντζιάς. Στο ανατολικό τμήμα του νεκροταφείου υπήρχε μεσαιωνικός πύργος που οι Ιταλοί γκρέμισαν για να κτίσουν το Palazzo del Governo, σημερινό συγκρότημα Επαρχείου.

Στο ανατολικό τμήμα του νεκροταφείου διαμόρφωσαν πάρκο, αλλά άφησαν κάποιους σημαντικούς τάφους. Στην πάνω φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1925 διακρίνεται ένας από αυτούς τους τάφους που διατηρήθηκαν, είναι θολωτός, το νοτιοανατολικό τμήμα του γκρεμίστηκε. Διακρίνονται αναστηλωτικές εργασίες. Διακρίνεται επίσης ένας φτωχός νησιώτης με την χαρακτηριστική βράκα και το καπέλο, ξυπόλυτος, πιθανώς μουσουλμάνος. Κάθεται στο έδαφος και δίπλα του μία γάτα. Η έλλειψη δένδρων από πίσω, σε αντίθεση με σήμερα, αφήνει να φανεί το νότιο τμήμα του περιβόλου του Κάστρου και μόλις διακρίνεται ένας από τους πύργους της γέφυρας.
Στη φωτογραφία που τραβήχτηκε εχθές φαίνονται αρκετές φθορές στο μνημείο και βεβηλώσεις με σπρέι από κάποιους που δεν σέβονται τίποτε. Το μνημείο σήμερα περισσότερο χρησιμοποιείται για άλλους λόγους, που δεν έχουν να κάνουν με τον σεβασμό στην ιστορία μας… και όλα αυτά μόλις λίγα μέτρα από στον Πλάτανο.
Η Κως διαθέτει πάρα πολλά μνημεία και αρχαιολογικούς θησαυρούς. Ωραίες οι ανασκαφές και η ανάδειξη αρχαίων και λοιπών μνημείων! Ποια όμως η αξία τους, όταν δεν τα προστατεύεις και δεν τα αναδεικνύεις, όπως θα πρέπει;

Ανεβαίνοντας στο Ραντάρ, στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, νότια της πόλης της Κω υπάρχει πύργος παρατήρησης κτισμένος πάνω σε μεγάλο μονόλιθο. Η θέση επιλέχθηκε διότι παρέχει άριστη θέα και μπορεί να παρακολουθεί το κάστρο του Αγίου Πέτρου στο Πετρούμι, το κάστρο της Νερατζιάς και την πόλη της Κω. Τα παρατηρητήρια αυτού του τύπου ονομάζονταν βίγλες. Ήταν οχυρές θέσεις και βρίσκονταν σε σημεία όπου μπορούσαν να παρατηρούν μεγάλη έκταση, έτσι ώστε να προειδοποιούν σε περίπτωση επίθεσης. Το παρατηρητήριο πιθανώς θα ήταν πάνω στη στέγη του (Mathias Piana-Christer Carlsson, Archaeology and Architecture of the Military Orders: New Studies, Farnham 2014, σσ. 57-58). Είναι τετράγωνο κτίσμα με μικρή πόρτα ανατολικά και μικρό άνοιγμα για χρήση τόξου ή πυροβόλου όπλου βόρεια. Λειτουργούσε κατά τη βυζαντινή εποχή, αλλά και κατά την Ιπποτοκρατία, ως Βίγλα. Ο παρατηρητής ονομαζόταν βιγλάτορας. Σύμφωνα με την παράδοση ονομάστηκε πύργος της δράκισσας, διότι μετά από μια ισχυρή νεροποντή πνίγηκαν χίλια κατσίκια και αυτό αποδόθηκε σε ένα δράκο που ήταν στην περιοχή.
Ο Ζαρράφτης (Ζαρράφτης Ι. Ε., Κώια, ήτοι επτά τεύχη περιγράφοντα τα της Κω, μετά του χάρτου αυτής», Α΄, Τύποις «Η Μεροπίς» Ν. Ι. Νικολαΐδου, Εν Κω 1921, σ. 46). Τον καταγράφει και τον ονομάζει πύργο της βασίλισσας.

Ονομάζεται και «Κάθισμα του μοναχού Αρσενίου», επειδή κοντά υπήρχε η μονή του προφήτη Ηλία που έχει οικοδομήσει ο Κώος μοναχός Αρσένιος Σκηνούριος (11ος αι.) (Χατζημιχαήλ Α., Ιερά Μητρόπολις Κώου και Νισύρου. Παρελθόν και Παρόν, Κως 2016, σ.187).
Σήμερα βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην μικρή εκκλησία του Προφήτη Ηλία, περίπου 50 μ. νοτιοανατολικά, είναι σε καλή κατάσταση και εύκολα φθάνει κανείς, αν πάρει τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί στο Ραντάρ. Θέλει προσοχή να στρίψει αριστερά σε χωματόδρομο, διότι διαφορετικά, όπως οδηγεί ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος, θα καταλήξει στον Άγιο Γεώργιο της Καρυδιάς ή στο δάσος. Ο πύργος είναι εμφανής μετά από δύο στροφές. Στην τοποθεσία δεν υπάρχουν δένδρα που να εμποδίζουν τη θέα εκτός από μία μεγάλη μουριά και τρεις ευκαλύπτους ανατολικά σε απόσταση περίπου 80 μ. Οι μόνοι «κάτοικοι» της περιοχής είναι κατσίκες και χελώνες, η ησυχία είναι διαπεραστική και ο αέρας γεμάτος μυρωδιές του βουνού.

https://kostaskogiopoulos.wordpress.com

ΣΑΝ ΧΘΕΣ ΣΤΙΣ 31/3/1947 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΥΨΩΘΗΚΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ.

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ.

Η ημε¬ρομηνία της απελευθέρωσης της Δωδεκανήσου είναι η 31η Μαρτίου του 1947. Εκείνη την ημέρα υψώθηκε η ελληνική σημαία σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά καταστήματα. Γι’ αυτό φέτος γιορτάζουμε τα 70 χρόνια από την Απελευθέρωση.
Η ύψωση της ελληνικής σημαίας στην Κω σήμαινε δικαίωση αιώνων καρτερίας. Όλοι οι κάτοικοι του νησιού ενωμένοι, ανεξαρτήτως τάξεων και κοινωνικών διαφορών χαίρονταν και έλπιζαν, αγνοώντας τα προβλήματα που είχε η Ελλάδα εκείνη την εποχή λόγω του εμφύλιου σπαραγμού και της δεινής οικονομικής κατάστασης.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΥΨΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΗΜΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΩ ΠΡΙΝ ΤΙΣ 31/3/1947
Αμέσως μετά την παράδοση των Γερμανών στις 8/5/1945 ελληνικές σημαίες που για χρόνια ήταν κρυμμένες φάνηκαν στο νησί και υψώθηκαν σε μερικά δημόσια κτήρια και κυρίως στο Δημαρχείο. Η πρώτη ελληνική σημαία υψώθηκε στη Μητρόπολη και ακολούθησαν και τα υπόλοιπα δημόσια και δημοτικά κτήρια. Η Αγγλική Διοίκηση, μερικές μέρες μετά την άφιξή της, ζήτησε να υποσταλθεί για να ανέβει η αγγλική. Ο δήμαρχος Γ. Κουτσουράδης και το Δημοτικό Συμβούλιο όμως αντέδρασαν έντονα• συγχρόνως αντέδρασαν στην αγγλική απόφαση το Κοινοτικό Συνέδριο, η Σχολική Εφορεία, η Κτηματική Επιτροπή και οι εκκλησιαστικές Επιτροπές. Μπροστά στις αντιδράσεις αυτές ο Άγγλος πολιτικός Διοικητής υποχώρησε. Στο Διοικητήριο όμως συνέχισε να κυματίζει η αγγλική σημαία.

Στις 27 Ιουνίου 1946 το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών των τεσσάρων Μεγάλων Δυνάμεων (Η.Π.Α., Ε.Σ.Σ.Δ., Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας) αποφάσισε να δοθούν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Στην Κω, στις 14 Ιουλίου 1946, ημέρα Κυριακή, σε ειδική τελετή παρουσία όλων των Αρχών και πολύ κόσμου, υψώθηκε στο Δημαρχείο η ελληνική σημαία που έστειλε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιάννης Πιτσίκας. Φθάσαμε έτσι σε μια ερμαφρόδιτη κατάσταση· σε ορισμένα κτήρια να υπάρχουν ελληνικές και σε άλλα αγγλικές.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 31/3/1947. ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ ΠΑΝΤΟΥ.
Στις 31 Μαρτίου 1947 έγινε επίσημα η παράδοση των νησιών από τους Άγγλους και ανέλαβαν ελληνικές Αρχές.
Έτσι στα νησιά ανέλαβε Έλληνας Διοικητής (αντιναύαρχος Π. Ιωαννίδης) και όλες οι υπηρεσίες στελεχώθηκαν από Έλληνες (Δωδεκανήσιους ή μη). Ο Διοικητής εξέδιδε προκηρύξεις, απο¬φάσεις και διαταγές που δημοσιεύονταν στην εφημερίδα της Στρατιωτικής Διοίκησης Δωδεκανήσου. Στα κείμενα αυτών των διατάξεων γίνονταν παραπομπές και αναφο¬ρές στις δημοσιεύσεις της Εφημερίδας της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Φαίνεται βέβαια παράξενο πως γίνεται η ένωση με την Ελλάδα να γιορτάζεται στις 7 Μαρτίου, ενώ η ελληνική σημαία υψώθηκε στις 31 Μαρτίου, ένα χρόνο πριν. Ακόμα και αυτή η γιορτή υπήρξε θέμα σκοπιμοτήτων και προπαγάνδας από το Παλάτι, που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να γιορτάζεται η επίσκεψη των Βασιλιάδων στα Δωδεκάνησα, και όχι το ιστορικό γεγονός, που είναι η ύψωση της Σημαίας στα πολύπαθα νησιά. Ανεξάρτητα από επισκέψεις Αρχών και συμβολικές ημερομηνίες εορτασμών, η Κως από τις 31/Μαρτίου/1947 ήταν πια ελληνική. Αυτό και μόνο αρκούσε για τους κατοίκους της να νιώθουν ελεύθεροι και να ελπίζουν για ό,τι καλύτερο και παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας άρχισε μια νέα ιστορική εποχή που φθάνει μέχρι σήμερα. Η διαδικασία της Ενσωμάτωσης το 1948 ήταν το τυπικό διαδικαστικό που ακολουθείται για απελευθερωθέντα εδάφη: η Ελληνική Βουλή στις 21/10/1947 επικύρωσε τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων με το νομοθετικό διάταγμα 423 (ΦΕΚ 226) «περί κυρώσεως της μεταξύ των συμμάχων και των συνασπισμένων δυνάμεων και της Ιταλίας Συνθήκη Ειρήνης της 10ης/2/1947». Με το νόμο 518 της 9ης/1/1948 (ΦEK Α/7) έγινε και η επίσημη προσάρτηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.

Έτσι φθάσαμε στις 7 Μαρτίου 1948, ημέρα Κυριακή, που έφθασε στη Ρόδο το βασιλικό ζεύγος για την επίσημη τελετή της Ενσωμάτωσης. Όμως το ουσιαστικό ήταν η ύψωση της ελληνικής Σημαίας στις 31/3/1947 και η ανάληψη της διοίκησης από τον Έλληνα Διοικητή. Τα υπόλοιπα ήταν πολιτικές σκοπιμότητες εν μέσω του Εμφυλίου.

ΠΡΟΤΑΣΗ
Η 31/3 είναι η σημαντικότερη ημερομηνία της Δωδεκανήσου. Τώρα στα 70 χρόνια από τότε θα ήθελα να προτείνω στη Δημοτική Αρχή και σε όλους τους συμπολίτες μας με σεβασμό στην ιστορία μας, κάθε 31/3 να γίνεται μία τελετή ύψωσης της ελληνικής σημαίας στο Δημαρχείο, όμοιας με εκείνη που υψώθηκε στις 31/3/1947, όπως γίνεται και στη Ρόδο. Είναι χρέος τιμής σε όλους όσους αγωνίστηκαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι.