Είχαμε καταγγελίες από την πρώτη εκπομπή πως κάποιοι από αυτούς του φέρονταν βίαια. Υπήρχε αποδεδειγμένα bullying εναντίον του.

Επί είκοσι χρόνια, η Αγγελική Νικολούλη παίρνει τη δική της θέση στο καθιστικό των Ελλήνων τηλεθεατών, κάθε Παρασκευή. Είκοσι χρόνια Φως στο Τούνελ και εξακολουθεί να είναι το ίδιο παθιασμένη, όπως στην πρώτη της εκπομπή. Μιλώντας στο περιοδικό PEOPLE και τον Γιώργο Πράτανο, η δημοσιογράφος αποκαλύπτει για την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη...

Πώς βίωσες όλη αυτή την έρευνα γύρω από την υπόθεση Γιακουμάκη; Φαντάζομαι πως είχε πολλή δουλειά, ένταση, αγωνία…

Αυτοί οι δύο μήνες είχαν όλα όσα λες. Είχαν όμως και πίκρα μεγάλη γιατί έβλεπα πως ένας νέος που είχε τη ζωή μπροστά του έχασε την «ισορροπία» του και έπεσε νεκρός. Αν το αναλύσεις, θα καταλάβεις πολλά. Από τη μία το bullying και οι άγριοι συμφοιτητές-συμπατριώτες, από την άλλη η ευαίσθητη ψυχή του, η απόρριψη που ένιωσε από μια κοπελιά, οι γονείς που δεν ήθελε να απογοητεύσει… Όλα αυτά ήταν ένα φορτίο βαρύ στους αδύναμους ώμους του. Δεν αντιλήφθηκε κανείς τον πόνο και την θλίψη που κουβαλούσε και δεν τον πρόλαβε… Επηρεάστηκα βαθιά από την όλη ιστορία. Αναρωτιόμουν γιατί, πείσμωσα, στενοχωρήθηκα, αντέδρασα έντονα, γιατί είμαι της πρόληψης. Κανείς δεν κατάλαβε κάτι; Γονείς, φίλοι, εκπαιδευτικοί, μια κοινωνία ολόκληρη;

Απ’ ό,τι αποδείχθηκε στην πορεία, είχες καταλάβει από νωρίς τι είχε συμβεί…

Όταν πήγα στα Γιάννενα ήθελα να δω τους μάρτυρες, γιατί έλεγαν πως επιβιβάστηκε σε ένα λεωφορείο και απομακρύνθηκε από την πόλη. «Δεν κάνουν λάθος οι μάρτυρες είναι σοβαροί» μου έλεγαν οι αστυνομικοί. Κι όμως ξέρουμε πολύ καλά όλοι στο αστυνομικό ρεπορτάζ, πως οι μάρτυρες θέλουν να βοηθήσουν, έχουν μια εικόνα αλλά μπορεί να έχουν μπερδέψει ημερομηνίες και ώρες. Εκτός και εάν ένας μάρτυρας συνδέει αυτό που είδε με ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, που μπορούμε να το τσεκάρουμε. Στην αρχή όλοι και οι αστυνομικοί μαζί έλεγαν: «Έφυγε από τη σχολή, πήγε σε ένα τυροπιτάδικο και πήρε μία λουκανικόπιτα, ο τυροπιτάς, δεν μπορεί να κάνει λάθος γιατί τον ξέρει, έφυγε και από εκεί, άρα πού τον ψάχνουμε; Στον Πειραιά, στην Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα». Όλο αυτό με ξένιζε και πήγα να δω τους μάρτυρες από κοντά. Ζήτησα και έγινε αναπαράσταση στο ίδιο δρομολόγιο με τον οδηγό του λεωφορείου και τους ευχαριστώ πολύ που με βοήθησαν. Τότε συνειδητοποίησα ότι ο νεαρός που επιβιβάστηκε στο λεωφορείο δεν ήταν ο αγνοούμενος αλλά ο συγκάτοικός του. Όταν πήγα στον τυροπιτά, είδα ότι η μαρτυρία του δεν έστεκε. Γιατί δεν μπορεί να είχε φάει ο Βαγγέλης κανονικό γεύμα στην τραπεζαρία, κεφτεδάκια στη συνέχεια, που του έδωσε ο συγκάτοικός του, και μετά από ένα τέταρτο περίπου να λέει στον τυροπιτά «τι καλό θα φάμε σήμερα;» και μάλιστα χαλαρός, ενώ μέχρι και πριν λίγο ήταν σε ένταση. Στη συνέχεια μίλησα με τους Κρητικούς συμπατριώτες του. Είχαμε καταγγελίες από την πρώτη εκπομπή πως κάποιοι από αυτούς του φέρονταν βίαια. Υπήρχε αποδεδειγμένα bullying εναντίον του. Πέρα από τους συμφοιτητές του, ήθελα να δω το περιβάλλον του, να ελέγξω τις κάμερες ασφαλείας κοντά στη σχολή. Μία από αυτές είχε καταγράψει ένα νεαρό που του έμοιαζε κοντά σε μια στροφή που οδηγούσε στην παραλίμνια περιοχή. Από τη στιγμή που οι επόμενες κάμερες δεν τον έδειξαν να πορεύεται προς τα Γιάννενα, υποθέσαμε ότι έστριψε προς τη λίμνη. Δύο ήταν οι εκδοχές: Ή έγινε κάτι πάνω στο bullying, πράγμα που σημαίνει «ερευνήστε τη σχολή» ή ο Βαγγέλης οδηγήθηκε στην αυτοχειρία, οπότε «ψάξτε την παραλίμνια περιοχή». Ήταν ξεκάθαρο για μένα από τη δεύτερη εκπομπή. Στη συνέχεια κατάλαβαν και οι Αρχές πως όλοι οι μάρτυρες είχαν μπερδευτεί. Άρα, τι κάνουμε; «Ξαναγυρνάμε στο χώρο της σχολής». Μόνο που το συνειδητοποίησαν αργά. Λέγαμε «γιατί δεν ερευνήσατε τότε βαθιά, στο χωράφι που βρέθηκε;» και η απάντηση ήταν: «Γιατί είχε τόσο νερό, που αποκλείεται να μπήκε». Δεν χωράει όμως το «αποκλείεται» σε τέτοιου είδους έρευνες. Ψάχνεις τα πάντα.

Από τη μία υπήρχε ο ορθολογισμός των ερευνών, από την άλλη μια ελπίδα να ζούσε. Την είχατε;

Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Είμαι υποχρεωμένη να ψάχνω. Για τους γονείς, μήπως έχω κάνει κάτι λάθος, μήπως προκύψουν κάποια νέα στοιχεία. Όταν ο θείος του Βαγγέλη με ρώτησε, off the record, του είχα πει τι είχε συμβεί. Γι’ αυτό και μετά είπε πως «η Αγγελική έπεσε μέσα από την αρχή, αν και δεν θέλαμε να δικαιωθεί».

Το έμαθες με το που βρέθηκε το πτώμα, το πρωί εκείνης της Κυριακής;

Είχα κοιμηθεί μόνο δύο ώρες και ξύπνησα από τα κινητά που χτυπούσαν. Το περίμενα πως θα γινόταν, αλλά επειδή μου το είπαν μέσα στον ύπνο μου, σοκαρίστηκα πάρα πολύ. Στη συνέχεια μου βγήκε όλο αυτό το συναίσθημα, γιατί έβλεπα ότι αυτά τα «καλόπαιδα» είχαν με τον τρόπο τους οδηγήσει στο δρόμο της αυτοκαταστροφής ένα συμπατριώτη τους. Ένα ευαίσθητο παιδί που θα έπρεπε να το είχαν προστατέψει. Ήταν οι ισχυροί, έπρεπε σώνει και καλά να τον κάνουν κι εκείνον «νταή»; Αναρωτιόμουν «γιατί να μην το προλάβουμε;». Κι υπήρχε μεγάλη φόρτιση. Μου έλεγαν «βγες σε εκείνο το κανάλι, σε εκείνη την εκπομπή να μιλήσεις για το θέμα». Ήταν πολλοί οι συνάδελφοι – και τους ευχαριστώ για το ενδιαφέρον τους. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Ακόμη και στις ειδήσεις του καναλιού μας, βγήκα τηλεφωνικά γιατί δεν άντεχα να βγω βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα. Ναι, είμαι επαγγελματίας, αλλά είμαι και μητέρα και επηρεάστηκα πολύ από αυτή την υπόθεση.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.

zappit.gr

Είναι πολύ δύσκολο για έναν γονιό να δει τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του παιδιού του και να αναγνωρίσει τα ελαττώματά του.

Όταν λοιπόν κάποια στιγμή δέχεται ένα τηλεφώνημα από το σχολείο και μαθαίνει ότι το δικό του παιδί είναι ο «νταής» της τάξης και ο άνθρωπος που κάνει τη ζωή πολλών άλλων πραγματικό «εφιάλτη», δυσκολεύεται να το πιστέψει… Είναι όμως μια πραγματικότητα και όσο επώδυνο και αν είναι πρέπει να δράσει γρήγορα και αποφασιστικά για να βοηθήσει τόσο τα παιδιά των άλλων όσο και το δικό του.

«Οι γονείς δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι το παιδί τους μπορεί να εμφανίζει σημάδια βίαιης συμπεριφοράς. Προσπαθούν να το δικαιολογήσουν και όταν εμείς προχωράμε σε πειθαρχικά μέτρα γίνονται πολλές φορές εριστικοί. Αυτό είναι πρόβλημα, γιατί δεν μπορούμε να βοηθήσουμε ούτε το θήτη ούτε τα θύματα» λέει στον «Ε.Τ.» η κ. Μαρία Παπαδοπούλου εκπαιδευτικός σε σχολείο στην Αττική και συνεχίζει «Όταν η οικογένεια ενημερωθεί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αδρανήσει αλλά να μιλήσει με το παιδί και να του εξηγήσει ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι σωστή και πως υποστηρίζει το σχολείο στην απόφασή του να το τιμωρήσει».

Η κ. Χριστίνα Σαμαράκη, συμβουλευτική ψυχολόγος ΜSc εξηγεί ποια είναι η ψυχοσύνθεση των παιδιών-bullies: «Τα παιδιά-θύτες είναι παρορμητικά άτομα, που εκνευρίζονται εύκολα και δεν βιώνουν καλά ματαιώσεις και ανατροπές. Δεν καταλαβαίνουν τα συναισθήματα των άλλων. Βλέπουν τη βία με θετικό τρόπο και δυσκολεύονται να ακολουθήσουν κανόνες».

Τις περισσότερες φορές μάλιστα, είναι αρκετά μεγαλόσωμα και χρησιμοποιούν το σωματότυπό τους για να τρομάξουν τους συμμαθητές τους. Αυτή η διαδικασία τα κάνει να αισθάνονται δυνατά και τα γεμίζει με αυτοπεποίθηση.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν ένα παιδί να καταφύγει στο bullying και ποια είναι τα λάθη που έχουν γίνει από τους γονείς; «Τις περισσότερες φορές η οικογένεια ενισχύει με κάποιο τρόπο αυτές τις συμπεριφορές. Μπορεί να μην θέτουν όρια μέσα στο σπίτι ή να είναι ιδιαίτερα ελαστικοί. Αντίστροφα ίσως να είναι αυστηροί στον τρόπο που πειθαρχούν ή να τιμωρούν χρησιμοποιώντας σωματική βία» αναφέρει η κ. Σαμαράκη.
Την ίδια ώρα η ειδικός σημειώνει ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίζει και η έλλειψη εποπτείας και ουσιαστικής συμμετοχής των γονέων στη ζωή του παιδιού ή το γεγονός ότι η χρήση βίας είναι αποδεκτή στην οικογένεια.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Ποιος είναι όμως ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να δράσει μια οικογένεια μόλις της γνωστοποιηθεί ότι κάποιο νεότερο μέλος της είναι ο «νταής» της τάξης; Η κ. Σαμαράκη κωδικοποιεί τα βήματα τα οποία πρέπει να ακολουθήσουν οι γονείς του μικρού θήτη:

• Να δουν το πρόβλημα στην ολότητά του, γιατί δεν αφορά μόνο το παιδί αλλά όλη την οικογένεια. Σε περίπτωση που κάποιο νεότερο μέλος εμφανίζει τέτοιες συμπεριφορές, τότε συνήθως έχει προβλήματα όλο το σύστημα, το οποίο σε αυτή την περίπτωση είναι η οικογένεια.

• Η προσπάθεια επίλυσης της κατάστασης με βία δεν βοηθάει. Η αντιμετώπιση πρέπει να είναι σταθερή και να ξεκαθαρίζει στο παιδί ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές ούτε από το σχολείο αλλά ούτε από το σπίτι.

• Οι γονείς πρέπει να θέσουν σαφή και συγκεκριμένα όρια ενώ την ίδια ώρα να υπάρχουν συνέπειες όταν το παιδί τα παραβεί. Η τιμωρία δεν πρέπει να είναι ούτε βίαιη ούτε χαριστική. Είναι επίσης σημαντικό, οι ενήλικες να επιβραβεύουν τη σωστή συμπεριφορά και την τήρηση των κανόνων.

• Οι γονείς πρέπει να αρχίσουν να περνούν περισσότερο χρόνο με το παιδί τους. Να ασχοληθούν ουσιαστικά μαζί του, να το γνωρίσουν και να το πλησιάσουν συναισθηματικά.

• Να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τα θετικά στοιχεία και τις δεξιότητες του παιδιού και τις ενισχύσουν. Με αυτό τον τρόπο θα μπορεί να αυτό-επιβεβαιώνεται από άλλες δραστηριότητες στη ζωή του.

• Να συνεργαστούν με τους δασκάλους και αν χρειαστεί να ζητήσουν όλοι μαζί τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

• Να προσπαθήσουν να μην έρθουν σε επαφή με την οικογένεια του θύματος γιατί με αυτό τον τρόπο μεταφέρουν το θέμα έξω από το σχολείο και δημιουργούνται ακόμα περισσότερα προβλήματα.

e-typos.com

xΣάλο έχουν προκαλέσε στην κοινωνία της Σύρου οι αποκαλύψεις για τις πράξεις μαθητών σε βάρος συμμαθητή τους σε σχολική εκδρομή στην Πάτρα, στον απόηχο της συγκλονιστικής υπόθεσης με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Ενας από τους μαθητές σε επιστολή του σε τοπικό μέσο παραδέχεται ότι κατέβασαν το εσώρουχο του συμμαθητή τους και έριξαν σαμπουάν, απορρίπτει όμως ότι πρόκειται για bullying και ζητεί συγγνώμη.

Η επιστολή στο cyclades24

''Απευθυνόμενος σε μια κοινωνία που τόσο με μίσησε. Τη κοινωνία της Σύρου. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας πω τα παρακάτω:

Αναφορικά σε όλα όσα συνέβησαν στη σχολική μου εκδρομή, νιώθω χρέος μου να μιλήσω εφόσον έκανα μια κακόγουστη πλάκα στη πενταήμερη εκδρομή του σχολείου μου. Μια εκδρομή, στην οποία περάσαμε τόσο καλά και νιώθω πως είμαι η αιτία που γκρεμίστηκαν όλα τη τελευταία στιγμή.

Την συγκεκριμένη ιστορία, την ακούω επαναλαμβανόμενα, από διάφορους, και ο καθένας τη λέει με διαφορετική μορφή. Σώπασα αρχικά από φόβο, αλλά νομίζω έκανα μεγάλο κακό στο κοινωνικό μου περίγυρο, και ήρθε η ώρα να μιλήσω. Να πω τα πραγματικά γεγονότα ως έχουν.

Όλα λοιπόν ξεκινούν, όταν είχαμε βγεί Πέμπτη 2 Απριλίου σε ένα ρεμπετάδικο. Οι καθηγητές μας, μας ενημέρωσαν πολλές φορές να προσέχουμε και να μη πίνουμε. Εμείς λοιπόν δεν ακούσαμε. Η ρίζα του κακού ξεκινά από κει. Μεθύσαμε. Στο λεωφορείο ο μαθητής ο οποίος υπέστη «πείραγμα», κατά το γυρισμό στο ξενοδοχείο, ήταν μεθυσμένος, κάνοντας εμετό κατά τη διαδρομή. ΔΕΝ ΕΡΙΞΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΟ ΠΟΤΟ ΤΟΥ. Κάτι αντίστοιχο, θα μπορούσε να του προκαλέσει σωματική βλάβη, όπως το να χάσει το φώς του. Αντίστοιχα πριν προλάβουν οι δημοσιογράφοι με τόσο φθόνο να αναρτήσουν το οτιδήποτε, ας σκεφτούν πως δεν απεδείχθη ποτέ κάτι τέτοιο διότι δεν έκανε ποτέ εξετάσεις αίματος.

Όταν λοιπόν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πήγαμε όλοι στα δωμάτια μας. Κάποιοι κοιμήθηκαν, ενώ άλλοι περιφερόμασταν στους διαδρόμους. Δεν απειλήσαμε το συγκάτοικο του για να μπούμε, απλά κάνοντας βόλτες από δωμάτιο σε δωμάτιο με ξύπνιους μαθητές, μπήκαμε και στο δικό του. Τον βρήκαμε να κοιμάται απ τη μέθη στο κρεβάτι και έτσι απερίσκεπτα του κατεβάσαμε το εσώρουχο (το οποίο ήταν το μόνο το οποίο φορούσε) και του ρίξαμε ένα σαμπουάν μικρό ξενοδοχείου στην ευαίσθητη περιοχή.

Από κει κι έπειτα, τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες, ενώ ήδη είχαν ενημερωθεί οι καθηγητές, φοβηθήκαμε τις συνέπειες, οπότε διεγράφησαν. Οι καθηγητές μας έβρισαν για τη πράξη μας αυτή και μας απείλησαν με αποβολές. Στις συγκεκριμένες φωτογραφίες ΙΣΧΙΕΙ ότι του είχαμε βάλει δύο μπουκάλια στις μασχάλες, για πλάκα. Αυτά μόνο. Τίποτα παραπάνω. Πολύ πιθανό να διαπιστωθεί κάτι αντίστοιχο, αν τυχόν φτάσει κάτι τέτοιο στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και αποκαλυφθούν οι διαγεγραμμένες φωτογραφίες. Έτσι θα διαπιστωθεί μόνο, ότι δεν υπήρξε στύση και «σάλτσες» των καναλιών.

Με τον ερχομό μας στο νησί, νηφάλιοι πλέον, διαπιστώσαμε ότι η πλάκα μας δεν ήταν καθόλου καλόγουστη. Κάθε άλλο!! Παρόλα αυτά, επιχείρησα να επικοινωνήσω να ζητήσω συγνώμη στο παιδί, το ίδιο και οι γονείς μου. Πράγμα το οποίο διαψεύθηκε. Μετά επιχείρησα να επικοινωνήσω μαζί του από facebookπροσκαλώντας τον να πάμε για ένα καφέ να του ζητήσω συγνώμη. Ήταν κάθετος στο ότι δεν έχουμε να πούμε τίποτα!! Από κεί κι έπειτα, σταμάτησα να τον ενοχλώ στο να βρεθούμε. Ήταν άσκοπο!

Το να πώ ότι βυθίστηκα σε τύψεις για τη παραπάνω ιστορία, είναι γραφικό.

Στα άρθρα ξαφνικά που μου έστελναν όλοι στο διαδίκτυο, για τις καταγγελίες του πατέρα του παιδιού, διέκρινα αρνητικές κριτικές για το σχολείο μου και για τους συνομήλικους μου, «βαφτίζοντας» τους «αγέλη», και πως όποιος δεν ανήκει σε αυτή, δεν είναι αποδεκτός. Δεν είμαστε ούτε ζώα ούτε λύκοι! Στα διαλείμματα είμαστε όλοι ένα, το ίδιο και στην εκδρομή. Μια παρέα ήμασταν όλοι. Κανένας δεν υπήρξε που να μην ήταν αποδεκτός.

Επίσης, ακούστηκε ότι είμαστε συμμορίτες, που κάνουμε σούζες και κάνουμε χρήση ναρκωτικών. Προσωπικά, είμαι πρόθυμος ανα πάσα στιγμή, συνοδευόμενος απ το πατέρα του παιδιού, να πάμε στο Νοσοκομείο να κάνω τοξικολογικές εξετάσεις να αποδείξω το αντίθετο. Επίσης δεν ήταν τίποτα προμελετημένο προ εκδρομής. Ασυνείδητα έγιναν όλα!

Λίγο πριν κλείσω το μήνυμα μου αυτό, θα ήθελα να ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ στους εξής, πρώτα απ όλα στους καθηγητές μου, οι οποίοι ήταν τυπικότατοι ενώ εγώ όχι. Μας φέρθηκαν άψογα, και μας πρόσεχαν, αλλά δεν έδειξα καμία υπευθυνότητα απέναντι τους. Εκτός αυτού εξέθεσα το νησί μου, και το σχολείο μου σε πανελλήνιο επίπεδο, πράγμα το οποίο δεν αρμόζει σε ένα σχολείο σα το δικό μας.

Συγνώμη, στο συμμαθητή μου ο οποίος υπέστη τα παραπάνω κατά τη διάρκεια της μέθης μου.

Συγνώμη, στο πατέρα του παιδιού ο οποίος μεγαλώνει ένα παιδί με αρχές, και αυτό φαίνεται, και τυγχάνει να είναι Ιερέας. Συγνώμη για την ψυχική οδύνη που έχει υποστεί από τα «κατορθώματα» μου. Θα ήθελα λοιπόν δημόσια να πω και κάποια πράγματα στον πατέρα του παιδιού, και όχι απευθυνόμενος σε έναν πατέρα μιας οικογένειας, αλλά μιας ενορίας της Ερμούπολης.

-Πατέρα, σας ζητώ επίσημα ΣΥΓΝΩΜΗ, γνωρίζω ότι μιλήσατε και με τους δικούς μου, και μου είπατε ότι τη συγνώμη μας δε τη δέχεστε. Με κατηγορήσατε για « Bullying». Είναι λέξη της μόδας! Μετά το συμβάν με το Γιακουμάκη, ακούγεται πολύ τακτικά. Στη συμπεριφορά του bullyingυπάρχει μια διαφορά ισχύος ανάμεσα σ’ αυτούς που την ασκούν και σ’ αυτούς που την υφίστανται. Είναι μια συμπεριφορά η οποία έχει συνεχή δράση. Εγώ μόνο το περιστατικό αυτό του έκανα. Το bullyingδεν πρόκειται για μια διαμάχη που χρειάζεται επίλυση! Εγώ κατ επανάληψη σας έδειξα τη πρόθεση μου, να τη λύσω. Στο bullying, όσοι το ασκούν πιστεύουν ότι μέσα απ’ αυτή τη συμπεριφορά γίνονται πιο σημαντικοί. Δε νιώθω πιο σηματικός. Νιώθω ένα τίποτα μες τη σχολική κοινότητα, μετά τη πράξη μου αυτή.

Το τελευταίο που θα ήθελα να σας πω, και τονίζω πως μιλάω σε έναν Ιερέα και όχι ένα πατέρα, είναι πως διάβασα τίτλους όπως «Το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκκαλο» ! Eίμαι πλήρης μετανιωμένος για όλα όσα έκανα, και είμαι προετοιμασμένος να μου προκαλέσετε όσο κακό μπορεί να θελήσετε για τη πράξη μου αυτή! Αναμένω τη δίκη και την ανάλογη ποινή μου.

Τελευταία συγνώμη ζητώ στην οικογένεια μου, η οποία δυστυχώς σύμφωνα με τα άρθρα, έχει έλλειψη επιπέδου. Εγώ σαν άξιος κριτής, επειδή μεγάλωσα στο σπίτι τους, μπορώ να το διαψεύσω! Δε με μεγάλωσαν με τέτοιες αρχές. Δε με δίδαξαν πώς να κάνω κακόγουστες πλάκες. Με έμαθαν να ζητώ συγνώμη, και να αναγνωρίζω τα λάθη μου. Με έμαθαν πώς να είμαι έτοιμος να υποστώ τις συνέπειες. Ζητώ επίσημα συγνώμη και σε αυτούς. Μαμά και μπαμπά, σας ζητώ συγνώμη για όλο αυτό που προκάλεσα! Ζητώ επίσης να με συγχωρέσετε που δε θα επιτύχω στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις, καθώς επίσης είναι πολύ πιθανό να επαναλάβω τη χρονιά. Ξέρω πως η οικονομική σας κατάσταση είναι άσχημη, παρόλα αυτά θα εκτίσω την όποια ποινή με κάθε τρόπο. Είμαι διατεθειμένος να μου φτάσουν όσα μαχαίρια και αν αντέχουν ως το κόκκαλο.

Με έχει κατακλίσει αίσθημα απόγνωσης. Ο λόγος είναι ο ίδιος μου ο εαυτός!

Συγνώμη.''